Choć po nazwisku Karaima na 100 procent nie poznasz wszak wiele nazwisk jest używanych nie tylko przez Karaimów to po nazwisku można z dużą pewnością poznać, z której gminy się on wywodzi. Zdarzały się oczywiście wypadki, że to samo nazwisko noszono w różnych gminach. Czasem był to wynik przypadku, a czasem świadectwo dawnych kontaktów między skupiskami karaimskimi. Karaimskie rodziny z gminy w Łucku, którą powojenne losy skazały na nieistnienie, także nosiły charakterystyczne tylko dla Łucka nazwiska. Wiele z tych rodzin wymarło bezpotomnie, często jeszcze w ubiegłym stuleciu. Imiona i nazwiska ich członków znaleźć można w starych dokumentach, takich jak prowadzone przez władze zaborcze dla celów wojskowych i podatkowych listy członków gminy (z lat 1834 i 1850) czy stare księgi metrykalne (1870 1939). Charakterystyczne dla gminy łuckiej nazwiska to:Bogaty, Bubon, Cic-Ora (spotykane także w formie Czeczora, Czeczera), Greczny, Gogel (Gugel, Gogol), Gołub, Kaczor (Kaczur), Kaliski, Kiriłowicz (Kirgiłowicz), Kukuryczkin (Kikiriczkin, Kukuriczik), Łokszyński (Łukszyński), Magas, Maksakowicz, Rudy vel Rudkowski, Sułtański, Turczyn (Turek), Twerdochleb (Twerdochlib). W Łucku używano także nazwisk znanych z innych gmin. Czasem wiadomo, że rodzina z tym nazwiskiem przybyła do Łucka, na ogół jednak trudno ustalić dokładnie czy byli przybyszami, czy też właśnie z Łucka przenieśli się do innej miejscowości. Do tej grupy nazwisk należą: Bezikowicz (Bezekowicz, Bizikowicz), Firkowicz, Kapłunowski, Nowicki (Eliazar syn Nisana Nowicki przybył do Łucka i mieszkał u swego krewnego Pinchasa syna Arona Pileckiego od co najmniej 1834 roku), Pilecki, Szpakowski. W Łucku osiedlali się także Haliczanie: Abrahamowicz, Eszwowicz, Leonowicz, Mortkowicz. Ojciec Aleksandra Mardkowicza, Marek, przesiedlił się w 1854 r. do Łucka z Kokizowa jako ostatni Karaim z tej gminy. Jego stryj Dawid wyjechał do Rosji i tam przyjął nazwisko Kokizow.
Przed ponad 80 laty Sergiusz Rudkowski (1873–1944) snuł na łamach „Karaj Awazy” opowieść o łuckich Karaimach z jeszcze dawniejszych czasów. Opowieść to barwna i choć czasem autor, upiększając dni minione, nazbyt popuszcza wodze fantazji, umieścił w niej wiele szczegółów, których próżno szukać w archiwalnych dokumentach czy pracach naukowych.
Zachowany w rękopisie, niepublikowany wcześniej wiersz dedykowany córce Michała Nowickiego i Sabiny z Eszwowiczów, Halinie Nowickiej (późniejszej Morawiec, 1931–1993).
Otwarcie wystawy „Karaj jołłary – Karaimskie drogi” w Łucku stało się okazją do podjęcia próby odnalezienia miejsc, gdzie przed blisko 80 laty mieszkał Emanuel Nowicki z rodziną.
W numerach 8. i 9. „Karaj Awazy”, które ukazały się w latach 1935 i 1936, Sergiusz Rudkowski (1873–1944) zamieścił opowieść o „dawnym Łucku”, czyli o życiu łuckich Karaimów z czasów, o których opowiadał mu jego ojciec, Zachar (1838–1914).
16 czerwca 1929 r. w Łucku miało miejsce ważne dla karaimskiej społeczności wydarzenie: Prezydent RP Ignacy Mościcki odwiedził kienesę. Świadkowie tych chwil dawno już odeszli, z relacji prasowych dowiadujemy się niewiele, tym bardziej więc cenne są zdjęcia...
Wśród licznych sekretów historii odnaleźć można i ten, dotyczący zjazdu monarchów w Łucku w roku 1429. Czy w powitalnych uroczystościach uczestniczyli również przedstawiciele łuckiej gminy? Józef Ignacy Kraszewski był zdania, że tak. Skąd mógł to wiedzieć?
In 1920, the Poles withdrew from Podole under the pressure of Bolshevik army. Leaving Latyczów with the Polish army, the local parish priest took the miraculous image of Our Lady of Latyczów. For ten years it was in the chapel of the middle school of Cecylia Plater-Zyberkówna Educational Society in Warsaw. In 1930, the Bishop of Łuck Adolf Piotr Szelążek decided to transfer it to the Diocese of Łuck. As the high altar in the Cathedral of Łuck had not been adapted to the image yet, it was placed for a few months in the parish church of Luboml. The image was in Luboml for several years, longer than it had been expected. Only at the end of 1935, after receiving disturbing news from Warsaw, Bishop Szelążek ordered to transport it secretly to Lutsk and hang it in the high altar, which had not been ready yet. The new high altar in the Cathedral Church of Łuck was ready only for the celebration of the fiftieth anniversary of Bishop Szelążk’s priesthood (10-11 September 1938). It was designed probably by an architect from Warsaw, prof. Kazimierz Skórewicz, and another architect - Władysław Sawicki – improved some details and oversaw its installation in the Cathedral of Łuck. The image of Our Lady of Latyczów was in the Cathedral of Łuck for ten years. A few months after the end of World War II, on 6 August 1945, it was secretly deported from Łuck by the members of the Cathedral Chapter of Łuck and non-habited nuns of the Congregation of the Sisters Servants of Mary Immaculate, who were leaving Volhynia. Finally, the image found a haven in Lublin. For several years it was in the chapels of the Sisters Servants - first at 3 Bernardyńska Street (1945-1984), then at 9 I Armii Wojska Polskiego Street (1984-2014). Since 2014 the image has been worshiped in the Church of Our Lady of the Rosary in Bursztynowa Street.
Among numerous fi les kept in the Register Office in Łuck in Volhyn there are ones of the Public Vocational School in Łuck. The documents that deserve special attention are those containing correspondence of the school authorities with other institutions and organizations. On their basis it is possible to recreate the history of the Public Vocational School in Łuck. It was established in 1925 by the Polish Educational Society. Starting from 1934 it was governed by the authorities of Łuck. It was overseen by a board of trustees of the Łuck school district. Its students, who were mostly Jewish, learnt technology and manufacturing. The classes took place four times a week in the evenings. The curriculum included not only general vocational education but also training for specific professions such as tailoring, dealership, construction, wood processing, metal industry and butchery. Young girls also could attend the school, which was closed in 1939.