Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Czech drama

Sort By:

Limit search:

"Diderot miloval mystifikace", a co Milan Kundera?

100%

Jungmannová L.

Česká literatura (Czech Literature)

2017

vol. 65

issue 2

235-256

This article deals with the issue of the probably secret authorship of the play Juro Jánošík, which was officially signed by Karel Steigerwald and presented in 1973 at the Jiří Wolker Theatre in Prague. The author of this study quotes the reflections which ascribe this work to Milan Kundera, following a detailed analysis of the poetics of his plays Majitelé klíčů (Owners of the Keys, 1961), Ptákovina (The Blunder, 1966) and Jakub a jeho pán (Jacques and his Master, 1971), and the subsequent comparison of these dramas from the standpoint of form, structure and time-space conception. She concludes that Juro Jánošík has an identical approach to structure and time-space as Kundera's well-known plays and that we should in fact be able to ascribe the drama to Milan Kundera on this basis.

Příspěvek řeší problém pravděpodobně utajeného autorství hry Juro Jánošík, pod níž je oficiálně podepsán Karel Steigerwald a která byla v roce 1973 uvedena v pražském Divadle Jiřího Wolkra. Autorka ve studii cituje reflexe, které jmenované dílo připisují Milanu Kunderovi, poté podrobně analyzuje poetiku jeho her Majitelé klíčů (1961), Ptákovina (1966) a Jakub a jeho pán (1971) a následně tato dramata srovnává z hlediska formy, struktury a koncepce časoprostoru. Závěrem vyvozuje, že Juro Jánošík prezentuje shodný přístup ke struktuře a časoprostoru jako známé Kunderovy hry a že bychom na tomto základě mohli drama autorsky přiřknout skutečně Milanu Kunderovi.

Polityka picia. Kilka przypadków z powojennego czeskiego teatru

80%

Firlej A.

Bohemistyka

2019

issue 3

352-364

The sketch is devoted to five post-war Czech theatrical plays in which the motifs of the feast and alcohol are the signs of belonging or not belonging to the specified community and in most cases intertwine with the theme of politics: Audience of V. Havel, Švejkův vnuk of L. Balák, Nože a růže aneb topless party of M. Urban, Růže pro Marketu of M. Viewegh and Nahniličko of I. Kraus. The analysis is based mainly on the antropological models of feast offered by Michael Dietler, Brian Hayden and Claude Grignon, but their model of ‘diacritic feast’ is modified for the needs of the sketch. In the above mentioned dramas, the way of feasting and the favourite type of alcohol indicates the position of the character as the ‘stranger’ (like in Audience, Švejkův vnuk) or the ‘ruler’, ‘leader’ (Nože a růže anebo topless party). Drinking alcohol provides also a specific dramatic rhythm. Additionaly in Viewegh’s and Kraus’ play the state of intoxication metaphorizes the “abnormal” period of velvet revolution or the transformation. The ritual of feasting organizes the scenery, rhythm and movement of characters, activating a number of cultural associations. The gradual “opening” of the characters, caused by changes in their consciousness, reveals inner motivation, unmask the superficiality of the bond, conduct a parallel between the individual and the collective imagery.

Szkic poświęcony jest pięciu powojennym czeskim sztukom teatralnym, w których motywy uczty i alkoholu są przejawami przynależności do określonej społeczności, a w większości przypadków przeplatają się z tematem polityki: Audience V. Havla, Švejkův vnuk L. Baláka, Nože a růže aneb topless party M. Urbana, Růže pro Marketu M. Viewegha i Nahniličko I. Krausa. Analiza opiera się głównie na antropologicznych modelach uczty opisanych przez Michaela Dietlera, Briana Haydena i Claude’a Grignona, przy czym ich model „święta diakrytycznego” został zmodyfikowany na potrzeby szkicu. We wspomnianych dramatach sposób ucztowania i ulubiony rodzaj alkoholu wskazuje pozycję bohatera jako „nieznajomego” (jak np. w dramatach Audience czy Švejkův vnuk) lub „władcy”, „lidera” (jak np. w Nože a růže anebo topless party). Picie alkoholu zapewnia również specyficzny dramatyczny rytm. Dodatkowo w sztuce Viewegha i Krausa stan odurzenia metaforyzuje „nienormalny” okres aksamitnej rewolucji lub transformacji. Rytuał biesiadowania organizuje scenerię, rytm i ruch postaci, aktywując szereg stowarzyszeń kulturalnych. Stopniowe „otwieranie się” bohaterów, spowodowane zmianami w ich świadomości, ujawnia wewnętrzną motywację, demaskuje powierzchowność więzi między nimi, ukazuje paralelę między indywidualnym a zbiorowym wyobrażeniem.

Refine search results

1 Bohemistyka

1 Česká literatura (Czech Literature)

1 2020

1 2017

1 Firlej A.

1 Jungmannová L.

Search results

"Diderot miloval mystifikace", a co Milan Kundera?

Polityka picia. Kilka przypadków z powojennego czeskiego teatru