Search results

1

Wielkanocna Komunia Święta

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1987

|

vol. 30

|

issue 1-2

77-90

PL

Articulus proemio, duabus partibus et conclusione constat. In proemio ius communicandi tempore paschali partim divinum et partim ecclesiasticum dicitur. Pars prima articuli ius vetus seu can. 18 Concilii Agathensis, const. 21 Concilia Lateranensis IV necnon alia historie a documenta ecclesiastica continetur. In parte secunda ius vigens id est can. 920 Codicis Iuris Canonici Papae Joanniis Pauli II breviter exponitur et cum can. 859 Codicis Iuris Canonici Papae Benedicti XV comparatur. Sub fine articuli auctor sublineat, quod obligatio communicandi semel saltem in anno est ius Jesu Christi ad unificandum cum fideli redempto et ius fidelis redempti ad unificandum cum Jesu Christo suo Redemptore ac futuro Iudice.

2

Obowiązki szafarza sakramentu pokuty i pojednania : (kanon 983-986)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1996

|

vol. 39

|

issue 1-2

17-67

PL

Hoc in articulo proemium, pars principalis et conclusio habentur. In proemio obiectum huius articuli canones 983, 984, 985 et 986 Codicis Juris Canonici Papae Joannis-Pauli esse annuntiantur. Pars principalis opusculi quattuor punctis constat. 1. Secundum can. 983 § 1 sacramentale sigillum omnino inviolabile est. Propterea minister sacramenti paenitentiae et reconciliationis paenitentem verbis vel alio modo quavis de causa aliquatenus prodere potest, - Can. 983 § 2 declarat obligatione secretum servandi teneri quoque interpretem omnesque alios ad quos ex confessione notitia peccatorum pervenit. 2. Ad normam can. 984 confessario seu ministro sacramenti paenitentiae et reconciliationis omnino prohibetur usus scientiae de peccatis paenitentis aquisitae etiam quovis revelationis periculo excluso. - Can. 984 § 2 vetat superior es notitia de peccatis ex confessione subditorum ad exteriorem gubernationem uti. 3. Can. 985 obligat magistrum novitiorum eiusque socium, rectorem seminarii aliusve instituti educationis ne audiant sacramentales confessiones suorum alumnorum in eadem domo commorantium. Solummodo in casu particulari ad instantiam alumni seu paenitentis id facere possunt. 4. luxta can. 986 § 1-2 in circumstantiis ordinariis paenitentium confessiones sacramentales audire debent omnes sacerdotes quibus animarum cura vi muneris est demandata. Urgente necessitate omnes confessarii seu qui facultate sacramentum paenitentiae et reconciliationis ministrandi praediti sunt, obligatione tenetur confessiones christifidelium excipiendi. In periculo mortis paenitentiaium omnes sacerdotes confessiones sacramentales audire debent. Sub fine articuli de textu canonum 733 §§ 1-2. 734 §§ 1-3 et 735 §§ 1-2 Codicis Canonum Eccesiarum Orientalium mentio fit.

3

Szafarz święceń (kanony 1012-1023)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

2000

|

vol. 43

|

issue 3-4

117-251

PL

Dissertatio haec proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio canones 1012-1023 Codicis Iuris Canonici Joannis Pauli II argumentum huius dissertaculae esse, dicitur. Pars principalis opusculi in septem particulas subdividitur, nempe: Episcopus consecratus est minister sacrae ordinationis (can 1012); In episcopum ordinare licet solummodo cum mandato pontificio (can. 1013); Episcopum consecrant consecrator principalis et saltem duo consecrantes (can. 1014); Diaconum et presbyterum ordinat episcopus proprius vel alius episcopus cum litteris dimissorialibus episcopi proprii (can. 1015); Episcopus proprius eorum qui clero saeculari se adscribi intendunt, est episcopus dioecesis in qua promovendus habet domicilium, aut dioecesis cui promovendus sese devovere intendit. Quod attinet ad ordinationem presbyteralem diaconorum, est episcopus dioecesis, cui diaconus est incardinatus (can. 1016); Episcopus intra propriam dioecesim ordines conferre potest. Extra propriam dioecesim ordines non confert nisi cum licentia episcopi dioecesani (can 1017). Iuxta can. 1018 §1 pro saecularibus litteras dimissoriales dare possunt: 7.1. episcopus proprius, de quo in can. 1016; 7.2. administrator apostolicus; 7.3. vicarius et praefectus apostolicus; 7.4. administrator dioecesanus, de consensu collegii consultorum; 7.5. pro-vicarius et proprefectus apostolicus de consensu consilii, de quo in can. 495 §2: Pro membris instituti religiosi clericalis iuris pontificii aut societatis vitae apostolicae iuris pontificii perpetuo et definitive instituto aut societati adscriptis, litteras dimissorias ad diaconatum et presbyteratum confert superior maior. Idem va let pro praelaturis personalibus, quae ab Apostolica Sede eriguntur, quarum praelatus membra incardinat et ad ordines promovet (cf can. 295 §1). Et etiam pro institutis saecularibus iuris pontificii, quae ad normam can. 266 §3 suos sodales in stituto incardinat (cf can. 715 §2). Ceteris superioribus concessa indulta revocata sunt. Hac de causa superiores maiores cuiusvis instituti aut societatis litteras dimissoriales concedere non possunt, quia ordinatio eorum subditorum iure clericorum saecularium regitur (can. 1019 §2). Litterae dimissoriae ne concedantur, nisi habitis antea omnibus testimoniis et documentis, quae ad normam canonum 1050 et 1051 exiguntur (can. 1020). Litterae dimissoriae mitti possunt ad quemlibet episcopum communionem cum Sede Apostolica habentem. Episcopus ritus latini ordinare potest subditum eiusdem ritus, non vero ritus orientalis vel ritus diversi a ritu episcopi ordinantis (can. 1021). Episcopus ordinans certior fieri debet de germana litterarum fide, antequam ad ordinationem procedat (can. 1022). Iuxta can. 1023 litterae dimissoriae ab ipso auctore aut ab eius successore circumscribi limitibus quoad tempus, locum aut alia adiuncta, aut revocari possunt, sed semel concessae non extinguuntur, resoluto iure concedentis. In conclusione exponitur opinio, iuxta quam presbyteri possunt ordinare presbyterum solummodo obtento mandato pontificio.

4

Równoczesne rozgrzeszenie wielu penitentów bez uprzedniej ich spowiedzi indywidualnej

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1988

|

vol. 31

|

issue 1-2

53-85

PL

Articulus proemio, duabus partibus et conclusione constat. In parte prima de iure et praxi veteri seu a primis Ecclesiae temporibus usque ad Codicem Iuris Canonici - Joannis Pauli II tractatur. Prima periodo Ecclesiae sollemnis reconcilliatio peccatorum post longum tempus publicae poenitentiae in ordine poenitentium ordinarie Feria V Maioris Hebdomadae vel Sabbato Sancto et quidem ab ipso episcopo turmatim dabatur. Medio Aevo praesertim milites ante proelium generali modo absolvebantur. Concilium Tridentinum docebat sacramentum poenitentiae a Christo Domino institutum omnibus post baptismum lapsis iure divino necessarium esse. Hoc tempore unicus est modus confitendi, nempe secreto apud solum sacerdotem . Doctrinam Concilii Tridtntini de sacramento poenitentiae Codex Iuris Canonici S. Pii X et Benedicti XV retulit. Iuxta can. 901 huius Codicis omnis utriusque sexus fidelis qui post baptismum peccata mortalia perpetravit, quae nondum per claves Ecclesiae directe remissa sunt, debet omnia quorum post diligentem sui discussionem conscientiam habeat, confiteri et circumstamtias in confessione explicare, quae speciem peccati mutent. Àltera in parte articuli Normae Pastorales circa absolutionem sacramentalem generali modo impertiendam „Sacramentum Poenitentiae” S. Congregationis pro Doctrina Fidei diei 2 iunii 1972 anni et canones 961-963 Codicis Iuris Canonici Joannis Pauli comparantur. Etenim sciendum est, quod absolutionem generali modo impertiendam attinet, can. 961-963 in quibusdam Normas Pastorales sequuntur, sed a quibusdam aliis recedunt. In fine articuli sacramentales formulae absolutionis generalis e libro liturgico Rituale Romanum , Ordo Poenitentiae depromptae, exponuntur.

5

Obrzędy i ceremonie sprawowania Eucharystii (kanony 923-930)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1993

|

vol. 36

|

issue 1-2

69-130

PL

Praesens articulus proemio, parte principali, conclusione et argumento lingua latina exarato, constat. In proemio duae notiones, nempe ritus et caeremoniarum praesentantur. In principali parte articuli canones 923-930 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II exponuntur. - Can. 923 permittit christifidelibus Cacrificium Eucharisticum participare et sacram Communionem suscipere quolibet ritu catholico, firmo praescripto can. 844. - Ad normam can. 924 Eucharisticum Sacrificium celebrari debet ex pane mere triticeo, recenter confecto ( = materia ex qua Sacramenti Eucharistiae) et vino naturali, de genimine vitis, non corrupto ( = item materia ex qua Sacramenti Eucharistiae). - Vino in ritu praeparationis donorum admiscendum est paulum aquae. - Secundum can. 925 sacra Communio distribui potest uno e tribus modis: 1. sub sola specie panis, 2. sub specie panis et vini, 3. sub sola specie vini. Hic tertius modus adhibetur solummodo in casu necessitatis ex parte fidelis sacram Communionem suscipientis. - Can. 926 obligat sacerdotes Ecclesiae romano - catholicae ad adhibendum panem azymum in celebratione Eucharistiae, iuxta traditionem antiquam. Etiam urgente extrema necessitate, unam tantum materiam (seu aut panem aut vinum) sine altera aut etiam utramque (seu et panem et vinum) extra Eucharisticam celebrationem consecrare severrimet prohibet can. 927. - In Ecclesia romano - catholica usque ad Concilium Vaticanum II (1963- 1965) Eucharisticum Sacrificium lingua latina celebrabatur. Ab illo tempore sine populo adhuc lingua latina celebrari, sed cum populo ordinarie peragitur lingua sacerdotis Missam celebrantis et populi participantis, dummodo textus liturgici legitime approbati sint a Sede Apostolica (can. 928). - Sacerdotes et diaconi tam in Missae Sacrificio celebrando quam in sacra Communione administranda sacras vestes a rubricis praescriptas deferre debent (can. 929). - Sacerdotes infirmi aut aetate provecti si stare nequeant, Sacrificium Eucharisticum celebrare possunt sedentes, servatis tamen omnibus praescriptis liturgicis, et non coram populo, nisi de licentia ordinarii. - Sacerdotes caeci autem vel alia infirmitate laborantes, licite Sacrificium Eucharisticum celebrant, adhibendo quemlibet textum Missae (utique ex probatis), adstante si casus ferat, alio sacerdote aut diacono vel instructo laico (can. 930 § 1 et § 2). Sub fine articuli quaedam inconvenientia indicatur, quae consistit in hoc, quod titulus articuli III De Ritibus et caeremoniis Eucharisticae celebrationis loquitur, sed canones 924-930 vocem „caeremoniae” non habent, et solummodo de ritibus, non autem de caeremoniis tractant. - Tandem non sine aliqua melancholia confitetur auctor: feci, quod potui, faciant meliora potentes.

6

Miejsce sprawowania sakramentu pokuty i pojednania (kan. 964 §§ 1-3)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1998

|

vol. 41

|

issue 3-4

75-105

PL

Hoc in articulo proemium, pars principalis e tribus punctis constans et conclusio habentur. In proemio obiectum huius studii canonem 964 §§ 1 3 Codicis Iuris Canonici Papae Joannis Pauli II esse anuntiatur. Pars principalis in tria membra dividitur. 1n membro primo ius vetus seu fontes iuris canonici et quidem a Christo Domino usque ad Codicem Iuris Canonici Pio-Benedictini breviter praesentatur. Altero in membro canones Codicis Iuris Canonici Pio - Benedictini exponuntur. Secundum can. 908 sacramentalis confessionis proprius locus est ecclesia vel orato-rium publicum aut semipublicum. Can. 909 statuit: § 1. Sedes confessionalis ad audiendas mulierum confessiones semper collocetur in loco patenti et conspicuo, et generatim in ecclesia vel oratorio publico aut semipublico mulieribus destinato. § 2. Sedes confessionalis, crate fixa ac tenuiter perforata inter paenitentem et confessarium sit instructa. - Ad normam can. 910: § I feminarum confessiones extra sedem confessionalem ne audiantur, nisi ex causa infirmitatis aliae verae necessitatis et adhibitis cautelis quas ordinarius loci opportunas iudicaverit. § 2. Confessiones virorum in aedibus privatis excipere licet. In ultimo membro can. 964 Codicis Iuris Canonici Papae Joannis II nunc feliciter servientis praesentatur. Secundum § 1 huius canonis ad sacramentales confessiones excipiendas locus proprius est ecclesia aut oratorium. § 2. Ad sedem confessionalem quod attinet, normae ab Episcoporum conferentia constituantur, ea tamen sub conditione, ut sedes confessionales semper collocentur atque crate fixa inter paenitentem et confessarium sint instructae, quibus libere uti possint fideles. § 3. Confessiones extra sedem confessionalem ne excipiantur, nisi iusta de causa. Sub fine articuli auctor differentias inter canonem 736 §§ 1 - 2 Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium de 1990 anno et canonem 964 Codicis Iuris Canonici de 1983 anno breviter exponit.

7

Przechowywanie i kult Najświętszego Sakramentu

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1989

|

vol. 32

|

issue 3-4

75-123

PL

Articulu s proemio, duabus partibus, conclusione et praesenti argumento lingua latina exarato constat. In proemio canones 934-944 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II huiu studii obiectum esse, dicitur. Prima pars articulti de sanctissima Eucharistia asservanda seu potius de loco Eucharistiam conservandi tractatur. Etenim sciendum est, Eucharistiam asservari in ecclesiis, oratoriis et sacellis vel ex iure (can. 934 §1 n. 1. et n. 2) vel ex licentia Episcopi, et semper sub quibusdam conditionibus in lege statutis (can 935, can. 936 et can. 937). In ecclesia Eucharistia asservatur solum modo in tabernaculo, quod inamovibile, materia solida non transsperenti confectum et diligenter clausu m esse debet (can. 938). Hostiae consecratae semper in pyxide seu vasculo servantur et frequenter renovantu (can. 939). Coram tabernaculo , in quo sanctissimum Sacramentum asservatur, peculiaris perenniter lampas lucet (can. 940). In Polonia de mandato Conferen iae Episcoporum lux electrica haberi potest. Altera in parte de sanctissima Eucharistia veneranda seu de formis cultus eucharistici auctor sribit. Ad normam canonum 941-944 duae sunt formae cultus eucharistici, nempe ex positio sanctissimi Sacramenti sive cum pyxide sive cum ostensorio, et processiones eucharisticae, praesertim in sollemnitate Corporis et Sanguinis Christi pervias publicas ductae. Juxta Rituale Romanum, De Sacra Communione et de Cultu Mysterii Eucharstici etiam congressus eucharistici peculiaris forma cultus eucharistici habentur. Auctor tum ius canonicum quam ius liturgicum formas cultus eucharistici attingentes elaborat quia ius liturgicum supplet praescripta canonica. Fideles autem utrumque ius servare debent. In conclusione, aliter quam mos est, auctor paucissimis verbis articulum compendiat, quia nonnullos lectores solum modo in itium et finem libri legere, seit.

8

Wstępne warunki święceń (kanony : 1033-1039)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

2002

|

vol. 45

|

issue 1-2

95-192

PL

Studium hoc proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio canones 1033-1039 Codicis Iuris Canonici Ioannis - Pauli II Papae obiectum huius studii, esse, dicitur. Pars principalis studii in novem particulas subdividitur. 1. Qui recepit sacramentum confirmationis, licite ad ordines promovetur (can. 1033). 2. Ad diaconatum vel presbyteratum aspirans ordinetur qui adscriptionem inter candidatos obtinuit, post praeviam suam petitionem propria manu exaratam, atque ab episcopo proprio vel superiore maiore instituti religiosi clericalis inscriptis exaratam (can. 1034 §§ 1-2). 3. Requiritur ut ministeria lectoris et acolythi receperit et per congruum tempus exercuerit, antequam quis ad diaconatum sive permanentem sive transeuntem promoveatur (can. 1035 § 1). 4. Inter acolythatus et diaconatus collationem interstitiae intercedant sex saltemmensium (can. 1035 § 2). 5. Candidatus petens ordinationem, ut ad ordinem diaconatus aut presbyteratus promoveri possit, episcopo proprio aut superiori maiori declarationem tradat propria manu exaratam qua testificetur, se sponte ac libere, ordinem suscepturum atque in ministerio ecclesiastico perpetuo mancipaturum esse (can. 1036). 6. Promovendus ad diaconatum permanentem, qui non sit uxoratus, item que promovendus ad diaconatum transeutem, ad ordinem diaconatus non admittatur, nisi coram Deo et Ecclesia obligationem caelibatus assumpserit, aut votum perpetuum castitatis in instituto religioso emiserit (can. 1037). 7. Diaconus, qui ad presbyteratum promoveri renuat, nisi impedimento detineatur canonico aliave gravi de causa, de iudicio episcopi aut superioris maioris aestimanda, ab ordinis recepti exercitio prohiberi non potest (can. 1038). 8. Omnis qui ad aliquem ordinem promovendus est, exercitiis spiritualibus vacet per quinque saltem dies, loco et modo ab ordinario determinatis (can. 1039). 9. Pro clericis saecularibus titulus canonicus est titulus beneficii, eoque deficiente, patrimonii aut pensionis (can. 979 § 1 CIC 1917 an.). Pro regularibus titulus canonicus est sollemnis religiosa profesio seu titulus, ut dicitur, paupertatis (can. 982 § 1 CIC 1917 an.). Coetus studiorum de sacramentis, in sessione dd. 6-10 februarii 1978 habita, statuit ut totus canon 222 Schematis documenti pontificii quo disciplina de Sacramentis recognoscitur, Typis Polyglottis Vaticani 1975, supprimatur. Etenim institutum tituli ordinationis est obsoletum et qui altari ministrat debet de altari vivere [Communicationes 10 (1978) n. 2, p. 195].

9

Nieprawidłowości i przeszkody do święceń (kanony 1040-1049)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

2007

|

vol. 50

|

issue 3-4

117-227

PL

In premio canones 1040-1049 §§ 1-3 Codicis Iuris Canonici Joannis Pauli II Pape obiectum huis studii esse, dicuntur. Irregularitas est impedimentum perpetuum iure ecclesiastico prohibens susceptionem ordinis et secundario exercitium susceptorum ordinum. Impedimentum est im pediens seu illicitum reddens ad tempus ordinum collationem et receptionem et consequenter etiam exercitium ordinis recepti.

10

Uprawnienie do sprawowania sakramentu pokuty i pojednania (kanony 966-975 i kan. 144 §§1-2)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1994

|

vol. 37

|

issue 3-4

191-245

PL

Hoc in articulo proemium et decem puncta habentur, quia decem canones, nempe 966-975 et 144 §§ 1-2 Codicis Juris Canonici Papae Joannis - Pauli II, explicantur. 1. Ad validam peccatorum absolutionem omnino requiritur ut episcopus et presbyter specialem facultatem habeant in fideles, quibus absolutio imperitur, exercendi (can. 966 § 1). 2. Vi offici pro suo quisque territorio facultatem ad confessiones excipiendas gaudent: 1) loci ordinarius, 2) canonicus paenitentarius. 3) parochus, 4) qui loco parochi sunt, 5) superior instituti vitae consecratae et societatis vitae apostolicae, si sint elericales et iuris pontificii (can 968 §§ 1-2). 3. Solus loci ordinarius facultatem ad confessiones quorumlibet fidelium quibuslibet presbyteris confert. Etiam superior instituti vitae consecratae auti societatis vitae apostolicae quibuslibet presbyteris confert facultatem, sed solummodo ad excipiendas confessiones suorum subditorum aliorumque in domo diu noctuque degentium (can. 969 §§ 1-2). 4. Habitualis facultas ad confessiones excipiendas solis pressbyteris idoneis, qui examen superaverunt, conceditur (can. 970). 5. Habitualem facultatem ad exipiendas confesiones loci ordinarius non proprio presbytero concedit, audito eiusdem presbyteri ordinario (can. 971). 6. Habitualis facultas ad confessiones excipiendas ab ordinario loci ad tempus sive indeterminatum sive determinatum conceditur (can. 972). 7. Facultas ad confessiones habitualiter excipiendas in ordinariss circumstantiis in scripto concedi (can. 973). 8. Loci ordinarius et superior instituti vitae consecratae aut societatis vitae apostolicae habitualem facultatem ad confessiones excipiendas presbyteris concessam revocare possunt (can. 974 §§ 1-4). 9. Facultas de qua i n can. 967 § 2 cessat in momento revocationis facultatis ad confessiones excipiendas itemque amissionis officii vel amissionis domicilii (can. 975). 10. Facultatem ad confessones excipiendas Ecclesia suplet pro foro tum externo quam interno, sed solummodo in errore communi de facto aut de iure, itemque in dubio positivo et probabili sive iuris sive facti (can. 144 §§ 1-2).

11

Kapłan szafarzem sakramentu pokuty

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1988

|

vol. 31

|

issue 3-4

59-74

PL

Hoc in arcticulo praemium, duae partes et conclusio habentur. In praemio sermo est de necessitate apud ministrum sacramenti poenitentiae tum potestatis ordinis seu presbyteratus vel episcopatus tum specialis facultatis sive a iure sive ab episcopo concessae. Parte in prima articuli ius vetus circa absolutam necessitatem potestatis ordinis in ministro sacramenti poenitentiae refertur. Hac in requidam errores in historia Ecclesiae existebant: primis Ecclesiae saeculis - Montanistae, medio aevo - Waldenses, Wicleffitae et Hussitae, tempore XVI et sequentium saeculorum - protestantes, tandem modernioribus temporibus - Modernistae. De his omnibus, in quantum ministrum sacramenti poenitentiae attingunt, exponitur. Pars altera articuli in tria puncta dividitur. In primo puncto can. 872 Codis Iuris Canonici Benedicti XV et can. 965 Codicis Iuris Canonici Joannis - Pauli II breviter explicantur. Altero in puncto doctrina Concilii Vaticani II de ministro sacramenti poenitentiae et speciatim verba ista - sacerdos in persona Christi sacramentum poenitentiae administrat, praesentantur. In tertio puncto ad quaestionem quorumdam fidelium contemporaneorum , quare necessario peccata nostra confiteri debeamus sacerdoti, paucis verbis respondetur. Sub finem articuli relatio inter personalem sanctitatem ministri sacramenti poenitentiae et validitatem eiusdem sacramenti a ministro celebrati, consideratur. Ecclesia catholica iam a primis temporibus stabiliter docet, quod sanctitatem ministro valde utilem esse, attamen poenitentem valide absolvere etiam ministrum, qui graviter peccavit seu minime sanctus est. Invalide autem absolveret poenitentem minister solummodo iocum ex sacramento poenitentiae vel ipsa absolutione faciens. Evidenter id agere omnino nefas est.

12

Celebracja święceń (kanony : 1008-1011 1-2)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1997

|

vol. 40

|

issue 3-4

37-124

PL

Studium hoc proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio canones 1008 -1011 §§ 1 - 2 Codicis Juris Canonici Joannis Pauli Papae II obiectum huius studii esse, dicitur. Pars principalis opusculi in quattutor particulas subdividitur: 1. Sacramentum ordinis (can. 1008-1009 §1)2. Ritus sacrae ordinationis (can. 1009 §2). 3.Tempus sacrae ordinationis (can. 1010). 4. Locus sacrae ordinationis (can. 1011 §§ 1 - 2). Ad 1. Can. 1008 et can. 1009 § 1 notionem sacramenti ordinis continent. De sacramento ordinis in luce vetetis iuris auctor enarrat. Ius vetus est ius a Christo Domino usque ad Codicem luris Canonici Pio - Benedictini de 1917 anni. - Sciendum est, quod secundum Clementem Romanum (+ 101) ordinatio est sacramentalis, sed ordines sunt duo, nempe episcopi seu presbyteri - unus gradus, et diaconi - alter gradus ordinis. Hippolytus Romanus (+ 235) in Traditione apostolica iam de tribus ordinationibus nempe episcoporum, presbyterorum et diaconorum scribit. Immo, a saeculo III octo gradus ordinum enumerantur, id est episcoporum, presbyterorum, diaconorum, subdiaconorum, acolythorum, exorcistarum, lectorum et ostiariorum. In medio aevo albigenses et valdenses contra sacramentum ordinis pugnabant. Innocentius Papa III in littera Eius exemplo diei 16 decembris 1206 anni doctrinam Ecclesiae tunc temporis contra valdenses et albigenses defendebat. John Wyclif (+ 1384) docebat: nullus est praelatus, nullus episcopus, dum est in peccato mortali. Martinus Papa V in const. Inter cunctas diei 4 maii 1415 errores J. Wyklif condemnavit. Martinus Luther declarabat, certum est in manu Ecclesiae aut Papae non est statuere articulos fidei, immo nec leges morum seu bonorum operum. Concilium Tridentinum errores Martini Luther in sessione XXIII condemnavit simulque explicavit: ordinem sive sacram ordinationem esse vere et proprie sacramentum a Christo Domino institutum et non esse figmentum quoddam humanum, excogitatum a viris rerum ecclesiasticarum imperitis. Sub fine saeculi XIX et in initio saeculi XX errores circa sacramentum ordinis modernistae revelabant. Doctrinam modernistarum S. Congregatio S. Officii decreto Lamentabili die 3 iulii 1907 anni et S. Pius Papa X in encicl. Pascendi Dominici gregis die 8 septembris 1907 anni condemnaverunt. Codex luris Canonici de 1917 anno in can. 948 edocet, quod ordo ex Christi institutione clericos a laicis in Ecclesia distinguit ad fidelium regimen et cultus divini ministerium. In can. 949 statuit, quod sunt ordines maiores nempe presbyteratus, diaconatus et subdiaconatus, et ordines minores seu acolythatus, exorcistatus, lectoratus et ostiariatus. In can. 950 de consecratione episcopali et de prima tonsura memoratur. Congregatio S. Officii die 22 martii 1918 anni declaravit, quod documenta edita contra modernistas seu S. Pii X enc. Pascendi Dominici gregis, iam supra memorata, et eiusdem Papae motu proprio Sacrorum Antistitum diei 1 aprilis 1910 anni obligant post publicationem Codicis luris Canonici Pio - Bendictini. Codex luris Canonici Joannis Pauli Papae Π de sacramento ordinis in can 1008 et in can. 1009 § 1 tractatur. Canones 1008 et 1009 § 1 nunc temporis vigent. Hac de causa paulo fusius commentantur, ut fas est. Ad 2. De ritibus sacrae ordinationis in can. 1009 § 2 legitur: conferuntur manuum impositione et praecatione consecratoria, quam, pro singulis gradibus libri liturgici praescribunt. Libri liturgici in can. 1009 § 2 memorati praesertim duo sunt, nempe: Pontificale Romanum auctoritate Pauli PP. promulgatum, De ordinatione diaconi, presbyteri et episcopi, editio typica, Typis Polyglottis Vaticanis 1968: Pontificale Romanum auctoritate Pauli PP. VI eidtum Joannis Pauli PP. II recognitum, De ordinatione episcopi, presbyterorum et diaconorum, editio typica, Typis Polyglottis Vaticanis 1990. In studio primum ritus ordinationis diaconi, deinde ritus ordinationis presbyteri et in fine ritus ordinationis / olim dicebatur - consecrationis / episcopi, praesentantur. Heic summatim dicatur, quod omnis ordinatio per impositionem manuum Episcopi et precem ordinationis candidatis donum Spiritus Sancti pro munere diaconorum, presbyterorum et episcoporum confertur. Ad 3. De tempore sacrae ordinationis in luce iuris veteris, Codicis luris Canonici Pio - Benedictini, Motu proprio Pastorarale munus Pauli Papae VI, Pontificalis Romani Pauli Papae VI de 1968 anni, Codicis luris Canonici Joannis Pauli Papae II, Pontificalis Romani Joannis Pauli Papae II de 1990 anni, agitur. Ad 4. Item de loco sacrae ordinationis vetera et nova iura canonica et liturgica tractantur. In fine studii canones 743 et 773 Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium breviter commentantur.

13

Pojednanie penitenta z Bogiem i Kościołem (kan. 960)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1999

|

vol. 42

|

issue 1-2

3-56

PL

Hoc in articulo proemium, pars principalis et conclusio habentur. In procmio obiectum huius studii canonem 960 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II esse annuntiatur. Pars principalis in tria puncta dividitur. In puncto primo ius vetus seu fontes iuris canonici et quidem a Christo Domino usque ad Codicem Juris Canonici Pio - Bcnedictini praesentantur. Heic auctor praxim confessionis iam in antiquitate Christiana exitisse, sublineat. Altero in puncto can. 906 Codicis Juris Canonici Pio - Benedictini breviter exponitur. Secundum hunc canonem omnis utriusque sexus fidelis, postquam an annos discretionis, id est ad usum rationis pervenerit, tenetur omnia peccata sua saltem semel in anno fideliter confiteri. In ultimo puncto canon 960 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II nunc feliciter servientis praesentatur. Ad normam huius canonis individualis et integra confessio atque absolutio unicum constituunt modum ordinarium, quo fidelis peccati gravis sibi conscius cum Deo et Ecclesia reconciliatur: solummodo impossibilitas physica et moralis ab huiusmodi confessione excusat, quo in casu aliis quoque modis reconciliatio haberi potest. Caonon 960 nunc ius vigens constituit, propterea paulo longius tractatur. Quod consequitur, omne verbum canonis 960 explicando. Sub fine articuli auctor de confessione sic dicta auriculari suam opinionem expimit.

14

Przyjmujący święcenia (kanony 1024-1025)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

2001

|

vol. 44

|

issue 1-2

71-110

PL

Studium hoc proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio dicitur hac in dissertatiuncula de canonibus 1024 - 1025 tractari. Pars principalis in tria particula subdividitur, nempe: 1. De ordinando in iure vetere, seu a Christo Domino usque ad Codicem Iuris Canonici Pio-Benedictinum de 1917 anno. In primis Ecclesiae saeculis quidam haeretici seu papuzani seu quintilliani docebant feminas sacerdotio idoneas esse. Eorum opiniones Ireneus, Epiphanius, et Augustinus inter haereses computant. Can. 19 Concilii Nicaeni, can. 11 Concilii Laodicensis dicunt feminas sacrae odrinationis incapaces esse. Secundum can. 2 Concilii Nemausensis (394 anni): Illud etiam a quibusdam suggestum est, ut, contra apostolicam disciplinam, incognito usque in hoc tempus, in ministerium feminae nescio quo loco leviticum videantur assumptae: quod quidem, quia indecens est, non admittit ecclesiastica disciplina: et contra rationem facta talis ordinatio destruatur: providendum ne quis sibi hoc ultra praesumat. Similitter statutum est in Conciliis: Arausicano I, Epaonensi, Aurelianensi II, Turonico II et Parisiensi (anno 829). Quae capita conciliorum in Decretum Magistri Gratiani assumpta sunt. Quod Decretum in scholis usitatum est usque ad Codicem luris Canonici Pio-Benedictinum. 2. Can 968 Codicis luris Canonici dicit: sacram ordinationem valide recipit solus vir baptizatus: licite autem, qui ad normam sacrorum canonum debitis qualitatibus, iudicio ordinarii, praeditus sit, neque ulla detineatur irregularitate aliove impedimento. Sacra Congregatio pro Doctrina Fidei in declaratione Inter insigniores, diei 15 octobris 1976 anni mandatum exequens a Beatissimo Patre acceptum, explicavit sibi non agnoscere adimittendi mulieres ad sacerdotalem ordinationem; atque aestimat oportere, pro praesentibus adiunctis, ut in luce clariore ponat hanc doctrinam, quae dolenter forsitan a quibusdam percipiatur, unde tam en oriens bonum paulatim discernetur, quippe quae conferre possit ad respectiva viri ac mulieris munera altius investiganda [ AAS 69 (1977) 100]. 3. Can. 1024 Codicis luris Canonici Papae Ioannis Pauli II sonat: sacram ordinationem valide recipit solus vir baptisatus. Iuxta can. 1025 §1 ad licite ordines presbyteratus vel diaconatus conferendos requiritur, ut candidatus, probatione ad normam iuris peracta, debitis qualitatibus iudicio proprii episcopi aut superioris maioris competentis praeditus sit, nulla detineatur irregularitate nulloque impedimento. Papa Joannes Paulus II in epistola apostolica Ordinatio sacerdotalis diei 22 maii 1994 anni confirmavit doctrinam Ecclesiae de mulieribus non ordinandis. Congregatio pro Doctrina Fidei publicavit responsum ad dubium circa doctrinam epistolae apostolicae Ordinatio sacerdotalis die 25 octobris 1995 anni. Sub fine articuli can. 754 Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium exponitur.

15

Chrześcijanin jako penitent (kanony 987-991)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1996

|

vol. 39

|

issue 3-4

65-153

PL

In articulo proemium quinque partes, conclusio et argumentum lingua latina exaratum habentur. In proemio duo auctor dicit, nempe: I. Thema huius articuli canones 987-991 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II sunt. II. Canones 718 et 719 Codicis Canonum Ecclesiarum orientalium breviter exponuntur. Ad 1. Ad normam can. 987 omnis christifidelis qui peccatum grave post baptismum commisit, ad Deum convertere et Sacramentum Paenitentuiae seu Reconciliationis percipere debet. Dedispositione paenitentis eius examen conscientiae seu revisio propriae vitae, dolor de peccatis commissisindividualis confessio peccatorum legitimo ministro facta et impletio satisfactionis in paenitentem imposita, dicit. Ad 2. Omnis christifidelis obligatur in canone 988 §§ 1-2 in specie et in numero confitendi in confessione individuali peccata gravia post baptismum perpetrata. Ad 3. Omnis christifidelis in can 989 obligatur peccata gravia saltem semel in anno fideliter confitendi. Ad 4. In can. 990 ius paenitenti datur peccata confitendi per interpretem. Ad 5. Secundum can. 991 christifidelis ius habet eligere confessarium etiam alius ritus dummodo legitime approbatum. In fine effectus Sacramenti paenitentiae exponuntur in puncto primo et in altero puncto studia de Sacramento paenitentiae seu Reconciliationis eiusdem auctoris benevoli Lectori commendantur.

16

Posługa szafarza sakramentu pokuty i pojednania w szczególnych okolicznościach : (kanony: 976, 977 i 982)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1995

|

vol. 38

|

issue 1-2

27-70

PL

In hod articulo proemium, tres partes et conclusio habentur. In proemio auctor dicit eum de canonibus 976, 977 et 982 Codicis Juris Canonici a Papa Joanne Paulo II promulgati tractat. 1. Ad normam can. 976 quilibet sacerdos quoslibet fideles in periculo mortis versantes valide et licite absolvat a quibusvis censuris et peccatis. 2. Juxta can. 977 absolutio complicis in peccato contra sextum Decalogi praeceptum in ordinariis circumstantiis seu extra periculum mortis complicis invalida est, valida autem in periculo mortis complicis. 3. Secundum can. 982 fidelis confitens se falso confessarium innocentem de crimine sollicitationis ad peccatum contra sextum Decalogi praeceptum absolvi nequit ante formalem retractationem falsae denuntiationis. In conclusione canones 976.977 et 982 Codicis luris Canonici Papae Joannis - Pauli II simpliciores et mitiores esse quam canones 882. 884 et 904 Codicis luris Canonici Papae Benedicti XV. auctor dicit.

17

Świadkowie bierzmowania (kanony 892-893 §§ 1-2)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

2006

|

vol. 49

|

issue 1-2

119-137

PL

Confirmando, quantum fieri potest, adsit patrinus, cuius est curare ut confirmatus tamquam verus Christi testis se gerat, et obligationes eidem ihaerentes adimpleat (can. 892). Ut quis patrini munere fungatur, conditiones adimpleat oportet, de quibus in can. 874, seu 1. Ab ipso confirmando eiusve parentibus aut ab eo qui curam habet locum tenet aut his deficientibus, a parocho vel ministro sit designatus atque inntentionem habeat hoc munus adimolendi. 2. Decimum sextum aetatis annum expleverit. 3. Sit catholicus, et Santissimam Eucharistiam iam receperit, idemque vitam ducat fidei et muneri susciendo congruam. 4. Nulla poena canonica legitima irrogata vel declarata sit innodatus. 5. Non sit pater aut mater conirmandi. Expedit ut tamquam patrinus assumatur qui idem munus in bapstismo suscepit (kan. 893 § 2).

18

Czas i miejsce sprawowania Eucharystii

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1992

|

vol. 35

|

issue 1-2

129-188

PL

Praesens studium ex proemio, duabus partibus, conclusione et argumento lingua latina exarato constat. In proemio canones 931-933 Codicis Juris Canonici Romani Pontificis Joannis Pauli ll huius studii obiectum esse, dicitur. Pars prima in paragraphum primam de die et in paragraphum alteram de hora celebrationis et distributionis Sanctissimae Eucharistiae subdividitur. Ad normam can. 931 Sanctissimae Eucharistiae tam celebratio quam distributio fieri potest qualibet die et hora, iis exceptis, quae secundum liturgicas normas excluduntur. Pars altera de loco celebrationis et distributionis Sanctissimae Eucharistiae tractat et subdividitur in tres paragraphi. - Paragrahus prima de celebratione et distributione Sanctissimae Eucharistiae in loco sacro, docet. Ad normam can. 932 § 1 et § 2 celebratio Eucharistiae cum distributione Sacrae Communionis ordinariis in circumstantiis in loco sacro peragitur. - Paragraphus altera de Sanctissimae Eucharistiae celebratione extra locum sacrum enarrat. Juxta can. 931 § 1 et § 2 Eucharisticae celebratio extra locum sacrum solummodo in casu particulari cum necessitas id postulet, peragitur. - Tertia et iam ultima paragrapho - de celebratione Sanctissimae Eucharistiae in templo alicuius Ecclesiae aut communitatis ecclesialis plenam communionem cum Ecclesia Catholica non habentium tractat. Vi can. 933 eiusmodi celebratio Eucharisticae solummodo de licentia ordinarii loci, iusta de causa et remoto scandalo fieri potest. In conclusione auctor scribit, quod vigens ius de tempore et loco celebrationis et distributionis Sanctissimae Eucharistiae mitius est quam ius in Codice luris Canonici 1917 anni contentum.

19

Uczestnictwo w Najświętszej Eucharystii (kanony 912-923)

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1993

|

vol. 36

|

issue 3-4

39-107

PL

Hoc studium proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio obiectum praesentis articuli canones 912, 913-914, 915, 916. 917. 918 et 921-922 esse, dicuntur. Pars principalis in septem puncta dividitur. - 1. Secundum normam principalem, quilibet baptizatus, qui iure non prohibetur, ad sacram Communionem admitti potest et debet (can. 912). - 2. Pueris sanctissima eucharistia datur, si sufficienti congitione et accurata praeparatione gaudeant (can. 913 § 1). Attamen pueri in periculo mortis versantes augustissima Eucharistia refici debent, si Corpus Christi a communi cibo discenere et Communionem reverenter suscipere possint (can. 913 § 2). - Parentes atque ii, qui parentum locum tenent neconon parochi curentur, ut pueri usum rationis assecuti debite praeparentur et quam primum hoc divino cibo reficiantur (can. 914). - 3. Ad sacram Communionem admittendi non sunt excommunicati et interdicti post irrogationem vel declarationem poenae, aliique in manifesto gravi peccato perseverantes, verbi gratia vir et mulier sub eodem tecto viventes solummodo civili contractu matrimoniali iuncti. (can. 915). - 4. Sacerdos, qui conscius est peccati gravis, sine praemissa sacramentali confessione Missam ne celebret: similiter christifidelis, qui conscius est peccati gravis, sine sacramentali confessione Corpori Domini ne communicet (can. 916). - 5. Altera vice in die Eucharistiam recipere potest christifidelis solummodo infra eucharisticam celebrationem, cui participat (can. 917). - 6. Christifidelibus maxime commendatur, ut in ipsa eucharistica celebratione sacram Communionem recipiant (can. 918):- 7. Christifideles qui in periculo mortis versantur sacra Communione ex iure divino necessario reficiantur (can. 921). Sanctum Viaticum infirmis differri nequit (can. 922). In conclusione omnes canones 912-923 seu de augustissima Eucharistia participanda congoscendos et ad amussim observandos esse, auctor docet.

20

Szafarz sakramentu bierzmowania

100%

Pastuszko M.

Prawo Kanoniczne

|

1990

|

vol. 33

|

issue 1-2

101-132

PL

Prater solitam his in circumstantiis introductionem et conclusionem in articulo quattuor partes habentur. In introductione actualitas thematis de sacramenti confirmationis ministro indicatur. Brevis pars prima, prout decet, dedicatur episcopo non solum ordinario sed etiam originario sacramenti confirmationis ministro. Altera in parte (longiore) de presbytero prout sacramenti confirmationis ministro agitur. Ad normam can. 883 ipso iure facultate confirmationem ministrandi gaudent: 1. qui iure Episcopo dioecesano aequiparantur, sed solummodo intra fines suae dicionis. Sciendum est iure Episcopo dioecesano aequiparari: praelatum territorialem, abbatem territorialem, vicarium et provicarium apostolicum, praefectum et propraefectum apostolicum, administratorem apostolicum stabiliter constitutum, administratorem dioecesis (olim - vicarium eapitularem) et ordinarium militarem ad normam Constitutionis Apostolicae Spirituali Militum Curae diei 21 aprilis 1986 anni. Papae Joannis Pauli constitutum. 2. Presbyter, qui vi officii vel mandati Episcopi dioecesani, infantia egressum baptisat aut iam baptisatum in plenam communionem admittit. 3. Parochus, immo quilibet presbyter solummodo fidelem ex gravi morbo in mortis periculo constitutum. Praeterea presbyter, si peculiari concessione competentis auctoritatis instructus sit, confirmare valet. Tertia in parte articuli canones 884, 886, 887 et 888 inquantum de facultate confirmandi tractant, explicantur. In ultima parte de obligatione sacramentum confirmationis ministrandi sermo est. Ad normam can. 885 Episcopus dioecesanus obligatione tenetur curandi ut sacramentum confirmationis subditis rite et rationabiliter petentibus conferatur (§ 1). Similiter presbyter, qui facultatem confirmandi habet, eadem, uti debet erga eos in quorum favorem facultas concessa est (§ 2). Sub finem articuli quaedam discrepantia inter can. 883 n. 3 et can. 1004 § 1 nunc vigentis Codicis sublineatur. Tandem hoc argumentum lingua latina exaratum datur.

Refine search results

Wielkanocna Komunia Święta

Obowiązki szafarza sakramentu pokuty i pojednania : (kanon 983-986)

Szafarz święceń (kanony 1012-1023)

Równoczesne rozgrzeszenie wielu penitentów bez uprzedniej ich spowiedzi indywidualnej

Obrzędy i ceremonie sprawowania Eucharystii (kanony 923-930)

Miejsce sprawowania sakramentu pokuty i pojednania (kan. 964 §§ 1-3)

Przechowywanie i kult Najświętszego Sakramentu

Wstępne warunki święceń (kanony : 1033-1039)

Nieprawidłowości i przeszkody do święceń (kanony 1040-1049)

Uprawnienie do sprawowania sakramentu pokuty i pojednania (kanony 966-975 i kan. 144 §§1-2)

Kapłan szafarzem sakramentu pokuty

Celebracja święceń (kanony : 1008-1011 1-2)

Pojednanie penitenta z Bogiem i Kościołem (kan. 960)

Przyjmujący święcenia (kanony 1024-1025)

Chrześcijanin jako penitent (kanony 987-991)

Posługa szafarza sakramentu pokuty i pojednania w szczególnych okolicznościach : (kanony: 976, 977 i 982)

Świadkowie bierzmowania (kanony 892-893 §§ 1-2)

Czas i miejsce sprawowania Eucharystii

Uczestnictwo w Najświętszej Eucharystii (kanony 912-923)

Szafarz sakramentu bierzmowania