Search results

1

Kolekcja rękopisów symfonii Carla Dittersa von Dittersdorfa z Sächsische Landesbibliothek – Staats- und Universitätsbibliothek Dresden

100%

Kula M.

Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ

|

2017

|

issue 4(35)

63-90

EN

Dresden played no role in Carl Ditters von Dittersdorf ’s life. But history made this city one of the most significant places regarding preserved sources of his works. In the Department of Special Collections (German: Sondersammlungen) of the Sächsische Landesbibliothek—Staats- und Universitätsbibliothek in Dresden (English: Saxon State and University Library Dresden, abbr.: SLUB), there are, among others, more than thirty archival sources containing Carl Ditters von Dittersdorf’s symphonies. That makes third richest collection of symphonic works by this composer. The majority of sources comes from the court’s theatre of Duke Frederic August Braunschweig-Oels in Oels (Öls, Polish: Oleśnica). It is one of the most representative collections of Dittersdorf ’s symphonies of all known archives. There are several composer’s autographs, partial autographs, a large variety of works of all compositional periods, a few unique copies of symphonies. A minor body of Dittersdorf ’s symphonies comes from two different sources, until recently unknown. One group is the set of partbooks (from the time of Dittersdorf) including—apart from Dittersdorf’s works—several dozen movements of serenades, symphonies, string quartets etc. of G.B. Sammartini, J.G. Graun, J.Ph. Rameau, the Stamitz family and J. Haydn, apparently performed on the occasion of court activities, not in concerts. The second, from 1860s, is the set of scores prepared by C. Mehner.

2

The Collection of Manuscripts of Carl Ditters von Dittersdorf ’s Symphonies from Sächsische Landesbibliothek—Staats- und Universitätsbibliothek Dresden

100%

Kula M.

Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ

|

2017

|

issue 4(35) Eng

63-92

EN

Dresden played no role in Carl Ditters von Dittersdorf ’s life. But history made this city one of the most significant places regarding preserved sources of his works. In the Department of Special Collections (German: Sondersammlungen) of the Sächsische Landesbibliothek—Staats- und Universitätsbibliothek in Dresden (English: Saxon State and University Library Dresden, abbr.: SLUB), there are, among others, more than thirty archival sources containing Carl Ditters von Dittersdorf’s symphonies. That makes third richest collection of symphonic works by this composer. The majority of sources comes from the court’s theatre of Duke Frederic August Braunschweig-Oels in Oels (Öls, Polish: Oleśnica). It is one of the most representative collections of Dittersdorf ’s symphonies of all known archives. There are several composer’s autographs, partial autographs, a large variety of works of all compositional periods, a few unique copies of symphonies. A minor body of Dittersdorf ’s symphonies comes from two different sources, until recently unknown. One group is the set of partbooks (from the time of Dittersdorf) including—apart from Dittersdorf’s works—several dozen movements of serenades, symphonies, string quartets etc. of G.B. Sammartini, J.G. Graun, J.Ph. Rameau, the Stamitz family and J. Haydn, apparently performed on the occasion of court activities, not in concerts. The second, from 1860s, is the set of scores prepared by C. Mehner.

3

Drezno w relacjach polskich osiemnastowiecznych peregrynantów. Rekonesans .

75%

Pliszka M.

Wiek Oświecenia

|

2020

|

vol. 36

26-43

PL

The article analyses descriptions, memories, and notes on Dresden found in eighteenth-century accounts of Polish travellers. The overarching research objective is to capture the specificity of the way of presenting the city. The ways that Dresden is described are determined by genological diversity of texts, different ways of narration, the use of rhetorical repertoire, and the time of their creation. There are two dominant ways of presenting the city: the first one foregrounds the architectural and historical values, the second one revolves around social life and various kinds of games (redoubts, performances).

4

„Koza z wózkiem, na którym wiozła kota i pieska za arlekiny poubierane…”. Wizyta Hohenzollernów na dworze drezdeńskim w 1728 roku

51%

Perłakowski A.

Wschodni Rocznik Humanistyczny

|

2020

|

vol. XVII (2020)

|

issue 3: Dwór w Rzeczypospolitej i państwach ościennych, pod red. Artura Goszczyńskiego i A. Selina

243-263

PL

W artykule podjęto problem opisu wizyty w Dreźnie w początkach 1728 r., monarchy pruskiego Fryderyka Wilhelma I i jego syna Fryderyka (późniejszego Fryderyka II), sporządzonego w formie kilku relacji przez jednego z przedstawicieli polskiej elity politycznej – Antoniego Sebastiana Dembowskiego, ówczesnego regenta kancelarii koronnej. Relacje te mają charakter unikatowy, ponieważ nie tylko są opisem imprez urządzanych na cześć zaproszonych gości, ale również mogą stać się przyczynkiem do szeroko zakrojonych badań nad stosunkiem Polaków do otaczającej ich „drezdeńskiej” rzeczywistości, którą definiowało nie tylko otoczenie dworskie, ale też i elity saskie oraz zwykli mieszkańcy stolicy elektoratu.

EN

The article discusses the problem of describing the visit to Dresden at the beginning of 1728 of the Prussian monarch Frederick William I and his son Frederick (later Frederick II), drawn up in the form of several reports by one of the representatives of the Polish political elite - Antoni Sebastian Dembowski, regent of the Crown Chancellery at the time . These reports are unique, because they are not only a description of events organized in honor of the invited guests, but can also contribute to extensive research on the attitude of Poles to the surrounding reality of “Dresden”, which was defined not only by the court circle, but also by the Saxon elite and ordinary inhabitants of the capital of the electorate.

RU

В статье рассматривается проблема описания визита в Дрездене, в начале 1728 года, прусского монарха Фридриха Вильгельма I и его сына Фридриха (впоследствии Фридриха II), составленная в виде нескольких отчетов одного из представителей польской политической элиты - Антония Себастьяна Дембовского, тогдашнего регента королевской канцелярии. Эти отчеты уникальны тем, что являются не только описанием мероприятий, организованных в честь приглашенных гостей, но и могут стать вкладом в обширное исследование отношения поляков к окружающей «дрезденской» действительности, которое определялось не только придворным антуражем, но и элитой Саксонской и простыми жителями столичного электората.

5

„Refleksje” kanclerza koronnego Jana Małachowskiego (1755–1757)

51%

Szwaciński T.

Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej

|

2019

|

vol. 54

|

issue 1

27-57

EN

In 1753, Great Crown Chancellor Jan Małachowski joined the so-called “Kolbuszowa party”, which meant his entering into conflict with the Saxon-Polish court. Despite this, he did not intend to remain in opposition, although he ruled out agreement with the leader of the new court party, Jerzy August Mniszech. In 1755, he began correspondence with the first Saxon minister Heinrich Brühl and with the secretary of the Russian mission in Warsaw Jan Rzyszczewski. He intended to gain decisive influence on the situation in the Commonwealth through Russian protection, and the Dresden court would be forced to accept this situation. The article presents and analyses Russian diplomatic correspondence on this issue. The Russians agreed to Małachowski’s presentation of his project of arrangement of Polish affairs.In October 1755, the chancellor presented Rzyszczewski with his “Reflections”. He wrote in them that although Russia had always wanted to keep peace in Poland and to observe the laws, it was portrayed by supporters of France as a force using violence. Even if that was the case, wrote the chancellor, it served the Poles themselves. Russia’s attitude to Poles he compared to a father using the rod to discipline his unruly children. Małachowski asked that a new Russian ambassador be quickly appointed in Poland, who would be a mediator in conflicts. As a model, he cited the example of the impartial mediation of Tsar Peter I between August II and the confederates in 1716. At the end of the project, Małachowski suggested that the new Russian diplomat should organise Polish affairs through the persons of Polish primate and chancellor. This was to serve Małachowski to become an administrator of order in Poland alongside the new Russian ambassador. St Petersburg’s response to Małachowski’s proposals was cautious, the case was being postponed. The immediate effect was that in 1756 the chancellor was put back on the Russian pay list with the amount of 7,000 rubles a year.In April 1756, a decision was made in St Petersburg to send a new diplomat to Poland. Although this was due to the broader plans of Russia, Małachowski was told that this step was due to his requests. Encouraged by this declaration, the chancellor began new negotiations with Brühl, and kept St Petersburg informed in detail. He told the Saxon first minister that Russia had offered him partnership in resolving Polish conflicts. However, due to the silence of St Petersburg, the matter was brought to an impasse. It was only in March 1757 that the text of Małachowski’s “Reflection” was quoted as a fragment of instructions for the new Russian diplomat in Poland, Mikhail Volkonsky. Małachowski, however, did not obtain any personal benefits from this.

RU

Канцлер великий коронный Яна Малаховский в 1753 г. примкнул к т.н. «Кольбушовской партии», что означало вступление в конфликт с саконско-польским двором. Несмотря на это, он не намеревался оставаться в оппозиции, однако исключал примирение с руководителем новой придворной партии Ежи Августом Мнишеком. В 1755 г. Малаховский начал переписываться с первым министром Саксонии Генрихом Брюлем, а также с секретарем российского посольства в Варшаве Яном Ржищевским. С помощью российского покровительства он намеревался приобрести решающее влияние на ситуацию в Речи Посполитой. Дрезденский двор был бы принужден примириться с таким положением дел. В тексте была представлена и проанализирована российская дипломатическая переписка, касающаяся этого вопроса. Русские согласились на то, чтобы Малаховский предъявил им проект исправления польских дел.В октябре 1755 г. канцлер представил Ржищевскому свои «Рефлексии». Он отметил в них, что хотя Россия всегда желала сохранить в Польше мир и соблюдать законы, то была представлена сторонниками Франции, как держава, прибегавшая к насилию. Даже если так и было, писал канцлер, то это было полезно самим полякам. Он сравнил отношение России к полякам к отцу, применявшему розги к непослушным детям.Малаховский просил, чтобы быстро назначить нового российского посла в Польше, который стал бы арбитром в конфликтах. Он приводил в пример беспристрастное посредничество Петра I между Августом II и конфедератами в 1716 г. В завершении проекта Малаховский напоминал, что новый российский дипломат должен уладить польские дела через посредничество примаса и канцлера. Таким образом Малаховский намеревался обеспечить себе пост наместника в Польше рядом с новым российским послом. Ответ Петербурга на предложения, содержавшиеся в «Рефлексиях» был довольно осторожный, дело было отложено до другого времени. Непосредственным результатом стало возвращение Малаховскому в 1756 г. российского финансирования суммой 7000 рублей в год.В апреле 1756 г. в Петербурге было принято решение послать в Польшу нового дипломата. Несмотря на то, что это было последствием более обширных планов России, Малаховского заверили, что этот шаг был результатом его прошений. Канцлер, поощренный таким заявлением, начал новые переговоры с Брюлем, о которых детально информировал Петербург. Он уверял саксонского первого министра в том, что Россия предложила ему соучастие в разрешении польских конфликтов. Однако из-за молчания Петербурга дело зашло в тупик. Только в марте 1757 г. текст «Рефлексий» Малаховского был приведен, в качестве фрагмента инструкции новому российскому дипломату в Польше – Михаилу Волконскому. Однако Малаховскому это не принесло никакой персональной выгоды.

PL

Praca jest poświęcona analizie „Refleksji” kanclerza wielkiego koronnego Jana Małachowskiego, które zostały przygotowane w 1755 r. Stanowiły one złożoną przez kanclerza na ręce sekretarza rosyjskiego poselstwa w Warszawie Jana Rzyszczewskiego propozycję nowego ułożenia przez Rosję spraw polskich. Celem Małachowskiego było wzmocnienie swojej pozycji na polskiej scenie politycznej. Rosja wykorzystała „Refleksje”, wpisując je w 1757 r. do instrukcji nowego dyplomaty w Polsce Michaiła Wołkonskiego, jednak kanclerz nie osiągnął spodziewanych korzyści.

6

‘Il grosso pacco della musica’: The Galuppiana Consignments for August III and Count Heinrich von Brühl in Warsaw, 1757–1761

51%

Ágústsson J.

Muzyka

|

2020

|

vol. 65

|

issue 2

62-104

PL

Drezdeńska Sächsische Landesbibliothek – Staats- und Universitätsbibliothek (SLUB) przechowuje jedną z największych na świecie kolekcji twórczości religijnej i świeckiej włoskiego kompozytora Baldassara Galuppiego, zwanego „il Buranello”. Jego muzyka operowa cieszyła się wielką popularnością w połowie lat pięćdziesiątych XVIII w. u króla polskiego i elektora saskiego Augusta III oraz innych członków jego dworu. Imponująca kolekcja Galuppianów zawiera liczne kopie utworów liturgicznych pochodzących z pracowni weneckiego księdza i notorycznego fałszerza Iseppa (Giuseppe) Baldana. Niedawno kilka kompozycji błędnie przypisanych Galuppiemu przez Baldana okazało się dziełami Antonia Vivaldiego, do których zalicza się mistrzowskie opracowanie Dixit Dominus (RV 807). W artykule wykazano, że rękopisy Galuppiego–Baldana zostały wysłane w kilku partiach z Wenecji do Warszawy (a nie – jak dotąd myślano – do Drezna) w czasie wojny siedmioletniej (1756–63), kiedy August III rezydował w polskiej stolicy. Pierwszy saski minister hrabia Heinrich von Brühl i jego uzdolniona muzycznie córka Maria Amalia również przebywali w tym czasie w Warszawie, podobnie jak sekretarz Brühla i dyrektor muzyczny Friedrich August von Koenig, który zorganizował dostawy od Galuppiego i Baldana. Fakt wysyłania podczas wojny również z Rzymu oper do Warszawy pokazuje, że w polskiej stolicy arystokracja była na bieżąco z najnowszą twórczością włoską. Relacje z warszawskich wykonań muzyki Galuppiego pojawiają się w oficjalnych dokumentach i listach Friedricha Augusta de Rossi, sekretarza do spraw włoskich na dworze polsko-saskim. Zawierają one opis serenaty wykonanej na 57. urodziny Brühla w sierpniu 1757 r.; w artykule omówiono dowody, które wyraźnie sugerują, że serenata ta, zwana Endimione, została specjalnie skomponowana przez Galuppiego na tę okazję. Przedstawiono też szczegóły dotyczące rękopisów muzycznych wysłanych z Warszawy do Drezna w 1763 r., katalog kolekcji, a także opis nieznanej wcześniej wizyty Galuppiego w stolicy Saksonii w 1765 roku.

EN

The Sächsische Landesbibliothek – Staats- und Universitätsbibliothek Dresden (SLUB), holds one of the world’s largest collections of sacred and secular works by the Italian composer Baldassarre Galuppi, “il Buranello”, whose operatic music was very popular in the mid-1750s with the Saxon elector and Polish king August III and other members of his court. This impressive collection of Galuppiana includes numerous copies of liturgical works from the copying house of the Venetian priest and notorius forger Iseppo (Giuseppe) Baldan. Recently, several compositions falsely attributed to Galuppi by Baldan have turned out to be the works of Antonio Vivaldi, including an excellent setting of Dixit Dominus (RV 807). This article demonstrates that the Galuppi-Baldan manuscripts were sent in several batches from Venice to Warsaw (and not Dresden, as originally thought) during the Seven Years’ War (1756–1763), when August III resided in the Polish capital. The Saxon prime minister count Heinrich von Brühl and his musically gifted daughter Maria Amalia also stayed in Warsaw during this period, as did Brühl’s secretary and musical director Friedrich August von Koenig, who arranged for the purchases from Galuppi and Baldan. The fact that operas were also being sent from Rome to Warsaw during the war shows that the nobility in the Polish capital was up-to-date with all the latest Italian music. Reports of performances of Galuppi’s music in Warsaw is presented through official documents and letters written by Friedrich August de Rossi, secretary of Italian affairs at the Saxon-Polish court. This includes a description of a serenate performed at the fifty-seventh birthday of Brühl in August 1757, and evidence is provided which strongly suggests that the music, the so-called “Endimione” serenate, was specially composed by Galuppi for this occasion. Finally, details of the musical manuscripts being sent from Warsaw to Dresden in 1763 and the cataloguing of the collection is presented, in addition to an account of a previously unknown visit of Galuppi to the Saxon capital in 1765.

7

O muzyce w kręgu Aleksandra Józefa Sułkowskiego (1695–1762)

38%

Paczkowski S.

Muzyka

|

2021

|

vol. 66

|

issue 3

57-91

EN

This article represents the first attempt in musicology to discuss the foundations of the musical patronage of Aleksander Józef Sułkowski (1695–1762). Sułkowski was a cabinet minister to King Augustus III until 1738, when he left the Dresden court to become lord of Rydzyna castle and owner of the town of Leszno and of a huge estate taken over from Stanisław Leszczyński; from 1752, he was also a prince of the Holy Roman Empire. The article discusses the following topics: Sułkowski’s negative role in the process of engaging Giovanni Bindi (known as Porporino, a singer in the ensemble maintained by King Augustus II) for George Frideric Handel’s London orchestra in 1731; the work of the Dresden-based composer Tobias Butz, Sułkowski’s secretary when the latter was a minister in the Secret Cabinet of Saxony (1733–38); Sułkowski’s contribution to organising musical life at the Dresden and Warsaw courts; music in Sułkowski’s milieu after he left Dresden for Rydzyna. The author has also attempted to reconstruct the make-up of the music ensemble maintained by Sułkowski at Rydzyna Castle and the oboe ensembles that existed in army regiments commanded by Sułkowski in Saxony and Poland.

PL

Artykuł stanowi pierwszą w muzykologii próbę przedstawienia podstaw mecenatu muzycznego Aleksandra Józefa Sułkowskiego (1695-1762) – do roku 1738 ministra gabinetowego króla Augusta III, po roku 1738, po opuszczeniu dworu drezdeńskiego w roku 1738 – pana na zamku w Rydzynie, właściciela Leszna i ogromnego majątku przejętego po Stanisławie Leszczyńskim, od roku 1752 – księcia Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W artykule podjęto następujące wątki: negatywny udział Sułkowskiego w procesie angażu śpiewaka kapeli króla Augusta II Giovanniego Bindiego (zwanego Porporinem) do londyńskiego zespołu Georga Friedricha Händla w roku 1731, działalność drezdeńskiego kompozytora Tobiasa Butza jako sekretarza Sułkowskiego w latach jego aktywności w roli ministra saskiego Tajnego Gabinetu (1733-1738), udział Sułkowskiego w organizacji życia muzycznego dworu w Dreźnie i w Warszawie, muzyka wokół Sułkowskiego po jego wyjeździe z Drezna do Rydzyny. Podjęta też została próba rekonstrukcji składu osobowego zespołu muzycznego utrzymywanego przez Sułkowskiego na zamku rydzyńskim oraz składu zespołów oboistów w regimentach wojskowych dowodzonych przez Sułkowskiego w Saksonii i w Polsce.

Refine search results

2 Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ

2 Muzyka

1 Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej

1 Wiek Oświecenia

1 Wschodni Rocznik Humanistyczny

1 2021

3 2020

1 2019

2 2017

2 Kula M.

1 Paczkowski S.

1 Perłakowski A.

1 Pliszka M.

1 Szwaciński T.

1 Ágústsson J.

Kolekcja rękopisów symfonii Carla Dittersa von Dittersdorfa z Sächsische Landesbibliothek – Staats- und Universitätsbibliothek Dresden

The Collection of Manuscripts of Carl Ditters von Dittersdorf ’s Symphonies from Sächsische Landesbibliothek—Staats- und Universitätsbibliothek Dresden

Drezno w relacjach polskich osiemnastowiecznych peregrynantów. Rekonesans .

„Koza z wózkiem, na którym wiozła kota i pieska za arlekiny poubierane…”. Wizyta Hohenzollernów na dworze drezdeńskim w 1728 roku

„Refleksje” kanclerza koronnego Jana Małachowskiego (1755–1757)

‘Il grosso pacco della musica’: The Galuppiana Consignments for August III and Count Heinrich von Brühl in Warsaw, 1757–1761

O muzyce w kręgu Aleksandra Józefa Sułkowskiego (1695–1762)