Artykuł zawiera analizę pierwszej powieści D. Buzzatiego pod kątem perspektywy, z jakiej prowadzona jest narracja. Zdecydowanie przeważa w niej perspektywa wewnętrzna, ukazująca świat taki, jakim go widzi zmieniający się i coraz bardziej zacieśniający się w toku opowieści podmiot perspektywy (kolejno: grupa - poszczególne postaci - tytułowy bohater), co pokrywa się zresztą z charakterem historii rozpoczynającej się jako historia grupy i stopniowo przekształcającej się w historię jednostki. Ułatwia to znakomicie czytelnikowi utożsamienie się z bohaterem i zrozumienie jego poglądu na sytuację. Podobny jest efekt przeplatającej się z punktem widzenia postaci perspektywy zewnętrznej, przedstawiony bowiem w ten sposób: zarysowany tylko w zasadniczych, ponadindywidualnych cechach - bohater staje się jakby symbolem losu, który w gruncie rzeczy mógłby się przytrafić każdemu. „Egzemplifikacyjny” charakter postaci dodatkowo uwypukla fakt, że narrator analizuje wewnętrzne przeżycia Barnaby tylko wtedy, gdy wiążą się one z głównym problemem powieści, tj. z walką człowieka z samym sobą i z własnym strachem.
Analizowany w artykule pierwszy włoski przekład Sonetów Luizy Labé pióra prof. Enzo Giudici stanowi pod wielona wzglądami przypadek specyficzny i ciekawy. Spokrewnienie języka włoskiego i francuskiego po części ułatwiało, a po części komplikowało to zadanie. Fakt, że język włoski uległ od czasów poetki lyońskiej znacznym przemianom, skłonił tłumacza do zaproponowania uwspółcześnionej wersji Sonetów. Nieuniknione zmiany w metryce (długość wierszy, przesunięcie cezury) wynikają z różnic między systemem fonetycznym języka francuskiego i włoskiego, ale zachowana została sama forma i - w zasadniczych zarysach - układ rymów. Obranie przez tłumacza takiej, a nie innej linii pociągnęło wprawdzie nieuchronne przekształcenia w warstwie semantycznej, składniowej i stylistycznej, ale w znacznej części kompensują się one nawzajem, a stosowane ekwiwalenty leksykalne, nawiązujące do innych sonetów i do frazeologii poetyckiej Luizy Labé, harmonizują z kontekstem. Logiczne są również pewne przesunięcia akcentu, nie zmieniające jednak w sposób zasadniczy myśli poetki. Wszystkie te elementy pozwalają stwierdzić, że podwójny cel, jaki postawił sobie prof. Giudici: przetworzenie utworów przy jednoczesnym zachowaniu ich klimatu został zrealizowany.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.