Search results

1

Conrad’s Lord Jim and Dostoevsky’s Crime and Punishment: Contrastive Axiologies

100%

Busza A.

Tematy i Konteksty

|

2015

|

issue 5(10)

311-320

PL

Kiedy pół wieku temu autor tego artykułu rozpoczynał studia nad twórczością Josepha Conrada, w literaturoznawstwie wciąż dominowały tezy Nowej Krytyki, która twierdziła, że właściwe badanie odnosi się tylko do samego tekstu, pomijając w zasadzie kontekst historyczny, osobę pisarza, a także horyzont oczekiwań czytelników. Autor jednak opowiadał się za mniej „czystym”, a bardziej kontekstualnym podejściem, szczególnie w przypadku pisarzy tak związanych z rzeczywistością historyczną, jak Conrad i – może nawet bardziej – Dostojewski. Znajdując uzasadnienie dla swojego podejścia w „logice pytań i odpowiedzi” angielskiego filozofa R. G. Collingwooda, autor twierdzi, że Zbrodnia i kara Dostojewskiego i Lord Jim Conrada przedstawiają różne odpowiedzi na dziewiętnastowieczny kryzys wartości, szczególnie w sferze etyki. Conradowskie postrzeganie ludzkiej natury jest zasadniczo ironiczne, a jego wizja potrzeb człowieka jest hierarchiczna. Ludzką powinnością moralną i miarą naszego człowieczeństwa jest dyscyplinowanie i sublimacja niższych instynktów i namiętności. Dostojewski natomiast podkreśla niebezpieczeństwa spaczonego racjonalizmu i umiejscawia dobroć w naturze i ludzkim sercu. Jest to jednak wizja paradoksalna, ponieważ znajduje on tam również okrucieństwo, chciwość, egoizm i ślepe namiętności. Człowiek Dostojewskiego jest więc – jak jego świat – rozdarty przez sprzeczności nie do pogodzenia, które mogą być tylko transcendowane.

2

Intertekstualność jako dominanta przekładu

94%

Adamowicz‑Pośpiech A.

Między Oryginałem a Przekładem

|

2012

|

vol. 18

163-180

EN

The aim of the article is to demonstrate that intertextual references are crucial for the building of the semantic structure of a given work. In the author’s opinion these intertextual links should constitute the translative dominant (Anna Bednarczyk’s term). In addition the nature of intertextuality was analyzed on the basis of Hatim and Mason’s notion of intertextual chains. It was proved that the omission of one loop in translation did not mar the overall semantic field operating by connotation.

3

Cockney w polskich przekładach Murzyna z załogi „Narcyza” Josepha Conrada

84%

Kujawska-Lis E.

Prace Językoznawcze

|

2011

|

issue 13

141-155

EN

The Nigger of the “Narcissus” is a novel in which linguistic differentiation plays an important role in identifying particular characters, and in contributing to their verisimilitude. Linguistic polyphony provides the reader with information concerning social status and geographical origin of the novel’s characters. A prominent role is given to the anti-hero – Donkin, an East-End Londoner, who appropriately speaks cockney. The author does not attempt to stylize Donkin’s speech in order to reconstruct all the? features typical of this language variety. He mostly employs phonological features to signal Donkin’s cockney utterances. Despite the fact that both Polish translations introduce linguistic varieties into their texts, the outcomes are not as successful as those featured in the original. The first reason is that both Lemański and Zieliński use colloquialization to reconstruct Donkin’s speech, a procedure they also employ with respect to the? other characters representing the lower class. Consequently, Donkin’s speech is clearly differentiated from the standard English used by the narrator, but not from other sailors. The second reason is that lexical stylization is frequently absent as it strongly depends on the subject-matter of the message; whereas in the original, graphological forms are introduced more consistently as they are independent of/on? what Donkin talks about. Finally, lexical colloquialization, while pointing to the social status of a character, cannot provide target readers with any additional information implied by the very fact of using cockney not only for purposes of emphatic loudness, vigorous body language, attentioncatching utterances, but also as indicative of the manifestations of arrogance, insolence and impertinence.

4

About Adapting Conrad’s Prose to Film

83%

Skolik J.

Yearbook of Conrad Studies

|

2019

|

vol. 14

93-107

EN

On the example of Apocalypse Now by F. F. Coppola, Heart of Darkness by N. Roeg, The Duellists by R. Scott, The Shadow Line by A. Wajda, and Secret Sharer by P. Fudakowski, I would like to show that Joseph Conrad’s prose is a cinematic trap for film directors. This being so, I attempt to answer the question as to why it is so difficult to make a film of something that is so cinematic, when it is being read, and why film adaptations that closely follow Conrad’s narratives are less Conradian than films which are “merely” inspired by Conrad’s works.

5

“Unfathomable Calmness”: Betrayal Trauma, Silence and Dissociation in The Secret Agent

83%

Chemengui I.

Yearbook of Conrad Studies

|

2019

|

vol. 14

61-81

EN

With the rise of trauma theory in late 19th century, researchers have focused on foregrounding the significance of some catastrophic events that pertain mainly to the collective, leaving other forms of trauma and their psychological aftermath on the individual underrepresented. In this paper, I focus on social traumas in Joseph Conrad’s The Secret Agent, which seems to be overlooked by some critics whose insights highlight primarily its political aspect. The events of the novel revolve around the peculiar and traumatic experience of Winnie Verloc whose life is rife with betrayal and violence. Her recurrent exposure to successive shocking events culminates in her dissociation and, consequently, her suicide. To pin down what lies beneath Winnie’s ambiguity, aloofness and silence in the novel, I mainly rely on trauma theory, drawing from studies on PTSD, betrayal and dissociation by several trauma scholars, such as, Cathy Caruth, Shoshana Felman, Jennifer Freyd, and others. Furthermore, this paper examines the inextricability of the past from the present in trauma through the breadth scrutiny of Winnie’s psychological response to her excruciating experience. Hence the way the appalling past returns unbidden to shake Winnie’s present.

6

(PSEUDO)POLONISMS IN JOSEPH CONRAD’S AMY FOSTER AND PRINCE ROMAN AND THEIR POLISH TRANSLATIONS

83%

Kujawska-Lis E.

Acta Neophilologica

|

2012

|

vol. XIV/1

5-17

EN

Joseph Conrad’s language has been subject to various analyses regarding its uniqueness stemming from the writer’s trilingualism. Scholars have traced diverse influences from the French and Polish languages in this writer’s artistic output. Nevertheless, the effects of such influences are not thoroughly discussed. This article attempts to take a critical look at the outcomes deriving from the appearance of phrases which may be classified as Polonisms or pseudo-Polonisms in two short stories Amy Foster and Prince Roman and their translations into Polish. In the former story, untypical phrasings which may have been calqued from Polish serve to emphasise the alienation of the character of Yanko, in the latter, expressions which are generally common for both English and Polish highlight both the distinctiveness of Polish culture and its affinity with the European cultural setting. Unfortunately, in the translations into the language from which such linguistic or cultural concepts originated, such effects are much less distinctive.

7

Mierzyć na dzieło wielkich, widzieć pojedynczy kłos. O literackich mistrzach trzech ustrońskich „ludzi książki”

60%

Szkaradnik K.

Pamiętnik Literacki

|

2016

|

vol. 107

|

issue 4

95-114

PL

Socjologa Jana Szczepańskiego oraz bibliofilów i historyków amatorów Jana Wantułę i Józefa Pilcha łączyły nie tylko miejsce urodzenia (Ustroń, Śląsk Cieszyński), chłopskie pochodzenie, wyznanie ewangelickie i więzi rodzinno-przyjacielskie. Byli też wszyscy „ludźmi książki”, którzy projektowali swoją tożsamość w relacji do obficie czytanej literatury. Artykuł omawia stematyzowane w pisarstwie tych postaci nawiązania do ich ulubionych pisarzy i humanistów. Dla Szczepańskiego są to Słowacki, Sienkiewicz i Conrad; dla Pilcha – Mickiewicz, Pigoń i Sienkiewicz, dla Wantuły – Sienkiewicz, Prus i Ochorowicz. Autorka szkicu rozważa, na czym zasadzają się te fascynacje i co mówią o samorozumieniu bohaterów artykułu. Punkt dojścia stanowi wskazanie wspólnej dla nich postawy życiowej, którą wiązali oni z etosem chłopsko-protestanckim, a zarazem konfrontowali z ideami podziwianych literatów.

EN

Jan Szczepański, a sociologist, as well as bibliophiles and amateur historians Jan Wantuła and Józef Pilch are joined not only by their birthplace (Ustroń, Cieszyn Silesia), peasant origin and Evangelical denomination. They also were men of letters who projected their identity in relation to voraciously red literature. The article presents the references to their favourite writers and scholars systematised in their own writings. For Szczepański, these are Słowacki, Sienkiewicz, and Conrad; for Pilch – Mickiewicz, Pigoń, Sienkiewicz, while for Wantuła, Sienkiewicz, Prus, and Ochorowicz. The author of the sketch considers the reasons for such fascinations and what they speak about the article’s protagonists’ self-understanding. End point in this respect is indicating their common outlook on life which they linked with peasant-Protestant ethos and at the same time confronted with the admired writer’s ideas.

8

Intertextual Masks of Joseph Conrad’s Reminiscences

60%

Adamowicz-Pośpiech A.

Annales Neophilologiarum

|

2011

|

issue 5

75-89

EN

The article analyses Joseph Conrad’s reminiscences from the perspective of intertextuality. The author argues that Conrad, in order to write about his biography, employed a number of intertextual masks – an intertextual filter. Enlarging on the events from his past life, he employed various literary conventions, eg. parody, travesty, quotation or paraphrase.

PL

W artykule są analizowane wspomnienia Josepha Conrada A Personal Record z perspektywy intertekstualności. Autorka stawia tezę, że Conrad potrzebował swoistego „filtra intertekstualnego”, „intertekstualnej maski”, aby pisać o swojej biografii. Przedstawiając wydarzenia z własnego życia, zastosował różne konwencje literackie, m.in. parodię, trawestację, cytat i parafrazę.

9

West Pomerania’s part in the war for the throne of the Archbishop of Magdeburg in 1277–1283

36%

Smoliński M.

Studia Maritima

|

2021

|

vol. 34

5-32

EN

Between 1277 and 1283, a dispute arose followed by an open war for the appointment of the Archbishop of Magdeburg. Margraves of Brandenburg of the Johannine confronted Günther von Schwalenberg, who was elected first, and then Bernhard von Wölpe. The Margraves at- tempted to promote the election of their brother Eric to the office in question. On the other side of the dispute were the Margraves of the Ottonian line. This situation potentially lead to the outbreak of a civil war in the March of Brandenburg. The plans of the Margraves of the Johannine line were initially supported by Western Po- merania. On their side was both the Bishop of Cammin, Hermann, and Duke Barnim I. The Pomeranian court, not only because of the feudal duties towards Margraves, but also due to family ties linking Barnim I and his son Bogislaw IV with both lines of the Margraves, could not remain indifferent to these events. It cannot be ruled out that in 1278 the Margraves of the Johannine line managed to persuade into cooperation the Dukes of Greater Poland as well as Mestvin (Mściwoj) II of East Pomerania. At the end of 1278, Barnim I died, which affected the efforts of representatives of both lines of Margraves of Brandenburg to ensure the cooperation of his successor, Bogislaw IV. The Duke, however, did not seem to intend to support either side. Moreover, in view of the inter- nal problems of the Brandenburg Ascanians, he began to think about political independence. However, these plans came to naught. Already in 1280, the Bishop of Cammin, Hermann von Gleichen, actually announced his neutrality in the dispute between the Margraves. Bo- gislaw IV tried to defend his independence by entering into an alliance with Lübeck and participating in the anti-Brandenburg Landfriede of Rostock (1283). In 1284, however, he found himself among the defeated belligerents and, apart from making other concessions to the Margraves, he had to pay homage to them.

PL

Między 1277 a 1283 r. doszło do sporu, a następnie wojny o urząd arcybiskupa magdeburskie- go. Przeciwko wybranemu najpierw Güntherowi von Schwalenberg, a potem Bernhardowi von Wölpe wystąpili margrabiowie brandenburscy z linii joannickiej. Forsowali oni wybór ich brata Eryka na wspomniany urząd. Po drugiej stronie sporu znaleźli się margrabiowie z linii ottońskiej. Sytuacja ta groziła wybuchem wojny domowej w Marchii Brandenburskiej. Plany margrabiów linii joannickiej poparło pierwotnie Pomorze Zachodnie. Po ich stronie znalazł się tak biskup kamieński Herman, jak i książę Barnim I. Dwór pomorski, nie tylko. ze względu na obowiązki lenne względem margrabiów, ale też i związki rodzinne łączące Barnima I i jego syna Bogusława IV z obiema liniami margrabiów, nie mógł pozostać w stosunku do tych wydarzeń obojętny. Nie można wykluczyć też możliwości, że margrabiom joannickim udało się w 1278 r. namówić do współdziałania książąt wielkopolskich i Mści- woja II wschodniopomorskiego. Pod koniec 1278 r. umarł Barnim I, co wpłynęło na zabiegi przedstawicieli obu linii margrabiów brandenburskich, by zapewnić sobie współpracę jego następcy, Bogusława IV. Książę jednak nie zamierzał chyba wspierać żadnej ze stron. Co więcej wobec problemów wewnętrznych Askańczyków brandenburskich, zaczął myśleć o samodzielności politycznej. Plany te jednak się nie powiodły. Jeszcze w 1280 r. swą neutralność w sporze między margrabiami ogłosił faktycznie biskup kamieński Herman von Gleichen. Bogusław IV próbował bronić swej niezależności wchodząc w sojusz z Lubeką i uczestnicząc w antybrandenburskim lantfrydzie Rostockim (1283). W 1284 r. znalazł się jednak w szeregu przegranych i oprócz innych ustępstw na rzecz margrabiów, musiał złożyć im hołd.

10

Remarks on the treaty of 20 March 1289 between the Brandenburg Margraves of the Johannine line and Prince Vitslav II of Rügen, and the place of this agreement in the plans to seize Gdańsk Pomerania after the death of Mestwin II

30%

Smoliński M.

Studia Maritima

|

2020

|

vol. 33

53-84

EN

On 20 March 1289 in Prenzlau, the Rugian Prince Vitslav II concluded a treaty with the Brandenburg Margraves from the Johannine line: Otto IV “with the Arrow” and Conrad. The agreement concerned an equal division of Gdańsk Pomerania, which was intended to be seized after the death of Mestwin II. It also contained clauses regarding the possibility of acquiring the Sławno land by peaceful means or by force. Its takeover was to be handled by Vitslav II. The Brandenburg Margraves, Otto IV and Conrad, committed themselves to military and financial support of Vitslav II in this undertaking. After seizing the Sławno land, Vitslav II agreed to pay the Margraves 3,050 silver marks. The Treaty of Prenzlau has been discussed several times in the literature of the subject. However, for some reason the development of research on the relationship between Brandenburg and Pomerania has not broadened the knowledge of its content in the literature on the subject. With regard to some items, one can even speak of a re- gression in the knowledge of the provisions of the Treaty of Prenzlau. For this reason, this study attempts to indicate the simplifications that contributed to the ever-rudi- mentary knowledge of the agreement in the works of contemporary researchers. It seems that the Prenzlau Treaty should be considered in the light of the fief law functioning in the German Reich. It was concluded by the parties that recognized and respected this law. This fact possibly explains why it was necessary for Vitslav II to pay the Brandenburg Margraves a fee after the seizure of the Sławno land.

PL

20 marca 1289 r. w Prenzalu princeps rugijski Wisław II zawarł układ z margrabiami brandenburskimi wywodzącymi się z linii joannickiej: Ottonem IV ze Strzałą i Konradem. Umowa dotyczyła równego podziału Pomorza Gdańskiego, które zamierzano opanować po śmierci Mściwoja II. Zawierała też klauzule dotyczące możliwości pozyskania na drodze pokojowej lub militarnej ziemi sławieńskiej. Operację jej przejęcia przeprowadzić miał Wi- sław II. Margrabiowie brandenburscy Otton IV i Konrad zobowiązali się do militarnego i finansowego wspomożenia Wisława II w tym przedsięwzięciu. Po zajęciu ziemi sławieńskiej Wisław II zgodził się zapłacić margrabiom 3050 grzywien srebra. Układ prenzlawski kilkakrotnie był już omawiany w literaturze przedmiotu. Z jakiegoś jednak powodu rozwój badań nad relacjami między Brandenburgią i Pomorzem nie pogłębił znajomości jego treści w literaturze przedmiotu. W niektórych punktach można wręcz mówić o regresie w znajomości postanowień umowy prenzlawskiej. Z tego powodu w niniejszym artykule starano się wskazać uproszczenia, które przyczyniły się do coraz słabszej recepcji układu w świadomości współczesnych badaczy. Wydaje się, że układ prenzalawski powinien być rozpatrywany na tle prawa lennego funkcjonującego w Rzeszy Niemieckiej. Zawarły go strony, które owe prawo uznawały i je respektowały. Dzięki temu być może daje się wyjaśnić konieczność zapłaty margrabiom brandenburskim przez Wisława II, po zajęciu przez niego ziemi sławieńskiej.

Refine search results

2 Studia Maritima

2 Yearbook of Conrad Studies

1 Acta Neophilologica

1 Annales Neophilologiarum

1 Między Oryginałem a Przekładem

1 Pamiętnik Literacki

1 Prace Językoznawcze

1 Tematy i Konteksty

3 2021

1 2020

1 2016

1 2015

2 2012

2 2011

2 Kujawska-Lis E.

2 Smoliński M.

1 Adamowicz-Pośpiech A.

1 Adamowicz‑Pośpiech A.

1 Busza A.

1 Chemengui I.

1 Skolik J.

1 Szkaradnik K.