Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Cioran

Sort By:

Limit search:

« Mais qui ose en affronter les suites ? » : Emil Cioran et les rapports entre la vanité, le suicide et l ’écriture

100%

Acquisto J.

Quêtes littéraires

2018

vol. 8

153-165

According to Emil Cioran, every human being is “full of the conviction that all is vain.” But Cioran wonder immediately after indicating that universal rec-ognition of vanity: “But who dares to face the consequences?” How does the writing voice in Cioran associate with and distinguish himself from this generalized humanity? And what should our reaction to the vanity of all things be? We could be tempted to say that destruction, and self-destruction above all, seems to be the most reasona-ble reaction. Although Cioran writes in a near-obsessional way about suicide, he does not ultimately recommend it as a solution to vanity precisely because vanity resists all solutions. The writer is thus in a contradictory position: what would be the use of de-claring the vanity of all things if that declaration only participates in that same vanity? The act of publishing books is not, according to Cioran, more effective than suicide as far as the attenuation of vanity is concerned, but reading and writing as simultaneous creation and destruction allow us to forget vanity at least enough to continue living.

Selon Emil Cioran, tout être humain est « imbu de la conviction que tout est vain ». Par contre, Cioran se demande tout de suite après avoir indiqué cette reconnaissance universelle de la vanité : « Mais qui ose en affronter les suites ? ». En quoi l ’écrivain cioranien s ’associe-t-il à cette humanité généralisée et en quoi est-ce qu ’il s ’en distingue ? Quelle doit être notre réaction alors, face à la vanité de tout ? On pourrait être tenté de dire que la destruction, et surtout l ’autodestruction, semble être la ré-action la plus raisonnée. Bien que Cioran écrive de manière quasi-obsession-nelle sur le thème du suicide, il n ’arrive pas à le recommander comme solution à la vanité justement parce que la vanité résiste à toute solution. L ’écrivain se voit ainsi dans une position contradictoire, car à quoi sert-il de déclarer la vanité de tout si cette déclaration ne fait que participer à cette même vanité ? L ’acte de publier des livres n ’est pas, selon Cioran, plus efficace que le suicide en ce qui concerne l ’atténuation de la vanité, mais l ’écriture et la lecture en tant que créa-tion et destruction simultanées nous permettent d ’oublier la vanité au moins assez pour continuer à vivre.

Nuda, czyli dekonstrukcja podmiotu. Sartre – Cioran – Pessoa

80%

Szaj P.

Stan Rzeczy

2016

issue 2(11)

39-59

Na przykładzie twórczości trzech autorów: Jeana-Paula Sartre’a, Emila Ciorana i Fernanda Pessoi, autor artykułu udowadnia, że nuda jest jednym z najważniejszych wyznaczników modernizmu, powielając cechę przy¬pisywaną samej tej epoce, prądowi lub zespołowi nurtów, jaką jest nieo-kreśloność. W artykule przedstawiona zostaje swoista „fenomenologia nudy”, którą można wyprowadzić z pisarstwa powyższych autorów, wska¬zująca na „pograniczność” nudy – jest ona bowiem doświadczeniem prze¬biegającym na styku fizjologii i woli, skutkującym odczuciem nadmiaru istnienia, bezsensu egzystencji, absurdu świata. Nuda działa na podmiot destrukcyjnie – rozbija jego tożsamość, podważa jego substancjalność, ujawnia tkwiącą w nim wewnętrzną inność. Jako zjawisko charakterystycz¬ne dla modernizmu porównana zostaje z anomią i nihilizmem, wespół z którymi stanowi specyficzną „triadę nowoczesną” – zbiór niezbywalnych doświadczeń, z którymi każdy modernista musiał się zmierzyć. W ostat¬niej części artykułu udowodniona zostaje teza, że nuda stanowi specyficzną dekonstrukcję podmiotu: działającą w samych trzewiach egzystencji „pod¬stawę” zarówno inicjującą budowanie tożsamości, jak i uniemożliwiającą skuteczne zakończenie tego procesu.

Using the writings of Jean-Paul Sartre, Emil Cioran, and Ferdinand Pessoa as examples, the author proves that boredom is one of the most important signs of modernism. It duplicates a feature ascribed to modern¬ist movements or groups of movements, and to the era itself – indetermi¬nacy. The author presents a kind of “phenomenology of boredom” that can be derived from the works of these three writers and points out its “bordering” status: It is an experience that takes place at the meeting point of physiology and will, causing a feeling of the excess of existence, the senselessness of being, or the absurdity of the world. Boredom acts on the subject destructively, fragmenting its identity, undermining its substantial¬ity, and bringing to light its internal otherness. As a phenomenon specific to modernism, it can be compared with anomy and nihilism, with which it produces a “modern triad” – a set of unavoidable modern experiences. The last part of the article proves that boredom is also a kind of deconstruc¬tion of the subject: a visceral “foundation” of existence that both initiates the construction of identity and prevents the successful completion of this process.

Refine search results

1 Quêtes littéraires

1 Stan Rzeczy

1 2018

1 2016

1 Acquisto J.

1 Szaj P.

Search results

« Mais qui ose en affronter les suites ? » : Emil Cioran et les rapports entre la vanité, le suicide et l ’écriture

Nuda, czyli dekonstrukcja podmiotu. Sartre – Cioran – Pessoa