Klasycznymi elementami tworzącymi przestrzeń międzynarodową są podmioty państwowe, suwerenność, terytorium, prawo międzynarodowe i pochodne tych elementów zakorzenione w ładzie wesfalskim. Ich zwornikiem są granice, które porządkują przestrzeń międzynarodową, a zmiany ich położenia, struktury czy zasad przekraczania pociągają za sobą ogromne konsekwencje dla porządku politycznego. Wyznaczniki ładu późnowesfalskiego, którymi są: zmienność, niepewność i pluralizm możliwości, burzą w pewnym wymiarze wypracowane mechanizmy funkcjonowania tych elementów. Zmiany zasad i możliwości funkcjonowania państw w środowisku międzynarodowym powodują często deficyt mechanizmów reakcji na nie i pojawiający się efekt zaskoczenia. Zmianom ulega również istota granic, do których zaliczymy: redefinicję podziału wnętrza państwa i środowiska zewnętrznego, zastępowanie percepcji granicy w kategoriach bariery na rzecz pomostu oraz rozszerzenie praktyk kontroli granic o koncepcję zarządzania granicami. Strefa Schengen urzeczywistnia porządek późnowestfalski, redefiniując pojęcie środowiska wewnętrznego i zewnętrznego, granic państwowych i granic zewnętrznych oraz jest przejawem zmienności, niepewności i sprzeczności. Strefa ewoluowała w wymiarze terytorialnym i prawnym, przechodząc przez fazy wprowadzenia, wzrostu i dojrzałości oraz schyłku, który nie oznacza upadku strefy Schengen, ale niepewność co do uwarunkowań jej działania i jest przejawem koncepcji o „niezdecydowaniu” granic. Obecna faza może stać się punktem zwrotnym w kierunku konwersji strefy Schengen, niosąc ze sobą nowe rozwiązania.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.