Search results

1

Bunt młodych Egipcjan – dlaczego udało się „obalić” Hosniego Mubaraka?

100%

Lipa M.

Kultura i Polityka

|

2012

|

issue 11

32-43

PL

Pierwsza część artykułu obejmuje uwarunkowania polityczne i społeczno-ekonomiczne, w jakich przyszło żyć Egipcjanom i jakie stanowiły istotne tło dla wydarzeń, które nastąpiły po 25 stycznia 2011 roku. Kolejne dwie traktują o takich kwestiach, jak polityczna mobilizacja i strategia, w tym zastosowanie taktyki protestu bez przemocy. Nie byłaby ona skuteczna, gdyby nie pewne okoliczności, których dziś możemy się jedynie domyślać. Ostatnia część mówi więc o istotnych okolicznościach sprzyjających osiągnięciu celu, jakim była dymisja prezydenta, a także o możliwym scenariuszu na niedaleką przyszłość. Tezą artykułu jest konstatacja, iż polityczna mobilizacja, której skutkiem był masowy protest oraz dymisja Hosniego Mubaraka, okazała się skuteczna dlatego, że towarzyszyło jej pęknięcie w łonie autorytarnego systemu władzy (armia kontra partia dominująca i technokraci) – związane z problemem prezydenckiej sukcesji (po upływie kolejnej kadencji ponad 80-letniego Mubaraka) i lansowanie na stanowisko przyszłej głowy państwa Gamala Mubaraka, reprezentującego interesy technokratów („reżimowej burżuazji”), a nie armii.

EN

The first part of the paper focuses on political and socio-economic conditions in Egypt, offering a crucial background for a better understanding of events that took place after 25 January 2011. The following two parts concentrate on issues such as political mobilization and strategy, including protest policy without using violence. Were it not for some circumstances one can only speculate about, it would not have been possible. The final part concerns the most significant events that helped achieve this very goal, i. e. the resignation of the President Hosni Mubarak, and possible future scenario. The main thesis is that political mobilization resulting in mass protests and deposition of Hosni Mubarak was successful because it was accompanied with a breakdown in the very heart of authoritarian system (army against dominating party and technocrats) – which was connected with a problem of presidential succession (after over 80- years long tenure of Mubarak), and with lobbying Gamal Mubarak, representing not army but technocrats (so-called ‘regime bureaucracy’), to become next head of the state.

2

Transformacja polityczna w Egipcie w okresie prezydentury Muhammada Mursiego

100%

Lipa M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2013

|

issue 3

149-165

EN

This article refers to the second phase of political transformation in Egypt, which coincides with the period of Muhammad Morsi’s presidency. The attention is paid not only to the internal dimension of the transformation, but also its main external circumstances. With regard to the functioning of the Egyptian political system, there were no significant changes – comparing to the period preceding the M. Morsi’s presidency. The holding of free elections (parliamentary and presidential) does not mean that Egypt has become a democratic state. It rather remains the state that “stuck” in transition, especially after the coup of July 3, 2013.

3

Główne kierunki polityki zagranicznej Egiptu od 1979 r. Ciągłość czy zmiana?

100%

Lipa M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2014

|

issue 3

87-102

EN

The paper aims at presenting the Egypt’s foreign policy from 1979 in terms of stability and change (regarding relations with the United States, Israel, Egypt’s southern neighbours, and the Gulf states, especially Saudi Arabia). The main thesis of this article is the assertion that the foreign policy of Egypt remains stable, despite internal political turbulences and dismissal of Muhammad Husni Mubarak in 2011.

4

Przemiany polityczne w Egipcie po dymisji Husniego Mubaraka

100%

Lipa M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2012

|

issue 1

63-81

EN

In this article I have characterized the first year of the political transformation in Egypt. The character of this process causes a lot of controversies and objections within the Egyptian society and main political groups, what – in effect – induces the situation of permanent political crisis. First of all, I have presented a very beginnings of this process, and then depicted the main political events. After that, I have marked the main political groups and characterized them aims. I have also depicted the framework of temporary political system, analyzed the parliamentary elections, characterized the problems with the presidential elections and with the drafting of a new constitution. The main thesis of this article is the assertion that the army (as main political actor) tend to exert influence on a new constitution – in order to maintain its corporatist interests and to be able to affect the Egyptian politics indirectly, what does not favour the democratization.

5

Bruce K. Rutherford, Egypt after Mubarak. Liberalism, Islam, and Democracy in the Arab World, [Princeton University Press, Princeton–Oxford 2008, 304 s.]

100%

Lipa M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2011

|

issue 1

281-285

6

Egipt wobec głównych osi rywalizacji międzynarodowej na Bliskim Wschodzie po Arabskiej Wiośnie

100%

Lipa M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2018

|

issue 3

51-66

EN

This article aims to analyse Egypt’s foreign policy toward the principal axes of rivalry in the Middle East after the Arab Spring. One of them is a global rivalry; the other is a regional one. In the ﬁrst case, attention should be paid to both – the United States, seeking to preserve the status of a global superpower, and the Russian Federation, trying to transform its status from being a regional power into a global power. The second type is the Saudi-Iranian rivalry for hegemony in the Middle Eastern region. In this context, Egypt seeks to diversify its allied relations, which results from the strong sense of subjectivity of the Egyptian state.

PL

Celem artykułu jest analiza polityki zagranicznej Egiptu wobec głównych osi rywalizacji na Bliskim Wschodzie po Arabskiej Wiośnie. Jedna z nich ma charakter rywalizacji globalnej, a druga regionalnej. W przypadku rywalizacji pierwszego typu należy zwrócić uwagę na Stany Zjednoczone, dążące do zachowania statusu światowego supermocarstwa, jak również na Federację Rosyjską, która dąży do tego, aby ze statusu mocarstwa regionalnego przekształcić się w mocarstwo globalne. Druga to rywalizacja saudyjsko-irańska o hegemonię w regionie Bliskiego Wschodu. W tym kontekście egipskie władze dążą do dywersyfikacji relacji sojuszniczych, co wynika z silnego poczucia podmiotowości egipskiego państwa.

7

Stosunki międzynarodowe na Bliskim Wschodzie po Arabskiej Wiośnie. Wprowadzenie

63%

Zdanowski J., Lipa M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2018

|

issue 3

7-9

8

Impresje z przedrewolucyjnego Egiptu

50%

Lipa M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2011

|

issue 1

249-252

Refine search results

7 Krakowskie Studia Międzynarodowe

1 Kultura i Polityka

8 Lipa M.

1 Zdanowski J.

2 2018

1 2014

1 2013

2 2012

2 2011

Bunt młodych Egipcjan – dlaczego udało się „obalić” Hosniego Mubaraka?

Transformacja polityczna w Egipcie w okresie prezydentury Muhammada Mursiego

Główne kierunki polityki zagranicznej Egiptu od 1979 r. Ciągłość czy zmiana?

Przemiany polityczne w Egipcie po dymisji Husniego Mubaraka

Bruce K. Rutherford, Egypt after Mubarak. Liberalism, Islam, and Democracy in the Arab World, [Princeton University Press, Princeton–Oxford 2008, 304 s.]

Egipt wobec głównych osi rywalizacji międzynarodowej na Bliskim Wschodzie po Arabskiej Wiośnie

Stosunki międzynarodowe na Bliskim Wschodzie po Arabskiej Wiośnie. Wprowadzenie

Impresje z przedrewolucyjnego Egiptu