Search results

1

Смерть животных в барочной эмблеме

100%

Nenarokova M.

Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies

|

2019

|

issue 5

321-331

PL

Śmierć zwierząt w barokowym emblemacie Barokowy emblemat w alegorycznej formie przekazuje czytelnikowi pewne myśli. Człowiek epoki baroku postrzegał świat jako książkę. Wszystkie elementy wszechświata służyły jako znaki, przez które przekazywane były pewne idee. Barokowy emblemat jako kombinacja takich znaków reprezentował alegoryczny wizerunek. Śmierć, w szczególności śmierć zwierząt, może być dla człowieka lekcją moralną, więc w zbiorach emblematów barokowych dość szeroko przedstawiono temat śmierci zwierząt. Emblematy często zawierają pewną naukę lub pokazują wady, ale mogą również wskazywać na model do naśladowania. Najczęściej w emblematach przedstawiających śmierć zwierząt pojawiają się jelenie, lwy, feniks.

EN

The Death of Animals in the Baroque emblem The Baroque emblem in an allegorical form conveys certain ideas to the reader. Man of the Baroque era perceived the world as a book. All elements of the universe served as signs, and certain ideas were conveyed with their help. The Baroque emblem, being a combination of the signs in question, represented an allegorical image. Death, the death of animals in particular, could teach a person a moral lesson, that is why the death of animals is represented quite widely in the emblem books. Emblems often contain a certain precept or denunciation of a vice, but they can point to a role model. Deer, lion, phoenix are represented most often in the emblems depicting the death of animals.

2

Śmierć małych drapieżców – „zwierzęce” pisarstwo Krystyny Kofty

100%

Witczak K.

Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies

|

2019

|

issue 5

275-285

EN

The article presents the problem of animal death in the perspective of contemporary posthuman research in the field of animal studies. Manifestations of animal characters were discussed on the example of works by a contemporary Polish writer – Krystyna Kofta. Selected topics from Kofta’s works (Kot, Syf and Pawilon małych drapieżców) serve to illustrate the relationship between the fate of a woman and an animal as victims of patriarchal culture.

3

Man has created death. A Few Reflections on Animals, Humans, and Mortality

100%

Sławek T.

Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies

|

2019

|

issue 5

167-183

EN

The essay approaches the problem of a possible differentiation between the death of the animal and that of the human being. Stepping beyond the Cartesian sharp dichotomy of the human and animal life, we follow the line of such philosophers as Montaigne, Spinoza, and Hume, who were radically critical towards the unwarranted claims of anthropocentric phantasies. Interpreting poetic texts of Emily Dickinson and Ted Hughes we demonstrate that reflecting upon animality we can get a new insight into the place and meaning of death in our lives as well as into foundations of our speech.

PL

Korzystając z tekstów tak różnych poetów jak William B. Yeats, Emily Dickinson czy Ted Hughes, esej próbuje ukazać różnice w sposobie rozumienia i przedstawiania śmierci zwierzęcia i człowieka. Tradycyjnie w naszych wyobrażeniach ta pierwsza wydaje się nie nastręczać problemów, wszak w przeciwieństwie do śmierci człowieka, która poprzez lęk i niepokój zjawia się w ludzkim czasie jakby „przed czasem”, zwierzę umiera nagle, nieoczekiwanym cięciem przecinającym nić jego życia. Koncypujemy, że zwierzę umiera, nie przeżywając niepokoju, jaki śmierć wprowadza w horyzont życia ludzkiego od samego jego początku. Dlatego kultura zawsze suponowała, dając temu wyraz w popularnych aforyzmach w rodzaju non omnis moriar, istnienie jakiejś „reszty”, której śmierć nie jest w stanie dotknąć. Zwierzę z kolei umierałoby niejako „całkowicie”, „bez reszty”. Esej stara się zdekonstruować te tradycyjne przekonania, przywracając życiu ludzkiemu „zwierzęcy” wymiar śmierci.

4

Aristeus and Thanatos. Samuel Beckett’s Insect Poetics Creepy

100%

Kisiel M.

Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies

|

2019

|

issue 5

211-226

EN

In the broadest possible terms, this paper aims at exploring the relation between death and insects in Samuel Beckett with a special emphasis put on the fact that it is insects that form one of the most repetitive and complex animal figures in his oeuvre. Surprisingly, his otherwise desolate and bleak spaces – despite the inherent anthropocentric framework they are founded on – are inhabited by the plethora of nonhuman species. Insects are here no exception; Beckett’s writings are abundant in references to flies, bees, hornets, wasps, or ants. The paper begins with confronting Alain Badiou’s take on Beckett with Rosi Braidotti’s and Giorgio Agamben’s theories, including the anthropological machine. It is argued that, contrary to the human figures condemned to ceaseless agony and torment deprived of the ultimate horizon of death, insects belong entirely to the realm of death in Beckett; in other words, they struggle to breach through the wall of life. In order to prove that, I discuss the unclear ontological status of Worm in The Unnamable. Moreover, the paper reconstructs Moran’s relation to his bees, depicted in Molloy, including his insightful study of the waggle dance and the discovery of their cadavers. Finally, the paper focuses on the logic of a swarm, which Beckett seems to be fascinated with, and the metonymies of insect tropes and technology, whose Thanatic aspects disclose the unsettling connections between humans and nonhumans in Beckett’s works.

PL

Celem niniejszego artykułu jest próba nakreślenia sposobów, za pomocą których Samuel Beckett wiąże śmierć z figurami owadów, stanowiącymi jeden z najbardziej dopracowanych i konsekwentnych tropów zwierzęcych w jego literackim uniwersum. Jak się okazuje, w przeładowanych antropocentryzmem dziełach irlandzkiego pisarza zwierzęta zaskakują czytelnika tym, jak wiele z ich gatunków oraz okazów zamieszkuje jałowe i martwe przestrzenie Becketta. Owady nie stanowią w tej kwestii wyjątku: w światach Becketta spotykamy muchy, pszczoły, szerszenie, osy czy mrówki. Wychodząc od antropocentrycznego odczytania dzieł autora Końcówki przez Alaina Badiou, autor przesiewa tę interpretację przez maszynę antropologiczną Giorgio Agambena oraz posthumanistyczne rozważania Rosi Braidotti. W odróżnieniu od figur ludzkich, które skazane są na niekończącą się agonię pozbawioną wieńczącego ją wydarzenia, owady zostają odczytane jako byty przynależące w pełni do śmierci, sporadycznie przebijające się poprzez jej mur do świata żywych. Podążając za tym rozpoznaniem, autor stara się ukazać powyższą tezę na kilku różnych planach. W artykule zostaje zinterpretowana rola Worma (dosłownie: Robaka) w Nienazywalnym, a także jego niejasny status ontologiczny. W Molloyu zanalizowana zostaje relacja Morana do jego pszczół: obserwacja ich tańca oraz odkrycie ich śmierci oraz zwłok. W końcu, w dalszych częściach artykułu odczytana zostaje fascynująca Becketta logika roju, a także metonimiczne związki owadów z technologią, których tanatyczne aspekty ujawniają intrygujące związki ludzi i nieludzi w dziełach autora Końcówki.

5

Śmierć muchy. Jedna scena z „Odejścia Głodomora" Tadeusza Różewicza

100%

Orzeszek J.

Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies

|

2019

|

issue 5

227-236

PL

W wyobraźni Zachodu mucha jest pomiotem (abiektem). Budzi wstręt i jako taka przynależy do świata „zwymiotowanego, odrzuconego, upadłego”, który definiuje – na zasadzie różnicy – ramy ludzkiego istnienia. Zupełnie inne wartościowanie nadaje musze Tadeusz Różewicz w dramacie Odejście Głodomora z 1976 roku. W scenie czwartej tytułowy bohater opłakuje muchę, którą zgniótł w dłoni, a następnie dokonuje nad jej ciałem rachunku sumienia. Szkic jest próbą odczytania dramatu w kontekście tanatologii (śmierć muchy jako fantazmat śmierci własnej Głodomora). Zwraca także uwagę na żałobne aspekty utworu, który, razem z Pułapką i poematem przerwana rozmowa, stanowi osobiste pożegnanie Różewicza z Franzem Kafką.

EN

Western imagination describes a fly as an abject. It causes disgust and, as such, belongs to the “other world” of condamned and unwanted beings that define the end of humanity. This is the concept, which Tadeusz Rozewicz seems to undermine in The Hunger Artist Departs (1976). In Scene Four the main character of the play mourns for the fly he accidentally crushed in his hand, and furthermore he makes his “last confession” over insect’s corpse. This essay tries to examine the play with thanatological context (death of a fly as phantasmatic experience of protagonist’s own death). It also highlights funeral aspects of the work, which – together with The Trap (1982) and a poem interrupted conversation (1991) – expresses Rozewicz’s lament on Franz Kafka.

6

Gdy zło zapuszcza korzenie – śmierć w relacjach bohaterów reportaży Jeana Hatzfelda

100%

Pomiankowska-Wronka A.

Prace Literaturoznawcze

|

2017

|

issue 5

49-60

EN

In death all people are equal – death will affect every individual, regardless of age, gender or social status. Nobody will escape from it. However, sometimes it happens that death is not a natural course of life, but it is a meticulously prepared plan of extermination of one ethnic group by another one. Jean Hatzfeld dedicated four reportages to the Rwanda genocide; they include reports of the genocide victims and their torturers. That evil, which affected more than one million victims, has set its stamp on Rwandans. Death is omnipresent in their memories and it is visible that there is no way to free themselves from it.

7

Poglądy Seneki na temat samobójstwa i ich znaczenie dla współczesnej debaty w zakresie dopuszczalności eutanazji i samobójstwa wspomaganego

80%

Kamiński M.

IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych

|

2014

|

vol. 26

19-37

EN

The main purpose of this article is to analyse the ideas presented and formulated by Seneca the Younger and Marcus Aurelius on topics related to suicide. At the same time I also try to present their importance and validity in various debates based on both legal and philosophical aspects to allow assisted suicide and euthanasia. Assisted death (suicide) presents a serious issue in a legal sense, as we witness some sort of collision between our statement of will in relation to our life, and, on the other hand, attempting suicide or aiding someone to commit suicide, both of which are considered criminal offences in a large number of legal systems around the world. In numerous debates on assisted suicide it needs to be remembered that even in liberal thoughts emphasized by Stoics there are certain limitations and restrictions. However, this article is not only concerned with Stoics’ thoughts and arguments in favour of assisted suicide in everyday life but it is also an attempt to emphasize the legal aspects of aiding someone in committing suicide. Finally, the article brings up the question of how far the law should interfere into a human will despite protecting it and turning a will into an offence.

Refine search results

5 Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies

1 IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych

1 Prace Literaturoznawcze

5 2019

1 2017

1 2014

1 Kamiński M.

1 Kisiel M.

1 Nenarokova M.

1 Orzeszek J.

1 Pomiankowska-Wronka A.

1 Sławek T.

1 Witczak K.

Смерть животных в барочной эмблеме

Śmierć małych drapieżców – „zwierzęce” pisarstwo Krystyny Kofty

Man has created death. A Few Reflections on Animals, Humans, and Mortality

Aristeus and Thanatos. Samuel Beckett’s Insect Poetics Creepy

Śmierć muchy. Jedna scena z „Odejścia Głodomora" Tadeusza Różewicza

Gdy zło zapuszcza korzenie – śmierć w relacjach bohaterów reportaży Jeana Hatzfelda

Poglądy Seneki na temat samobójstwa i ich znaczenie dla współczesnej debaty w zakresie dopuszczalności eutanazji i samobójstwa wspomaganego