Search results

1

Smak miodu. Shelagh Delaney, Morrissey i niemożliwe sprzężenie zwrotne

100%

Karolina K.

Kwartalnik Filmowy

|

2015

|

issue 91 Film między muzyką pop a popkulturą

20-31

PL

Morrissey, brytyjski muzyk, w latach 80. lider i wokalista legendarnej grupy The Smiths, jedna z najbłyskotliwszych figur popkultury, niezwykły erudyta, swoją twórczość nasycał odwołaniami do tradycji literatury czy kina. W tekstach piosenek The Smiths można znaleźć mnóstwo cytatów z filmów czy literatury, na okładkach płyt zespołu pojawiały się zdjęcia aktorów, pisarzy, dramaturgów. Jedną z największych fascynacji Morrisseya, do czego przyznawał się w wielu wywiadach, była Shelagh Delaney, dramatopisarka brytyjska, która w 1958 r., w wieku 18 lat, zadebiutowała dramatem „Smak miodu”, sztuką jak na tamte czasy bardzo odważną pod względem i formalnym, i obyczajowym. Delaney wpisała się tym samym w nurt nowofalowy w brytyjskiej kulturze, przyczyniła się do rewolucji w brytyjskim teatrze zaangażowanym, ale też wzbudziła ogromne kontrowersje, zwłaszcza w rodzinnym mieście Salford. Tekst Kosińskiej jest próbą odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób fascynacja postawą twórczą i ideową Delaney przejawiała się w twórczości Morrisseya i jak te dwie postacie stały się częścią jednego uniwersum kulturowego.

EN

Morrissey, a British musician, in the 80s the leader and vocalist of the legendary group The Smiths, one of the most spectacular figures of pop culture, a remarkable erudite, saturated his work with references to literature or cinema. In the lyrics of The Smiths one can find plenty of quotes from movies or literature, their record sleeves often included photographs of actors, writers and playwrights. Morrissey was fascinated by Shelagh Delaney, a British playwright who in 1958 made a debut, at the age of 19, with “A Taste of Honey”, a play that was incredibly bold, both in the formal aspect and in regard to traditional British mores. Thus Delaney became a part of the new wave of the British culture, and contributed to the revolution in British engaged theatre, but also caused much controversy, especially in her home town of Salford. Kosińska’s article is an attempt at answering the question of how the fascination with the creative and ideological attitude of Delaney manifested itself in the work of Morrissey and how these two characters have become part of one cultural universe.

2

Brytyjczycy o Polakach, czyli jak pisano o polskim kinie w brytyjskim piśmie „Sight & Sound” w latach 50. i 60.

100%

Karolina K.

Kwartalnik Filmowy

|

2016

|

issue 95 Transnarodowość kina polskiego

184-203

PL

Kino polskie zaczęło pojawiać się w brytyjskiej prasie filmowej („Sight and Sound”, „Sequence”) mniej więcej od połowy lat 50. Pierwsze wzmianki o polskich filmach można znaleźć wcześniej (wspomina się na przykład o „Ostatnim etapie” Wandy Jakubowskiej), ale dopiero „Kanał” oraz „Popiół i diament” otwierają brytyjskich krytyków na polską kinematografię. Podczas pokazów dokumentów w ramach Free Cinema pojawiają się filmy z „czarnej serii”, a Lindsay Anderson kieruje osobiste słowa do redaktorów „Filmu”. W 1967 r. Anderson realizuje w Polsce film „Raz, dwa, trzy” ze studentami warszawskiej szkoły teatralnej. Jak przedstawiali polskie kino polscy publicyści (np. Bolesław Michałek) pisujący do brytyjskich pism? W jaki sposób brytyjscy krytycy postrzegali to kino i czy widzieli w nas sprzymierzeńców w swojej ideowej walce o film? Co o polskim kinie może nam powiedzieć przegląd brytyjskiej prasy filmowej? Artykuł jest próbą odpowiedzi na te pytania.

EN

Polish cinema began to appear in the British film press (“Sight & Sound”) roughly from the mid-1950s. The first mentions of Polish films can be found earlier (for example “The Final Stage” by Wanda Jakubowska), but it is the “Canal” and “Ashes and Diamonds” by Andrzej Wajda that open up British critics to Polish cinematography. During the showing of documentary films at the Free Cinema, films from the “black series” are presented, and Lindsay Anderson directs comments towards the editorial team of the “Film”. In 1967 Anderson makes “The Singing Lesson” in Poland together with students from the Warsaw National Drama School. How did the Polish journalists (e.g. Bolesław Michałek) writing for the British press present Polish cinema? How did the British critics perceive this cinema and did they see us as allies in the ideological battle for film? What can a review of British film journals tell us about Polish cinema? The article attempts to answer these question

3

Radykalizm powolności

100%

Karolina K.

Kwartalnik Filmowy

|

2015

|

issue 92 Kino polskie i polityka

203-207

PL

Recenzja książki Rafała Syski „Filmowy neomodernizm” (2014). Samo pojęcie „neomodernizm”, choć blisko związane z takimi kategoriami opisującymi pewien nurt współczesnego kina artystycznego, jak slow-cinema czy contemplative cinema, ma charakter całkowicie autorski. Syska, choć opisuje zjawisko jak najbardziej współczesne, widzi w nim wskrzeszenie ducha modernizmu filmowego z lat 50. i 60. Jego książka z jednej strony ukazuje sieć powiązań między neomodernizmem a modernizmem, z drugiej proponuje wyznaczniki konstytutywne dla twórczości neomodernistów. Częściom publikacji o charakterze ogólnym towarzyszą eseje monograficzne przedstawiające sylwetki poszczególnych twórców.

EN

Book review of Rafał Syska’s „Filmowy neomodernizm” [„Neomodernism in Film”] (2014). The very concept of “neomodernism”, though closely associated with categories describing trends in contemporary cinema, such as slow-cinema or contemplative cinema, is entirely original in character. Syska, in describing a thoroughly modern phenomenon, sees it as a reincarnation of the spirit of film modernism of 1950s and 1960s. His book on the one hand shows the network of links between neomodernism and modernism, and on the other hand proposes determinants constitutive of the work of neomodernists. The more general parts of the book contains essays depicting profiles of individual artists.

Refine search results

3 Kwartalnik Filmowy

3 Karolina K.

1 2016

2 2015

Smak miodu. Shelagh Delaney, Morrissey i niemożliwe sprzężenie zwrotne

Brytyjczycy o Polakach, czyli jak pisano o polskim kinie w brytyjskim piśmie „Sight & Sound” w latach 50. i 60.

Radykalizm powolności