Autorka artykułu analizuje, jak zmienił się system oświaty w Polsce po akcesji naszego kraju do Unii Europejskiej. Już na wstępie zauważa, że działania podejmowane w systemie edukacji po 1 maja 2004 r. powinny opierać się na myśli proeuropejskiej. Barańska przywołuje unijne dokumenty, które miały zasadniczy wpływ na kształtowanie oświaty w całej UE. Analiza tych tekstów jasno pokazuje, że edukacja powinna przede wszystkim opierać się na samorealizacji jednostki. W ten nurt debat o oświacie już po wejściu do UE wpisała się także Polska – akcentując poprzez kolejne reformy rolę świadomego wyboru i konsekwencji tego wyboru. Barańska przypomina też o roli Strategii Rozwoju Kształcenia Ustawicznego do roku 2010, która w 2003 roku powstała w Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu. Dokument ten skupia się przede wszystkim na wyrównywaniu szans edukacyjnych, które to wyrównywanie jest elementem samorealizacji. W dalszej części artykułu autorka opisuje zmiany polskiego systemu oświaty od 1999 roku, czyli od skrócenia nauki w szkole podstawowej i wprowadzenia gimnazjów. Barańska przypomina także, że reforma oświaty zdecentralizowała dotychczasowy system – za zarządzanie oświatą odpowiedzialne stały się samorządy. Ważną zmianą stało się także wprowadzenie egzaminów zewnętrznych ocenianych przez niezależnych egzaminatorów – dzięki temu łatwiejsze stało się porównywanie wyników egzaminowanych (choć Barańska zauważa, że treści kształcenia czasem w różnych programach mogą się różnić i przez to uczniowie nie zawsze są tak samo przygotowani do egzaminów). Autorka tekstu opisuje także zmiany, jakie zachodzą w polskim szkolnictwie wyższym. Skupia się między innymi na upowszechnieniu studiów trójstopniowych, które miało miejsce w ostatnich latach.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.