Niniejszy artykuł dotyczy aktualnego w prawie współczesnym problemu odpowiedzialności wynajmującego, za wady fizyczne rzeczy oddanej w najem, i odwołuje się w tym zakresie do historycznej argumentacji emerytowanego już profesora prawa rzymskiego z Uniwersytetu w Bochum – Christopha Krampa. Autor ten analizuje problem reżimu i zakresu odpowiedzialności wynajmującego w oparciu o pochodzący z komentarza Ulpiana do edyktu fragment D. 19.2.19.1. Zgodnie ze stanowiskiem Cassiusa, oddający w najem nieszczelną beczkę, z której wyciekło wino, odpowiada do wysokości interesu względem najemcy, nawet wówczas, gdy wynajmujący o wadzie nie wiedział. Profesor Ch. Krampe wyjaśnia tę surową, niezależną od winy odpowiedzialność locatora opartym na bona fides, zgodnym porozumieniem stron oraz zauważa, że współczesne ustawodawstwa właśnie gwarancyjny reżim uczyniły ogólną regułą, która rządzi odpowiedzialnością wynajmującego. Z glosy Excusata do D. 19.2.19.1 wynika jednakże, że gwarancyjna odpowiedzialność wynajmującego była raczej wyjątkiem, a nie regułą, bowiem ta nie obowiązywała ani w odniesieniu do emptio-venditio, ani commodatum. Jeśli zatem odszkodowanie obejmowało damna zgodnie z regułą, a zgodnie z wyjątkiem więcej niż damna, to można zadać pytanie, czy zasadne jest, jak to czyni prof. Ch. Krampe, uzasadnienie omawianego wyjątku klauzulą bona fides.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.