Search results

1

UNITY OF THE CHURCH VS. ETHICAL DIFFERENCES DIFFICULTIES ASSOCIATED WITH AND THE PROSPECTS FOR THE DOCUMENT THE CHURCH: TOWARDS A COMMON VISION

100%

Składanowski M.

Studia Oecumenica

|

2014

|

vol. 14

91-98

PL

Artykuł stanowi próbę komentarza do części dokumentu Ku wspólnej wizji Kościoła poświęconej zagadnieniom etycznym. Tekst dotyka tego, czy i do jakie- go stopnia problematyka etyczna dzieli chrześcijan. Następnie przedstawia dwie propozycje rozwiązań w odpowiedzi na istniejący, a niekiedy wręcz pogłębia- jący się podział wśród chrześcijan, jeśli chodzi o zagadnienia etyczne: wspólne rozeznawanie etyczne oraz wspólny dyskurs etyczny, wraz z ich możliwościami i ograniczeniami.

2

Przesłanie dla Polski św. Andrzeja Boboli

75%

Warchoł P.

Polonia Sacra

|

2017

|

vol. 21

|

issue 4(49)

149-166

PL

Każdy ze świętych ogłoszonych przez Kościół jest jedyny i niepowtarzalny w życiu i przesłaniu. Święty Andrzej Bobola błyszczy wśród nich wyjątkowością, gdyż inicjatywa wyniesienia na ołtarze nie wyszła od wiernego ludu, ale od niego, przebywającego już w królestwie Bożym. Jego prośba o kanonizację potwierdzona była skuteczną pomocą jezuitom w Pińsku, a potem w wyzwoleniu Polski z niewoli okupantów. Został także patronem Polski. Wobec tych znaków ludzie uwierzyli mu, dlatego z szacunkiem czcili jego ciało, które nie ulegało rozkładowi. Pomimo tylu nieszczęść nikt nie potrafił go zniszczyć. Do dziś leży w sanktuarium ku jego czci w Warszawie. Także w obecnych czasach św. Andrzej jest potrzebny do duchowego zmartwychwstania Polski. Przypomniał o tym w Strachocinie, objawiając się po raz trzeci i nakazując, aby go czcić.

EN

Every saint canonized by the Church is unique through their life and message. St. Andrew Bobola is a shining example among them since the initiative for his canonization process did not stem from the faithful in as much as from the saint himself appearing after his death and asking for it. His request was confirmed thanks to his efficacious aid of the Jesuits in Pińsk, and later during Poland’s liberation from the occupying forces. In light of these signs, people believed him and greatly honored his body which miraculously did not decay and remained intact even after unsucceful attempts to destroy it. The body lies to this day in the Warsaw Shrine dedicated to him. St. Andrew Bobola’s powerful intersession is still very much needed now for Poland’s spiritual resurrection.

3

Are Non-Catholics Worthy to Be Named in Texts of Catholic Anaphora? Some Remarks on No. 121 of Directory for the Application of Principles and Norms on Ecumenism

63%

Bugel W.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

vol. 61

|

issue 7: Teologia Ekumeniczna

61-82

EN

The current Directory for the application of principles and norms on ecumenism from 1993 stipulates an exclusion from the anaphora prayers for other than Catholic communities, their representatives and needs, arguing with an “ancient liturgical and ecclesiological tradition.” The paper verifies such convictions on the basis of analysis of liturgical texts of both Roman and Eastern traditions, praxis on the local level and theological arguments. Finally it gives some propositions concerning models for prayers for unity with other Christian Churches within anaphora.

PL

Włączenie się Kościoła katolickiego w ruch ekumeniczny spowodowało liczne zmiany w do-tychczasowej wiekowej praktyce. Dekret o ekumenizmie, pomimo swego uzupełniającego wobec soborowej Konstytucji o Kościele charakteru, musiał być wkrótce uściślany w formie konkretnych instrukcji i wskazówek. Z nich powstało tzw. Dyrektorium ekumeniczne, które też trzeba było dostosowywać do wciąż postępujących osiągnięć dialogów. Obecna jego wersja z 1993 r., uznająca za podstawę działań ekumenicznych nawrócenie i wysiłek modlitewny, zawiera pewne ograniczenia w tym zakresie, jakie wieloletnim ekumenistom wydają się być dyskusyjne. Jednym z nich jest podany w art. 121 zakaz umieszczania próśb za Kościoły chrześcijańskie i ich przedstawicieli w ramach anafory, przy czym dokument powołuje się na „dawną tradycję chrze¬ścijańską w liturgii i eklezjologii”. Takie postawienie sprawy ewokuje szereg pytań, dotyczących zarówno zasadności przytoczonej argumentacji i rugowania z anafory modlitw za jedność, jak też oceny już wcześniej wprowadzonych, za zgodą niektórych biskupów, praktyk tzw. anafory ekumenicznie otwartej. Celem niniejszego studium jest znalezienie na nie odpowiedzi, zwłaszcza z uwzględnieniem badań liturgicznych tradycji rzymskiej w ramach odnowy posoborowej oraz Kościołów wschodnich, oraz postulatów teologii ekumenicznej. Przeprowadzone analizy wykazały kilka zasadniczych faktów. Sam tekst art. 121 jest niespójny (odnosi się tak do błogosławieństw, próśb, jak też do anafory), nie uwzględnia rozłożenia pierwiastków strukturalnych w liturgii (zwłaszcza Katolickich Kościołów Wschodnich), a jego umiejscowienie w Dyrektorium w ramach podrozdziału na temat liturgii niesakramentalnej przeczy przyjętym podstawowym klasyfikacjom liturgiki. Posoborowe Modlitwy eucharystyczne liturgii rzymskiej zawierają prośby dotyczące także chrześcijan innych wyznań (oraz wszystkich innych ludzi), choć – poza dodatkowymi prośbami za nowożeńców czy podczas Mszy pogrzebowych – raczej nie przewiduje się wymieniania dodatkowych imion przy wspomnieniu papieża i miejscowego biskupa. Kościoły Wschodnie posługują się ponad 150 anaforami, występującymi w ramach kilku rodzin liturgicznych, pojedyncze zaś wspólnoty eklezjalne strzegą nieraz bardzo zróżnicowanych tradycji, dotyczących również wspominania przedstawicieli innych Kościołów (a tradycje te nieraz zmieniały się na przestrzeni wieków) – jednakże całe to bogactwo zostało w art. 121 Dyrektorium zupełnie pominięte (o ile w ogóle znane było jego autorom). Dlatego powoływanie się na bliżej nieokreśloną „dawną tradycję chrześcijańską”, jaka ma stać się jedynym modelem dla całego konfesyjnie rozumianego Kościoła katolickiego (a więc włącznie z chrześcijanami tradycji wschodnich), uznać należy za nieprzekonywujące, niedorzeczne, a nawet budzące podejrzenia o próbę konfesjonalizacji i uniformizmu. Zamiast tego w tekście zarysowano pewne możliwości praktycznego uzupełniania ekumenicznych „braków” w ramach obecnie stosowanych Modlitw eucharystycznych.

4

Ekumeniczne vademecum dla biskupów. Komentarz teologiczny

63%

Pawłowski S.

Studia Oecumenica

|

2020

|

vol. 20

EN

The 4 December 2020, the Pontifical Council for Promoting Christian Unity published a document of about 50 pages, entitled The Bishop and Christian unity: an ecumenical vademecum. It is to be a guide “on the ecumenical path” of the bishop and his diocese. The Vademecum is based on the existing documents of the Catholic Church on ecumenism, but selects the most practical content from them, taking into account the latest achievements of the ecumenical movement. It describes what should be the ecumenical attitude of the faithful of the Catholic Church, who should be characterized by truth, love, humility, patience, and persistence. The Vademecum shows that a bishop should be a man of unity, dialogue, and a culture of encounter. His ministry of unity is deeply linked to synodality since both synodality and ecumenism are processes of the common path. The document describes the structures of the Church and the modes of operation that serve ecumenism: spiritual ecumenism, the dialogue of love, the dialogue of truth, and dialogue of life. The last includes pastoral ecumenism, practical ecumenism, and cultural ecumenism. The Vademecum resembles previous rules of communicatio in sacris, without changing them, although it adopts the bishop's perspective and therefore understands participation in sacramental life as a part of the pastoral ecumenism rather than an aspect of spiritual ecumenism. The practical recommendations that translate the previously laid out content into the language of actions in a simple and concrete way are very valuable. The document is accompanied by a very useful appendix that contains a synthetic description of the partners of the Catholic Church in ecumenical international dialogue. The Vademecum is a text so practical that not only bishops will use it; it can help all those involved in ecumenism.

PL

4 grudnia 2020 Papieska Rada dla Popierania Jedności Chrześcijan opublikowała liczący ok. 50 stron dokument pt. Biskup i jedność chrześcijan: vademecum ekumeniczne. Ma on być przewodnikiem „w ekumenicznej drodze” biskupa wraz z jego diecezją. Vademecum bazuje na istniejących już dokumentach Kościoła katolickiego na temat ekumenizmu, ale wybiera z nich treści najbardziej praktyczne, uwzględniając najnowsze osiągnięcia ruchu ekumenicznego. Opisuje jaka powinna być ekumeniczna postawa wiernych Kościoła katolickiego, których w tym zakresie powinna cechować prawda, miłość, pokora, cierpliwość i wytrwałość. Vademecum ukazuje, że biskup powinien być człowiekiem jedności, dialogu i kultury spotkania. Jego posługa jedności jest głęboko związana z synodalnością, gdyż zarówno synodalność i jak ekumenizm są procesami wspólnej drogi. Dokument opisuje służące ekumenizmowi struktury Kościoła i sposoby działania: ekumenizm duchowy, dialog miłości, dialog prawdy i dialog życia, który zawiera w sobie ekumenizm duszpasterski, ekumenizm praktyczny i ekumenizm kulturowy. Vademecum przypomina dotychczasowe zasady communicatio in sacris, nic w nich nie zmieniając, choć przyjmuje perspektywę biskupa i dlatego współuczestnictwo w życiu sakramentalnym pojmuje raczej jako część ekumenizmu duszpasterskiego niż aspekt ekumenizmu duchowego. Niezwykle cenną rzeczą Vademecum są jego zalecenia praktyczne, które w sposób prosty i konkretny przekładają wyłożoną wcześniej treść na język czynów. Do dokumentu dołączono niezwykle użyteczny aneks, który zawiera syntetyczny opis partnerów Kościoła katolickiego w ekumenicznym dialogu międzynarodowym. Vademecum jest tekstem na tyle praktycznym, że skorzystają z niego nie tylko biskupi; może stanowić pomoc dla wszystkich osób zaangażowanych w ekumenizm.

5

Ekumenizm w optyce ewangelizacji w ujęciu papieża Franciszka

63%

Kałużny T.

Studia Oecumenica

|

2021

|

vol. 21

7-26

EN

The present essay aims at presenting key aspects of the ecumenical vision of Pope Francis in the perspective of evangelization. First, the author focused upon the interdependence of the ecumenical movement and the evangelizing mission of the Church. Next, the author presented selected elements of the ecumenical vision of Pope Francis: the nature and aim of ecumenical efforts, the model of unity and basic dimensions of the dynamics of striving to realize it. Finally, the author formulated his conclusions and pointed to some issues which must be investigated further. It follows from the analysis made that perceiving ecumenism in the perspective of evangelization is an important key to a better understanding of the ecumenical thought and activity of Pope Francis.

PL

Celem niniejszego opracowania jest prezentacja kluczowych aspektów ekumenicznej wizji papieża Franciszka w perspektywie ewangelizacji. Na początku zwrócono uwagę na współzależność ruchu ekumenicznego i ewangelizacyjnej misji Kościoła. Następnie przedstawiono w kluczu misyjnym wybrane elementy ekumenicznej wizji papieża Franciszka: naturę i cel dążeń ekumenicznych, model jedności oraz podstawowe wymiary dynamiki dążenia do jej urzeczywistnienia. W końcowej części sformułowano wnioski i wskazano na zagadnienia domagające się dalszych badań. Z przeprowadzonych analiz wynika, że postrzeganie ekumenizmu w optyce ewangelizacji stanowi ważny klucz do lepszego zrozumienia ekumenicznej myśli i aktywności papieża Franciszka.

6

Z Benedyktem XVI w drodze ku pełnej jedności chrześcijan

51%

Warzeszak J.

Warszawskie Studia Teologiczne

|

2017

|

vol. 30

|

issue 3-4

54-86

EN

This present study aims to familiarise the Reader with some of the ideas contained in speeches of Benedict XVI – given at ecumenical meetings, chiefly with Protestants, but also during the general audiences on the Weeks of Prayer for Christian Unity and during the vespers for the conclusion of those Weeks. In his speeches, Benedict XVI indicates the positives that he sees in Martin Luther's teachings, emphasises the significance of the Declaration on the Doctrine of Justification, whilst also pointing out what still needs to be refined together. He states that one must not disregard theological issues in the ecumenical dialogue. The warnings of Benedict XVI against making mistakes in the ecumenical dialogue and in the interpretation of unity itself are significant. In each of his speeches, he encourages to deepen one's spiritual ecumenism, invites to pray for unity, demonstrates that complete and visible unity is, above all, the work of God. His encouragements to bear witness to God's priority in the Christian life together to the world, to oppose secularisation together, to defend the human dignity and life and their associated ethical values together are also important.

Refine search results

3 Studia Oecumenica

1 Polonia Sacra

1 Roczniki Teologiczne

1 Warszawskie Studia Teologiczne

1 2021

1 2020

2 2017

2 2014

1 Bugel W.

1 Kałużny T.

1 Pawłowski S.

1 Składanowski M.

1 Warchoł P.

1 Warzeszak J.

UNITY OF THE CHURCH VS. ETHICAL DIFFERENCES DIFFICULTIES ASSOCIATED WITH AND THE PROSPECTS FOR THE DOCUMENT THE CHURCH: TOWARDS A COMMON VISION

Przesłanie dla Polski św. Andrzeja Boboli

Are Non-Catholics Worthy to Be Named in Texts of Catholic Anaphora? Some Remarks on No. 121 of Directory for the Application of Principles and Norms on Ecumenism

Ekumeniczne vademecum dla biskupów. Komentarz teologiczny

Ekumenizm w optyce ewangelizacji w ujęciu papieża Franciszka

Z Benedyktem XVI w drodze ku pełnej jedności chrześcijan