Opierając się na badaniach narratologicznych amerykańskich strukturalistów autor artykułu zajmuje się narracją w powieści Juliana Barnesa Papuga Flauberta. Zademonstrowano to, że w powieści, będącej na pierwszy rzut oka zbiorem szkiców i danych biograficznych na temat Flauberta, centralną postacją nie jest wcale francuski pisarz, lecz piszący o nim biograf-amator. Co więcej, Flaubert stanowi temat zastępczy, bowiem tak naprawdę narratora nurtuje coś zupełnie innego, a mianowicie fakt, że był zdradzany przez niedawno zmarłą żonę. Artykuł pokazuje powolne, lecz uporczywe zmierzanie narratora do prawdy, którą stopniowo odkrywa czytelnikowi, czyniąc to niechętnie, gdyż nie jest mu łatwo zwierzać się z bardzo osobistych problemów. Tytułową papugą okazuje się nie tylko wypchany ptak dający niegdyś natchnienie Flaubertowi, lecz także sam narrator, którego życie powiela stare schematy. Jego dążenie do osiągnięcia prawdy - czy to o Flaubercie, czy też o sobie samym - jest niemożliwe do zrealizowania. Badając formę i strukturę powieści, autor artykułu udowadnia znaczenie dygresji narratora dla wymowy całości tekstu
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.