Results found: 1

Search results

Sort By:

Limit search:

Evidence-Based Practice in Fluency and Voice Disorders. The Bulgarian Experience

100%

Georgiewa D.

Logopedia

2009

vol. 38

57-69

Logopedia była traktowana w Bułgarii przez ostatnie 60 lat jako specjalność pedagogiczna, dopiero od 2008 roku uznawana jest jako zawód związany ze zdrowiem o charakterze paramedycznym. EBP (evidence-based practice) to praktyka oparta na dowodach, w obecnym rozumieniu praktyka oparta na dostępnych badaniach naukowych, oznacza zintegrowanie fachowej wiedzy klinicznej z wynikami najnowszych badań klinicznych i eksponowanie znaczenia badań naukowych w praktyce klinicznej. Paradygmat EBP nie jest zbyt znany w Bułgarii, natomiast jest popularny w UE, USA, Kanadzie czy Australii i stanowi zasadniczy element terapii logopedycznej. Ten nowy paradygmat w opiece zdrowotnej akcentuje znaczenie badań naukowych przy podejmowaniu decyzji klinicznych. Tabela 1 przedstawia porównanie EBP w Bułgarii i krajach zachodnich w kategoriach badań nad EBP, omawiania jej na forach naukowych, oficjalnych wytycznych dotyczących efektywności leczenia zaburzeń komunikacyjnych oraz kształcenia i szkoleń logopedów w tej dziedzinie. Bez wytycznych dotyczących praktyki EBP w Bułgarii nie można było zapewnić świadczeń dla pacjentów (autorka używa słowa klient), lepszego praktycznego, klinicznego kształcenia i szkolenia studentów logopedii i logopedów, bardziej wydajnej praktyki, wiedzy o trudnych bądź wyjątkowych przypadkach zaburzeń głosu i zaburzeń płynności mowy, i lepszego leczenia każdej jednostki jąkającej się lub z zaburzeniem głosu. Przy podejmowaniu praktyki klinicznej typu EBP logopedom bułgarskim brak kwalifikacji w dziedzinie: a) identyfikowania potrzeb, zdolności, wartości i zainteresowań jednostek i ich rodzin, którym świadczą usługi kliniczne, b) nabywania i utrzymywania wiedzy i umiejętności niezbędnych, aby dostarczać wysokiej jakości usług, w tym wiedzy i umiejętności dotyczących EBP, c) oceniania profilaktyki, badań przesiewowych, procedur diagnostycznych, protokołowania, środków identyfikowania maksymalnie informacyjnych oraz wydajnych narzędzi diagnostycznych, d) oceny skuteczności, efektywności i sprawności klinicznych protokołów dla celów profilaktyki, leczenia i poprawy jakości życia przy zastosowaniu kryteriów uznanych w literaturze nt. EBP w krajach wiodących w tej dziedzinie. Autorka stwierdza, że w Bułgarii brak wytycznych dotyczących EBP – prowadzono niewiele badań, słabe jest wyszkolenie logopedów/terapeutów, nie dyskutowano tej metody na forum naukowym w kraju. Wedle autorki, wykorzystanie EBP w logopedii opiera się na zaakceptowaniu i zasadności diagnostyki i metod terapii zaburzeń płynności mowy i zaburzeń głosu w praktyce klinicznej, opracowaniu interpretacji i zastosowania EBP – logopeda musi zadawać właściwe pytania kliniczne i podejmować właściwe decyzje kliniczne. Konieczne jest zebranie jak najlepszych dowodów doświadczeń klinicznych i danych od pacjenta (klienta). Autorka postuluje, by logopedzi wykazywali się specjalistyczną wiedzą i umiejętnościami w celu zapewnienia odpowiednich diagnostyk i terapii za pomocą właściwych narzędzi, opracowali sposoby mierzenia skuteczności terapii w zakresie płynności mowy i zaburzeń głosu zarówno z punktu widzenia klinicysty, jak i osoby dotkniętej jąkaniem czy zaburzeniami głosu, a także by opracowali i stosowali w praktyce dokumentację logopedyczną w terapii zaburzeń płynności mowy i głosu. Tabele 2 i 3 pokazują metody mierzenia skuteczności terapii w jąkaniu się i zaburzeniach głosu u dzieci i dorosłych. Jednym z zasadniczych celów EBP w zaburzeniach płynności mowy i głosu jest określenie głównych czynników skuteczności terapii głosu i mowy, aby: a) ustalić, czy terapia powoduje klinicznie ważne zmiany płynności mowy i głosu, b) uogólnić zmiany w / na różne sytuacje komunikacyjne, c) udowodnić, że zmiany utrzymują się w okresie po leczeniu. Czynnik (a) obejmuje stopień jąkania się, średnie tempo i naturalność mowy oraz charakterystykę głosu. Czynnik (b) obejmuje sytuacje komunikacyjne i autoanalizę. Czynnik (c) – dowody, że zmiany utrzymują się po zakończeniu procesu leczenia (trzy, sześć miesięcy, rok, lata).

Refine search results

1 Logopedia

1 Georgiewa D.

1 2009

Search results

Evidence-Based Practice in Fluency and Voice Disorders. The Bulgarian Experience