Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Archetyp

Sort By:

Limit search:

Między odtwórczością a oryginalnością. Kino po Matriksie i moda na ciągłe przetwarzanie

100%

Przytuła P.

Warmińsko-Mazurski Kwartalnik Naukowy, Nauki Społeczne

2012

issue 3

103-116

Celem artykułu jest wskazanie bogactwa intertekstualnych nawiązań kina popularnego i tendencji jego twórców do uciekania się do poważnej refleksji społeczno-kulturowej. Ważna wydaje się w tym kontekście także kwestia kultury uczestnictwa, w której odbiorcy są aktywnymi uczestnikami obiegu kulturalnego. Dwoma najbardziej reprezentowanymi obszarami odniesień X muzy są sfery religii i psychoanalizy. Pierwszy paradygmat tworzą dzieła zawierające parafrazy i nowe realizacje motywów związanych z religią chrześcijańską. Pojawiają się tutaj także obrazy generujące pewne zachowania religijne, na przykład religia Jedi utworzona pod wpływem „Gwiezdnych Wojen”. Drugi paradygmat to filmy dające się odczytać się poprzez freudowską bądź lacanowską psychoanalizę. Stanowią one też często współczesne realizacje jungowskich archetypów i schematu wędrówki bohatera mitycznego.

This paper attempts to demonstrate the abundance of intertextual conjunctions between popular cinematographic productions appealing to a large audience and the tendency of their producers to resort to serious socio-cultural issues. Of considerable importance within this context is the culture of public participation, where the audience assume the dual capacity of consumer and participator in the cultural process. The religious and psychoanalytic spheres constitute the xmuse‘s outstanding domains of reference. The first paradigm establish productions abounding in paraphrases and novel interpretations of topics rooted in or connected with the Christian creed. On the screen appear pictures that generate certain religious rites and behavior, i.e. the Jedi religion developing under the influence of „Star Wars“. The second paradigm constitute films that may be interpreted by application of Freudian or Lacanian psychoanalysys. They render more often than not a contemporary vision of Jungian archetypes and the rote model of the mythical „quester hero“.

The Great Literary Improvisers

75%

Flegar Ž.

Libri & Liberi

2013

vol. Vol 2

issue No. 2

187-207

The paper discusses the principles and philosophy behind the art of improvising derived from the theory of improvisational theatre. The aim is to heuristically apply a typology of theatrical improvisation to the literary works of the Golden Age of Children’s Literature in order to position the authors and the works of the Golden Age within the body, as well as to locate the Croatian 1913 classic Čudnovate zgode šegrta Hlapića [The Brave Adventures of a Shoemaker’s Boy] by Ivana Brlić-Mažuranić within this defining era of children’s literature. Due to the fact that improvisation is based on storytelling and that literature is reportedly conceived through images, this research aims to provide evidence that The Brave Adventures of a Shoemaker’s Boy, much like the most prominent works of the Golden Age, is a superb example of the improvisatory process characterized by “bodily poeticizing” as defined by Lockford and Pelias (2004). The result of this creative process is the endurance, universality and adaptability of the works of the Golden Age, such as The Brave Adventures of a Shoemaker’s Boy

U radu se predstavljaju filozofija i načela na kojima počiva umjetnost improvizacije, a koja potiču iz teorije improvizacijskoga kazališta. U istraživanju se heuristički primjenjuje tipologija kazališne improvizacije na književna djela Zlatnoga doba dječje književnosti kako bi se autore i djela Zlatnoga doba pozicioniralo unutar tjelesne i perceptivne poetike te utvrdilo pripadnost hrvatskoga klasika, realističnoga dječjega romana Čudnovate zgode šegrta Hlapića (1913) Ivane Brlić-Mažuranić tom odlučujućem razdoblju dječje književnosti. Zbog činjenice da se umjetnost improvizacije zasniva na pripovijedanju, a književnost, riječima slavnih književnika, stvara kroz slike, cilj je ove analize iznjedriti dokaze kako su Čudnovate zgode šegrta Hlapića, poput ostalih najvažnijih međunarodnih djela Zlatnoga doba, također vrhunski primjer improvizacijskoga procesa, koji se očituje kroz “poetiku tijela” kako ju definiraju Lockford i Pelias (2004). Rezultat ovoga kreativnoga procesa je istrajnost, univerzalnost i prilagodljivost književnih djela Zlatnoga doba, a među njima i dječjega romana Čudnovate zgode šegrta Hlapića.

Im Beitrag werden die aus der Theorie des Improvisationstheaters stammende Philosophie und die auf ihren Grundsätzen beruhende Improvisationskunst vorgestellt. In typologischer Anwendung der Theaterimprovisation auf literarische Werke aus der kinderliterarischen ‚Goldenen Zeit’, werden die ihr zugerechneten Autoren und Werke innerhalb der leiblichen und perzeptiven Poetik verortet. Darüber hinaus wird die Zugehörigkeit des realistischen Kinderromans und kroatischen Klassikers Čudnovate zgode šegrta Hlapića [Wunderbare Reise des Schusterjungen Clapitsch] (1913) von Ivana Brlić-Mažuranić zu diesem signifikanten Zeitabschnitt in der Kinderliteratur aufgezeigt. Ausgehend von der Tatsache, dass die Improvisationskunst auf dem Erzählen beruht und die Literatur nach Meinung bekannter Schriftsteller durch Bilder geschaffen wird, wird im Beitrag dargelegt, dass der Roman Šegrt Hlapić analog zu den herausragenden internationalen Werken der ‚Goldenen Zeit’ ein Musterbeispiel für Improvisationsprozesse darstellt, wie sie Lockfold und Pelias (2004) in der „Körperpoetik“ definieren. Das Ergebnis dieser kreativen Prozesse manifestiert sich in Fortbestehen, Universalität und Adaptionsmöglichkeiten literarischer Werke aus der ‚Goldenen Zeit’, wie dem Kinderroman Šegrt Hlapić.

Refine search results

1 Libri & Liberi

1 Warmińsko-Mazurski Kwartalnik Naukowy, Nauki Społeczne

1 2013

1 2012

1 Flegar Ž.

1 Przytuła P.

Search results

Między odtwórczością a oryginalnością. Kino po Matriksie i moda na ciągłe przetwarzanie

The Great Literary Improvisers