Search results

1

Postępowanie dowodowe na rozprawie głównej bez udziału oskarżonego w świetle art. 378a Kodeksu postępowania karnego a standardy rzetelnego procesu

100%

Badowiec R.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2021

|

vol. 83

|

issue 4

93-105

EN

The aim of the article is to study a new regulation: the provision of Article 378a of the Code of Criminal Procedure (CCP), introduced with the amendment of 19 July 2019 in the context of fair trial standards. The right to defence, which is also an element of the fair trial standard, is vested in everyone from the moment when criminal proceedings are instituted against them until a final judgment is issued. It is important that the rights of defence must be procedural in order to be real and effective. The study refers to and discusses the following standards: constitutional, EU and Strasbourg, and then analyse the content of Article 378a of the CCP. The considerations lead to the conclusion that the possibility of taking evidence during the justified absence of the accused or his lawyer provided for in Article 378a of the CCP is incompatible with the current standards of a fair trial.

PL

Celem artykułu jest przestudiowanie nowej regulacji, tj. przepisu art. 378a k.p.k., wprowadzonego nowelizacją z 19 lipca 2019 r., w kontekście standardów rzetelnego procesu. Prawo do obrony, które jest także elementem standardu rzetelnego procesu, przysługuje każdemu od chwili wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego aż do wydania prawomocnego wyroku. Istotne jest, że prawo do obrony musi być zagwarantowane proceduralnie po to, aby miało charakter realny i efektywny. W opracowaniu powołane i omówione zostały standardy: konstytucyjny, unijny oraz strasburski, a następnie na ich podstawie przeanalizowano treść art. 378a k.p.k. Rozważania prowadzą do wniosku, że przewidziana w art. 378a k.p.k. możliwość przeprowadzenia czynności dowodowych podczas usprawiedliwionej nieobecności oskarżonego lub jego obrońcy jest nie do pogodzenia z obecnie obowiązującymi standardami rzetelnego procesu.

2

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z 3 września 2020 r., V KO 57/20

100%

Badowiec R.

Zeszyty Prawnicze

|

2021

|

vol. 21

|

issue 4

347-359

EN

In the decision commented on in this article, the Supreme Court of the Republic of Poland ruled that the concept of a judge’s “participation” in a case, within the meaning of the grounds for exclusion given in Art. 40 § 1 point 3 of the Polish Code of Criminal Procedure, means that the judge sat on the bench hearing a case which was considered, in whole or at least in part with the participation of persons specified in Article 40 § 1 point 3 of the Code of Criminal Procedure, i.e. a case in which proceedings at least commenced or were in progress, or in which these persons undertook actions tantamount to taking a position on the case. I fnd this statement inadmissible. However, I concur with the Supreme Court’s ruling that a trainee legal adviser (aplikant adwokacki, aplikant radcowski) acting under the authority of a defence lawyer or representative is also a participant in the proceedings, and hence the exemption of a judge may apply pursuant to Article 40 § 1 point 3 of the Code of Criminal Procedure, even though the trainee appeared on the grounds of the authorisation issued by the defence lawyer and within the bounds of the authorisation.

PL

W komentowanym postanowieniu Sąd Najwyższy sformułował tezę, że pojęcie udziału sędziego w sprawie, w rozumieniu przesłanek wyłączenia z art. 40 § 1 pkt 3 k.p.k., oznacza wystąpienie sędziego w sprawie, której rozpoznanie nastąpiło w całości albo choćby w części z udziałem osób wskazanych w art. 40 § 1 pkt 3 k.p.k., tzn. co najmniej rozpoczęło się albo rozpoczęte trwało, ewentualnie nastąpiło podjęcie przez te osoby innych czynności równoznacznych z zajęciem stanowiska w sprawie. Tezy tej nie można zaaprobować. Podzielić natomiast można stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym aplikant adwokacki (radcowski) działający z upoważnienia obrońcy lub pełnomocnika jest także uczestnikiem postępowania, w związku z udziałem którego może mieć zastosowanie wyłączenie sędziego w trybie art. 40 § 1 pkt 3 k.p.k., chociaż występuje on na podstawie instrukcji udzielającego upoważnienia i w granicach jego pierwotnego umocowania.

3

Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2018 r., I KZP 5/18

63%

Szabłowska-Juckiewicz M., Badowiec R.

Studia Prawnicze KUL

|

2020

|

issue 1

387-399

EN

In the commented resolution, the Supreme Court formulated the thesis that the meaning of the term ‘employee’, used in Article 218 § 1a of the Penal Code, should be determined by means of norms and definitions derived from the labor law. An offense under Article 218 § 1a of the Penal Code constitutes an offense only against employees’ rights within the meaning of Article 2 of the Labor Code and in regard to persons employed under specific conditions to the employment relationship, regardless of the termed used by the parties in the contract (Article 22 § 1¹ of the Labor Code). The position of the Supreme Court should be approved. The term ‘employee’ cannot be given a broader meaning than that used within the labor law, as this would authorize an unlawful interpretation to the detriment of the accused, conflicting with the principle of nullum crimen sine lege. The thesis also attempts to convince that a criminal court, when deciding on the commission of an offense under Article 218 § 1a of the Penal Code, made arrangements for the performance of work in the specific conditions to the employment relationship contrary to the term used by the parties in the contract in accordance with the principle of jurisdictional independence expressed in Article 8 § 1 of the Code of Criminal Procedure.

PL

W komentowanej uchwale Sąd Najwyższy sformułował tezę, że znaczenie terminu ,,pracownik”, którym posłużono się w art. 218 § 1a K.k., powinno być ustalane za pomocą norm i definicji pochodzących z prawa pracy. Przestępstwo z art. 218 § 1a K.k. to przestępstwo jedynie przeciwko prawom pracowników w rozumieniu art. 2 K.p. oraz osób zatrudnionych na warunkach charakterystycznych dla stosunku pracy, niezależnie od nazwy zawartej przez strony umowy (art. 22 § 1¹ K.p.). Stanowisko Sądu Najwyższego należy zaaprobować. Terminowi ,,pracownik” nie można nadawać znaczenia szerszego niż funkcjonujące w prawie pracy, gdyż stanowiłoby to niedozwoloną wykładnię na niekorzyść oskarżonego, kolidującą z zasadą nullum crimen sine lege. Przekonująca jest również teza, aby sąd karny, orzekając o popełnieniu przestępstwa z art. 218 § 1a K.k., dokonywał ustaleń dotyczących wykonywania pracy w warunkach charakterystycznych dla stosunku pracy wbrew nazwie zawartej przez strony umowy zgodnie z zasadą jurysdykcyjnej samodzielności wyrażoną w art. 8 § 1 K.p.k.

4

Podstawy prawne zatrudniania osób odbywających karę pozbawienia wolności

63%

Badowiec R., Szabłowska-Juckiewicz M.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2022

|

vol. 84

|

issue 2

85-101

EN

The work of convicts is one of the essential elements of the process of executing imprisonment sentences. Work should be provided primarily to convicts who are obliged to pay maintenance payments, but also to those who have a particularly difficult financial, personal or family situation. The purpose of the article is to present the legal grounds for employing people serving a prison sentence. This article presents the legal norms regulating the possibility of employing people serving a prison sentence on the basis of a referral to work and other legal forms listed in Article 121 § 2 of the Executive Penal Code of 1997. The considerations lead primarily to the conclusion that, regardless of the choice of legal form of employment, the priority is to achieve the objectives of imprisonment; however, the form of employment of people serving a sentence of imprisonment affects the manner of shaping legal relations between the convicted person and the entity for whom he is working.

PL

Praca skazanych jest jednym z istotnych elementów procesu wykonywania kary pozbawienia wolności. Pracę należy zapewnić przede wszystkim skazanym zobowiązanym do świadczeń alimentacyjnych, ale również tym, którzy mają szczególnie trudną sytuację materialną, osobistą lub rodzinną. Celem artykułu jest przedstawienie podstaw prawnych zatrudniania osób odbywających karę pozbawienia wolności. W ramach niniejszego artykułu przeanalizowano normy prawne regulujące możliwość zatrudniania osób odbywających karę pozbawienia wolności na podstawie skierowania do pracy oraz innych form prawnych wymienionych w art. 121 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego z 1997 r. Podjęte rozważania prowadzą przede wszystkim do wniosku, że niezależnie od wyboru formy prawnej zatrudnienia priorytetem jest realizowanie celów kary pozbawienia wolności, jednakże forma zatrudnienia osób odbywających karę pozbawienia wolności ma wpływ na sposób ukształtowania stosunków prawnych pomiędzy skazanym a podmiotem, na rzecz którego świadczy on pracę.

Refine search results

2 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Studia Prawnicze KUL

1 Zeszyty Prawnicze

4 Badowiec R.

2 Szabłowska-Juckiewicz M.

1 2022

3 2021

Postępowanie dowodowe na rozprawie głównej bez udziału oskarżonego w świetle art. 378a Kodeksu postępowania karnego a standardy rzetelnego procesu

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z 3 września 2020 r., V KO 57/20

Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2018 r., I KZP 5/18

Podstawy prawne zatrudniania osób odbywających karę pozbawienia wolności