Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Racial Identity, Black and White Performance in J. M. Coetzee’s "Disgrace"

100%

Mózes D.

Język. Komunikacja. Informacja

2018

issue 13

128-144

(Tożsamość rasowa, zachowania czarnych i białych w Hańbie J. M. Coetzee).Poprzez analizę jakościową – na podstawie ram teoretycznych i metodologii trzeciej fali socjolingwistyki – w artykule przeanalizowano, w jaki sposób interpretowane są tożsamość, styl i zachowanie w wybranych dialogach i wypowiedziach w Hańbie J. M. Coetzee. Artykuł ten analizuje dominację językową i opór ze szczególnym uwzględnieniem budowania tożsamości, stylizacji oraz zachowań czarnych i białych konstytuujących akty polityczne. Wykorzystując koncepcję językowego habitusu Pierre’a Bourdieu, pokazuje on, w jaki sposób ponadstandardowo wysokie (kulturalne) zachowania kulturowe białych postaci zachowują rasowe hierarchie i odtwarzają rasową społeczno-semantyczną wersję dyskursu kolonialnego. Z jednej strony czarne postacie wykorzystują socjolingwistyczne zasoby zachowań, stylizacji i naśladowania do kwestionowanie (językowej) dominacji i dyskursu rasowego. Z drugiej strony białe postacie używają antyrasistowskiego języka do krytykowania rasizmu i wyrażania swojej solidarności z grupami zmarginalizowanymi. Artykuł pokazuje więc, w jaki sposób zachowanie jest ucieleśnioną i osadzoną, złożoną i zwyczajną, wysoką i codzienną, spektakularną i nieprzejrzystą praktyką o głębokich konsekwencjach rasowych, politycznych i etycznych.

Transcultural Identity and Translingual Practices in Salman Rushdie’s "The Satanic Verses"

100%

Mózes D.

Język. Komunikacja. Informacja

2019

issue 14

183-203

Mój artykuł proponuje lekturę Szatańskich Wersetów Salmana Rushdiego (1988) jako serię praktyk kulturowych negocjujących między postkolonialnymi kulturami, historiami migracji, miejskimi pejzażami i translingwalnymi repertuarami. Dąży on do językowej interpretacji spostrzeżeń postkolonialistów takich jak Bill Ashcroft i in. (2002) i Homi Bhabha (2010), którzy twierdzą, że pisarze postkolonialni zdekonstruowali „dyskursy” imperialne poprzez przejęcie i hybrydyzację jednojęzyczności powieści angielskiej. Poprzez analizę jakościową – opartą na ramach teoretycznych i metodologii trzeciej fali socjolingwistyki – esej ten bada relacje między tożsamością a używaniem języka na podstawie językowych wypowiedzi i interakcji bohaterów, skupiając się na roli odmian językowych, zjawiskach kontaktowych i przełączaniu kodów w budowaniu postkolonialnej tożsamości. Szczególną uwagę zwraca się także na sposób, w jaki kreatywność translingwalna przyczynia się do powstawania hybrydowych, imigranckich lub diasporycznych formacji tożsamościowych. Czerpiąc z Kandiah (1998) i Pennycook (2003), interpretuje wypowiedzi performatywne jako „semiotyczne rekonstrukcje”, które rekontekstualizują i aktualizują zasoby językowe, kulturowe i semiotyczne postaci. Wysuwając na pierwszy plan koncepcję rekonstrukcji semiotycznej, ma on na celu ujawnienie tzw. metasocjalnego/metakulturowego potencjału wydarzeń performatywnych, jak również rekonstrukcji socjo-semiotycznej i socjosemantycznej, którą te wydarzenia są w stanie osiągnąć.

This article proposes a reading of Salman Rushdie’s The Satanic Verses (1988) as a series of cultural performances negotiating between postcolonial cultures, histories of migration, urban landscapes and translingual repertories. It seeks to linguistically interpret insights by postcolonialists like Bill Ashcroft et al. (2002) and Homi Bhabha (2010), who have argued that postcolonial writers have deconstructed “discourses” of empire by appropriating and hybridizing the monolingualism of the English novel. Though qualitative analysis – informed by the theoretical frame and methodology of the third wave of sociolinguistics – this essay examines the relationships between identity and language use on the basis of characters’ linguistic utterances and interactions, focusing on the role of linguistic varieties, contact phenomena and code-switching in the construction of postcolonial identity. It also pays particular attention to the way in which translingual creativity contributes to the emergence of hybrid, immigrant or diasporic identity formations. Drawing on Kandiah (1998) and Pennycook (2003), it interprets performative utterances as ‘semiotic reconstructions’, which recontextualize and reaccentuate characters’ linguistic, cultural and semiotic resources. By foregrounding the concept of ‘semiotic reconstruction’, it aims to reveal the so-called metasocial/metacultural potential of performance events as well as the socio-semiotic and socio-semantic reconstruction these events are able to achieve.

Refine search results

2 Język. Komunikacja. Informacja

2 Mózes D.

1 2019

1 2018

Search results

Racial Identity, Black and White Performance in J. M. Coetzee’s "Disgrace"

Transcultural Identity and Translingual Practices in Salman Rushdie’s "The Satanic Verses"