Search results

1

Augustine on Alypius and Nebridius: A New Interpretation of Conf. VI,7,11–10,17

100%

Van Neer J.

Eirene. Studia Graeca et Latina

|

2018

|

vol. 54

|

issue 1-2

195-224

EN

In Conf. VI, the younger Augustine – as described by his older self – is well on his way to conversion, even though he is not yet aware of this himself. His spell as a Manichaean had not given him what he had hoped to find, and he feared that the Catholics would prove equally disappointing. Confronted with this situation, he decided to consult his friends. After an evocation of the influence of Ambrose (Conf. VI,1,1–6,10), to which he proved susceptible, and before dealing with the problems to which the resulting choice gave rise (Conf. VI,11,18–16,26): to continue to work or not, to marry or not, Augustine describes his encounters with Alypius and Nebridius in Conf. VI,7,11–10,17. In this section, which is very carefully composed with regard not only to form (structure), but also, and primarily, to content (argument), he summons up the impasse in which he finds himself, and describes it with the aid of two images: that of illness, and that of danger at sea. The argument that he develops is that of a crisis: when a person is ill, it sometimes happens that the patient’s condition must first deteriorate before it improves, just as someone in danger at sea must sometimes face even greater peril before he is able to escape. This is what Augustine describes in Conf. VI,7,11–10,17, and this ensures that Conf. VI is not a book in which he comes to a standstill, but one in which a therapeutic delay is created that gives him the strength and courage to accept humility instead of pride, and to persevere on his journey towards conversion, described in Conf. VIII. This article analyses and interprets the strategy that Augustine employs to achieve this.

2

God and Self in Confessiones IV and Beyond: Therapeia, Self-Presence, and Ontological Contingency in Augustine, Seneca, and Heidegger

100%

Knotts M. W.

Vox Patrum

|

2022

|

vol. 82

113-144

EN

This article investigates Augustine’s reflection on the death of his friend in Confessiones IV. A critical treatment of this passage discloses the three key themes which will form the main substance of the analysis: self-presence, the contingency of being, and divine absence. Integrating philosophical and theological methodologies with an historical-critical treatment of Augustine’s work, this article relates Augustine’s insights to his foregoing classical context and his reception in posterity, with particular attention to Lucius Annaeus Seneca (ca. 4 BCE-65 CE) and Martin Heidegger (1889-1976). This investigation shows that these three figures are connected by an appreciation of how self-presence and ontological instability are constant facets of human life, though easily neglected. Each advocates a curriculum of philosophical training, whereby one learns to pacify the mind by an awareness of the true nature of mundane reality. This research contributes to the renewed appreciation of how the therapeutic aspects of classical philosophy influenced early Christian authors; illuminates a key episode in Augustine’s life en route to his conversion to Christianity; and raises questions about the “apophatic” dimensions of Augustine’s theology and anthropology.

3

Prawda o Bogu Stwórcy, stworzeniu i jego odnowie, według "Wyznań" św. Augustyna

94%

Zarzycki S.

Vox Patrum

|

2019

|

vol. 71

543-572

PL

Artykuł podejmuje temat stworzenia, który obok filozoficznego zagadnienia szukania prawdy i teologiczno-duchowej confessio stanowi jedno z głównych zagadnień „Wyznań” Augustyna. Najpierw autor wskazuje na ważność tego zagadnienia w tym dziele i poszukuje sposobu powiązania go z dwoma odmiennymi tematycznie częściami „Wyznań”, autobiograficzną i egzegetyczną. Dalej ukazuje Augustyna „krętą drogę” poszukiwania prawdy o Stwórcy i stworzeniu wiodącą przez czas błędów młodości i okres zagubienia się w sekcie manichejczyków (materializm, dualizm metafizyczny). Objaśnia zaistniałe u Augustyna, pod wpływem neoplatonizmu doświadczenie „powrotu do samego siebie” i uzyskanie światła prawdy o Stwórcy i stworzeniu, a potem uzyskanie pod wpływem lektury Słowa Bożego łaski nawrócenia jako daru „nowego stworzenia”. W ostatniej części artykułu autor na podstawie ostatnich ksiąg „Wyznań” przybliża teologię i duchowość „nowego stworzenia” objaśniając je w sensie dosłownym i alegorycznym. Artykuł podejmuje temat stworzenia, który obok filozoficznego zagadnienia szukania prawdy i teologiczno-duchowej confessio stanowi jedno z głównych zagadnień „Wyznań” Augustyna. Najpierw autor wskazuje na ważność tego zagadnienia w tym dziele i poszukuje sposobu powiązania go z dwoma odmiennymi tematycznie częściami „Wyznań”, autobiograficzną i egzegetyczną. Dalej ukazuje Augustyna „krętą drogę” poszukiwania prawdy o Stwórcy i stworzeniu wiodącą przez czas błędów młodości i okres zagubienia się w sekcie manichejczyków (materializm, dualizm metafizyczny). Objaśnia zaistniałe u Augustyna, pod wpływem neoplatonizmu doświadczenie „powrotu do samego siebie” i uzyskanie światła prawdy o Stwórcy i stworzeniu, a potem uzyskanie pod wpływem lektury Słowa Bożego łaski nawrócenia jako daru „nowego stworzenia”. W ostatniej części artykułu autor na podstawie ostatnich ksiąg „Wyznań” przybliża teologię i duchowość „nowego stworzenia” objaśniając je w sensie dosłownym i alegorycznym.

4

Praesens de praeteritis. Regulus jako przykład bohaterstwa w "Państwie Bożym" Augustyna

67%

Kucz A. M., Matusiak P.

Verbum Vitae

|

2020

|

vol. 38

|

issue 1

EN

The aim of the present article is to outline the role of Marcus Atilius Regulus, who appears as an exemplum of heroism in St Augustine’s De civitate Dei. He is presented against a background of Carthaginian double references (i.e., both to history and to Virgil’s Aeneid) and in the light of Augustine’s reflections on time, on the specificity and function of the past, and on the memory as expressed in his Confessiones.

PL

Celem artykułu jest przedstawienie roli przykładu bohaterstwa Marka Atiliusza Regulusa, pojawiającego się w Państwie Bożym Augustyna, na tle kartagińskich dwojakich odwołań – do historii oraz do Eneidy Wergiliusza, w świetle rozważań Augustyna nad czasem, specyfiką i funkcją przeszłości oraz pamięci zawartych w jego Wyznaniach.

Refine search results

2 Vox Patrum

1 Eirene. Studia Graeca et Latina

1 Verbum Vitae

1 2022

1 2020

1 2019

1 2018

1 Knotts M. W.

1 Kucz A. M.

1 Matusiak P.

1 Van Neer J.

1 Zarzycki S.

Augustine on Alypius and Nebridius: A New Interpretation of Conf. VI,7,11–10,17

God and Self in Confessiones IV and Beyond: Therapeia, Self-Presence, and Ontological Contingency in Augustine, Seneca, and Heidegger

Prawda o Bogu Stwórcy, stworzeniu i jego odnowie, według "Wyznań" św. Augustyna

Praesens de praeteritis. Regulus jako przykład bohaterstwa w "Państwie Bożym" Augustyna