Search results

1

„Obrzydliwe narośla płaczliwego romantyzmu”. O Beniowskim Juliusza Słowackiego

100%

Leszczyński M.

Świat i Słowo

|

2021

|

vol. 36(1)

197-210

PL

W 1841 roku Wacław Jabłonowski w recenzji Beniowskiego Juliusza Słowackiego dostrzegł w poecie ognisty deszcz, który oczyści naród z „obrzydliwych narośli płaczliwego romantyzmu”. Niniejszy artykuł ukazuje ironiczną grę z motywem łez w poemacie, która jest przede wszystkim grą z konwencjami literackimi. Przykład pożegnalnych listów miłosnych skrapianych obficie łzami rozpatrywany jest nie tylko w kontekście dystansu wobec afektywności sentymentalnej i romantycznej (zagadnienie sztuczności/autentyzmu) czy wobec literackich stylów, lecz także imagologicznych konstrukcji (projektowanej czy rzeczywistej) polskości i reakcji na utratę niepodległości. Poprzez zestawienie z Don Juanem Byrona artykuł ukazuje przełamywanie przez Słowackiego ironii i zmierzanie w stronę mistycyzmu.

2

Płacz i łzy w księgach X-XII Roczników Jana Długosza

59%

Słaboszowska K.

Średniowiecze Polskie i Powszechne

|

2022

|

vol. 14

160-184

DE

Der Artikel befasst sich mit der Darstellung von Weinen und Tränen in den Büchern X bis XII der Roczniki [Annalen] von Jan Długosz (1415-1480). Długosz schildert das Weinen als einen wichtigen Bestandteil des politischen und sozialen Lebens, insbesondere in Bezug auf Trauer, Beziehungen zwischen Herrschern und ihren Untertanen bzw. Religiosität. Darüber hinaus wird im Artikel die emotionale Sprache des Chronisten einer Analyse unterzogen sowie ein Verzeichnis der lateinischen Ausdrücke für Weinen und Tränen in tabellarischer Form präsentiert. Es sei angemerkt, dass das öffentliche Zeigen von Emotionen durch Weinen im Allgemeinen positiv oder zumindest neutral und nur selten negativ wahrgenommen wurde.

EN

Kalina Słaboszowska discusses the image of cry and tears in books 10th to 12th of the Annales (Annals or Chronicles of the Famous Kingdom of Poland) of Jan Długosz (1415-1480). Długosz represented crying as an important element of political and social life, in such matters as mourning, relationships between kings and their subjects or other monarchs, and religion. This article also provides an analysis of Długosz’s emotional language and a table with Latin expressions for crying and tears. Słaboszowska argues that public display of emotions in the form of crying was generally represented in a positive light or at least as something neutral; rarely was the representation negative.

PL

Celem niniejszego artytułu jest omówienie obrazu płaczu i łez w księgach X-XII Roczników Jana Długosza (1415-1480). Długosz przedstawia płacz jako ważny element życia politycznego i społecznego, podkreślając jego znaczenie w takich kwestiach, jak: żałoba, relacje międy monarchami a ich poddanymi oraz pobożność. Artykuł zawiera analizę Długoszowego języka emocjonalnego oraz tabelę łacińskich zwrotów określających płacz i łzy. Należy zwrócić uwagę, że publiczne okazywanie emocji przez płacz było najczęściej prezentowane pozytywnie lub neutralnie, a rzadko w negatywny sposób.

3

МОВНА РЕАЛІЗАЦІЯ ДЕПРЕСІЇ В ПОВІСТІ ОЛЬГИ КОБИЛЯНСЬКОЇ В НЕДІЛЮ РАНО ЗІЛЛЯ КОПАЛА

59%

ПАПІШ В.

Studia Ukrainica Posnaniensia

|

2020

|

vol. 8

|

issue 1

139-146

EN

The research is made in line with modern psycholinguistics. The topicality of work is conditioned by the weak development of linguistic psychoanalysis in Ukraine and by the need of a new reading of Ukrainian classics, including Olga Kobylianska, a representative of modern prose. The purpose of the work is to reveal the linguistic means of realization of hidden depression in the novel by O. Kobylianska U nediliu rano zillia kopala. The vocabulary on the designation of tears, crying, sadness, loneliness is examined in the article. The correlation between linguistic means and the psychological phenomenon of the author herself is determined. The main generalization is that artistic speech retains encoded psychological information. And the thesaurus of sadness revealed by us testifies that at the time of the writing the novel O. Kobylianska was in a state of deep depression, which, however, did not hinder to creatе a masterpiece that the world is fond of.

PL

Badanie przeprowadzono w zakresie współczesnej psycholingwistyki. Jego aktualność warunkuje niedostateczny rozwój psychoanalizy językowej na Ukrainie, a także konieczność nowej recepcji klasyków ukraińskich, do których należy Olga Kobylańska - przedstawicielka prozy epoki modernizmu. Celem artykułu jest prześledzenie środków językowych użytych do przedstawienia motywu depresji w powieści O. Kobylańskiej В неділю рано зілля копала. W artykule przeanalizowano leksykę użytą w opisaniu łez, płaczu, smutku, samotności. Wyznaczono korelację między zasobami lingwistycznymi a fenomenem psychologicznym samej autorki. Rezultaty badań dowodzą, że język w utworze literackim zawiera zakodowaną informację psychologiczną. A zatem prześledzony w artykule bogaty „tezaurus” smutku może wskazywać na fakt, że podczas pisania powieści Olga Kobylańska była w stanie głębokiej depresji, co jednak nie przeszkodziło jej w stworzeniu arcydzieła, którym zachwyca się świat.

4

La Passione di Cristo in una sceneggiatura delle orgini di Frate Jacopone da Todi

51%

Rella A.

Colloquia Theologica Ottoniana

|

2014

|

issue 2

225-242

IT

Senza dubbio la sacra rappresentazione Donna de Paradiso di Jacopone da Todi, vero e proprio capolavoro ispirato, con la sua scrittura-sceneggiatura sembra anticipare di secoli quella del teatro moderno ma soprattutto quella cinematografica. Siamo persuasi che Jacopone da Todi abbia scritto Donna de Paradiso suggerendone una visione, trasformando continuamente il linguaggio letterario in linguaggio visivo. La scrittura del Frate a nostro giudizio reca in se la cifra della scrittura della settima arte, ovvero avere nella sua ‘visibilità’ la sua qualità principale e nell’‘azione’ la sua specificità, di quella che Italo Calvino defi nito “cinema mentale”. Al pari degli autori che nel secondo dopoguerra misero in scena l’alienazione dell’uomo contemporaneo, Jacopone attraverso i suoi dialoghi- monologhi, ridotti al minimo, mostra l’angoscia, la solitudine e l’impossibilità di comunicare di una madre straziata dal dolore per quanto accade al proprio figlio. Gli spettatori- lettori non potevano nel Medioevo, e non possono oggi, non lasciarsi colpire dalla singolare forza di evocazione visuale della passione, dalla qualità violenta e “incarnata” della sua rappresentazione.

PL

Niewątpliwie Donna de Paradiso Jacopone da Todi to prawdziwe arcydzieło, które wydaje się inspirować nowoczesny teatr oraz, przede wszystkim, scenarzystów filmowych. Jestem przekonany, że Jacopone sugeruje nam „wizję”, nieustannie przekształcając język literacki na język wizualny. Tekst mnicha, w mojej opinii, ma w sobie istotę pisma „siódmej sztuki”, czyli mając „widzialności” jako pierwszą cechę i „akcję” jako jego specyfikę, wskazuje na to, co Italo Calvino nazywał „kinem psychicznym”. Podobnie jak autorzy tworzący po II wojnie światowej, u których występuje alienacja współczesnego człowieka, poprzez dialogi-monologi zredukowane do minimum Jacopone pokazuje cierpienie, samotność i brak możliwości komunikowania się cierpiącej Matki. Słuchacze-czytelnicy w średniowieczu nie mogli, podobnie jak dzisiaj, pozostać obojętni wobec wizualnej aluzji do Pasji, do przemocy zawartej w jej prezentacji.

EN

Undoubtedly Jacopone da Todi sacred representation Donna de Paradiso, a true inspired masterpiece, by reason of its writing seems to anticipate the modern theater script but especially the movie screenplay. We are convinced that Jacopone wrote Donna de Paradiso suggesting us a vision, persistently transforming the “literary language” into “visual language”. The writing of the Friar in our opinion contains the essence of the Seventh Art writing, it has the ‘visibility’ as first quality, and ‘action’ as its specifi city, it is that which Italo Calvino called “mental cinema”. Like the authors that after World War II staged the alienation of modern man, through his dialogues-monologues, reduced to a minimum, Jacopone show the anguish, loneliness and the inability to communicate of amother who is suffering for her own child. The audience-readers in the Middle Ages could not, and cannot today, do not be struck by the singular power of visual evocation of the passion, by the violent ‘embodied’ quality of its representation.

Refine search results

1 Colloquia Theologica Ottoniana

1 Studia Ukrainica Posnaniensia

1 Średniowiecze Polskie i Powszechne

1 Świat i Słowo

1 Leszczyński M.

1 Rella A.

1 Słaboszowska K.

1 ПАПІШ В.

1 2022

1 2021

1 2020

1 2014

„Obrzydliwe narośla płaczliwego romantyzmu”. O Beniowskim Juliusza Słowackiego

Płacz i łzy w księgach X-XII Roczników Jana Długosza

МОВНА РЕАЛІЗАЦІЯ ДЕПРЕСІЇ В ПОВІСТІ ОЛЬГИ КОБИЛЯНСЬКОЇ В НЕДІЛЮ РАНО ЗІЛЛЯ КОПАЛА

La Passione di Cristo in una sceneggiatura delle orgini di Frate Jacopone da Todi