Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Teaching Jessica: race, religion, and gender inThe Merchant of Venice

100%

Sicher E.

Journal of Language and Cultural Education

2016

vol. 4

issue 3

268-287

The Jew’s “fair daughter” in Shakespeare’s play The Merchant of Venice converts and marries a Christian, Lorenzo. Recent attention, however, to changing ideas of race and identity in the early modern period has brought into question the divisions of Christian/Jew/Moor. Can Jessica convert and no longer be considered the Jew’s daughter? As “gentle” and “fair” is she to be considered gentile and in no way dark (spiritually or racially)? Jessica’s conversion has apparently little religious meaning, but rather she is saved from the Jew her father by marriage to Lorenzo, who becomes Shylock’s heir. Is Jessica’s conversion to be considered a matter of convenience that might, as Launcelot quips, raise the price of hogs, or is it also to be counted as an ideological and racial conversion that reveals underlying anxieties about gender, sexuality, and religious identity? This essay attempts to argue against the grain of the performance history of The Merchant History, which often downplays the role of Jessica or revises the text of the play, and returns to the text in order to contextualize the conversion of Jessica in contemporary discourses of gender, race, and religion in England’s expansionist colonialism and proto-capitalist commerce. The conversion of Jessica can be seen in that context as an exchange of monetary and ethical value, in which women’s sexuality also had a price-tag. These questions have implications for the teaching of the play and for the understanding of its concerns with unstable sexual, religious, and national identities.

A Poetics of the Holocaust? Three Exemplary Poets

100%

Sicher E.

Narracje o Zagładzie

2020

issue 6

343-371

Niezależnie od tego, czy postrzegamy Holokaust jako wydarzenie jedyne w swoim rodzaju, czy też jako kulminację serii katastrof w historii Żydów, bez wątpienia pisarstwo będącewynikiem Holocaustu warte jest badania jako zarówno świadectwo, jak i dzieło literackie. W niniejszym artykule przyglądam się poezji czasów Holokaustu, tym razem bez odniesieniado często cytowanego i przekręcanego dictum Adorna na temat poezji po Auschwitz. Mój esej kwestionuje binarną opozycję, którą można sprowadzić do przeciwstawnych stwierdzeń: „poezja Holokaustu jest barbarzyństwem i niemożliwością” i „sztuka podnosi na duchu, a Holokaust tego nie zmienia”. Analizuję trzy indywidualne przykłady poezji czasów Holokaustu wykorzystywanej zarówno jako środek przetrwania, jak i dania świadectwa w czasach Zagłady – nie są to przykłady twórczości retrospektywnej lub uprawianej przez poetów niebędących świadkami wydarzeń. Problemy estetyczne i etyczne były częścią pisarstwa in extremis świadomego tych wyzwań na długo przed Adornem i teorią krytyczną. W zestawieniu Celana, Suckewera i Miłosza dostrzec można desperacką próbę tych poetów, by tworzyć poezję mierzącą się z wyzwaniem momentu historycznego, mimo wszystkich dzielących ich różnic dotyczących kultur pochodzenia, tradycji językowych i literackich. Choć badacze i krytycy odczytują twórczość wymienionych poetów osobno, według mnie powinno się ich studiować jako przykład zmagania się z bezprecedensową grozą, której pełnego wymiaru historycznego i ogromu następstw wymienieni autorzy nie mogli wówczas pojąć. Nie powinniśmy już dłużej ignorować źródeł i poprzedników, z których czerpali, gdy staramy się ocenić ich dokonania w kwestii stworzenia „poetyki Holokaustu” zdolnej wyrazić nieadekwatność języka i niewystarczalność wyobraźni w próbie oddania niewypowiadalnego, którego poeci doświadczyli osobiście w swojej codzienności. Jeśli będziemy czytać inaczej niż „po Adornie”, może to zaowocować bardziej zniuansowaną dyskusją o tym, czy istnieje poetyka Holokaustu.

Whether or not we understand the Holocaust to be unique or following a series of catastrophes in Jewish history, there is no doubt that the writing that came out of those traumaticevents is worth examining both as testimony and as literature. This article looks again at Holocaust poetry, this time circumventing Adorno’s much-cited and often misquoted dictum onpoetry after Auschwitz. The essay challenges the binary of either “Holocaust poetry is barbaric and impossible” or “art is uplifting and unaffected by the Holocaust.” I analyse three individual cases of Holocaust poetry as a means of both survival and testimony during the Holocaust – not retrospectively or seen by poets who were not there. Aesthetic and ethical issues are very much part of a writing in extremis which is conscious of the challenge well before Adorno and critical theory. In a comparison of Celan, Sutzkever, and Miłosz we can see their desperate attempt to write a poetry that meets the challenge of the historical moment, for all the differences between them in their cultural backgrounds, language traditions, and literary influences. As I argue, although scholars and critics have read these poets separately, they should be studied as part of the phenomenon of grappling with an unprecedented horror which they could not possibly at the time understand in all its historical dimension and outcome. We should no longer ignore their sources and antecedents in trying to gauge what they did with them in forging a “Holocaust poetics” that would convey something of the inadequacy of language and the failure of the imagination in representing the unspeakable, which they personally experienced on a day to day basis. By not reading “after Adorno” we can arrive at a more nuanced discussion of whether there isa Holocaust poetics.

Refine search results

1 Journal of Language and Cultural Education

1 Narracje o Zagładzie

2 Sicher E.

1 2020

1 2016

Search results

Teaching Jessica: race, religion, and gender inThe Merchant of Venice

A Poetics of the Holocaust? Three Exemplary Poets