Search results

1

Montaigne et le devoir d'être heureux

100%

Aulotte R., Paris-Sorbonne U.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria

|

1982

|

vol. 8

PL

Spośród wielu oryginalnych myśli, jakie zawierają "Próby" pragnienie szczęścia, mimo niespokojnych czasów, w jakich powstawały , nie schodzi na dalszy plan. Natura, jak twierdzi Montaigne, jest dobra i nawet w tych nieszczęsnych czasach człowiek może doznawać radości. Jest w tym nawiązanie do koncepcji epikurejczyków, ale należy również docenić własny wkład autora. Montaigne utrzymuje, że szczęście jest możliwe i że człowiek, który nic nie wie i któremu nie jest dane nic poznać, ma poprzez naturalną rekompensatę - prawo do radości, prawo którego winien się domagać z całą stanowczością i bez fałszywego wstydu. Więcej być szczęśliwym jest jego obowiązkiem, którego spełnienie wymaga refleksji, odwagi i szlachetności. Pozytywne prawo do szczęścia wynika nie tylko z praw natury, lecz także ze związków łączących człowieka z jego Stwórcą. Montaigne nie daje uniwersalnej recepty na szczęście, mówi że w przekonaniu źródło szczęścia tkwi w nas samych, że prawdziwa wolność to wolność psychologiczna i że należy poznać siebie samego, by osiągnąć poziom, do jakiego jest się stworzonym. Pragnienie szczęścia u Montaigne's to pragnienie doskonałości, która nadaje życiu doczesnemu wartość nadrzędną poprzez duchowy udział w nieskończoności i wieczności, Z gruntu antypesymistyczne, "Próby“ apelują do czytelnika o dążenie do szczęścia, o szczęście ustawicznie doskonalone, radosne i refleksyjne zarazem, "szczęście realne", które aa być lekarstwem na bóle i troski trapiące człowieka.

2

Adresse inaugurale

100%

Aulotte R., Paris-Sorbonne U.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria

|

1987

|

vol. 20

3

Brûler, braver, briller ou Ronsard face à Hélène

100%

Aulotte R., Paris-Sorbonne U.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria

|

1987

|

vol. 20

4

Sur l'esprit facétieux de Marguerite de Navarre dans l'Heptamèron

100%

Aulotte R., IV - Sorbonne U. P.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria

|

1997

|

vol. 38

PL

Nie kusząc się o szerszą definicję pojęcia, autor koncentruje się na kilku nowelach Heptameronu, analizując zawarte w nich elementy facecji. W noweli 34 facecyjność wynika z komizmu słownego, w noweli 11 wyraża się w złośliwym wyborze tematu, nowela 52 (o skatologicznym, jak poprzednia, charakterze) jest wykorzystaniem motywu oszukanego oszusta, ten sam motyw kształtuje również sytuację niewiernego męża w noweli 8. Tak jak inne formy komizmu (np. komizm słowny czy postaciowy), facecyjny charakter tych nowel odpowiada postawie i charakterowi autorki nie tylko zajętej refleksją religijną, moralną czy filozoficzną swojej epoki, ale nie unikającej również wesołości i żartu. Miały one, być może, stanowić element pewnej równowag wobec innych, najczęściej dramatycznych lub tragicznych w swej wymowie nowel Heptameronu. Jeśli nawet ich tematyka nie świadczy o oryginalności, autorka modyfikuje ją i urozmaica, wzbogacając fabułę psychologicznym prawdopodobieństwem. Facecyjność tematyki nie wyklucza zresztą aspektów moralnych noweli, ma bowiem autorka pełną świadomość artystycznych możliwości facecji zarówno w zakresie jej funkcji ludycznej, jak również jako przekaźnika służącej moralnemu zbudowaniu refleksji.

5

Montaigne en voyage; Montaigne et le voyage

100%

Aulotte R., de Paris - Sorbonne U.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria

|

1992

|

vol. 33

6

Allocution d'ouverture

100%

Aulotte R.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria

|

1992

|

vol. 33

FR

(Transcrit d'après un en registrem ent vidéo par dr Mieczysław Gajos)

7

Ronsard - poète total

100%

Aulotte R., IV U. P.-S.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria

|

1990

|

vol. 26

PL

Przyczyną niesłabnącego zainteresowania poezją Ronsarda jest według autora artykułu to, że Ronsard jest poetą "totalnym", tzn. takim, który przez całe swoje życie, całym bogactwem swego człowieczeństwa tworzył poezję we wszystkich jej odmianach. Na bogactwo osobowości składa się u Ronsarda jego własna uczuciowość, która łączy w sobie zarówno wesołość, jak i melancholię, radość życia i strach przed losem, a także to, że był on wrażliwym świadkiem i uczestnikiem wydarzeń swojej niespokojnej, burzliwej, ale bogatej i niezwykłej epoki. Tworząc przez całe życie (z górą 40 lat), Ronsard, jak żaden inny poeta próbował swoich sił we wszystkich rodzajach poezji: lirycznej i epickiej, bachicznej i sielankowej, elegijnej i satyrycznej, naukowej i kosmicznej, a tworząc poezję, tworzył jej język - bogaty i różnorodny, zdolny oddać bogactwo i różnorodność świata. Świadomy, że muzyka składa się na harmonię świata, której odbiciem chciał uczynić swoją poezję, dążył do osiągnięcia związku między tymi dwoma sztukami, współpracując z kompozytorami, którzy tworzyli muzykę do Amours z 1552, co jednocześnie wprowadziło sonet do historii poezji i piosenki francuskiej. Jeśli więc chcemy docenić Ronsarda tak jak na to zasługuje, to właśnie jako poetę "totalnego", jako poetę "najpełniejszej różnorodności", który opiewał wszystkie pory dnia, roku i życia, kaprysy losu, złudzenia miłości,' smutki starości i trwogę śmierci. W Deffence et Illustration de la langue Françoise du Bellay nazywał prawdziwym poetą tt0j, kto włada ludzkimi uczuciami. Ronsard, którego osobowość zespalała w sobie harmonijnie inteligencję i uczuciowość, talent i erudycję, był tym, który odczuwał świat i dawał odczuwać go innym, stając się w ten sposób ideałem poety.

Refine search results

7 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria

7 Aulotte R.

3 Paris-Sorbonne U.

1 IV - Sorbonne U. P.

1 IV U. P.-S.

1 de Paris - Sorbonne U.

1 1997

2 1992

1 1990

2 1987

1 1982

Montaigne et le devoir d'être heureux

Adresse inaugurale

Brûler, braver, briller ou Ronsard face à Hélène

Sur l'esprit facétieux de Marguerite de Navarre dans l'Heptamèron

Montaigne en voyage; Montaigne et le voyage

Allocution d'ouverture

Ronsard - poète total