Pojęcie „skarbu narodowego” (國寶, kokuhō) pojawiło się w japońskim prawie w 1897 r. Jednak dopiero w ustawie z 30 maja 1950 r. zostało wsparte przez ujęcie go w prawdziwym systemie prawnym. Ta transliteracja jest zmodernizowaną wersją 國寶, wywodzącą się z chińskiego buddyzmu, w której tradycja Sōtō mówi o 重國寶, Jūkokuhō, „ważnym skarbie kraju”. Związek między ruchomym dziedzictwem kultury a narodową historią Japonii obraca się również wokół centralnej roli odgrywanej przez „trzy święte skarby Japonii” (三種の神器). Od 1950 r. koncepcja ta, która jest obojętna na opozycje między dziedzictwem ruchomym i nieruchomym, materialnym i niematerialnym, została opracowana w świetle nowych kategorii dziedzictwa. Wyrażenie to opuściło nawet ścisłe granice prawa i weszło do języka potocznego, w którym odnosi się ono do „konserwatorów ważnych niematerialnych dóbr kultury” (重要無形文化財保持者), powszechnie znanych jako „żywe skarby narodowe”.
EN
The concept of ‘national treasure’(國寶, kokuhō) appeared in Japanese law in 1897. But it was not until the Law of 30 May 1950 that it was backed by a real legal regime. This transliteration is the modernised version of 國寶, originating in Chinese Buddhism, in which the Sōtō tradition speaks of 重國寶, Jūkokuhō, ‘important treasure of the country.’ The link between movable cultural heritage and Japan’s national history also revolves around the central role played by the ‘three sacred treasures of Japan’ (三種の神器). Since 1950, the concept, which is indifferent to the oppositions between movable and immovable, tangible and intangible, has been developed in the light of the new categories of heritage that have emerged. The expression has even left the strict confines of the law and entered everyday language to designate ‘conservators of important intangible cultural property’ (重要無形文化財保持者), commonly known as ‘Living National Treasures.’
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.