Search results

1

Zniszczenie ziemi w Księdze Judyty jako sposób wystąpienia szatana przeciwko Bogu

100%

Bartoszewicz D.

Studia Ecologiae et Bioethicae

|

2007

|

vol. 5

|

issue 1

429-436

PL

Walka opisana w Księdze Judyty nie jest konfliktem historycznym. Jest to, przedstawiona w wyszukanej formie literackiej, refleksja nad metodami działania szatana, przeciwnika Boga, przeciwnika człowieka a także wszelkiego życia i sposobami skutecznej obrony przed jego agresją. Działanie złego przybiera różnorodne formy. Śmiercią jest każdy grzech, który zabija w człowieku Boże życie. Grzech może wprost przybrać formę zabójstwa niewinnego człowieka. Formą służenia śmierci jest także niszczenie życia w przyrodzie. Rozwiązanie ukazane w Księdze Judyty to obrona życia nawet w niewielkiej skali, przez słabego człowieka prowadzona ze świadomością, że jest to element większego konfliktu rozgrywającego się pomiędzy Bogiem i szatanem.

2

‘... and therefore the Lord increased this her beauty ...’ (Judith 10:4) – the beauty of Judith in Italian oratorios of the Baroque

80%

Ryszka-Komarnicka A.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2017

|

vol. 16

|

issue 3

EN

Baroque oratorios about biblical Judith are usually regarded as oratori erotici. However, our research, covering the whole of the Italian Baroque oratorio repertoire on this subject, has revealed that such works did not dominated that repertoire to such a significant degree. For around one-third of the librettists, Judith’s similarity to the donne forti of 17th-century Venetian operas was a true religious-moral and artistic challenge, accompanied by the conviction that thanks to music one could see with the ears what the lack of scenic action rendered invisible. The article cites several solutions for ‘mirror scenes’ in oratorios about Judith: both the openly secular (e.g. by A. Ottoboni and Vajani de Borgi) and those whose librettists endeavoured to include a commentary accentuating Judith’s spiritual virtues or divine inspiration (Gigli, Silvani). Others (including Metastasio) eschewed that which was sensual in Judith. That strategy may be compared to dissimulazione onesta, the honest concealment of the facts, which was popular in those times, particularly in Italy..

PL

Barokowe oratoria o biblijnej Judycie uważa się zwykle za tzw. oratori erotici. Jednak nasze badania, obejmujące całość włoskiego repertuaru oratoryjnego na ten temat z epoki baroku, wykazały, że dzieła takie nie zdominowały tego repertuaru w aż tak znaczącym stopniu. Podobieństwo Judyty do donne forti weneckich oper XVII wieku okazały się dla około 1/3 librecistów prawdziwym wyzwaniem religijno-moralnym i artystycznym, czemu towarzyszyło też przekonanie, że dzięki muzyce można uchem zobaczyć to, co niewidoczne z powodu braku scenicznej akcji. Artykuł ten przytacza kilka różnych rozwiązań tzw. scen przed lustrem w oratoriach o Judycie: i tych otwarcie świeckich (np. A. Ottoboni, Vajani de Borgi) po te, których libreciści starali się włączyć w nie komentarz akcentujący cnoty duchowe Judyty lub Boską inspirację (Silvani, Gigli). Jeszcze inni, łącznie Metastasiem, uciekali od tego, co w Judycie było zmysłowe. Koncentrowali się więc na cnotach bohaterki, zapominając o jej pięknie cielesnym. Strategię tę można przyrównać do popularnej w epoce, szczególnie w Italii, dissimulazione onesta, czyli uczciwego ukrywania faktów. .

3

Florence, Pope Clement VII and Emperor Charles V. A contextual study of the motet ‘Dominator caelorum’ by Jean Conseil / Costanzo Festa (?)

80%

Odoj W.

Muzyka

|

2019

|

vol. 64

|

issue 3

3-17

PL

Costanzo Festa (ok. 1490–1545) i Jean Conseil (ok. 1498–1534) spędzili większość swojegożycia działając obok siebie w kapeli papieskiej i byli autorami motetów opartych na tych samych tekstach: Deus venerunt gentes, skomponowanych prawdopodobnie pod wpływem tragicznych wydarzeń z maja 1527 r., kiedy to niemiecko-hiszpańskie wojska Karola V zdobyły i złupiły Rzym, a także kompozycji do tekstu Lumen ad revelationum/Nunc Dimittis. Pięciogłosowy motet Dominator caelorum w różnych źródłach przypisywany jest obydwu kompozytorom, i chociaż został opublikowany w Opera Omnia Festy, bardzo często wymieniany jest jednak jako kompozycja Jeana Conseila. Na podstawie zaobserwowanych zmian w warstwie tekstowej i politycznego kontekstu towarzyszącego powstaniu motetu, sugeruję, że kompozycja ta być może została faktycznie skomponowany przez Francuza jako osobisty wkład w uświetnienie spotkania Karola V i papieża Klemensa VII w Bolonii na przełomie 1529 i 1530 roku. Jeśli zatem motet Festy Ecce advenit dominator – jak to przekonująco przedstawił Klaus Pietschmann – został skomponowany na tę samą uroczystość, to być może obydwa utwory – Ecce advenit dominator i Dominator caelorum – należałoby traktować jako kolejny dowód współpracy i przyjaznej rywalizacji dwóch wybitnych kompozytorów działających w kapeli papieskiej w I poł. XVI wieku.

EN

Costanzo Festa (ca. 1490–1545) and Jean Conseil (ca. 1498–1534) spent most of their life in the papal chapel and composed motets based on the same texts: 'Deus venerunt gentes’, probably written in response tothe sack of Rome in 1527, as well as 'Lumen ad revelationum / Nunc Dimittis’. The five-voice motet 'Dominator caelorum’ is ascribed both to Festa and to Conseil. Thus if 'Ecce advenit dominator’ was really composed by Costanzo Festa, a papal composer, and performed at the meeting between Charles V and Clement VII in Bologna, as Klaus Pietschmann persuasively demonstrates, could not 'Dominator caelorum’ have been Conseil’s small musical contribution to this event? If so, it may have been Conseil who composed 'Dominator caelorum’ to embellish the Bologna meeting as Festa did by composing 'Ecce advenit dominator’.

Refine search results

1 Muzyka

1 Rocznik Teologii Katolickiej

1 Studia Ecologiae et Bioethicae

1 2019

1 2017

1 2007

1 Bartoszewicz D.

1 Odoj W.

1 Ryszka-Komarnicka A.

Zniszczenie ziemi w Księdze Judyty jako sposób wystąpienia szatana przeciwko Bogu

‘... and therefore the Lord increased this her beauty ...’ (Judith 10:4) – the beauty of Judith in Italian oratorios of the Baroque

Florence, Pope Clement VII and Emperor Charles V. A contextual study of the motet ‘Dominator caelorum’ by Jean Conseil / Costanzo Festa (?)