У артыкуле разглядаецца творчасць забытага польска-беларускага паэта Яна Казаковiча (Лiтвiна). Паэт жыў на рубяжы 16–17 вякоў у Вiльнi, пiсаў на польскай мове, але ў сваëй творчасцi выступаў як актыўны патрыëт Вялiкага Княства Лiтоўскага. Эпiграмы i прысвячэннi Казаковiча можна знайсцi ў мно- гiх кнiжных выданнях канца 16 – пачатку 17 веку, але найбольш значным яго творам з’яўляецца паэма «Orzech włoski» («Итальянский орех») (Вiльня 1603) – вольная перапрацоўка элегii Авiдыя «Nux» («Орех»).
EN
The article is dedicated to the literary creation of a forgotten Polish and Belarusian poet Jan Kozakovich (Litvin). The poet lived at the end of 16th and the beginning of 17th century in Vilna, wrote in Polish, but in his works he is an active patriot of the Grand Duchy of Lithuania. The poet’s epigrams and dedication can be found in a number of books published in the late 16th – early 17th century. However, Kozakovich’s most significant work is a poem “Walnut” (Vilna 1603) – an elegy of Ovid’s “The Walnut Tree”, remade in freestyle.
The phenomenon of creativity of the members of the Belarusian Literary Association “Belavezha,” which was founded in 1958 in Białystok, has been attracting the attention of researchers of the literature for a long time. Recently, the multigenerational “female” poetry (Alena Anishevskaya, Maryla Bazylyuk, Zhenya Martynyuk, Lidia Malinovska, Justyna Karolka, Viyaleta Nikityuk, Katsyaryna Senkevich) has been arousing considerable interest. The article analyses the works of Nadezhda Artymovich and Mira Luksha – the brightest representatives of “Belavezha” with their expressive poetic world. We analyse the problem of tradition and innovation, the directions of different development of topics and motifs in their poetry so that we can see the components that are common to them and those that are definitely unique for each of them. The comparative and descriptive-analytical methods were used in the process of investigation.
PL
Celem artykułu jest przedstawienie fenomenu twórczości członków Białoruskiego Stowarzyszenia Literackiego „Białowieża”, które powstało w 1958 roku w Białymstoku i od pewnego czasu znalazło się w kręgu zainteresowań badaczy literatury, a wpisuje się w nurt białoruskiej literatury Polski. W ostatnim czasie znaczne zainteresowanie wywołuje wielopokoleniowa poezja „kobieca” (Alena Aniszewska, Maryla Bazyluk, Żenia Martyniuk, Lidia Malinowska, Justyna Korolko, Wioleta Nikiciuk, Katarzyna Sienkiewicz). W artykule analizowana jest twórczość dwóch najbardziej wyrazistych a zarazem przeciwstawnych poetyk oraz światów poetyckich – Nadziei Artymowicz oraz Miry Łukszy. Analizie poddano problem tradycji i nowatorstwa, kierunki odmiennego rozwoju tematyki i motywów w ich poezji, co pozwoliło wyodrębnić te elementy, które są dla obu poetek wspólne, a także te które charakteryzują ich warsztat literacki w sposób niepowtarzalny. W procesie badawczym wykorzystano metodę komparatywistyczną oraz opisowo-analityczną.
RU
Феномен творчасці сяброў Беларускага літаратурнага аб’яднання “Белавежа”, якое ўзнікла ў 1958 годзе ў Беластоку, здаўна прыцягвае пільную ўвагу даследчыкаў літаратуры. Апошнім часам значную цікавасць выклікае “жаночая” паэзія, прадстаўленая паэткамі розных пакаленняў (Алена Анішэўская, Марыля Базылюк, Жэня Мартынюк, Лідзія Маліноўская, Юстына Каролька, Віялета Нікіцюк, Кацярына Сянкевіч). У артыкуле аналізуецца творчасць Надзеі Артымовіч і Міры Лукшы – найбольш яркіх прадстаўніц “Белавежы” са сваім выразным паэтычным светам. Аналізуюцца праблемы традыцый і наватарства, ідэйна-тэматычны характар іх паэзіі, што дае магчымасць выдзеліць агульнае і адрознае, непаўторнае для кожнай з паэтак.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.