Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 11

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Kilka uwag o regulacjach dotyczących delationes w sprawach fiskalnych w ustawodawstwie cesarzy pierwszej połowy IV wieku

100%
Nowicka D.
Roczniki Nauk Prawnych
|
2018
|
vol. 28
|
issue 1
91-113
PL
Celem artykułu jest analiza umieszczonych w Kodeksie Teodozjańskim konstytucji pochodzących z pierwszej połowy IV w., a odnoszących się do zagadnienia denuncjacji w sprawach fiskalnych (C. Th. 10,10,1-8). Kontrowersje pośród autorów od lat budzi kwestia odnoszenia zwłaszcza dwóch pierwszych konstytucji z tego tytułu do zagadnień związanych jedynie z postępowaniem karnym, jedynie fiskalnym, bądź też tak z jednym, jak i z drugim. Pierwszym zagadnieniem analizowanym w artykule będzie zatem kwestia natury delationes, o których mowa w C.Th. 10,10,1 i 2. Drugim problemem sformułowanym i podlegającym analizie w artykule jest z kolei zagadnienie charakteru zakazu działalności donosicielskiej w sprawach fiskalnych – czy miał on charakter generalny, czy też odnosił się jedynie do pewnych form donosów. Wydaje się bowiem, że, w świetle ostatnich konstytucji z analizowanego zakresu, nie ma możliwości uznania, że wszelkie formy dostarczania informacji w sprawach fiskalnych były surowo karane.
EN
The aim of this article is to examine constitutions originating from the first half of 4th century A.D. and incorporated to Theodosian Code, considering the matter of delation in fiscal matters (C.Th. 10,10,1-8). Controversies among authors have risen for years in reference to the nature of especially two initial constitutions in this title as they have been understood either as considering only criminal, only fiscal, or both matters at the same time. Therefore, the first issue studied in the article will concern the nature of delationes from C.Th. 10,10,1 and 2. The second problem to be examined here refers to the character of interdiction of delatory activity in the area of fiscal matters – was it a general ban, or restricted to particular forms of delation. In the light of the tenor of last constitutions from the chosen range, it seems that claiming that all forms of fiscal delation were severely punished, is inacceptable.
2

Pochodzenie a wiarygodność świadka w rzymskich procesach karnych w świetle wybranych mów Cycerona

100%
Nowicka D.
Prawo
|
2019
|
issue 328
25 - 40
EN
The article is devoted to an analysis of the significance of a witness’ origin to his credibility in the Roman criminal procedure on the basis of selected speeches by Cicero — Pro Fonteio, Pro Scauro and Pro Flacco. The extensive use of arguments relating to the nationality of witnesses testifying against the orator’s clients suggests that such references may have been important in the assessment of the credibility of their testimony, despite the fact that formally Roman law did not introduce any restrictions on testifying based on the witness’ origin. Drawing on her analysis of the selected speeches, the author concludes that the references to a witness’ origin and characteristics attributed to a given nation replace arguments relating to the witness himself, without being of crucial significance on their own and being only a necessity in a situation where there is no information about the witness.
DE
Der Aufsatz ist der Analyse der Bedeutung der Herkunft eines Zeugen für die Bewertung seiner Glaubwürdigkeit im römischen Strafverfahren auf Basis von ausgewählten Reden Ciceros — Pro Fonteio, Pro Scauro und Pro Flacco gewidmet. Die breite Verwendung von Argumenten betreffend die Nationalität der Zeugen, die mit ihren Aussagen die Klienten des Orators belasteten, könnte die wesentliche Bedeutung dieser Bezugnahme auf die Beurteilung der Glaubwürdigkeit von Aussagen andeuten, obwohl das römische Recht formal keine Einschränkungen im Bereich von Aussagen im Hinblick auf die Abstammung einführte. Die Analyse der genannten Reden führt die Autorin zum Schluss, dass die Bezugnahme auf die Abstammung und die Zurechnung charakteristischer Züge einer Nation, eine Ersatzfunktion im Hinblick auf die Argumente betreffend den Zeugen selbst darstellten, allein keine wesentliche Bedeutung hatten und in der Situation notwendig waren, wenn Informationen über den Aussagenden fehlten.
3
Publication available in full text mode
Content available

RZYMSKIE UREGULOWANIA DOTYCZĄCE ‘INIURIA’ A KARNOPRAWNA OCHRONA CZCI W PRAWIE POLSKIM

100%
Nowicka D.
Zeszyty Prawnicze
|
2014
|
vol. 14
|
issue 1
133-158
PL
ROMAN REGULATIONS CONCERNING ‘INIURIA’ AND PROTECTION OF HONOUR AND REPUTATION IN POLISH CRIMINAL LAW Summary The aim of this article is to compare and contrast Roman and Polish criminal regulations concerning protection of an individual’s honour and reputation in two different areas: objects of legal protection, and forms of conduct liable to prosecution and providing grounds for legal action. Considerable differences may be observed between these two legal systems on both counts. While in Roman law any and every defamatory act, regardless of its form, gave rise to iniuria, Polish penal law divides non-physical acts against honour and reputation into two separate categories: pomówienie (defamation and/or slander), and zniewaga (insult). This distinction is based on the criterion of the object of legal protection: pomówienie is an attack on an individual’s reputation, while zniewaga is an attack on his dignity. The types of punishable conduct are different as well; as regards pomówienie only verbalised attacks are liable to prosecution as offences against reputation. Analysis of this matter leads to the conclusion that the distinction made in Polish criminal law for offences against honour and reputation into two different categories in consequence of the recognition of two separate objects of protection against non-physical attacks may not be the best solution.
4

Iniuria post mortem testatoris w prawie rzymskim okresu klasycznego w świetle koncepcji iniuria indirecta

100%
Nowicka D.
Prawo
|
2016
|
issue 321
11-28
EN
The aim of the article is to analyse regulations concerning injury to personality associated with deeds committed directly against acorpse, funeral rites or atestator’s reputation. The author’s reflections focus on the classification of these infringements as indirect injury to the testator’s reputation as proposed in the doctrine. Apart from undeniable shared features of iniuria post mortem testatoris and (other) cases of iniuria indirecta, we can point to significant differences stemming primarily from alack of possibility — even if only potential — of direct iniuria if adeed is committed against a corpse or the testator’s reputation. This feature, in turn, seems to be present in all (other) cases classified as indirect iniuria. It should also be stressed that in the case of iniuria post mortem testatoris it is impossible to apply any of the criteria indicated as the basis for regarding specific behaviour as aslight to the reputation not only directly of the injured party but also other individuals whose reputation is injured only indirectly as aresult of the perpetrator’s actions.
DE
In dem Artikel wurden Textfragmente analysiert, die die Verletzung der Persönlichkeit aufgrund der Handlungen betreffen, die sich direkt gegen den Leichnam, die Trauerfeierlichkeiten oder den Ruf des Nachlassgebers richten. Die in der Doktrin vorgeschlagene Qualifikation, derartige Verletzungen für eine indirekte Verletzung des guten Rufs des Nachlassgebers zu halten, stellt den Kern der Überlegungen dar. Außer den gemeinsamen Merkmalen der iniuria post mortem testatoris und der (anderen) Fälle der iniuria indirecta, können weitgehende Unterschiede genannt werden, die sich vor allem daraus ergeben, dass es keine, auch eine potentielle Möglichkeit einer direkten iniuria in Bezug auf den Leichnam oder den guten Ruf des Nachlassgebers gibt. Und dieses Merkmal wiederum scheint in sämtlichen (anderen) Fällen aufzutreten, die als indirekte iniuria gelten. Hervorzuheben ist auch, dass kein der Kriterien, die als Grundlage gelten, ein bestimmtes Verhalten für ein den guten Ruf nicht nur des direkt Benachteiligten verletzendes zu erklären, aber auch einer anderen Person, deren Reputation infolge der Handlungen des Täters lediglich indirekt verletzt wird, im Falle einer iniuria post mortem testatoris Anwendung findet.
5
Content available remote

Horacjańskie mala carmina a wolność słowa poety w prawie rzymskim

100%
Nowicka D.
Studia Prawnicze KUL
|
2014
|
issue 1 (57)
135-151
PL
Powyższy artykuł poświęcony został kwestii swobody wypowiedzi poety w kontekście zagadnienia ochrony czci jednostki w prawie rzymskim. Analizie poddane zostały fragmenty satyry pierwszej z księgi drugiej, w której Horacy używa tytułowego określenia mala carmina. Pomocniczo wykorzystano głównie fragmenty satyry czwartej i dziesiątej z księgi pierwszej, choć pojawiają się także odniesienia do innych źródeł. Poza poruszaną w artykule problematyką znalazły się zagadnienia związane z politycznymi uwarunkowaniami wolności słowa w zakresie twórczości literackiej, jak również kwestie naruszenia dobrego imienia szczególnych kategorii osób, podlegających ochronie z tytułu maiestas. Podstawowe zagadnienie omawiane w artykule dotyczyło uregulowania stanowiącego podstawę ewentualnej odpowiedzialności poety za stworzone przez niego zniesławiające wiersze. W zakresie tym stwierdzić należy, iż mógł nim być jedynie edykt ne quid infamandi causa fiat, jako że ani ustawa decemwiralna, ani też lex Cornelia de iniuriis nie zawierały unormowań dotyczących zniesławienia. Warunkiem pociągnięcia autora do odpowiedzialności była możliwość przypisania mu, choćby ubocznie, działania infamandi causa. Takie zaś z pewnością występuje po stronie Horacego, który w celu uzdrowienia społeczeństwa używa konkretnych przykładów osób, dopuszczających się niepożądanych zachowań. Mimo zatem szlachetnej motywacji, a także – co podkreśla poeta – tworzenia w zgodzie z regułami gatunku, bohaterowie jego utworów mogli w skuteczny sposób skorzystać z ochrony, jaką dawała im actio iniuriarum.
EN
The above article is dedicated to the issue of freedom of speech of a poet in the light of a problem of defamation of an individual. The analysis is based on the fragments of Horace’s first satire from book two, where the notion of mala carmina was used. Fragments of satires 1,4 and 1,10 were used accessarily, some other texts being referred to as well. No remarks on the issue of political conditioning of the freedom of speech in poesy, nor the matter of injuring the good name of a special category of people being protected on maiestas grounds, were made. The essential question was about a regulation, which created a legal responsibility for an author of a libellous poem. It could be but the praetor’s ne quid infamandi causa fiat edict, as neither XII Tables, nor lex Cornelia de iniuriis included provisions on defamation. The condition under which an author of a lampoon could be found liable was acting (at least accessarily) infamandi causa. This kind of behaviour is certainly the case of Horace, who, aiming at moral sanation of the society, uses concrete examples of people behaving inappropriately. Despite the noble motivation and – what is especially underlined by the poet – following the principles of the genre, people used as characters in his poems could successfully use the legal protection by bringing actio iniuriarum.
RU
Вышеуказанная статья рассматривает вопрос свободы высказывания поэта в контексте вопроса защиты человеческой чести в римском праве. Были проанализированы фрагменты первой сатиры из второй книги, в которой Гораций использует заглавное определение mala carmina. Дополнительно использовано главные фрагменты четвертой и десятой сатиры из первой книги, хотя появляются также отнесения к другим источникам. Кроме обсуждаемой в статье проблематики явились вопросы, связанные с политическими условиями свободы слова в сфере литературного творчества, а также вопросы нарушения чести особых категорий лиц, подвергающихся защите из maiestas. Основной вопрос рассматриваемый в статье касался урегулирования, которое является основой возможной ответственностью поэта за созданные им порочащие стихи. Следует отметить, что мог им быть только эдикт ne quid infamandi causa fiat, так как ни децемвиральный закон или lex Cornelia de iniuriis не заключали положений, касающихся диффамации. Условием привлечения автора к ответственности была возможность приписания ему действия infamandi causa. Такое относится к Горацию, который в целях исцеления общества применяет конкретные примеры лиц, совершающие нежелательное поведение. Несмотря на благородную мотивацию, а также - как подчеркивает поэт - создавание в соответствии с правилами вида, герои его произведений могли в эффективный способ воспользоваться защитой, какую давала им actio iniuriarum.
6

A Few Remarks on Regulations Concerning Delationes in Fiscal Matters in the Imperial Legislation of the First Half of the 4th Century A.D.

100%
Nowicka D.
Roczniki Nauk Prawnych
|
2018
|
vol. 28
|
issue 1 English Online Version
79-100
EN
The aim of the article is to examine the constitutions contained in the Theodosian Code dating to the first half of the 4th century, and related to the phenomenon of fiscal denunciation (C. Th. 10,10,1–8). For years, controversy among the authors has been aroused by the first two constitutions of this title and their reference to issues related only to either criminal procedure or fiscal procedure, or both. The first issue addressed by the presented article is therefore the question of the nature of delationes, referred to in C.Th. 10,10,1 and 2. The second problem, formulated and subjected to scrutiny, is the question of the nature of the ban on reporting activities in fiscal matters – whether it was of a general nature or related only to certain forms of denunciation. It seems that, in the light of the last constitutions within our scope, it is not possible to assume that all forms of providing information in fiscal matters were severely punished.
7
Publication available in full text mode
Content available

NIEWERBALNE SPOSOBY NARUSZENIA CZCI W PRAWIE RZYMSKIM

100%
Nowicka D.
Zeszyty Prawnicze
|
2016
|
vol. 16
|
issue 1
5-26
PL
Non-verbal Acts Damaging Reputation in Roman LawSummaryThe aim of this article is to present the non-verbal types of conductwhich damaged another person’s reputation under Roman Law.The author examines only those types of offensive conduct which didnot involve physical assault on an individual’s bodily integrity.The article analyses abusive conduct subject to the edictum de adtemptata pudicitia, the first regulation on this matter; and secondly conductpenalised under the edictum ne quid infamandi causa fiat. The latteredict marked the peak in the legislation providing protection against allkinds of vilifying behaviour. The latter edict is discussed on the basis ofpassages from Ulpian with examples of its application.
8
Publication available in full text mode
Content available

Uwagi na temat ukształtowania domum vi introire na gruncie sullańskiej lex Cornelia de iniuriis

100%
Nowicka D.
Opolskie Studia Administracyjno-Prawne
|
2018
|
vol. 16
|
issue 4 (1)
9-27
PL
The article concerns the matter of domum vi introire – a violent intrusion into someone’s house, introduced into Roman Law by Cornelian law de iniuriis in 81 BC. The issue is analysed in the socio-political context of introduction of this regulation aimed to define its ratio legis as strictly connected to the goal of providing peace and safety in the city, and, by this means, establishing the new order. However, the conduct of domum vi introire was considered as closely related to the dignity of an individual from the very beginning, and as such complying with the concept of iniuria created within the praetorian edicts. It is exactly this feature that enabled the evolution of perception of this conduct in the direction of the contemporary concept of trespass.
9
Publication available in full text mode
Content available

Iniuria Suffered by a Slave?

100%
Nowicka D.
Studia Iuridica Lublinensia
|
2020
|
vol. 29
|
issue 5
EN
The dissonance between the perception of edictum de iniuriis quae servis fiunt on Ulpian’s and Gaius’ part is so significant that it can lead to a conclusion that a deed done to a slave – even if not always, what seems the most probable, certainly in most cases – qualified only as an insult harming the slave’s owner, whereas a would-be actio servi nomine was de facto not in use. As an infringement of a slave could additionally give rise to an owner’s entitlement to plead for damages according to the Aquilian regime, it seems that practical use of the edictal clause with regard to actio servi nomine, even if possible to take place at a certain level of legal development of the delict, was of minor importance. However, recognizing the main role of the edict in providing a modern and flexible basis for bringing praetorial actio iniuriarum suo nomine in a case of iniuria suffered through one’s slave, not limited to decemviral instances of os fractum and membrum ruptum, appears to be the most probable interpretation.
PL
Rozdźwięk między postrzeganiem edictum de iniuriis quae servis fiunt u Ulpiana i Gaiusa jest tak głęboki, że może świadczyć o tym, iż czyn wyrządzony niewolnikowi był jeśli nie zawsze, co wydaje się najbardziej prawdopodobne, to przynajmniej zazwyczaj kwalifikowany jedynie jako iniuria wyrządzona jego właścicielowi, a z ewentualnej skargi servi nomine w praktyce nie korzystano. Jako że uszkodzenie niewolnika dodatkowo uprawniało właściciela do otrzymania odszkodowania na gruncie reżimu akwiliańskiego, wydaje się, że praktyczne zastosowanie edyktu w zakresie skargi servi nomine, jeśli nawet na jakimś etapie rozwoju deliktu rzeczywiście funkcjonowało lub potencjalnie mogło mieć miejsce, miało znikome znaczenie. Z tego względu za najbardziej prawdopodobną interpretację uznać należy, że edykt miał po prostu zapewnić nowoczesną i elastyczną podstawę działania za pomocą pretorskiej actio iniuriarum suo nomine w sytuacji iniuria doznanej za pośrednictwem niewolnika, nieograniczoną do decemwiralnych przypadków os fractum i membrum ruptum.
10

Wyłączenie od zeznawania i prawo odmowy zeznań w rzymskim procesie karnym

100%
Nowicka D.
Prawo
|
2018
|
issue 325
59-71
EN
The author of article examines the scope of the exemption from testifying for the prosecution and the right to refuse to testify in the Roman criminal procedure before quaestiones. She focuses mainly of Callistratus’ and Ulpian’s accounts of lex Iulia de vi and Paulus’ account of lex Iulia iudiciorum publicorum. This is because there are doubts, especially with regard to the nature of rights or exemptions applying to testimonies concerning relations based on close kinship (parents-children) or patronage as well as marriage.
DE
In diesem Aufsatz wurde der Umfang der Gültigkeit der Disqualifikation als Zeuge der Anklage aufzutreten sowie das Recht der Aussageverweigerung im römischen Strafprozess vor den quaestiones behandelt. Die Analyse konzentriert sich hauptsächlich auf Überlieferungen von Callistratus und Ulpianus betreffend die Regelungen von lex Iulia de vi sowie von Paulus betreffend lex Iulia iudiciorum publicorum. Vor diesem Hintergrund entstehen nämlich Zweifel besonders hinsichtlich des Charakters der Berechtigungen oder der Freistellungen im Bereich der gegenseitigen Aussagen im Zusammenhang mit der Relation, die auf naher Verwandtschaft (Eltern – Kinder) oder dem Patronat, wie auch der Ehe beruhte.
11

Stroje Rzymianek w kontekście brzmienia fragmentu D. 47, 10, 15, 15 (Ulpianus libro 77 ad edictum)

100%
Nowicka D.
Prawo
|
2017
|
issue 324
49-65
EN
The fact that some kinds of dress were assigned specific categories of people was to reflect — and consolidate — the existing social order expressed in the right to wear strictly defined garments. Yet a widely confirmed non-compliance with the rules concerning garments not only failed to fulfil that role, but even introduced uncertainty about the real status of inappropriately dressed individuals in the light of traditional rules of how to dress. The aim of the article is to examine the question of daily garments used by Roman women, drawing on both literary sources and images of women. The analysis is placed in the context of Ulpian’s account of modification of the liability of the perpetrator of iniuria depending on the dress worn by the woman when her good name was assaulted.
DE
Die Bestimmung gewisser Arten der Kleidung für konkrete Gruppen von Personen sollte die geltende soziale Ordnung widerspiegeln und begründen, die sich in der Berechtigung äußerte, genau festgelegte Kleidungsbestanteile tragen zu können. Die Grundsätze betreffend Kleidung, was breit bestätigt wird, waren jedoch oft verletzt, so erfüllten sie ihre Rolle nicht. Die Verletzung dieser Grundsätze führte sogar zu Bedenken hinsichtlich des tatsächlichen Status der nicht korrekt geklei­deten Person angesichts der traditionell geltenden Regeln betreffend Kleidung. Ziel des Beitrags ist, die Frage der Alltagskleidung der Römerinnen näher zu bringen, sowohl auf Grund literarischer Quellen, als auch der Abbilder der Frauen. Die Analyse wurde im Kontext der Überlieferung Ulpians über die Modifikation der Verantwortung des Verursachers von iniuria in Abhängigkeit von der Kleidung, die eine Frau während der Verletzung ihres guten Rufs trug, durchgeführt.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.