Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
PL
Artykuł przygotowano w ramach projektu badawczego „Sztuka społeczna w Polsce. Badanie jakościowe”, realizowanego w latach 2010–2012 w związku z pracą doktorską Sztuka społeczna. Obywatelski wymiar działań społeczno-artystycznych i sfinansowanego ze środków Narodowego Centrum Nauki. Wykorzystano w nim fragmenty rozprawy doktorskiej.
EN
The article is focused on the civic practices that fall into the category of social art. Applying sociological perspective, in particular closure theory (as introduced by Max Weber, and developed by Frank Parkin), and referring to the modern concept of cultural democracy, the authoress compares three artistic projects: "Universal" (led by Grzegorz Drozd), "Guma" (Paweł Althamer), and "Import/ Export" (Michał Stankiewicz), in order to assess the capability of social art to transform the processes of social closure. The three projects not only differ in terms of artistic means (mural, sculpture, theatre), but also present varied strategies of “usurpation”, that is of affecting the rules of social inclusion (incorporation) and exclusion (marginalisation): from disturbance of the society’s symbolic order, through articulation of local collective identity, to intercultural (and, at the same time, interpersonal) encounter. The cases, which reveal both possibilities, and limits (or traps) of social art, have been selected so as to create points of critical reference for a more reflective and self-conscious social practice. Hence, at the end, the authoress provides a list of practical recommendations to be used by artists, activists and educators who are willing to resort to social art as a means of social inclusion.
EN
In spite of its apparently growing popularity, street art still remains largely unexplored both in its aesthetic, and social dimension. The article is an attempt to capture the hybrid socio-artistic sense of this global phenomenon with the use of the concept of social enclaves. For that purpose, the authoress looks into its relation to the art world, on one hand, and civil society, on the other. She shortly presents the origins of street art, as well as its artistic repertoire and social reception. She provides an insight into the present-day processes of its institutionalization and commercialization, which, however, do not seem to weaken the street artists’ primary motivation for bringing changes in their aesthetic and social surrounding. Also some other features of street art, such as: anti-elitism, grassroots and dialogical quality, not infrequently – participation, and above all – attachment to civil values, allow her to classify this practice as social art, that is art with a public-good aim.
PL
Teatr „od zawsze” służył jako praktyka społeczna, w obrębie której zarówno grupy dominujące, jak i podporządkowane zajmowały się przeszłością. Wraz z niedawną paradygmatyczną zmianą w obrębie humanistyki i nauk społecznych, określaną mianem zwrotu performatywnego, teatr stał się jeszcze ważniejszym medium pracy pamięci zbiorowej, czy – idąc tropem myśli Robina Georga Collingwooda – poznawania historii poprzez re-enactment. Z drugiej strony, za sprawą partycypacyjnego trendu w sztuce, praktyki artystyczne przenoszą się dziś z zamkniętych przestrzeni instytucjonalnych w otwarty obszar publicznego i społecznego zaangażowania. W polu teatru efektem tych przemian jest jego nowy rodzaj, definiowany poprzez różne sposoby oddolnego uczestnictwa w procesie twórczym: od dostarczenia dokumentalnej zawartości, poprzez kierowane użytkowanie artystycznie skonstruowanej sytuacji, po wspólne kreowanie teatralnego dzieła. Jednocześnie praktyki tego rodzaju wprowadzają do przestrzeni publicznej bardziej inkluzywne i polifoniczne dyskursy, narracje i historie. Problemem, który podejmuję w artykule jest relacja między teatrem partycypacyjnym a pamięcią zbiorową. Pierre Nora twierdził, że pamięć może trwać tylko, jeśli jest performowana, praktykowana, powtarzana. Czy zatem w nowoczesnym świecie archiwów teatr partycypacyjny jest ostoją żywej pamięci? Czy – odwołując się do terminologii tego autora – jest miejscem pamięci, przestrzenią, w której przeszłość jest zbiorowo wspominana i zapamiętywana? By odpowiedzieć na te pytania, przyglądam się wybranym partycypacyjnym projektom teatralnym, które opierając się na materiałach dokumentalnych, zajmują się konfliktowymi, nierzadko traumatycznymi, wspomnieniami przeszłości, kwestionują dominujące ramy historyczne, stwarzają przestrzeń dla zwykle marginalizowanych głosów.
4
Publication available in full text mode
Content available

Od redaktora

75%
PL
21 stycznia 2016 r. na Uniwersytecie w Białymstoku odbyła się otwarta debata pod hasłem „Oto czym jesteśmy/jesteście – zrozumieć Białystok. Warsztaty z publicznej dyskusji (na marginesie książki Marcina Kąckiego Białystok. Biała siła, czarna pamięć)”, zorganizowana przez Fundację UwB i Zespół Badań Regionalnych pod patronatem Instytutu Filologii Polskiej UwB. W spotkaniu udział wzięli między innymi: Anna Danilewicz, Elżbieta Dąbrowicz, Edmund Dmitrów, Andrzej Lechowski, Oleg Łatyszonek, Elżbieta Konończuk, Andrzej Sadowski, Joanna Sadowska, Joanna Sikora, Michał Stankiewicz, Jolanta Sztachelska i Mikołaj Wawrzeniuk.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.