Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 4

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

O świętowaniu i odświętności – „Uroczystość w ogrodzie botanicznym” Elo Havetty

100%
Hučková J.
Kwartalnik Filmowy
|
2017
|
issue 100 O świętowaniu
168-184
PL
“Uroczystość w ogrodzie botanicznym” (1969) Elo Havetty, jednego z najważniejszych twórców słowackiej Nowej Fali, traktowana w literaturze przedmiotu przede wszystkim jako wyraz radosnej karnawałowej improwizacji, jest osadzona w słowackiej kulturze i stale rozwijającej się tradycji święta winobrania. Jednocześnie jest wyrazem hołdu złożonego twórcom i pionierom kinematografii, apoteozą kina, które otwiera inne wymiary świata. Wydaje się, że na koncepcję filmu miały również wpływ malarskie przedstawienia biblijnego cudu w Kanie Galilejskiej, zwłaszcza obraz Paola Veronesego „Gody w Kanie Galilejskiej”, oraz zakorzenione w świadomości zbiorowej eksplikacje ewangelicznych treści związanych z tematem uczty w Kanie oraz jej rozległymi kontekstami.
EN
“The Gala in the Botanical Garden” (1969) by Elo Havetta, one of the most important creators of the Slovak New Wave, treated in the literature primarily as an expression of joyful carnival improvisation, is embedded in Slovak culture and the ever-evolving tradition of the grape harvest festival. At the same time, it is an expression of a tribute to the creators and pioneers of cinematography, an apotheosis of cinema that opens us to other dimensions of the world. It seems that the concept of the film was also influenced by the pictorial representation of the biblical miracle in Cana of Galilee, especially the painting of Paolo Veronese “The Wedding at Cana”, and the collective evocations of evangelical content related to the theme of the feast in Cana and its extensive contexts.
2

Zapomniani czy niezapomniani dokumentaliści?

100%
Hučková J.
Kwartalnik Filmowy
|
2020
|
issue 112 Polski dokument, polska animacja
256-262
PL
Recenzowany tom (Nie)zapomniani dokumentaliści (2020), pod redakcją Katarzyny Mąki-Malatyńskiej i Jolanty Lemann-Zajiček, wpisuje się w nurt zwrotu archiwalnego we współczesnym filmoznawstwie i stanowi cenną pozycję w badaniach nad polskim filmem dokumentalnym. Opis sylwetek twórczych powstał na bazie gruntownych studiów i głębokich analiz. Styl poszczególnych tekstów odpowiada charakterom bohaterów, reprezentujących różne osobowości i zainteresowania. Na uwagę zasługuje fakt, że przynajmniej czworo z nich to znani autorzy filmów o sztuce, przedstawiciele niegdysiejszej polskiej szkoły tego nurtu. Już same biografie stanowią bogate dopełnienie obrazu kinematografii polskiej i złożonych mechanizmów jej rozwoju, natomiast wiedza o największych dokonaniach w tej dziedzinie, niejednokrotnie potwierdzonych nagrodami na światowych festiwalach, powinna należeć do kanonu wykształcenia humanistycznego.
EN
The reviewed volume (Nie)zapomniani dokumentaliści [(Un)forgotten Documentary Filmmakers] (2020), edited by Katarzyna Mąka-Malatyńska and Jolanta Lemann-Zajiček, is part of the archival turn in contemporary film studies. The book is a valuable contribution to research on Polish documentary film. Nine profiles of documentary filmmakers are based on thorough studies and in-depth analyses. The style of individual texts corresponds to the characters of documentary filmmakers, who represent different personalities and interests. At least four of the nine “(un)forgotten” documentary filmmakers are famous authors of films about art, representatives of the former Polish school of this genre. Even if we focus on the biographies of filmmakers only, they are a rich contribution to the image of Polish cinematography and the complex mechanisms of its development. Knowledge about their greatest achievements, in turn, often confirmed by awards at world festivals, should belong to the canon of humanistic education.
3

Z archipelagu „utopii”. O filmach Roberta Flaherty’ego i Wojciecha Staronia

100%
Hučková J.
Kwartalnik Filmowy
|
2019
|
issue 107 Podróż, (E)migracja, pielgrzymka
99-114
PL
Autorka porównuje wybrane aspekty twórczości dwóch reżyserów, których dzieli spory dystans czasowy: Roberta Flaherty’ego i Wojciecha Staronia. Amerykański klasyk przybywał z kamerą w odległe miejsca - by odnaleźć tego Innego, by uchronić od zapomniena i promować wartości, których ów Inny był nośnikiem. Filmowiec współczesny coraz częściej wyprawia się w odległe rejony, aby uchronić i odnaleźć na nowo samego siebie. Obaj autorzy odwołują się do utopii miejsca. Niczym w utopii „edukacyjnej”, najważniejszym celem pobytu poza własnym kręgiem cywilizacyjnym wydaje się w obu przypadkach właśnie edukacja bądź reedukacja. Zwłaszcza Argentyńska lekcja Staronia inspiruje do refleksji nad edukacyjnym aspektem filmów i takim wymiarem dokumentów obu reżyserów, który odsyła do poszukiwania autentyczności, dążenia obecnego w kulturze zachodniej od czasów Oświecenia.
EN
The author compares selected aspects of the work of two directors who are separated by a considerable time distance: Robert Flaherty and Wojciech Staroń. The American classic travelled with the camera to distant places to find the Other, to save from oblivion and to promote the values that the Other was a carrier of. Contemporary filmmakers are increasingly travelling to distant areas to protect themselves and to find themselves again. Both authors refer to the utopia of the place. Like in an "educational" utopia, the most important goal of staying outside your own civilization circle seems to be education or re-education. Especially Staroń’s Argentine lesson inspires reflection on the educational aspect and dimension of films and documentaries of both directors, which refer to the search for authenticity, an aspiration present in Western culture since the Enlightenment.
4
Content available remote

Od prawdy życia po rewoltę estetyczną. Kilka aspektów czechosłowackiej Nowej Fali

100%
Hučková J.
Estetyka i Krytyka
|
2017
|
issue 1(44)
55-72
EN
In Czechoslovakia of the 60s, thanks to the unique constellation of many factors a real “film miracle” could have come into being. New Wave brought primarily focus on the human being, man’s living conditions and self-fulfillment. One of the major issues undertaken by the cinema was the question of the truth. Showing the truth of life has become a kind of manifesto especially for directors like Štefan Uher, Jaromil Jireš, Miloš Forman, Ivan Passer, Jaroslav Papoušek. A great individuality was Pavel Juráček. Věra Chytilová however followed the way of the aesthetic revolt.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.