Results found: 1

Search results

Sort By:

Limit search:

Czy możliwy jest nadal notacyjny „fingerprint” Kilka uwag o idiomatyczności notacji dwudziestowiecznej

100%

Kowalska-Zając E.

Polski Rocznik Muzykologiczny

2024

vol. 22

164-183

The discussion started by the author will be restricted to the Polish compositional output of the second half of the 20th century, with the subject matter covering the idiomaticity of notation as a consequence of modifications arising from the introduction of new compositional techniques and authors’ original formal solutions. The “fingerprint” in the title of the article encompasses not only individual features of notation, in the form of a specific font or shape of particular elements of the notational system, but also solutions of a systemic nature, allowing to copy the texture or form of a composition in a concise manner. The idiomaticity of notation also means visual attractiveness of scores, created under the influence of avant-garde trends in the time when originality in that respect was not limited yet, or even eliminated, by widespread and unifying notation of music notation processors. An additional motivator behind this attempt to characterize the phenomenon was a need for a nostalgic comeback to the decades when the only limitation regarding notation were the limits of a composer’s imagination, and published scores (mainly in the form of facsimiles) bore the composer’s distinctive fingerprint.

Podjęte przez autorkę rozważania ograniczają się do polskiej twórczości kompozytorskiej drugiej połowy XX wieku, a ich przedmiotem jest idiomatyczność notacji, jako konsekwencja modyfikacji wynikających ze stosowania nowych technik kompozytorskich i autorskich rozwiązań formalnych. Na zawarty w tytule referatu „fingerprint” składają się nie tylko indywidualne cechy zapisu w postaci specyficznego kroju pisma oraz kształtu poszczególnych elementów systemu notacyjnego, ale także rozwiązania o charakterze systemowym, pozwalające na skrótowe odwzorowanie faktury lub formy kompozycji. Idiomatyczność notacji to także wizualna atrakcyjność partytur powstających pod wpływem tendencji awangardowych, w czasach, gdy oryginalność w tym zakresie nie została jeszcze ograniczona lub wręcz wyeliminowana przez wszechobecne później i unifikujące zapis muzyki edytory tekstu nutowego. Dodatkową motywacją dla podjęcia próby charakterystyki tego zjawiska jest chęć nostalgicznego powrotu do dekad, w których jedynym ograniczeniem dla twórców w zakresie notacji były granice ich wyobraźni, a wydawane (głównie jako faksymile) partytury zawierały wyraźny fingerprint kompozytora.

Refine search results

1 Polski Rocznik Muzykologiczny

1 Kowalska-Zając E.

1 2024

Search results

Czy możliwy jest nadal notacyjny „fingerprint” Kilka uwag o idiomatyczności notacji dwudziestowiecznej