Celem regulatorów powinno być bezpieczeństwo finansowe kraju, jest ono bowiem dobrem publicznym. Analiza teorii stanowienia prawa wskazuje, że współcześnie należy zmienić podejście do procesów regulacyjnych w gospodarce. Wzrost liczby i zakresu regulacji na rynku finansowym jest już oceniany jako przeregulowanie – zwiększa ryzyko prawne i utrudnia proces compliance. Społeczne konsultacje aktów prawnych wydają się być niedostateczne. W Polsce proces stanowienia prawa w praktyce nie zawsze jest zgodny z zaleceniami teorii stanowienia prawa i zasadami prakseologii, a polskie przykłady dysfunkcji regulacji rynku są tego potwierdzeniem.
Celem artykułu jest identyfikacja zjawiska decouplingu, czyli rozdzielenia, polityki wspólnotowej i praktyki w państwach członkowskich na przykładzie Polski wobec przedsiębiorców przeżywających trudności finansowe, wskazanie na ich wpływ na funkcjonowanie instytucji upadłości i restrukturyzacji, a także zarysowanie kierunków przyszłych badań. Kiedy oczekiwania uczestników obrotu gospodarczego nie są zgodne z interesami formułowanymi w politykach Unii Europejskiej, państwa członkowskie mogą próbować uzyskać legitymizację poprzez formułowanie odpowiednich formalnych działań bez zmiany faktycznych praktyk. Zjawisko to określa się w języku angielskim jako decoupling, czyli rozdzielenie, rozłączenie. W artykule wykorzystano wyniki badań prowadzonych przez autorów artykułu w ramach grantu UMO – 2013/09/B/HS4/03605 finansowanego przez NCN pt. „Ocena poziomu rzeczywistej ochrony praw wierzycieli w Polsce w latach 2004–2012. Koszty transakcyjne dochodzenia praw z umów”.
W artykule podjęto próbę identyfikacji podstawowych wartości wymiaru sprawiedliwości. Przy czym należy odróżnić wartości niezmienne, wynikające z istoty jego funkcjonowania, oraz redefiniowalne – uzależnione od wymagań zmieniającego się otoczenia. Szczególnie w przypadku wartości redefiniowalnych niebagatelną rolę mogą odegrać sieci międzyorganizacyjne – publiczne sądowe sieci regulacyjne i dobrowolne. Podejście międzyorganizacyjne może odegrać również ważną rolę w tworzeniu przez sądy i transferze wiedzy jawnej i ukrytej. Sądy, organizacje oparte na wiedzy, uczestniczą również w tworzeniu wartości – wiedzy. Artykuł odpowiada na następujące pytania: 1) jakie wartości stanowią fundament funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, 2) czy można podzielić te wartości na stałe i redefiniowalne, 3) czy organizacja wymiaru sprawiedliwości gotowa jest do transformacji w kierunku systemu otwartego pozwalającego na tworzenie wartości istotnych dla wszystkich interesariuszy, 4) jaki typ sieci międzyorganizacyjnych jest możliwy do adaptowania w warunkach wymiaru sprawiedliwości. I tak do niezmiennych wartości wymiaru sprawiedliwości należą: dobro, godność, sprawiedliwość, równość, solidaryzm, uczciwość, odpowiedzialność, bezstronność, wstrzemięźliwość, zdrowy rozsądek, który ustrzeże ich przed naruszeniem godności sprawowanego urzędu, rzetelność, szacunek, umiejętność słuchania, równe traktowanie stron, przejrzystość w działaniu. Z kolei do wartości redefiniowalnych, czyli zależnych od wyzwań otoczenia, można zaliczyć: autentyczność oraz kompetencje sędziów, czyli ich wiedzę, umiejętności oraz odpowiedzialność. Niebagatelną rolę w kształtowaniu wartości stałych i redefiniowalnych mogą odegrać publiczne sieci sądowe. Ro- zwój sądowych sieci międzykorporacyjnych świadczy o transformacji wymiaru sprawiedliwości w kierunku organizacji otwartej. Podstawową metodą badawczą wykorzystaną w opracowaniu są studia literaturowe, analiza empiryczna z wykorzystaniem dostępnych badań wtórnych oraz własnych badań empirycznych przeprowadzonych na potrzeby artykułu.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.