Wyszedłszy od przypomnienia ważniejszych opinii krytycznych o Miroir (P. Jourda, L. Febvre, P. Sommers, E. Berriot, M. Lazard), przechodzi autorka do omówienia jego zawartości, ujmując ją w aspekcie archaicznych i nowych elementów obrazu grzesznicy i pokutnicy. Wypływając z osobistych przeżyć poetki, obraz ten kształtuje się pod wpływem modelu biblijnej Sunamitki, ale pewne rysy zawdzięcza średniowiecznej hagiografii, a zwłaszcza Złotej legendzie Jakuba de Voragine. W ten sposób źródłem inspiracji był temat błądzącej po drogach świata grzesznicy i temat boskiego przebaczenia, a poszczególnych rysów obrazu dostarczało życie Marii Magdaleny, Marii Egipcjanki, historia Taïs i apokryf o Pelagii z Antiochii. Temat Marii Magdaleny powróci w Heptameronie, by służyć podkreśleniu roli skruchy grzesznicy i jej miłości dla Chrystusa. Taïs, która pędziła lata całe w zamknięciu, mogła inspirować wstręt poetki do cielesności widzianej jako świadcząca o nędzy człowieka zgnilizna. Rozmiłowana w strojach, Pelagia starała się podobać „ziemskim przyjaciołom”, poetka była również, jak pisze, pogrążona w światowej próżności. Przemiana wewnętrzna dokonuje się pod wpływem lektury Biblii i osobistej medytacji prowadzącej do bezpośredniej łączności z Bogiem. Odwołując się do Biblii, oddala się poetka od wzoru średniowiecznej religijności.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.