Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 8

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Ernesto Laclau
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Między populizmem a barbarzyństwem: analiza figury Evity Perón

100%
Geremek Z.
Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny
|
2021
|
vol. 29
|
issue 3-4 (113-114)
39-58
EN
Eva Duarte de Perón, the second wife of Argentine President Juan Domingo Perón, left her mark not only on the 20th century history of Argentine politics, but also on the shaping of the Argentine national identity. She is still alive in literature, art, drama and popculture. In this article we will analyze how the figure of Evita Peron was used by the Peronist movement in Argentina. We will also try to show how important was the role she played in the Argentine identity formation process. The article focuses on the ways, in which the figure of Evita operates within the Argentinian social imaginary not only on a historical level, but also as a cultural artifact, which strengthens her posthumous influence on the Argentinian society.
PL
Eva Duarte de Perón, druga żona argentyńskiego prezydenta Juana Domingo Perona, odcisnęła piętno nie tylko na XX wiecznej historii polityki argentyńskiej, lecz także na kształtowaniu się tożsamości narodowej Argentyńczyków. Postać ta jest wciąż żywa w literaturze, sztuce, twórczości dramatycznej i w popkulturze. W artykule przeanalizujemy w jaki sposób figura Evy Duarte była wykorzystywana przez ruch peronistyczny w Argentynie. Spróbujemy też wykazać, jak ważną, również symbolicznie, rolę odegrała i wciąż odgrywa w kształtowaniu się tożsamości argentyńskiej. Istotą artykułu będzie zatem wykazanie, iż Evita operuje w argentyńskim imaginarium społecznym nie tylko na poziomie historycznym, lecz także jako artefakt kultury, co zwiększa zasięg jej społecznego oddziaływania. Metodologicznie artykuł czerpie z teorii populizmu Ernesto Laclaua, teorii abiektu Julii Kristevy, oraz prac Martina Kohana, Paoli Cortés Rocca oraz Elsy Drucaroff. Mit Evity, z jej różnymi wariantami, skonfrontujemy z wizją kobiecości wypracowaną przez teorie feministyczne, by odpowiedzieć na szereg pytań: Jaka była jej rola w formowaniu się myśli peronistycznej? Czy rzeczywiście możemy uznawać ją za model feministki-rewolucjonistki? Czy sława Evity nie sprawiła, iż zamiast być podmiotem tworzącym dyskurs, stała się jego ofiarą?
2
Publication available in full text mode
Content available

Trzy koncepcje dyskursu: Foucault, Laclau, Habermas

85%
Rasiński L.
Kultura-Społeczeństwo-Edukacja
|
2017
|
vol. 12
|
issue 2
37-54
PL
The aim of this article is to examine three currently dominant concepts of discourse, developed by Michel Foucault, Ernesto Laclau and Jürgen Habermas. I argue that these concepts of discourse constitute neither a coherent methodological agenda nor a coherent theoretical vision. That means that the reference to discourse will always imply engaging with a particular theoretical framework. I briefly discuss the theoretical traditions from which these concepts emerged and point to the essential elements which the respective concepts of discourse derived from these traditions. Concluding, I examine differences between and similarities in the discussed concepts, whereby I address, in particular, the relationship between discourse and everyday language, the notion of subjectivity and the concept of the social world.
3
Publication available in full text mode
Content available

“Did somebody say ‘transition’?” A critical Intervention into the use of a notion

85%
Lukić A., Maslov G.
Praktyka Teoretyczna
|
2014
|
vol. 13
|
issue 3
203-223
PL
From the time of its introduction, the concept of ‘transition’ has effected a tectonic shift in our understanding of post-socialism. In the process which has taken place during the last couple of decades after the collapse of East European socialist regimes, it has become transformed from one of the signifiers of the political and social change which occurred into a cornerstone for thinking, analyzing and predicting the future of post-socialism. Furthermore, in this article it is posited that all the political and social processes occurring in the ex-socialist countries are defined in relation to transition as an all-encompassing form of post-socialist experience. Relying on the discursive theory of Ernesto Laclau, this article attempts to consider together the usually separated questions of epistemology and ontology, and to ask what is the connection between scientific origins of the concept of transition and its political legitimacy. We claim that transition is a “sutured“ structure composed of various social experiences and political strategies, which naturalizes and universalizes the contingent power struggles that are taking place and will take place in the future of post-socialist countries. Therefore, severing the existing bonds between transition and the actually existing post-socialism is a necessary precondition for creating a more complex and productive understanding of the societies of East and South East Europe.
4
Publication available in full text mode
Content available

15 Years of DTA. Online Seminar, December 9, 2022

85%
Kopřivová K.
Central European Journal of Communication
|
2023
|
vol. 16
|
issue 2(34)
302-303
EN
“15 years of DTA” event reflected the role of DT since the publication of “Bringing discourse theory into media studies”.
5
Content available remote

Role "ledna" v diskurzu pražského jara

85%
Broučková K.
Moderní dějiny: sborník k dějinám 19. a 20. století (Modern History: Studies into 19th and 20th century history)
|
2023
|
vol. 31
|
issue 2
23-51
EN
Despite disparaging undertones surrounding the term “populism” in public debate, the phenomenon remains an elusive and contested concept among political theorists. This paper suggests utilising Ernesto Laclau’s theory of populism to offer a new perspective on the dynamics of the so-called Prague Spring. The Prague Spring appears to be a unique period in Czechoslovak history, almost as ungraspable as defining or understanding populism seems unattainable in political theory. Laclau’s understanding of populism, however, may draw attention to the layers of the political development that have previously been neglected, i.e., the discourse and rhetoric of political representatives, and, therefore, lead to a deeper understanding of Prague Spring’s dynamics. Thus, the paper applies a key category of Laclau’s theory, the “empty signifier”, to grasp the notion of “January”. The thrust of the paper’s argument is that after the plenary session of the Central Committee of the Communist Party in January 1968, the name “January” emerged through uncensored media channels and started being used by various actors as an empty signifier to constitute the “people”.
6
Publication available in full text mode
Content available

Strajk generalny jako rewolucja. Luksemburg, Sorel i współczesne projekty polityki radykalnej

74%
Laskowski P.
Praktyka Teoretyczna
|
2012
|
vol. 6
183-216
EN
As a result of the analysis of general strike, undertaken after 1905 byRosa Luxemburg and Georges Sorel, the boundaries between classical anarchismand orthodox Marxism were blurred. Their vision of spontaneous revolutionarymass movement became a driving force of „new left” activism in the ‚60s and, atthe same time, a starting point for debates concerning concepts of class and consciousnessand the problem of revolutionary political organisation. In the mid-80s,Chantal Mouffe and Ernesto Laclau turned to the heritage of Luxemburg and Sorelto deal with what they perceived as a serious crisis of the left. The aim of this paperis to reexamine the ideas of Luxembourg and Sorel, as well as some of its interpretations,in the context of three revolutionary strategies formulated today – thepractice of the alter-globalization and the Zapatista movement, the universalism ofAlain Badiou, and the philosophy of Giorgio Agamben.
PL
Analizy strajku powszechnego, podejmowane po roku 1905 przez Różę Luksemburg i Georgesa Sorela, przyniosły zatarcie dotąd wyraźnych granic oddzielających klasyczny anarchizm od ortodoksyjnego marksizmu. Przedstawiona przez nich wizja spontanicznego rewolucyjnego ruchu mas napędzała działania „nowej lewicy” lat sześćdziesiątych, stając się zarazem punktem wyjścia dla refleksji nad pojęciem „klasy”, „świadomości”, jak również nad zagadnieniem rewolucyjnej organizacji politycznej.W latach osiemdziesiątych ku dziedzictwu Luksemburg i Sorela zwrócili się Chantal Mouffe i Ernesto Laclau, próbujący zmierzyć się z głębokim kryzysem lewicy. Celem tego tekstu jest ponowna lektura propozycji Luksemburg i Sorela oraz niektórych ich interpretacji, w kontekście trzech strategii rewolucyjnych formułowanych współcześnie – praktyki ruchu alterglobalistycznego i zapatystowskiego, uniwersalizmu Alaina Badiou, wreszcie propozycji Giorgio Agambena.
7

The Hegemonic Subjectification in Ernesto Laclau’s Theory of Discourse

71%
Górski J.
Dialogue and Universalism
|
2019
|
issue 1
233-255
EN
This article discusses the character of hegemonic subjectification as it is seen by Ernesto Laclau. By explaining the concepts of the constitutive features and form of a hegemonically acquired political identity, such as antagonism, undecidability, overdetermination and decision, I define the social fields and dynamics of subjectification. At the same time, I adopt that such subjectification occurs within the boundaries of the particular (demand)–universal, i.e., the ideologically assigned view of identity as totality. Besides, in contrast to Laclau, I juxtapose the dialectically conceived form of the particular–universal relation with its poststructuralist Laclau’s version, and I try to prove that—contrary to Laclau—the idea of hegemony enjoys its vitality thanks to Theodor W. Adorno’s concept of negative dialectics. To determine the points of similarity of the two methods of constructing and deconstructing identity and subjectivity, I reject Elmar Flatschart’s incomparability argument. Lastly, I point out the earlier mentioned points of convergence: on Adorno’s part—the concept of proper names and the concept of constellation; on Laclau’s part—the concept of undecidability and decision which keep discourse ontologically and epistemologically open.
8
Publication available in full text mode
Content available

Róża Luksemburg i konstruowanie podmiotu politycznego

50%
Marzec W.
Praktyka Teoretyczna
|
2012
|
vol. 6
155-181
EN
Rosa Luxemburg is not only an economic author. In texts written indramatic days of 1905 revolution she presented a path-breaking account of constructionof political subjectivities, and thus revolutionary subject, in the very processof revolutionary struggles. The political dimension of her interventions shed anew light on her overall theoretical oeuvre. There is a constant tension between adetermination of revolutionary process by economy and a political construction ofrevolutionary subject out of plurality of social demands. This article is an attemptto “symptomally read” of her texts, as evidence – I argue – of her theoretical strugglewith the political – a radical contingency of the political dimension, whichemerged in the given historical circumstances. Therefore, her works from 1905period could be read as a very early attempt to comprehend the problem, whichwe are still dealing now in thinking revolutionary and emancipatory politics. However,a “closure”in the certain intellectual horizon prevented Luxemburg from drawingultimate consequences of this condition. Nevertheless, the political is still an “invisible cause” generating tension and peculiar theoretical oscillation in Luxemburg’s thinking.
PL
Róża Luksemburg to nie tylko teoretyczka ekonomii. Lektura jej tekstów pisanych w gorących dniach rewolucji 1905 roku ukazuje niezwykle ciekawe ujecie kształtowania się podmiotowości politycznych w procesie walk rewolucyjnych. Ich polityczny wymiar stawia w nowym świetle cały teoretycznydorobek autorki Akumulacji kapitału, ukazując nieustanne napięcie między zdeterminowaniem procesu rewolucyjnego przez czynniki ekonomiczne a politycznym konstruowaniem podmiotu rewolucyjnego z wielości walk społecznych. Artykuł jest próbą „lektury symptomalnej” tekstów Luksemburg,która – jak argumentuję – na skutek specyficznych okoliczności historycznych – zmagała się z tym, co polityczne: radykalną, konieczną kontyngencją pola politycznego. Prace Luksemburg oferują płodną teoretyzację procesówkształtowania tożsamości politycznych, ale przede wszystkim są zapisem pierwszych prób konceptualizacji „źródłowego” problemu polityczności, z którym my również się mierzymy. „Zamknięcie” w horyzoncie pojęciowym jej czasu powoduje niemożliwość opracowania w pełni wynikających zeń konsekwencji – polityczność jest jednak niewidoczną przyczyną generującą ciągłe napięcia i oscylacje w jej myśleniu.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.