W pracy rozważa się problemy dotyczące wyboru bazy przekształcania, prowadzącego do otrzymania estymatora wektora reszt m.n.k . o skalarnej macierzy wariancji kowariancji, w przypadku występowania obserwacji nietypowych. Zaproponowano wykorzystanie zerowych reszt otrzymanych w wyniku estymacji minimalizującej sumę odchyleń bezwzględnych do określania bazy tej transformacji. Umożliwia to uniknięcie wyboru obserwacji, nietypowych dla bazy, co znacznie poprawia jakość estymacji.
Głównym calem pracy jest zaprezentowanie jednego z możliwych sposobów mierzenia efektywności w małych próbach i zanalizowanie niektórych własności ważonych estymatorów najmniejszych kwadratów 1 przedstawionej wyznacznikowej miary efektywności. W szczególności przedstawiono: a) analizę własności estymatorów ważonych w przypadku ogólnego modelu liniowego, b) dowód, że miaro efektywności znajduje się w przedziale < 0 , 1 > c ) wyznaczanie dolnego kresu wyznacznikowej miary efektywności.
Praca zawiera : 1) opis intuicyjnego i heurystycznego znaczenia odporności, 2) opis Jakościowy miar odporności, 3) formalną charakterystykę otoczenia standardowego modelu liniowego , 4 ) definicje miar odporności estymatorów na zmiany otoczenia danego modelu standardowego ( t j . miar odporności obciążenia i miar odporności błędu średniego), 5) definicje odporności w odniesieniu do empirycznego rozkładu estymatora.
Celem artykułu jest analiza przebiegu zmienności pięciu dolnych ograniczeń wyznacznikowej miary efektywności estymatora metody najmniejszych kwadratów parametrów ogólnego modelu liniowego z autokorelacją.
Praca zawiera krótki opis trzech nieiteracyjnych i jednego iteracyjnego algorytmu obliczania uogólnionych odwrotności danej macierzy A+ oraz rezultatów eksperymentów numerycznych zmierzających do ustalenia niektórych numerycznych własności tych algorytmów. Stwierdzono, iż a ) wszystkie analizowane algorytmy, oprócz bazującego na zmodyfikowanej dekompozycji wartości własnej, wykazywały małą odporność na złe uwarunkowanie odwracanej macierzy; b) najszybszy algorytm Willnera był najmniej precyzyjny ; c ) algorytm GEINW Warmusa był najbardziej precyzyjny pod względem spełnienia czterech warunków określających uogólnioną odwrotność macierzy A+ d) w przypadku wzrastającego złego uwarunkowania najbardziej stabilny okazał się (w sensie A+1 i spełniania definicji A+ ) algorytm oparty na zmodyfikowanej dekompozycji wartości własnej.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.