Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Problem nieśmiertelności duszy ludzkiej w nauce Arystotelesa w świetle koncepcji intelektu Aleksandra z Aleksandrii

100%

Urbańska-Bożek M.

Studia Philosophiae Christianae

2012

vol. 48

issue 1

159-183

Presenting man as a substantial unity, Aristotle’s philosophy created the problem of the individual immortality of human soul. In the De Anima treatise the soul is the organizer of human psychic life. All acts of the vegetative and sensitive soul are dependent on body organs. Only the rational soul, with the power of theoretical reasoning, has autonomous acts, is eternal, and separate from the body. A question arises: Since soul emerges from the potentiality of matter, how could it be a purely spiritual being, acting independently from matter and totally isolated from matter, and, as such, how could it be an eternal and immortal substance? The starting point of the paper is an outline of the most important aspects of Aristotle’s psychology. Then an attempt to resolve the main problem of the article is made by applying some ideas of Alexander from Alexandria, found in his commentary to Aristotle’s “De Anima” and in his own concept of the intellect, which he identified with the soul. How can it help to explain the problem of the immortality of the soul in Aristotle’s psychology? Aristotle suggested a condition: If the soul can perform its own functions itself, without help in these activities from bodily organs, it can exist after death. From the perspective of Alexander’s concept of the intellect, there is no doubt: thanks to the theoretical intellect and its theoretical reasoning function, the soul can take action itself, and therefore can exists after death.

Filozofia Arystotelesa, ukazując człowieka jako jedność substancjalną, rodzi problem indywidualnej nieśmiertelności duszy ludzkiej. W traktacie „De anima” jest ona organizatorką życia psychicznego człowieka. Akty duszy wegetatywnej i zmysłowej są uzależnione w działaniu od narządów cielesnych. Jedynie dusza rozumna, z władzą teoretycznego myślenia, posiada autonomiczne akty, jest wieczna i oddzielona od ciała. Rodzi się zatem pytanie: Skoro dusza wyłania się z potencjalności materii, to jak może być bytem czysto duchowym, działającym niezależnie od materii i całkowicie od niej odizolowanym, a jako taka, jak może stanowić substancję wieczną i nieśmiertelną? Punktem wyjścia rozważań jest psychologia Arystotelesa, przedstawiona w zarysie, w swoich najistotniejszych wątkach. Trzon artykułu, zważywszy na niejasną rolę rozumu teoretycznego, jaką odgrywa on w psychologii Arystotelesa oraz wątpliwości powstałe wokół rozumienia jego wyjątkowego charakteru i sposobu funkcjonowania, z powodu skąpych informacji, jakie otrzymujemy w wyniku lektury dzieła „O duszy”, postanowiono oprzeć o komentarz Aleksandra z Aleksandrii z rodu Bonini oraz o jego koncepcję intelektu, który utożsamia on z duszą z tej racji, że intelekt stanowi najwyższą jej władzę. Jak można z perspektywy komentarza Aleksandra Boniniego wyjaśnić problem nieśmiertelności duszy u Arystotelesa? Arystoteles stawia warunek: jeśli dusza będzie w stanie sprawować swoje własne funkcje samodzielnie, bez udziału w tych czynnościach narządu cielesnego, wówczas będzie mogła istnieć po śmierci. Z perspektywy koncepcji intelektu Boniniego nie ma wątpliwości, że dzięki władzy intelektu teoretycznego i jego funkcji myślenia na poziomie czystej teorii, dusza może stać się samodzielnie działającą, a zatem samodzielnie bytującą po śmierci człowieka. Owe samodzielne czynności związane z myśleniem na poziomie teoretycznym sprawowane są przez dwie władze intelektualne, między którymi zachodzi różnica formalna. Realnie, intelekty: możnościowy i czynny stanowią jeden intelekt zwany teoretycznym, zdefiniowany jako znajdujący się w akcie poznania, w którym aktualnie dokonuje on intelekcji jakiegoś teorematu. Na tym poziomie poznania, rozum łączy się z inteligibiliami aż do całkowitego utożsamienia z nimi. W tym czasie poznaje on aktualnie i rzeczywiście.

Reformacyjne dziedzictwo etyki w koncepcji „świeckiego chrześcijaństwa” Dietricha Bonhoeffera

63%

Hintz M., Urbańska-Bożek M.

Studia Nauk Teologicznych PAN

2018

issue 13

145-168

The paper’s authors undertake the reflection on the stages of the evolution of Dietrich Bonhoeffer’s views on the Church and its role as it is played in the lives of its singular members and in the context of the Reformation’s ethical heritage. One can distinguish among three stages of the Bonhoefferian ecclesiology, deepening his vision of the Church. As far as the first one is considered, the Church is defined as the spiritual community of believers, outside of which salvation is impossible. At the second stage the German theologian accentuates the sinfulness of man as a member of the Church. Its recognition constitutes the basis for the transformation that can take place in the human individual due to accepting Christ into oneself. The third stage is stepping into the world of „before-final” matters in the full responsibility for the choices made by particular members of the ecclesial community. The Church, as Bonhoeffer saw it, was supposed to support itself on strong pillars: on freedom, personal responsibility, imitating Christ, neighbourly love, on sacraments and Gospel. In this aspect Bonhoeffer was the faithful continuator of the Reformation program.

Im Artikel reflektieren die Autoren einzelne Entwicklungsphasen der Ansichten von Dietrich Bonhoeffer über die Kirche und ihre Rolle im Leben ihrer einzelnen Mitglieder sowie im Kontext des ethischen Erbes der Reformation. In der Ekklesiologie Bonhoeffers kann man drei Etappen unterscheiden, in welchen seine Sicht der Kirche vertieft wird. In der ersten wird die Kirche als eine spirituelle Gemeinschaft der Glaubenden definiert, außer der es kein Heil gibt. In der zweiten Phase betont der Theologe die Sündhaftigkeit des Menschen als eines Gliedes der Kirche. Die Annahme dieser Sündhaftigkeit ist die Grundlage der Umkehr, die im Einzelnen durch die innerliche Annahme Christi geschieht. Die dritte Etappe bildet der Eintritt in die Welt der vorletzten Dinge in der vollen Verantwortung für die durch einzelne Mitglieder der kirchlichen Gemeinschaft getroffenen Entscheidungen. Die Kirche, wie sie von Bonhoeffer gesehen wurde, sollte auf festen Pfeilern ruhen: auf der Freiheit, der persönlichen Verantwortung, der Nachfolge Christi, der Nächstenliebe, auf den Sakramenten und dem Evangelium. In diesem Aspekt war Bonhoeffer ein treuer Sukzessor der Reformation.

W artykule autorzy podejmują namysł nad fazami ewolucji poglądów Dietricha Bonhoeffera na temat Kościoła i jego roli w życiu pojedynczych jego członków oraz w kontekście etycznego dziedzictwa reformacji. W Bonhoefferowskiej eklezjologii można wyróżnić trzy etapy, pogłębiające jego wizję Kościoła. W pierwszym z nich Kościół definiowany jest jako duchowa wspólnota wiernych, poza którą niemożliwe jest zbawienie. W fazie drugiej teolog kładzie nacisk na grzeszność człowieka, jako członka Kościoła. Uznanie jej stanowi podstawę dla przemiany, jaka może dokonać się w jednostce za sprawą przyjęcia w siebie Chrystusa. Trzeci etap to wkroczenie w świat spraw przedostatecznych w pełnej odpowiedzialności za dokonywane wybory poszczególnych członków wspólnoty eklezjalnej. Kościół, jakim widział go Bonhoeffer, miał wspierać się na mocnych filarach: na wolności, osobistej odpowiedzialności, naśladowaniu Chrystusa, miłości bliźniego, na sakramentach i Ewangelii. W tym aspekcie Bonhoeffer był wiernym kontynuatorem programu Reformacji.

Refine search results

1 Studia Nauk Teologicznych PAN

1 Studia Philosophiae Christianae

2 Urbańska-Bożek M.

1 Hintz M.

1 2018

1 2012

Search results

Problem nieśmiertelności duszy ludzkiej w nauce Arystotelesa w świetle koncepcji intelektu Aleksandra z Aleksandrii

Reformacyjne dziedzictwo etyki w koncepcji „świeckiego chrześcijaństwa” Dietricha Bonhoeffera