Search results

1

Literature and Science in the Nineteenth Century: The Case of Tennyson’s The Princess

100%

Pypeć M.

Acta Philologica

|

2014

|

issue 45

29-35

PL

Celem artykułu jest przeanalizowanie nawiązań do nauki i osiągnięć technicznych w utworze Alfreda Tennysona The Princess z 1847 roku. Świat przedstawiony w utworze obfituje w aluzje do dziewiętnastowiecznych odkryć geologicznych i do teorii ewolucji. Można w nim również znaleźć krótki wykład na temat powstania układu słonecznego z mgławicy gazowej Laplace’a. Skamieliny oraz dziewiętnastowieczne wynalazki techniczne są integralną częścią dwóch ogrodów przedstawionych w The Princess. Nauka i technika w utworze stanowią bogate źródło porównań i metafor, które pozwalają bohaterom lepiej zrozumieć nie tylko otaczający ich świat, ale i samych siebie.

2

The Son of Homer – Ezra Pound’s Odyssey

87%

Schade G.

Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

|

2017

|

vol. 27

|

issue 2

PL

Ezra Pound was obsessed with Ulysses. He identified with him throughout his Cantos, a work Pound opens by stealthily reworking a passage from an obscure 16th-century Latin translation of Homer’s Odyssey. The son of Homer Pound, Ezra led a Ulyssean life in various senses – leaving his home country only to return after his adventures, simulating madness, telling lies. He shares the lying and the way of life with his contemporary Lawrence of Arabia. Both translated the Odyssey and both, like Ulysses, lost all their friends (or alienated nearly everyone). All three were much despised for their habits, Ulysses in general by the Greek classical tragedians, Pound in particular by George Orwell, and Lawrence by practically everybody.

3

THE WORDSWORTHIAN AND THE BYRONIC ROMANTIC CANON IN THE “SUPPOSED CONFESSIONS” OF ALFRED TENNYSON

63%

Modrzewska M.

Świat Tekstów. Rocznik Słupski

|

2020

|

vol. 18

79-81

PL

W historii odbioru obu poetów – Williama Wordswortha (1770–1850) i George’a Gordona Byrona (1788–1824) – zwykle przeciwstawiano ich twórczość jako dwa odległe bieguny angielskiego romantyzmu. Wordsworth rozpoznany został jako prekursor romantyzmu w poezji angielskiej, a Byron uznany za najważniejszego przedstawiciela drugiej generacji angielskich romantyków. W wierszu “Supposed Confessions of a Second-rate Sensitive Mind Not in Unity with Itself” (1830) Alfreda Tennysona oba kanony brytyjskiego romantyzmu – Wordswortha i Byrona – pogodzone zostają w lirycznym stylu konfesyjnym Tennysona i w wytworzonej przez niego chrześcijańsko-Faustowskiej ambiwalencji w taki sposób, że czytanie Tennysona musi nieuchronnie być konceptualne i pozostawać w odniesieniu do języka i znaków Biblii, czyli kodu dobrze znanego zarówno Wordsworthowi, jak i Byronowi. Metaforyczne znaczenia „miejsca i siedliska” Wordswortha i Byronowskiego „przemieszczania się i podróży” jest literackim dziedzictwem pielgrzymowania poprzez idee i koncepcje, które prowadziły Tennysona do poczucia osobistej i językowej wolności w świecie, w którym zbiorowy głos nowoczesnego społeczeństwa jest przygnębiająco obecny i przeniknięty niepokojem. Wiersz Tennysona przejawia afiliację poety z wcześniejszą angielską poezją romantyczną (Wordsworth), którą rozpoznać można w użyciu charakterystycznych motywów, ale przypomina także liryczny styl poezji konfesyjnej Percy’ego Bysshe Shelley’a, Johna Keatsa i Lorda Byrona.

EN

For a long time the two poets William Wordsworth (1770–1850) and George Gordon Byron (1788–1824) have been considered mutually exclusive in the reception of English Romanticism, Wordsworth being the founder of English Romanticism, and Byron being the most important representative of the second generation of English Romantics. In the “Supposed Confessions of a Second-rate Sensitive Mind Not in Unity with Itself” (1830) by Alfred Tennyson both the Wordsworthian and the Byronic types of Romanticism are reconciled in Tennyson’s confessional lyrical style and his Christian-Faustian ambivalence, and the reading of Tennyson must inevitably be conceptual with reference to biblical language and signs, the code with which Wordsworth as well as Byron was well acquainted. The figurative meaning of Wordsworthian “dwelling” and Byronic “travelling” is the literary heritage of wanderings through concepts and ideas which lead Tennyson towards a sense of personal and linguistic freedom in a world in which the collective voice of modern society is overwhelmingly present and permeated with anxiety. The poem exhibits Tennyson’s affiliation with earlier English Romantic poetry (Wordsworth), traceable in the use of motifs, but it is also reminiscent of the confessional lyrical style in the poetry of Percy Bysshe Shelley, John Keats and Lord Byron.

4

The Topography of Confinement in "Jane Eyre" and “The Lady of Shalott”

51%

Łowczanin A.

Roczniki Humanistyczne

|

2013

|

vol. 61

|

issue 5: Neofilologia

267-280

EN

This paper is based on the assumption that it is possible to overcome generic boundaries and discern a shared language in the literary and visual arts. Its purpose is to demonstrate how literature and art rupture the Victorian ideal of angelic woman at home and allow us to enter intimate territories of female minds where free will goes against the sanctioned expectations. I will demonstrate this on the basis of Charlotte Brontë’s Jane Eyre, where a pilgrimage to maturity and emotional fulfillment is embodied as space. This text will be juxtaposed with Tennyson’s “The Lady of Shalott,” read as a representation of defiance of gender-ascribed confinement. One of this poem’s most potent pictorial images, Hunt’s engraving of 1857 (a basis for his later painting of 1905), capturing the Lady in the moment of fateful decision-making is compared with Jane Eyre’s other silent home-ridden character, Bertha Rochester. All three images, of Jane, Bertha and the Lady, realize in their own way a territorial relocation seen as necessary for an untrapping of femininity.

PL

Na podstawie wybranych utworów literackich, „Jane Eyre” Charlotte Brontё i „Pani na Shalott” Alfreda Tennysona, oraz obrazu Prerafaelity Williama Hunta, artykuł ukazuje sposoby kwestionowania przez ich autorów wiktoriańskiego ideału kobiety-anioła, strażniczki domowego ogniska. Omawiane prace pokazują jednocześnie, że wspólna tematyka umożliwia przekroczenie barier gatunkowych, a przez to ukazanie podobnej intensywności uczuć, dotarcie do intymnych przestrzeni świadomości i ukrytych przed światem pragnień i przemyśleń bohaterek, które nie wahają się kwestionować usankcjonowanych konwencji społecznych. We wszystkich omawianych pracach kluczowym elementem definiującym przynależność społeczną jest przestrzeń i to w odniesieniu do niej bohaterki Charlotte Brontё, Jane Eyre i Bertha Rochester, oraz Pani na Shalott Tennysona i Hunta definiują swoją tożsamość. Artykuł ukazuje, że to właśnie w odniesieniu do na nowo zdefiniowanego własnego terytorium odnajdują one drogę do swoiście pojmowanej wolności i uwolnienia kobiecości.

Refine search results

1 Acta Philologica

1 Roczniki Humanistyczne

1 Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

1 Świat Tekstów. Rocznik Słupski

1 2020

1 2017

1 2014

1 2013

1 Modrzewska M.

1 Pypeć M.

1 Schade G.

1 Łowczanin A.

Literature and Science in the Nineteenth Century: The Case of Tennyson’s The Princess

The Son of Homer – Ezra Pound’s Odyssey

THE WORDSWORTHIAN AND THE BYRONIC ROMANTIC CANON IN THE “SUPPOSED CONFESSIONS” OF ALFRED TENNYSON

The Topography of Confinement in "Jane Eyre" and “The Lady of Shalott”