Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Dialektyka podmiotu. Tożsamość narracyjna w teorii Paula Ricoeura a psychoanalityczne koncepcje narcyzmu

100%

Bielińska A.

Kultura i Wartości

2019

issue 28

Der Artikel setzt sich zum Ziel, die Ähnlichkeiten zwischen dem Modell der Subjektbezogenheit, das aus der Theorie der Erzählidentitäten von Paul Ricoeur entsteht und jenem Modell, das durch einige psychoanalytische Entwürfe des Narzissmus impliziert wird, nachzuweisen. Es werden zunächst Ricoeurs Anschauungen über den dialektischen Charakter der Beziehung zwischen der für das Individuum identitätsprägenden Erzählweise und der erlebten Wirklichkeit dargestellt. Im Rahmen des Entwurfs von Ricouer ist die Erzählung einerseits in ein vornarratives Leben verwickelt, andererseits verwandelt sie es sinngebend. Eine so verstandene Erzählung bildet einen Abwehrmechanismus, der das einmalige Individuum vor der überwältigenden Wirklichkeit schützt, was sie an den in der Psychoanalyse beschriebenen Narzissmus näherbringt. Es werden ebenfalls ausgewählte Entwürfe des Narzissmus (Freud, Klein, Winni-cott) dargelegt und es wird aufgezeigt, dass sich sowohl der Narzissmus als auch die Erzählung auf einem dialektischen Verhältnis zwischen der Widerspiegelung und Umwandlung, Verwicklung und Autonomie, Inkohärenz und Kohärenz stützt. Den Artikel schließt die Vorstellung von Ansichten Julia Kristevas ab, die dem Narzissmus einen inhärent erzählerischen Charakter zuerkennt.

The aim of this paper is to bear out the similarity between the model of subjectivity that emerges from Paul Ricoeur’s theory of narrative identity and the one implied in some of the psychoanalytic conceptions of narcissism. Presented are Ricoeur’s views on a dialectic relation between the narrative forming an individual’s identity and lived reality. In Ricoeur’s theory stories are entangled in pre-narrative life yet at the same time they do transform it by imbuing it with a meaning. The narrative so perceived turns into a defence mechanism pro-tecting singularity against overwhelming reality, which development draws it to the psychoanalytical notion of narcissism. Selected conceptions of narcissism (Freud, Klein, Winnicott) are reviewed to indicate that narcissism, similarly as the narrative, is based on a dialectical relation between reflection and transformation, dependence and autonomy, incoherence and coherence. Presented are also Julia Kristeva’s views attributing an inherently narrative character to narcissism.

Celem artykułu jest wykazanie podobieństwa między modelem podmiotowości wyłaniającym się z teorii tożsamości narracyjnej Paula Ricoeura, a tym implikowanym przez niektóre spośród psychoanalitycznych koncepcji narcyzmu. Przedstawione są poglądy Paula Ricoeura na temat dialektycznego charakteru relacji między kształtującą tożsamość jednostki narracją a przeżywaną rzeczywistością. W ramach koncepcji Ricoeura opowieść zarówno uwikłana jest w przednarracyjne życie, jak i je przekształca, nadając mu sens. Tak rozumiana opowieść stanowi mechanizm obronny chroniący jednostkowość przed obezwładniającą rzeczywistością, co zbliża ją do opisywanego przez psychoanalizę narcyzmu. Zaprezentowane zostają również wybrane koncepcje narcyzmu (Freud, Klein, Winnicott); zostaje wykazane, że narcyzm, podobnie jak narracja, opiera się na dialektycznej relacji między odzwierciedlaniem i przekształcaniem, uwikłaniem i autonomią, niespójnością i spójnością. Artykuł zamyka prezentacja poglądów Julii Kristevej, która przyznaje narcyzmowi inherentnie narracyjny charakter.

Lucky Breaks and Funny Coincidences: From the Tragedy of Desire to the Messianic Psychoanalysis of Love

100%

Bielińska A.

Eidos. A Journal for Philosophy of Culture

2024

vol. 8

issue 1

69-97

This essay explores Jacques Lacan’s theory of desire as functioning according to the logic of tragedy and compares it with Alenka Zupančič’s concept of love as comedy, demonstrating however that the latter remains too caught up in the Lacanian worldview to truly capture the active side of love. The essay argues that Zupančič’s interpretation of Lacan can be reinterpreted again through the lenses of “messianic psychoanalysis” – psychoanalysis “slightly adjusted” – standing not on the side of the tragic acceptance of fate, but of the promise of “more life.” Drawing from the reflections of Agata Bielik-Robson, Eric Santner and Jonathan Lear, this essay intends to demonstrate that Zupančič’s comedy of love can be reconciled with the more relational notion of love as a psychoanalytical counterpart of messianic Exodus. An example of such a liberating combination of eros and wit can be found in Freud’s interpretation of Wilhelm Jensen’s Gradiva.

Refine search results

1 Eidos. A Journal for Philosophy of Culture

1 Kultura i Wartości

2 Bielińska A.

1 2024

1 2019

Search results

Dialektyka podmiotu. Tożsamość narracyjna w teorii Paula Ricoeura a psychoanalityczne koncepcje narcyzmu

Lucky Breaks and Funny Coincidences: From the Tragedy of Desire to the Messianic Psychoanalysis of Love