Search results

1

“…There Will Be Only One Fold, One Shepherd”. Relecture of John 10,16 in an Ecumenical Perspective

100%

Siemieniec T.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

vol. 61

|

issue 7: Teologia Ekumeniczna

103-114

XX

Prezentowany artykuł zawiera propozycję relektury wersetu J 10,16 w perspektywie ekume-nicznej. Tekst J 10,16 mówi o „innych owcach”, które Jezus ma przyprowadzić, aby nastała jedna owczarnia i jeden pasterz. Punktem wyjścia jest analiza egzegetyczna J 10,16 w kontekście całej mowy o Dobrym Pasterzu. Nowa jedna owczarnia będzie się składać z dwóch grup, które przedstawione zostały za pomocą metafory owiec. Pierwsza grupa – owce z owczarni (gr. aulē) – uosabia uczniów Jezusa, którzy pochodzą ze wspólnoty żydowskiej. Druga grupa – „inne owce” – to uczniowie pochodzący ze środowisk pogańskich. Obie grupy utworzą jedną owczarnię. W kontekście innych tekstów Janowych można powiedzieć, że początkiem owego dzieła jednoczenia owczarni jest wywyższenie Jezusa, czyli Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie. Od tego momentu rozpoczyna się przyłączanie do nowej owczarni chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Dynamizmem spajającym owczarnię będzie słuchanie głosu Pasterza, tzn. przyjmowanie objawienia przyniesionego przez Jezusa, które będzie prowadzić do wiary w Niego. Patrząc na tekst J 10,16 z perspektywy ekumenicznej, trzeba stwierdzić, że, po pierwsze, zaistnienie jednej owczarni będzie procesem rozciągniętym w czasie. Droga do jedności jest długa. Wyraża to czasownik γίνομαι [ginomai], który wskazuje na proces stawania się jednej owczarni. Po drugie, wiele zależy od tego, jak owce słuchają głosu pasterza. Z tego powodu wszyscy chrześcijanie powinni dokonywać ciągłej refleksji nad umiejętnością słuchania głosu Pasterza, tzn. nad umiejętnością percepcji objawienia, które On przyniósł. Poznanie i zrozumienie tego objawienia wiąże się z rzetelnym podejściem do badań nad Biblią, która zawiera to, co niegdyś zwiastował „głos Pasterza”. Poprawne odczytywanie Biblii sprawia, że głos Pasterza niejako na nowo ożywa i przyciąga kolejne owce do jednej owczarni.

2

Program pokutny w dawnym kościele misjonarzy w Siemiatyczach

85%

Rolska I.

Roczniki Humanistyczne

|

2020

|

vol. 68

|

issue 4

175-190

EN

The Council of Trent confirmed the Church’s teaching on the law of penance, focusing on confession of sins and sacramental absolution. It was a response to the erroneous teaching of Protestantism, which rejected most of the sacraments by recognising only the sacraments of baptism and the Eucharist. The sacrament of penance was established by Christ on the day of the resurrection. The apostles, followed by priests, received the power to forgive sins. The doctrine of the Holy Sacraments, and especially of penance and the Eucharist, was preached by the members of the Congregation of the Mission founded by Vincent de Paul during missions in many European countries. The main task of the missionaries was to encourage the faithful to confess their sins and receive the sacrament of penance. This sacrament was perceived as a spiritual cure for the sinners and through repentance they could return to the merciful God. The missionaries came to Siemiatycze in 1717. They took over the parish and the church, which they expanded and re-equipped, inter alia by adding six oak regency confessionals (ca. 1744). The finials of the confessionals featured paintings of penitents absolved by God: Mary Magdalene, King David, the prodigal son and St. Peter. The purpose of the scenes in the paintings was to make it clear to the faithful that the sacrament of penance is a sign that God never leaves people, but always opens the way for their return. Through the paintings in the finials, the sinners were to be assured that repentance and confession of sins to the priest and the penance given by him lead to the forgiveness of sins by God by virtue of the “power of the keys” – the priestly absolution. The images in the confessionals also indicated that for the sinner, the confession is the way back to and the source of God’s mercy. This was emphasised by two consecutive images in the confessionals: the Good Shepherd finding the stray sheep and the scene showing St. Peter and Christ at the moment of handing over the keys. For the faithful, the figure of St. Peter indicated that he would strengthen and guard the faith against all human weakness.

PL

Sobór Trydencki potwierdził naukę Kościoła o prawie pokutnym, skupiając się na wyznaniu grzechów i sakramentalnym rozgrzeszeniu. Była to odpowiedź na błędną naukę protestantyzmu, który odrzucał większość sakramentów, uznając tylko sakramenty chrztu i Eucharystii. Sakrament pokuty ustanowił Chrystus w dniu zmartwychwstania. Apostołowie otrzymali władzę odpuszczenia grzechów, a po nich kapłani. Naukę o Sakramentach Świętych, a szczególnie o pokucie i Eucharystii głosili członkowie Zgromadzeni Misji Wincentego a Paulo na misjach w wielu krajach Europy. Głównym zadaniem misjonarzy podczas głoszenia prowadzonych przez nich misji było zachęcanie wiernych do odbycia spowiedzi i przyjęcia sakramentu pokuty. Sakrament ten miał być duchowym lekarstwem dla grzesznika, a jego nawrócenie – drogą powrotu do miłosiernego Boga. Do Siemiatycz misjonarze przybyli w roku 1717. Objęli parafię i kościół, który rozbudowali i na nowo wyposażyli, m.in. wstawiając sześć dębowych, regencyjnych konfesjonałów (ok. 1744). W zwieńczeniach konfesjonałów zostały umieszczone malarskie przedstawienia pokutników, którym Bóg przebaczył winy: Marii Magdalenie, królowi Dawidowi, synowi marnotrawnemu i św. Piotrowi. Zadaniem scen przedstawionych na obrazach było unaocznienie wiernym, iż sakrament pokuty jest znakiem, że Bóg nigdy nie opuszcza człowieka, lecz zawsze otwiera przed nim drogę powrotu. Umieszczone w zwieńczeniach konfesjonałów malarskie przedstawienia pokutników miały przekonać grzeszników, że żal i wyznanie grzechów kapłanowi, nałożona przez niego pokuta i udzielona, na mocy „władzy kluczy”, absolucja prowadzą do odpuszczenia grzechów przez Boga. Obrazy w konfesjonałach wskazywały również, że spowiedź jest dla grzesznika drogą powrotu i źródłem miłosierdzia Bożego. Podkreślały to dwa kolejne przedstawienia w konfesjonałach: Dobry Pasterz odnajdujący zbłąkane owce oraz scena ukazująca św. Piotra i Chrystusa w momencie przekazania kluczy. Postać św. Piotra dla wiernych miała być znakiem, że będzie on umacniał i strzegł wiary przed wszelką ludzką słabością.

3

Chrystus – Król Miłosierdzia

80%

Szczurek J. D.

Polonia Sacra

|

2015

|

vol. 19

|

issue 4

EN

The Apostolic Group of Divine Mercy promotes the worship of Christ the King of Mercy. The Christological title “King of Mercy” occurs in the Diary of St. sister Faustina Kowalska (no. 83; 1146; cf. 378). The article is devoted to answering the question regarding relationship between the Divine Mercy devotion and the worship of the King of Mercy. The answer is summed up in this sentence: the devotion to the Divine Mercy is a Trinitarian one and that to King of Mercy is a Christological one and emphasizes the kingship of Christ, and thus also His humanity.

PL

Apostolska Grupa Miłosierdzia Bożego popularyzuje kult Chrystusa – Króla Miłosierdzia. Tytuł „Król Miłosierdzia” występuje w Dzienniczku św. Siostry Faustyny Kowalskiej (Dz. 83; 1146; por. 378). Artykuł poświęcony jest poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o stosunek kultu miłosierdzia Bożego do kultu Króla Miłosierdzia. Odpowiedź streszcza się w zdaniu: kult miłosierdzia Bożego jest trynitarny, kult Króla Miłosierdzia jest chrystologiczny i podkreśla godność królewską Chrystusa, a tym samym także Jego człowieczeństwo.

4

Chrystus – Król Miłosierdzia

80%

Szczurek J. D.

Polonia Sacra

|

2015

|

vol. 19

|

issue 4(41)

193-206

PL

Apostolska Grupa Miłosierdzia Bożego popularyzuje kult Chrystusa – Króla Miłosierdzia. Tytuł „Król Miłosierdzia” występuje w Dzienniczku św. Siostry Faustyny Kowalskiej (Dz. 83; 1146; por. 378). Artykuł poświęcony jest poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o stosunek kultu miłosierdzia Bożego do kultu Króla Miłosierdzia. Odpowiedź streszcza się w zdaniu: kult miłosierdzia Bożego jest trynitarny, kult Króla Miłosierdzia jest chrystologiczny i podkreśla godność królewską Chrystusa, a tym samym także Jego człowieczeństwo.

EN

The Apostolic Group of Divine Mercy promotes the worship of Christ the King of Mercy. The Christological title “King of Mercy” occurs in the Diary of St. sister Faustina Kowalska (no. 83; 1146; cf. 378). The article is devoted to answering the question regarding relationship between the Divine Mercy devotion and the worship of the King of Mercy. The answer is summed up in this sentence: the devotion to the Divine Mercy is a Trinitarian one and that to King of Mercy is a Christological one and emphasizes the kingship of Christ, and thus also His humanity.

Refine search results

2 Polonia Sacra

1 Roczniki Humanistyczne

1 Roczniki Teologiczne

1 2020

2 2015

1 2014

2 Szczurek J. D.

1 Rolska I.

1 Siemieniec T.

“…There Will Be Only One Fold, One Shepherd”. Relecture of John 10,16 in an Ecumenical Perspective

Program pokutny w dawnym kościele misjonarzy w Siemiatyczach

Chrystus – Król Miłosierdzia

Chrystus – Król Miłosierdzia