Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Obliczanie czasu w prawie kanonicznym. Wybrane zagadnienia

100%
Mikołajczuk K.
Roczniki Nauk Prawnych
|
2014
|
vol. 24
|
issue 2
113-136
EN
Time is a dimension of phenomena and events. It is fundamental for order, organisation, and planning of activities in social and religious life. Time is of considerable importance in the area of law. It determined the creation, duration, alteration, or expiration of rights and duties. The precepts of canon law often make use of time, for example, they stipulate a given age for a person to lawfully enter into marriage, become ordained, or accept an ecclesiastical office. They establish time periods for the performance of certain legal acts, exercise of rights, or performance of obligations. Perhaps this is why among the general norms of canon law one finds norms for calculation of time. Originally, time was determined naturally, using the sunrise and sunset, noon, or nightfall. Later, a more precise measurement of time was needed. This became possible thanks to the invention of the clock and calendar. The evidence present in the Early Church proves that the first Christians worshipped God with prayer said at a particular time of the day, measuring their religious time using the Lord’s Day. Nowadays, the Catholic Church and majority of countries use the so-called Gregorian calendar, named after its originator Pope Gregory XIII in 1582. Additionally, the Catholic Church uses a liturgical calendar. Canon law prescribes to be guided by provisions contained in both codifications of John Paul II (Latin and Eastern).
PL
Czas jest miarą bytu zjawisk i zdarzeń, jest on podstawą porządku oraz organizacji i planowania działań w życiu społecznym i religijnym. Czas ma niebagatelne znaczenie w sferze prawnej. Wpływa on na powstanie, trwanie, zmianę czy też wygaśnięcie praw i obowiązków. Przepisy prawa kanonicznego często wymieniają czas, np. żądają określonego wieku do zawarcia sakramentalnego małżeństwa, święceń, do przyjęcia urzędu kościelnego. Ustanawiają terminy sądowe, określają czas na podjęcie określonych czynności prawnych, korzystanie z uprawnień, spełnianie obowiązków. Dlatego wśród norm ogólnych prawa kanonicznego znalazły się normy obliczania czasu. Pierwotnie czas ustalano w sposób prosty: według wschodu i zachodu słońca, południa i zapadania zmroku. W późniejszym okresie zaistniała potrzeba i konieczność dokładniejszego pomiaru czasu. Stało się to możliwe dzięki wynalezieniu zegara i ułożenie kalendarza. Świadectwa pierwotnego Kościoła dowodzą, że pierwsi chrześcijanie oddawali cześć Bogu na modlitwie w określonej porze dnia odmierzając swój religijny czas dniem Pańskim. Obecnie obowiązującym w Kościele katolickim i w większości krajów świata jest kalendarz zwany gregoriańskim, który wprowadził papież Grzegorz XIII w 1582 r. Ponadto Kościół katolicki korzysta z kalendarza liturgicznego. Zasadą obowiązującego prawa kanonicznego jest, że ilekroć zachodzi potrzeba ustalenia lub obliczenia czasu, należy kierować się przepisami zawartymi w obu kodyfikacjach Jana Pawła II (łacińskiej i wschodniej).
2

Uznanie za zmarłego a możliwość zawarcia nowego małżeństwa. Wybrane zagadnienia prawa cywilnego i kanonicznego

100%
Mikołajczuk K.
Roczniki Nauk Prawnych
|
2013
|
vol. 23
|
issue 2
93-120
EN
The cessation of marriage is an untypical but rather interesting institution of law. The presented analysis lays emphasis on one spouse being declared dead, the fact which produces certain legal consequences for the life of the other spouse. The fundamental principles that underlie the Family and Guardianship Code provide that marriage is a permanent and virtually lifelong union of two persons. Consequently, the death of either of the spouses is a natural end to their union. The Code does not elaborate on this, presuming this consequence to be so obvious that it became necessary to regulate the cessation of marriage if either spouse is declared dead. A different treatment of cessation of marriage due to a spouse’s death can be found in the provisions of Registry Office Records Act. It provides that a certified copy of a death certificate, among other documents, is a proof that marriage has ceased to exist. Another proof would be a judicial decision on the declaration of death pursuant to the Code of Civil Procedure. A reliable determination of the death of one spouse is of great significance to the life situation of the living spouse, namely his or her civil status and a possibility to re-enter into marriage. Apparently, the Polish legislator favours this new union since it can be annulled only when the nuptrients acted in bad faith knowing that the spouse who was presumed dead was in fact alive. It must be noted that a majority of marriages concluded in Poland are subject to Polish Family Law and Canon Law. Although socially recognised, this fact is not formally and legally uniform since it is subject to two distinct legal orders. They regulate matters concerning disappearance (death) of a spouse differently. Under Canon Law, a diocesan bishop issues a declaration of presumed death, which allows the living spouse to re-enter into sacramental matrimony. This document constitutes only a presumption that a missing spouse is dead. If otherwise were true, the new union is to be broken and the previous spouses reunited.
3
Publication available in full text mode
Content available

Different Forms of Violence – Selected Issues

100%
Mikołajczuk K.
Review of European and Comparative Law
|
2020
|
vol. 43
|
issue 4
103-118
PL
Violence has been part of the human history since its very beginning. As some believe, it is “Cain’s sin” that determines violent human behaviour. Though this belief is obviously simplified, it reflects the nature of man. We are eager to seek evil in others, in individuals and in social structures. It is not just the family that is oppressive. Violence is ubiquitous; it is inflicted by peer groups, social classes, organisations, and by the state. Violence is commonly defined as social behaviour against someone or something, the aggressor being on one side and the victim on the other. Usually, a narrow definition of violence is used; i.e., violence is understood as the use of force to obtain from others what they are not willing to give or what they do not want to do. However, violence is a more complex phenomenon. Some forms of violence are sophisticated and difficult to discern, not only in the behaviour of others but also in our own actions. Violence occurs on a micro-scale in the form of pressure, extortion, inducement, or restrictions, and on a macro-scale – as wars, crises, terroristic acts, or revolutions. Violence is not only physical and psychological; it may also be personal, structural, hidden, explicit, emotional, and rational. What follows, it takes place in a wide array of spaces: in culture, sport, politics, the media, in the public space and at home. Therefore, the narrow definition of violence fails to include many of its aspects, and as such it is not practical. Using such a definition, we are left with extreme cases, so in fact we define pathologies. A serious difficulty in defining violence is connected with defining human rights in a unified way. These vary from culture to culture and have been evolving throughout history. Violation of these rights constitutes the essence of what is referred to as violent behaviour. Each society defines and attempts to prevent violence differently, and also in its own way indicates those who judge the perpetrators of prohibited acts.
4
Publication available in full text mode
Content available

Pojęcie i cel kary w kościele. Rys historyczno-prawny

100%
Mikołajczuk K.
Studia Prawnicze KUL
|
2016
|
issue 1
81-106
EN
The Church has its own inherent right to punish its faithful, a right which is independent of any uman authority. However, those who hold this right must remember that first and foremost, they are  hepherds of their flock, and not the judges inflicting penalties. Hence, penal sanctions should be a last resort to be used only when other measures are not effective, as the Code of 1917 points out. A penalty can be defined as a response to some behavior that violates the rules or prohibitions in force. By its nature, it should involve material or spiritual hardship. It should inflict suffering on the offender or deprive the offender of some good, such as life, freedom, property, certain spiritual benefits, or privileges enjoyed in a social group. Moreover, a penalty should be imposed only by the appropriate legitimate authority (e.g. church authorities). A penalty can only be inflicted for a committed offence, because in its nature it is a retaliation carried out by society against the offender for violating the legal order. If there has been no offence, there is no legal right to inflict a penalty. However, apart from determining what a penalty is, it is also necessary to examine its purpose. This part of the philosophy of punishment can provide an answer to the question why there are penal sanctions and how they are justified. It should be emphasized that the purpose of a penalty justifies its use and undoubtedly, entitles the Church or the state to impose it. As the history of canon law shows, penalties applied by the Church have served different purposes. Referring to St. Augustine's teaching, the Decretum Gratiani emphasised that penalties were justified only in so far as they contributed to the betterment of the offender and other people. Therefore, it seems useful to examine historical and legal issues connected with the subject of this article.
PL
Kościołowi przysługuje własne, wrodzone i niezależne od jakiejkolwiek władzy ludzkiej prawo karania podległych sobie wiernych. Ci, którym przysługuje to prawo, powinni jednak pamiętać, że na pierwszym miejscu są oni pasterzami swojej owczarni, a nie sędziami wymierzającymi karę. Stąd zastosowanie sankcji karnej stanowi ostateczność, gdy nie skutkują inne środki, o czym przypomina prawodawca kodeksowy z 1917 roku. Karą nazywamy reakcję na zachowanie się człowieka wykraczającego przeciwko obowiązującym nakazom lub zakazom. Kara ze swej natury powinna być dolegliwością materialną lub duchową. Powinna być cierpieniem odczuwalnym zmysłami przez przestępcę lub pozbawiać go jakiegoś wymiernego dobra, na przykład życia, wolności, własności określonych uprawnień duchowych lub przywilejów w grupie społecznej. Kolejno kara powinna być wymierzona sprawcy jedynie przez prawowitą władzę (np. kościelną), której podlega. Kara może być zaaplikowana jedynie za przestępstwo dokonane, albowiem kara z natury swej jest odwetem nałożonym na sprawcę przez społeczność ludzką za zburzenie porządku prawnego. Skoro nie zaistniało przestępstwo, nie zaistniał również tytuł prawny do wymierzenia tej kary. Pojęcie kary byłoby niepełne, jeśli poprzestalibyśmy na ustaleniu, czym ona jest, pomijając zagadnienie jej celowości. Zapewne to należy do filozofii kary i daje nam odpowiedź na pytanie, dlaczego istnieje kara i jakie jest jej uzasadnienie. Należy podkreślić, że cel kary usprawiedliwia jej stosowanie i bez wątpienia uprawnia Kościół, lub państwo, do jej wymiaru. W dziejach prawa kanonicznego odnajdujemy różne cele karania w Kościele. Dekret Gracjana, opierając się na nauce św. Augustyna, podkreślał, że kara ma uzasadnienie o tyle, o ile przyczynia się do poprawy przestępcy i innych ludzi. Wydaje się więc celowym przybliżenie tych historyczno-prawnych zagadnień wskazanych w temacie niniejszego artykułu.
5

Odpowiedzialność kanoniczno-karna rodziców według kan. 1366 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku

100%
Mikołajczuk K.
Roczniki Teologiczne
|
2017
|
vol. 64
|
issue 10: Nauki o rodzinie
115-125
EN
Under Can. 1366 of the 1983 Code of Canon Law, Catholic parents, or those who take their place, who hand over their children to be baptised or educated in a non Catholic religion are to be punished with a censure or other just penalty. Undoubtedly, the reason for this provision is to protect the good of faith and the right of children who were baptised in the Catholic Church to be raised as Catholics. It also imposes on parents (or legal guardians) the obligation to raise their children in accordance with the Catholic Church teaching.
PL
W myśl kan. 1366 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku rodzice katoliccy oraz ci, którzy prawnie ich zastępują, którzy oddają dzieci do chrztu lub na wychowanie w religii niekatolickiej, powinni zostać ukarani cenzurą lub inną sprawiedliwą karą. Taka dyspozycja prawodawcy kodeksowego wynika niewątpliwie z ochrony dobra wiary i prawa dzieci ochrzczonych w Kościele katolickim do wychowania w religii katolickiej. Nakłada również na rodziców (lub prawnych opiekunów) obowiązek zapewnienia swemu potomstwu wychowania zgodnego z obowiązującą nauką Kościoła katolickiego.
6

Death Penalty Dilemmas: Selected Issues

100%
Mikołajczuk K.
Roczniki Teologiczne
|
2016
|
vol. 63
|
issue 10: Nauki o rodzinie
23-40
EN
The death penalty has always been an emotionally charged issue. It has been employed since time immemorial, but attitudes towards it have changed over time, just like attitudes towards punishment in general. It seems that now the death penalty is no longer considered a “natural” element of the world order, at least in European culture. Everyone has the duty to oppose the crime of homicide. Every individual separately is responsible for his own actions and following the voice of his conscience, recognises the natural law mandating respect for another’s life. Similarly, the state authorities deriving their power from God, are entrusted with ensuring social order and protecting human dignity. The Catholic Church allows the use of the death penalty only as a last resort to protect society from aggressors. This position is confirmed by the teaching of the Church Fathers, comments made by Popes, letters of the Catholic episcopates as well as theologians’ reflections. It is also supported by the Catechism of the Catholic Church revised after the publication of Evangelium Vitae.
PL
Kara śmierci wzbudzała i wzbudza wiele emocji. Jakkolwiek istnieje od niepamiętnych czasów, przez kolejne stulecia podejście do niej zmieniało się, podobnie jak stosunek do karania w ogóle. Wydaje się, że przestano ją uważać, przynajmniej w europejskim kręgu kulturowym, za „naturalny” element porządku świata. Powinnością przeciwstawienia się zbrodni zabójstwa obciążony jest każdy człowiek. Każdy zaś z osobna odpowiedzialny jest za swoje własne czyny, dzięki głosowi sumienia poznaje prawo naturalne, nakazujące uszanowanie cudzego życia. Obowiązek ten spoczywa równocześnie na ustanowionej przez Boga władzy państwowej. To do niej należy zagwarantowanie spokoju życia społecznego i ochrona godności ludzkiej. W świetle tradycji Kościoła katolickiego kara śmierci jest dopuszczalna jako ostateczny środek obrony społeczeństwa przed przestępcami. Potwierdza to nauka Ojców Kościoła, wypowiedzi papieży, listy episkopatów katolickich oraz rozważania teologów. Podobnie problem ten ujmuje Katechizm Kościoła Katolickiego, którego orzeczenie zostało zrewidowane po opublikowaniu Evangelium vitae.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.