Hope is a significant element of human life. It is very hard to build our everyday life without hope for a better tomorrow. This article presents psychology of hope in Irena Sendlerowa’s social activity which saved about 2500 Jewish children during the Second World War (1939–1945) consists of an introduction, two points which present following issues: in the first point, according to the structure of hope by Józef Kozielecki, there are some elements presented that create active hope: cognitive, emotional, temporal, affiliative, agency. These elements have been faced with life and activities of Irena Sendlerowa. In the second perspective the sources of Irena Sendlerowa’s hope are described: 1. childhood experiences, especially the beauty of family house atmosphere where openness of heart to another human being was visible in particular to people in need. 2. Irena Sendlerowa’s self-confidence not overconfidence had an essential influence and translation into the success of taking actions. 3. belief which has never been expressed by Sendlerowa, although we still can assume that she was a strength, silent support for her actions which can be proved by her own words: “One day I found a small damaged picture with the inscription Jesus, I trust in You! I hid it and had it all the time with me” (Mieszkowska, 2005, s. 200). It is undeniable that Irena Sendlerowa can be a remarkable example how crucial the role of hope is in human life and how much people can do if they live in hope every day.
Nadzieja to istotny składnik życia człowieka. Trudno budować codzienność bez nadziei na lepsze jutro. Niniejszy artykuł prezentujący psychologię nadziei w działalności społecznej Ireny Sendlerowej, która razem z innymi w czasie drugiej wojny światowej (1939–1945) uratowała ok. 2500 dzieci żydowskich, składa się ze wstępu, dwóch punktów, w których zostały omówione następujące zagadnienia: 1) na podstawie struktury nadziei Józefa Kozieleckiego zaprezentowano składniki tworzące nadzieję aktywną: poznawczy, emocjonalny, temporalny, afiliatywny, sprawczy. Składniki te skonfrontowane zostały z życiem i działalnością Ireny Sendlerowej; 2) zostały opisane źródła nadziei Ireny Sendlerowej, a więc: 1 – doświadczenia z dzieciństwa, a zwłaszcza piękno atmosfery rodzinnego domu w którym była ogromna otwartość na drugiego człowieka, a zwłaszcza na człowieka w potrzebie; 2 – pewność w sobie, a nie pewność siebie Ireny Sendlerowej, co miało istotny wpływ i przełożenie na powodzenie podejmowanych działań; 3 – wiara, która nigdy nie była manifestowaną stroną Sendlerowej, a jednak możemy przypuszczać, że była dla niej siłą, milczącym oparciem w działaniu, o czym świadczą chociażby jej słowa: „Kiedyś znalazłam w sienniku mały zniszczony obrazek z napisem Jezu ufam Tobie! Ukryłam go i miałam cały czas przy sobie” (Mieszkowska, 2005, s. 200). Nie ulega wątpliwości, że Irena Sendlerowa może być wyjątkowym przykładem tego, jak ważną rolę w życiu człowieka pełni nadzieją i jak wiele człowiek może zdziałać, kiedy nią żyje na co dzień.
Internet, telefon komórkowy to zdecydowanie już nie nowe środki komunikacji międzyludzkiej, gdyż doskonale i na ogromną skalę od lat zostały skutecznie zaadaptowane do praktyki codziennych interakcji. Styl wirtualnego dyskursu i internetowych manier przenikający nie tylko do potocznych konwersacji i zachowań ale również do języka oficjalnych wypowiedzi, ze względu na swój poziom, budzi niepokój wśród specjalistów różnych dyscyplin naukowych. B. Rocławski uważa, że „Niechlujstwo językowe jest jak zaraza. Przenosi się z jednego urządzenia do drugiego. Kiedy dziecko, czy może już młodzieniec, zacznie pisać teksty, posługując się klawiaturą komputera, to także zacznie omijać trudności i będzie pisać bez polskich liter. Jeden rodzaj błędów będzie usprawiedliwiać inne błędy” (2009, s.109). Ponadto dostępność mediów elektronicznych, wszędzie i o każdej porze, sprawia, że zatraca się poczucie czasu i zanikają ogólnie przyjęte dobre zasady regulujące rytm życia społecznego. Dlatego niniejszy artykuł jest przypomnieniem tychże zasad i zaapelowaniem do nauczycieli, wychowawców, a przede wszystkim do rodziców, aby zwracali uwagę na kulturę komunikowania się za pomocą nowych mediów, które dla młodego pokolenia stanowią niezwykle istotny element ich życia nie tylko komunikacyjnego.
Internet, mobile phone are certainly not new interpersonal medium of communication because they have been effectively adopted on a huge scale to practice of everyday interaction for years. Style of virtual discussion and internet manners that can be found not only in colloquial conversation and behaviour but also in formal language due to its level causes specialists’ concern of many scientific disciplines. What is more availability of electronic medium, anytime and everywhere, causes losing track of time and generally accepted rules that regulate rhythm of social life. That is why the article is to remind these rules and to appeal to teachers, form teachers, and above all to parents in order to pay attention to culture of communication using mass media which for the younger generation is an essential part of their life not only communicative life.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.