Search results

1

Islam in Slovakia in interreligious dialogue

100%

Jurko J.

Nurt SVD

|

2016

|

issue 1

222-239

EN

The Austro-Hungarian Empire in 1912 recognized Islam as one of the allowed religions on its territory - and thus also in the area of Slovakia and the Czech Republic. In the Czech Republic the Muslim religious community was recognized in 2004. In Slovakia it has not happened yet. The Koran orders Muslims to follow everything what is given in it and not to change it for anything else in the world, but simultaneously with this orders them to respect Christians, Jewish and other religions in the world. Especially the Christians have to follow the demand to spread Christ and the Gospel everywhere they are, also to numerous groups of immigrants from Muslim countries. The world actually stays before big challenges how to develop constructive ecumenical dialogue with Islam. Muslims and Christians, inspired by common values, are called to work together in the interest of justice, peace and respect of dignity and rights of every man.

XX

W 1912 roku Cesarstwo Austro-Węgierskie uznało islam za jedną z dozwolonych religii na swym terenie, a więc także na terenie Słowacji i Republiki Czeskiej. W Republice Czeskiej muzułmańska wspólnota wyznaniowa została uznana w 2004 roku. W Słowacji to jeszcze nie nastąpiło. Koran nakazuje muzułmanom kierować się wszystkim, co jest w nim podane i nie zamieniać tego na nic, co jest w świecie, lecz jednocześnie nakazuje też darzyć szacunkiem chrześcijan, Żydów i inne religie świata. Szczególnie zaś chrześcijanie mają spełniać żądanie głoszenia wiary w Chrystusa i Ewangelię wszędzie tam, gdzie się znajdują, także licznym grupom imigrantów z krajów muzułmańskich. Świat stoi w obliczu wielkiego wyzwania, jak rozwijać ekumeniczny dialog z islamem. Muzułmanie i chrześcijanie, pod wpływem wspólnych wartości, wezwani są do współpracy w interesie sprawiedliwości, pokoju i szacunku wobec godności i praw każdego człowieka.

SK

V roku 1912 Rakúsko-uhorská monarchia uznala islam, ako jedno z náboženstiev, povolených na celom svojom území – teda aj na území Česka a Slovenska. V Česku bola moslimská náboženská obec registrovaná až v roku 2004. Na Slovensku sa tak doteraz nestalo. Korán moslimom prikazuje, aby nasledovali to, čo je v ňom zoslané a aby to nevymenili za nič iné na svete, ale zároveň im ukladá povinnosť rešpektovať kresťanské, židovské náboženstvo a iné náboženstvá sveta. Práve od kresťanov sa žiada, aby hlásali Krista a evanjelium všade kde sa nachádzajú a aj početným prisťahovalcom z moslimských krajín. Svet aktuálne stojí pred veľkými výzvami ako rozvíjať konštruktívny ekumenický dialóg s islamom. Moslimovia a kresťania, inšpirovaní spoločnými hodnotami sú povolaní spoločnými silami pracovať v záujme spravodlivosti, mieru a rešpektovania dôstojnosti a práv každého človeka.

2

Permanentná výzva pre laikov v poslaní pre dobro sveta. Dekrét Druhého vatikánskeho koncilu Apostolicam actuositatem

100%

Jurko J.

Nurt SVD

|

2013

|

issue 2

73-91

SK

Dekrét DVK podpísaný pápežom Pavlom VI. Apostolicam actuositam vznikol ako následok veľkej túžby pápeža Jána XXIII obnoviť Cirkev a konfrontovať ju s problémami súčasného sveta. Doslovne je možné názov dekrétu preložiť ako: apoštolská činnosť. Túto činnosť si pápež uvedomoval rovnako, ako si uvedomoval miesto, ktoré zastávajú laici v Cirkvi. Právom ich považoval pápež za nevyhnutnú zložku v procese šírenia kresťanstva. Samotný dekrét bol však schválený a podpísaný až za pontifikátu pápeža Pavla VI. dňa 18. novembra v roku 1965. Veľmi významným krokom pri vzniku dekrétu bol fakt, že do diskusií boli prizvané aj viaceré ženy, aby prispeli svojim pohľadom na rozvíjanie apoštolátu. Dekrét vyjadruje myšlienky obnovy Cirkvi, vychádza z poznania a skúsenosti Cirkvi na rôznych frontoch a úsekoch života. Práve preto v jednotlivých častiach opisuje nie len ciele apoštolátu laikov, ale aj oblasti apoštolskej činnosti, poriadok, formáciu apoštolátu a výzvy na šírenie evanjelia. Vymedzením týchto náležitostí sa stal dekrét nevyhnutnou súčasťou každého laika, ktorý svojim životom ohlasuje Krista. Zároveň oslovuje každého človeka k tomu, aby získaval túžbu vstúpiť do spoločenstva s Bohom.

EN

The Apostolicam actuositatem Decree, signed by Pope Paul VI, arose as a result of Pope John XXIII’s desire to restore the Church and confront it with the problems of the contemporary world. Literally the Decree’s name can be translated as apostolic activity. The Pope realised what important place lay people held in the Church as far as this activity was concerned. The Pope considered them as an essential element in the process of spreading Christianity. However, the actual Decree was approved and signed up during the pontificate of Pope Paul VI on November 18, 1965. A very important point in the Decree’s development was that a several women were also invited to discuss and contribute their views on the expansion of the apostolate. The Decree expresses the idea of renewal of the Church, based on the knowledge and experience of the Church on various fronts and sections of life. That is why in different parts it describes not only the objectives of the lay apostolate, but also the apostolic activities, schedules, formation and apostolate call to spread the Gospel. By defining these requirements the Decree has become an essential part of any decree of a layman who proclaims Christ by your life. It also speaks to each person to make acquiring desire to enter into communion with God.

PL

Dekret Apostolicam actuositatem, promulgowany przez papieża Pawła VI, jest owocem dążeń papieża Jana XXIII do odnowy Kościoła i jego otwarcia się na problemy współczesnego świata. Tytuł Dekretu można dosłownie tłumaczyć jako działalność apostolska. Papież zdawał sobie sprawę, jak ważną rolę w tej działalności pełni w Kościele laikat. Działalność apostolską uważał za kluczowy element w procesie chrystianizacji. Ostatecznie Dekret został zaaprobowany i podpisany 18 listopada 1965 roku za pontyfikatu Pawła VI. W trakcie prac nad projektem dokumentu istotnym wydarzeniem było zaproszenie kilku kobiet do dyskusji i przedstawienia własnych poglądów na temat rozwoju apostolatu świeckich. Dekret wyraża ideę odnowy Kościoła w oparciu o wiedzę, osiągnięcia i doświadczenia różnych dziedzin życia. W poszczególnych rozdziałach papież opisuje cele apostolatu świeckich wpisane w szeroko rozumianą działalność apostolską, jak również specyfikę formacji i powołania świeckich do głoszenia Ewangelii. Definiując te wymagania Dekret stał się nieodzownym kryterium duchowej formacji świeckich, którzy głoszą Chrystusa własnym życiem; tym samym zwraca się do każdego człowieka, by zechciał przystąpić do komunii z Bogiem.

3

Spolupútnici druhej polovice 20. stornia - sv. Ján Pavol II. a Boží služobník Štefan Wyszyński

100%

Jurko J.

Nurt SVD

|

2015

|

issue 1

24-40

EN

In the history of the Church of the 20th century, there are characters inscribed in letters of gold not only in the history of the local church, but the universal one as well. Among them can be included two great Poles, giants fighting for the freedom of the Church – Cardinal Stefan Wyszyński and Pope John Paul II. John Paul II gave Cardinal Stefan Wyszyński a by-name – the “Primate of the Millennium”, because during the years of political enslavement of Poland he proved to be a staunch pastor, spiritual and moral authority for the millions of Catholics. Despite the communist dictatorship, Cardinal Wyszyński was considered as a “statesman” – personality endowed with the charism of a leader and the ability to make an objective assessment of the situation. He was faithful to the Gospel, the Church and the homeland. He had a great devotion to Mary, whom he entrusted the fate of the country and the Church. His spirituality was a factor in mobilising the Polish society of believers to the uncompromising fidelity to the Christian roots in Eastern Europe. At his side formed his character and spiritual profile the future Pope John Paul II, who introduced the Church into the new millennium.

PL

W historii Kościoła XX wieku istnieją postaci, które zapisały się złotymi zgłoskami nie tylko w dziejach Kościoła lokalnego, ale i powszechnego. Można do nich zaliczyć dwóch wielkich Polaków, gigantów walki o wolność Kościoła – kardynała Stefana Wyszyńskiego i papieża Jana Pawła II. Jan Paweł II nadał kardynałowi Stefanowi Wyszyńskiemu przydomek „Prymasa Tysiąclecia”, ponieważ w latach politycznego zniewolenia Polski okazał się niezłomnym duszpasterzem, autorytetem duchowym i moralnym dla milionów katolików. Dzięki swojej postawie i nauczaniu kardynał Wyszyński uznany został za „męża stanu” – osobowość obdarzoną charyzmatem przywódcy i zdolnością obiektywnej oceny przyszłości. Był wierny Ewangelii, Kościołowi i Ojczyźnie. Miał wielkie nabożeństwo do Maryi, której zawierzył losy Ojczyzny i Kościoła. Jego duchowość okazała się czynnikiem mobilizującym polskie społeczeństwo wierzących do bezkompromisowej wierności chrześcijańskim korzeniom Europy Wschodniej. Przy jego boku kształtował swój charakter i duchowy profil przyszły papież Jan Paweł II, który wprowadził Kościół w nowe tysiąclecie.

Refine search results

3 Nurt SVD

3 Jurko J.

1 2016

1 2015

1 2013

Islam in Slovakia in interreligious dialogue

Permanentná výzva pre laikov v poslaní pre dobro sveta. Dekrét Druhého vatikánskeho koncilu Apostolicam actuositatem

Spolupútnici druhej polovice 20. stornia - sv. Ján Pavol II. a Boží služobník Štefan Wyszyński