Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Kilka uwag o prerogatywie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do nadawania orderów i odznaczeń

100%

Kubacki O.

Studia Prawno-Ekonomiczne

2023

vol. 126

49-67

Background: The issue of the awarding of orders and decorations by the President of the Republic of Poland has so far not received little from the Polish public. In recent days, however, this state of affairs has changed. The current President awarded the Order of the White Eagle to a Member of Parliament. This fact has sparked a broader debate on how the presidential prerogative of award orders and decorations is exercised. Research purpose: The main aim of the article was to answer the question whether, when awarding orders and decorations, the President is bound by the provisions of the Act on Orders and Decorations or whether he can award them completely independently of the criteria specified in the la. In this regard, the author of the article paid special attention to Article 3 of the Act on Orders and Decorations, according to which the awarding of the aforementioned distinctions cannot be requested to be bestowed upon currently serving MPs and senators. In the following part of the paper, the author addressed the question of whether the President can award the abovementioned honours to politicians when acting ex officio. The second main objective of the paper was to clarify whether a breach by the President of the provisions of the Act could result in the honoured person being deprived of the order or decorations bestowed upon them. Methods: The dogmatic-legal method was used in the article. The author is based on the analysis of the legal text, research works and jurisprudence. Conclusions: As a result of the conducted research, it was found that the President has discretionary powers when awarding orders and decorations. In this prerogative, the President is not bound by the will of any other authority. However, the President must comply with the provisions of the Act on Orders and Decorations. Nor may he award any order or decoration on any incumbent MP or Senator. The awarding of an order or decoration by the President in contravention of the provisions of the Act does not, however, give rise to the withdrawal of that award from the person awarded it.

Przedmiot badań: Problematyka nadawania orderów i odznaczeń przez Prezydenta RP nie cieszyła się do tej pory szerokim zainteresowaniem polskiej opinii publicznej. Ostatnimi dniami jednak ten stan rzeczy uległ chwilowej zmianie. Obecnie urzędujący prezydent odznaczył bowiem Orderem Orła Białego posła sprawującego mandat. Fakt ten wywołał szerszą dyskusję na temat sposobu wykonywania prezydenckiej prerogatywy w zakresie nadawania orderów i odznaczeń. Cel badawczy: Głównym celem artykułu było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy nadając ordery i odznaczenia prezydent jest związany przepisami ustawy o orderach i odznaczeniach, czy też może nadawać je zupełnie swobodnie, niezależnie od kryteriów wskazanych w ustawie. W tym kontekście autor artykułu szczególną uwagą obdarzył art. 3 ustawy o orderach i odznaczeniach, zgodnie z którym nie można wnioskować o nadanie wyżej wymienionych wyróżnień wobec aktualnie urzędujących posłów i senatorów. W dalszej części artykułu autor rozważył czy prezydent może wręczyć wyżej wskazanym politykom odznaczenia wówczas, gdy działa z urzędu. Drugim głównym celem pracy było wyjaśnienie, czy naruszenie przez prezydenta przepisów ustawy może skutkować pozbawieniem osoby odznaczonej przyznanego jej orderu lub odznaczenia. Metoda badawcza: W artykule wykorzystano metodę dogmatyczno-prawną. Oparto się przy tym zarówno na analizie tekstów aktów prawnych, jak i opracowaniach naukowych oraz dorobku judykatury. Wyniki: Na skutek przeprowadzonych badań ustalono, że prezydent posiada swobodę w nadawaniu orderów i odznaczeń. W ramach tej prerogatywy prezydent nie jest związany wolą żadnego innego organu. Prezydent musi jednak przestrzegać przepisów ustawy o orderach i odznaczeniach. Nie może on także nadać orderu lub odznaczenia urzędującemu posłowi lub senatorowi. Nadanie przez prezydenta orderu lub odznaczenia z naruszeniem przepisów ustawy nie daje jednak podstaw do odebrania tego wyróżnienia osobie odznaczonej.

Dziecko jako ofiara namowy do targnięcia się na własne życie – uwagi na tle art. 151 k.k

63%

Kędra-Chmielewska R., Kubacki O.

Acta Iuris Stetinensis

2021

vol. 35

37-51

The aim of the article is to answer the question whether in the case of inciting a child to a suicidal act he or she is a victim of a crime involving incitement to attempt on one’s own life (Article 151 of the Criminal Code) or rather a tool in the hands of the perpetrator and a murder victim (Article 148(1) of the Criminal Code). First, the article describes the general characteristics of the prohibited act specified in Article 151 of the Criminal Code, i.e. its subject, object, subjective and objective side. Particular attention is given to the trait of “incitement”. The authors wonder whether it should be understood narrowly (only as incitement with the use of words) or perhaps broadly (identifying it with abetting, which characterizes instigation). The authors point out that they are more convinced by the latter view. It is also noticed-in line with the majority view presented in the literature-that it is only possible to incite someone to make an attempt on his life if they understand the meaning of a suicidal act. This is followed by a discussion of the dispute on the issues in question in the scholarly circles. Some authors raise that in the case of inciting a child who cannot recognize the meaning of his own act to take his own life, we should in fact talk about murder. In this case, the child is both a victim and a tool in the hands of the perpetrator. Others, in turn, argue that the behaviour of the perpetrator who incites such a child to commit a suicidal act must be classified as a crime specified in Article 151 of the Criminal Code. The authors find the first view more convincing and thus present arguments in its favour and discuss relevant scholarly writings and commentary. They also assess whether it is possible to set a specific age limit up to which it will be possible to classify the crime in question as incitement to make an attempt on one’s own life, reaching the conclusion that such a limit should not be set, because human development cannot be strictly identified with one’s age. Finally, the authors express an opinion that the provision of Article 151 of the Criminal Code must be amended, because its current wording raises numerous interpretation doubts. An analysis of the law in force is used to formulate these conclusions.

Celem artykułu było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku namowy dziecka do czynu suicydalnego jest ono ofiarą przestępstwa namowy człowieka do targnięcia się na własne życie (art. 151 k.k.), czy też raczej narzędziem w rękach sprawcy i pokrzywdzonym w wyniku przestępstwa zabójstwa (art. 148 § 1 k.k.). W pierwszej kolejności zaprezentowano ogólną charakterystykę czynu zabronionego, stypizowanego w przepisie art. 151 k.k., a więc jego podmiot, przedmiot, stronę podmiotową i przedmiotową. Szczególną uwagę poświęcono zwłaszcza znamieniu ,,namowy”, zastanawiając się, czy należy je rozumieć w ujęciu wąskim (wyłącznie jako namawianie za pomocą słów), czy raczej szerokim (utożsamiając ją z nakłanianiem, charakteryzującym podżeganie). Wskazano również, że bardziej przekonujący jest drugi z wyżej zakreślonych poglądów. Dostrzeżono także, że – zgodnie z większościowym poglądem prezentowanym w piśmiennictwie – możliwe jest namówienie do targnięcia się na własne życie jedynie takiego człowieka, który rozumie znaczenie czynu suicydalnego. Następnie omówiono spór w doktrynie, który pojawił się wokół tytułowego zagadnienia. Niektórzy autorzy wskazują bowiem, że w przypadku namowy dziecka, które nie potrafi rozpoznać znaczenia własnego czynu do targnięcia się na własne życie, należy w istocie mówić o zabójstwie. W tym przypadku dziecko jest zarówno ofiarą, jak i narzędziem w rękach sprawcy. Inni z kolei podnoszą, że zachowanie się sprawcy namawiającego takie dziecko do czynu suicydalnego musi być kwalifikowane jako przestępstwo stypizowane w przepisie art. 151 k.k. W opracowaniu ustalono, że bardziej przekonujący jest pierwszy pogląd i zaprezentowano argumenty przemawiające na jego rzecz oraz omówiono dorobek doktryny w tym zakresie. Rozważono także, czy możliwe jest wyznaczenie jakiejś konkretnej granicy wiekowej, do której możliwe będzie dokonanie kwalifikacji omawianego przestępstwa już jako namowy człowieka do targnięcia się na własne życie, dochodząc do wniosku, że granica taka nie powinna zostać wyznaczona, albowiem rozwoju człowieka nie można ściśle utożsamiać z jego wiekiem. Na zakończenie wyrażono opinię, że konieczna jest nowelizacja przepisu art. 151 k.k., ponieważ jego obecne brzmienie wywołuje liczne wątpliwości interpretacyjne. Do dokonania powyższych ustaleń wykorzystano metodę dogmatycznoprawną.

Refine search results

1 Acta Iuris Stetinensis

1 Studia Prawno-Ekonomiczne

2 Kubacki O.

1 Kędra-Chmielewska R.

1 2023

1 2021

Search results

Kilka uwag o prerogatywie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do nadawania orderów i odznaczeń

Dziecko jako ofiara namowy do targnięcia się na własne życie – uwagi na tle art. 151 k.k