Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Posthuman Practices of Care beyond the Entropocene: How the FARN. collective Designs Ways of Thinking-With in «The Shape of Trouble to Come»

100%

Biberstein S.

Pamiętnik Teatralny

2024

vol. 73

issue 3

19-44

W The Shape of Trouble to Come: A Posthuman Ritual (2021) kolektyw FARN reaguje na aktualną sytuację naznaczoną niestałością i degradacją środowiska. W ruinach kapitalizmu (Anna Tsing), reprezentowanych na scenie przez elektroniczne odpady technologii komputerowej, niemiecki kolektyw teatralny eksperymentuje z różnymi spekulatywnymi historiami, które pozwalają widzom zobaczyć siebie jako część szerszego ekologicznego kontekstu i dostroić swoją perspektywę do polifonicznych asamblaży z wielogatunkowymi światami. Przedstawiane w kolejnych scenach koncepcje świata oparte są na tekstach i ideach Donny Haraway, Ursuli K. Le Guin i Paula B. Preciado. Nawiązując do „sztuki uważności” Anny Tsing, autorka w artykule skupia się na praktykach troski, które prowadzą do myślenia w relacjach, a zwłaszcza do współ-myślenia (Haraway). To współ-myślenie jest sposobem współ-bycia, świadomości kłopotliwych relacji i znaczącej inności, które przekształcają uczestników relacji i światy, w których żyjemy. Analizując różne polifoniczne asamblaże, które stworzył kolektyw FARN, autorka pokazuje, jak posthumanistyczne praktyki troski stwarzają kłopoty w zastałych epistemologiach i prowadzą do doświadczenia stawania się i wrażliwości na innych.

In The Shape of Trouble to Come: A Posthuman Ritual (2021) the FARN. collective responds to the actual condition marked by indeterminacy and environmental destruction. In the ruins of capitalism (Anna Tsing), represented on stage with electronic waste of computer technology, the German theatre collective presents in an experimental trial various speculative stories that allow the spectators to see themselves as part of a larger ecological context and attune the perspective to polyphonic assemblages with multispecies worlds. These world-conceptions presented in various scenes are based on texts and ideas of Donna Haraway, Ursula K. Le Guin, and Paul B. Preciado. In reference to Anna Tsings attempt to focus on the “arts of noticing,” author focuses in this article on practices of care which lead to a thinking in relationalities, especially to a thinking-with (Haraway). This thinking-with is a way of living-with, being aware of troubling relations and significant otherness that transforms those involved in the relation and the worlds we live in. Analyzing different polyphonic assemblages which the FARN. collective created author shows how posthuman practices of care create trouble in established epistemologies and leads to an experience of becoming and of being vulnerable to others.

The Communitas of Mourning: Women in Black and Dah Teatar between War protest and Theater

100%

Biberstein S.

Pamiętnik Teatralny

2021

vol. 70

issue 3

99-121

Podczas wojny i w rzeczywistości powojennej przeciwstawienie „przyjaciel–wróg” oparte na podziałach narodowych często odbiera zmarłym „wrogom” prawo do żałoby. Opłakiwanie wykluczonych innych w takich czasach oznacza zerwanie z tym przeciwstawieniem. Autorka artykułu analizuje dwa przypadki przekroczenia opozycji „przyjaciel–wróg” w kontekście wojny domowej w Jugosławii – działalność grupy Kobiety w Czerni i teatru Dah. Analizując czuwania belgradzkich Žene u crnom i spektakl Dah Teatar Priča o čaju (Opowieść o herbacie), omawia strategie umożliwiające opłakiwanie zmarłych poza tą opozycją oraz to, jak otwierają one żałobną communitas. Koncepcja „żałobnej communitas” wyrasta z refleksji nad życiem godnym opłakiwania zaproponowanej przez Judith Butler w książce Ramy wojny.

In wartime and post-war situations, the opposition of friend and enemy-based on national divisions-often condemns the dead “enemies” to be ungrievable. To grieve for the excluded others in such times means to break with the friend-enemy opposition. This article examines how the friend-enemy opposition is broken in the case of the actions of Women in Black and Dah Teatar in the context of the civil war in Yugoslavia. By analyzing the vigils of Žene u crnom (Women in Black) in Belgrade and the play Priča o čaju (The Story of Tea) by Dah Teatar, the author discusses the particular strategies through which grief was made possible beyond the friend-enemy opposition and how these strategies open a communitas of mourning. The term “communitas of mourning” refers to the concept of grievability, proposed by Judith Butler in Frames of War.

Refine search results

2 Pamiętnik Teatralny

2 Biberstein S.

1 2024

1 2021

Search results

Posthuman Practices of Care beyond the Entropocene: How the FARN. collective Designs Ways of Thinking-With in «The Shape of Trouble to Come»

The Communitas of Mourning: Women in Black and Dah Teatar between War protest and Theater