Search results

1

„Nawróceni chrześcijanie” – duchowość galijskich arystokratów IV-V wieku

100%

Żurek A.

Vox Patrum

|

2010

|

vol. 55

809-820

EN

Dalla storia ci sono noti assai bene le prominenti figure della Galia tardoantica (IV-V secolo d.C.): Paolino di Nola, Sulplicio Severo, Eucherio di Lione, Salviano di Marsiglia, ecc. Tutti quanti appartenenti alla classe della nobiltà d’allora, ben educati, sposati, in un certo momento della loro vita hanno abbandonato vita monadana e si sono dedicati all’ascezi ed agli ideali monastici. Si parla della „seconda conversione” dopo il battesimo. Nell’articolo viene presentato il fenomeno e si domanda sulla sua natura. Un’analisi dei casi esaminati ci peremette a dare i conclusioni. Anzitutto posiamo dire di un crescente desiderio della vita più vicina a Dio nel mondo già cristianisato ma poco esigente.

2

Dzieło charytatywne Kościoła w Galii w IV-VII wieku w świetle prawodawstwa synodalnego. Zarys problematyki

54%

Skibiński T.

Vox Patrum

|

2015

|

vol. 64

379-391

EN

One of the activities that was undertaken by the Church from its beginning is charity works. This article focuses on answering the question: how and to what extent this problem of charity is present in the Synod’s legislations of the Gaul Church from the 4th to the 7th century. Through the analysis of the Synod’s texts will be shown the Church’s concern in appriopriate stevardship of the ecclesiastical estates, the main groups of persons who need help and the primary rules of doing charity works.

3

Tajemnica wcielenia w galijskiej literaturze V wieku na przykładzie Jana Kasjana

45%

Żurek A.

Vox Patrum

|

2000

|

vol. 38

267-280

IT

Nel suo scritto Giovanni Cassiano esamina i piu scuotanti tesi di Nestorio: negazione della divinita al Cristo e negazione del titolo theotokos alla sua Madre. Con gli argomenti presi dalia Sacra Scrittura e dal credo di Antiochia l'autore del trattato cerca di dimostrare la piena divinita di Cristo.

4

Pochwały na cześć Pana wraz z cudem, który wydarzył się w kraju Eduów (Laudes Domini cum miraculo quod accidit in Aeduico, CPL 1386)

45%

Sawa R.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

623-634

EN

translation

PL

tłumaczenie

5

Władza sądownicza biskupa galijskiego według Grzegorza z Tours

45%

Nowak P.

Vox Patrum

|

2014

|

vol. 62

365-381

EN

From the examples preserved in literature of Gregory of Tours the Gallic Church in the 6th century accomplished a crucial role in the judiciary system of the age. Bishops used to resolve not only own matters concerning the clergy or Canon Laws but also used to pass judgements on various arguments in which lay people were the parties. The highest hierarch acted alone or in the presence of the lay judge and other participants of the dispute and was unquestionably fulfilling formal procedural line. In the judicial procedure the bishop was appearing mainly as a mediator, with hope to reach the compromise by using his own high prestige and following the current law. In this procedure he was guided by a principle of the Christian mercy, clearly considering the Church learning in settling matters according the God’s justice, for which to its own conviction, he was a representative. Gregory’s of Tours iustitia implied such ideas, like the faithful life, charitable activity and the fair revenge. Bishops of this period were appearing consciously in the role of God’s messengers spreading the peace and love, and having the duty to support and protect the poor. In this way bishops are using judicial activity as the form of the pastoral ministry. Through such an attitude they were undoubtedly contributing to create a new civilization and relief the barbaric customs of Dark Ages epoch.

6

Celibat duchownych – normy prawne, jego motywacje i praktyka w Kościele galijskim od połowy IV do połowy VI w. w świetle kanonów synodów kościelnych

45%

Kołosowski T.

Vox Patrum

|

2020

|

vol. 75

285-298

EN

In the beginning, the ancient Church understood celibacy as a state of being unmarried of one’s own free-will. Once, married men were admitted to the clerical state. From the mid-third century, unmarried men who were ordained, could not marry. From the fourth century, the formal law of celibacy was introduced prescribing a total sexual abstinence in relations with one’s wife. These legal norms were confirmed by numerous synods in Gaul to ensure their observance. Abstinence under celibacy is motivated mainly by a cult continence, the teaching of the Gospel and that of St. Paul the Apostle. Non-observance was sanctioned by different penalties, especially removal from the office and excommunication.

PL

W Kościele starożytnym na początku celibat rozumiany jako bezżeństwo był dobrowolny. Bez ograniczeń święcono raz żonatych mężczyzn. Od połowy III w. zabraniano mężczyznom nieżonatym w chwili święceń zawierania małżeństwa po ich przyjęciu. Od IV w. powstało formalne prawo celibatu w sensie wymagania całkowitej wstrzemięźliwości seksualnej w relacjach z żoną. Te normy prawne potwierdzają liczne synody kościelne w Galii i przypominają o obowiązku ich przestrzegania. Celibat wstrzemięźliwości jest motywowany głównie wstrzemięźliwością kultową a także nauczaniem ewangelicznym i św. Pawła Apostoła. Za nieprzestrzeganie tych norm grożą różne kary kościelne, jakimi najczęściej są złożenie z urzędu i pozbawienie komunii.

7

Necator pauperum i necator egentium w prawodawstwie synodów galijskich V-VII wieku

45%

Skibiński T.

Vox Patrum

|

2017

|

vol. 67

543-554

EN

One of the characteristic concepts present in the documents of the Gallic synods from the 5th to the 7th centuries is necator pauperum (slayer of the poor), and related to it necator egentium (slayer of the needy). This article aims to analyse the use of these expressions in the synodal legislation. It shows that the notion generally refers to two types of abuse: retention of the offers due to the Church, and various forms of seizure of Church property. The synods also stipulate severe penalties against those judged guilty of being “slayers of the poor”. The study presents the Gallic Church during a very intense political, social and cultural transition. It is a Church looking for its place in the new post-roman world, at a time of new opportunities and new dangers.

8

Dryades w Historia Augusta a problem metodologii badań nad Celtami

45%

Wawrzyniak K.

Studia Antiquitatis et Medii Aevi Incohantis

|

2021

|

vol. 6

114-138

EN

Augustan History contains passages about druidesses who foretell the future for emperors. Analysis of Historia Augusta results in the conclusion that this information is false. To confirm this statement, verification of the rest of the preserved material is necessary. Considering this, an unequivocal solution to the activities of druidesses in the third century CE is not satisfying.

9

"Historiae" Grzegorza z Tours jako źródło informacji o diecie mieszkańców VI-wiecznej Galii

45%

Jagusiak K., Dybała J., Kokoszko M.

|

2021

|

vol. 20

|

issue 1

7-26

EN

The present article focuses on the presentation of excerpts from the main historical work written by Gregory, bishop of Tours, which deal with food and drink in the diet of his contemporaries in Gaul. The author devoted most space to the menu of the Frankish state elite – royal families, bishops and secular nobles. In addition, he gave some information on a diet of people who avoided the luxury and pleasures for God. The narration of Gregory is our article supported in our article by other sources: medical, historiographical, gastronomical, patristic etc. The most important among them were these written by Venantius Fortunatus, Sidonius Apollinaris, Anthimus, Galen, Oribasius, and Athenaeus of Naucratis. The analysis of the sources, leads us to the conclusion that despite the deep, multidimensional changes that took place between the 5th and 6th centuries in the areas known as Gaul, there were no major changes in the nutritional habits of the local people. It does not mean that the Germanic population did not influence the culinary world of 6th-century Gaul in any way. Sources confirm such influence, however, on this field it was not great. On the basis of the preserved treatises – and the Historiae of Gregory of Tours is one of our key source – one can observe the survival (and continuation) of ancient culinary traditions in the Frankish state.

PL

Artykuł skupia się na przedstawieniu fragmentów głównego dzieła historycznego napisanego przez Grzegorza, biskupa Tours, w których mowa jest o pożywieniu i napojach w diecie współczesnych mu mieszkańców Galii. Autor poświęcił najwięcej miejsca jadłospisowi elity państwa Franków: rodzin królewskich, biskupów i świeckich możnych. Prócz tego podał garść informacji o tym, czym żywili się ludzie stroniący w imię poświęcenia dla Boga od uciech stołu. Dieta pozostałych ludzi interesowała go tylko, gdy dotyczyło to skrajnych zachowań w obliczu klęski głodu. Przekaz zawarty w Historiae został przez nas ukazany na tle fragmentów innych źródeł z epoki późnego antyku i wczesnego średniowiecza, które przybliżają gastronomiczne realia tamtych czasów i stanowią odniesienie dla wiadomości podanych przez Grzegorza z Tours. Duże znaczenie miał tu korpus pism medycznych autorstwa Galena, Orybazjusza, Aecjusza oraz szczególnie bliskiego geograficznie i czasowo Grzegorzowi Antimusa. Ważne były też pisma Sydoniusza Apolinarego i Wenancjusza Fortunata. Pozostałe źródła (patrystyczne, kulinarne, historiograficzne etc.) miały dla nas mniejsze znaczenie, choć uzupełniały rekonstruowaną w artykule rzeczywistość. Na podstawie analizy wykorzystanych dzieł można wysnuć wniosek, że mimo głębokich, wielowymiarowych przemian, jakie nastąpiły między V a VI stuleciem na terenach określanych jako Galia, w wyżywieniu zamieszkujących je ludzi nie zaszły większe zmiany. Zasób produktów (zarówno tych, dostępnych elitom, jak i reszcie społeczeństwa), uzyskiwanych z nich potraw i zwyczajów żywieniowych pozostał bardzo zbliżony. Nie oznacza to, że ludność germańska nie wpłynęła w żaden sposób na kulturę żywieniową VI-wiecznej Galii. Źródła potwierdzają ślady takiego wpływu, jednak w tej dziedzinie życia nie był on wielki. Na podstawie zachowanych traktatów – a Historiae Grzegorza z Tours są jednym z kluczowych świadectw tego zjawiska – można więc mówić o przetrwaniu (i dalszym trwaniu) późnoantycznych tradycji kulinarnych w państwie Franków.

10

Cezary z Arles wobec paenitentia secunda w VI wieku

45%

Kasprzak D.

Polonia Sacra

|

2020

|

vol. 24

|

issue 4

EN

It seems that the homilies of Caesarius, Bishop of Arles, about the faithful having access to canonical penance, were characterized by a sensitivity to the faithful and what was possible for them to practically obtain. The systematic tightening of the standards of public penance, undertaken by subsequent Gallic synods and their legalistic treatment of it, led to a crisis of this practice in the Church of Gaul in the first half of the sixth century. Caesarius, observing the norms of official canonical penance in his teaching, accepted the custom of the vast majority of the faithful, who postponed public penance until the last moments of their lives. So with that in mind, he urged them to make an effort in faith and to be constantly converted. Repentance become the way to practise this Christian conversion. Making it possible for the faithful to prepare themselves throughout their lives through acts of repentance, to be ready for canonical penance at the end of life. Caesarius’s encouragement, however, remained ineffective, since Columba and his brothers, when they appeared in Gaul in the early seventh century, did not continue to follow this practice of canonical penance within the Church.

PL

Wydaje się, że wezwania Cezarego, biskupa Arles, dotyczące przystępowania wiernych do pokuty kanonicznej, odznaczały się wyczuciem wiernych oraz ich realnych możliwości. Systematyczne zaostrzanie norm pokuty publicznej, podejmowane przez kolejne synody galijskie i jej legalistyczne traktowanie, doprowadziło do kryzysu tej praktyki w Kościele Galii w 1. połowie VI wieku. Cezary, przestrzegając w swym nauczaniu norm oficjalnej pokuty kanonicznej, zaakceptował jednak zwyczaj zdecydowanej większości wiernych, którzy odkładali pokutę publiczną na ostatnie chwile życia. Wzywał ich natomiast do podjęcia wysiłku w wierze i do stałego nawracania się. Pokutowanie przez całe życie stało się w jego nauczaniu synonimem chrześcijańskiej metanoi. W ten sposób wierni stale mogli się przygotowywać do owocnego podjęcia pokuty kanonicznej, podejmowanej zwyczajowo pod koniec życia. Zachęty Cezarego pozostały jednak bezskuteczne, skoro Kolumban i jego bracia, kiedy pojawili się w Galii na początku VII wieku, nie spotkali się z praktyką pokuty kanonicznej w tamtejszym Kościele.

11

La lecture à la campagne en Gaule au VIe siècle d’après les Sermons de Césaire d’Arles

36%

Grzywaczewski J.

Vox Patrum

|

2002

|

vol. 42

463-474

EN

brak

12

Wdowy w starożytności chrześcijańskiej i ich posługa w Kościele

36%

Degórski B.

Vox Patrum

|

2002

|

vol. 42

303-318

IT

L'articolo sviluppa un'indagine storico-teologica sulla figura e sulla ministeriailta della vedova nella Chiesa primitiva, anche sullo sfondo dell'attuale problema dogmatico-ecumenico del sacerdozio femminile. In particolare, sono stati presi in considerazione i seguenti temi: il ministero pastorale delle vedove nei secoli II e III, nella Siria Orientale, nelle Chiese monofisite, nella Chiesa bizantina, nella Chiesa in Egitto, nella Chiesa romana, della Gallia della Spagna.

13

„Zazdrośnik ten bezustannie usiłuje szkodzić tym, którzy szukają Boga”. Wpływ bytów demonicznych na losy jednostek i społeczności w "Historiach" Grzegorza z Tours

36%

Ludewicz M. J.

Vox Patrum

|

2020

|

vol. 75

299-316

EN

Gregory of Tours’ Histories is one of the most important sources for the period of transition between antiquity and middle ages. It focuses on Gallic society. The main characters are kings of the Merovingian dynasty, landlords and bishops. Other than talking about its secular protagonists, Gregory pays some attention to spiritual beings. He is convinced about God's providence and Christ's role in the redemption of mankind. The bishop of Tours also supplies some information about evil beings: the Devil and demons. Gregory uses many names to describe the demonic reality, such as the Devil, Satan, Prince of Darkness, demon or demons. Even though he does not go into much detail about them, he gives an impression that he is aware of some internal hierarchy governing demonical beings. Gregory says a lot about actions taken by the Devil in the people of Gaul. He describes demonic possessions, acts of violence conducted under the inspiration of evil spirit as well as disorder caused by him in the community of Poitiers. Although the Evil One is strong and makes a lot of noise, it is still subordinated to Lord. Gregory shares with us his firm belief that the story of the world lies in the hands of God.

PL

W „Historiach” Grzegorza z Tours diabeł i inne byty demoniczne pojawiają się pod różnymi nazwami. W historycznym dziele biskupa opisane zostało wiele sposobów oddziaływania złych duchów zarówno na jednostki, jak społeczności (przypadek wspólnoty klasztornej w Poitiers). W inspiracji diabelskiej Grzegorz widział przyczynę prześladowania chrześcijan, występowania herezji, magii, wróżbiarstwa. Kilkukrotnie w dziele uczonego biskupa pojawił się motyw kobiety będącej narzędziem diabła. Zły duch według pasterza z Tours był inspiratorem grzechów, zarówno pierworodnego, jak i innych (pijaństwo, rozboje). Grzegorz szczególnie podkreślał „pomoc” diabła w dokonaniu samobójstwa. Jednak działania diabła, nawet te najbardziej spektakularne, nie przesłaniały biskupowi Tours wszechmocy Bożej. W kilkukrotnie powtarzanym na kartach dzieła wyznaniu wiary Grzegorz dawał wyraz swemu przekonaniu o historycznym zwycięstwie Chrystusa nad diabłem i jego aktualizacji w cudach dokonywanych przez świętych mężów.

14

San Cesario di Arles e i suoi continuatori e il monachesimo femminile

36%

Degórski B.

Vox Patrum

|

2016

|

vol. 66

179-196

EN

The article presents the Western Women Monasticism in Gaul spread by Saint Caesarius of Arles and his followers. In 506 Saint Caesarius of Arles undertook the building of the Women Monastery of Saint John, which was finalized in 512. The first Abbess of the monastery was Saint Caesarius’ sister, Saint Caesaria. Saint Caesarius wrote the Rule for the monastery in 534. After Saint Caesaria, another Caesaria became Abbess and the monastery counted up to 200 nuns in those years. To Abbess Caesaria, Saint Liliola and Rusticula succeeded. The influence of Saint Caesarius on Monasticism in Gaul was relevant, thought the Rule had a greater impact in Provence. The history of the monastery of Saint Andrew at Villeneuve, near Avinione, is not widely attested: one chronicle reports that, in 586, a woman named Caesaria died in the monastery. Even fewer historical sources concern other women monasteries in Gaul. According to tradition, also the monastery of Saint Peter du Puy in Orange was founded by Saint Caesarius. In the VI century the Rules of Saint Aurelianus of Arles, Regula ad monachos and Regula ad virgines were written as well. Saint Aurelianus of Arles founded two monasteries in Arles: a women monastery (Saint Mary’s) and a men monastery (Saints Peter and Paul’s).

IT

Artykuł omawia łaciński monastycym żeński w Galii krzewiony przez św. Cezarego z Arles i jego kontynuatorów. W 506 r. Cezary rozpoczął budowę klasztoru żeńskiego św. Jana, która została ukończona w 512 r. Pierwszą jego ksienią została siostra św. Cezarego – św. Cezaria. Do klasztoru wstąpiło wiele dziewic i wdów. Cezary napisał dla nich regułę w 534 r. Następczynią św. Cezarii została inna Cezaria, zwana Młodszą. Mniszek w klasztorze było wówczas aż dwieście. Następną ksienią została św. Liliola, a później św. Rustykuła. Przed śmiercią Cezary chciał uczestniczyć w liturgii mniszek w klasztorze św. Jana i skierował do wspólnoty zachętę, by pozostała wierna regule. Wpływ Cezarego na monastycyzm galijski był wielki, choć „Reguła” odegrała większą rolę jedynie w Prowansji. Nie znamy dokładnie dziejów klasztoru św. Andrzeja z Villeneuve koło Awinionu. Jedna z kronik mówi, iż w 586 r. zmarła w nim niejaka św. Cezaria. Jeśli chodzi o inne klasztory żeńskie w Galii, to mamy na ich temat jeszcze bardziej skąpe wiadomości. Zachował się list Cezarego wysłany do pewnej ksieni, z którego można wnosić, iż była ona jego duchową córką i kierowała założoną przez niego wspólnotą mniszek. Według tradycji także klasztor św. Piotra du Puy w Orange został założony przez św. Cezarego na górze Eutropiusza. W VI w. powstały także „Reguły” św. Aureliana: Regula ad monachos i Regula ad virgines. Założył on w Arles dwa klasztory: żeński św. Marii i męski świętych Piotra i Pawła.

15

Cezariańska okupacja ziem Eduów i Sekwanów w latach 58–51 p.n.e. Przebieg i strategie oporu

36%

Faszcza M.

Przegląd Historyczno-Wojskowy

|

2022

|

vol. XXIII (LXXIV)

|

issue 4(282)

46-66

EN

During the conquest of Gaul between 58–51 B.C., Gaius Julius Caesar tried to describe his relationship with the Aedui and the Sequani as friendly, presenting both peoples as staunch allies of the Roman Republic. In fact, as early as 58 B.C. an increase in anti-Roman sentiment could be observed, exacerbated by Caesar’s treatment of his allies as a source of military reinforcements and supplies for subsequent campaigns. This resulted in Aeduan and Sequanian territory actually being occupied by Roman forces. Both tribes used diff erent strategies of resistance: from sabotaging Caesar’s orders and avoiding combat, to engaging in open confrontation. After 54 B.C. Dumnorix, one of the most influential Aedui, became a symbol of anti-Roman attitude. His death marks the symbolic deadline between sabotage and open resistance, culminating in the Aedui and the Sequani joining Vercingetorix’s revolt.

DE

Während der Eroberung Galliens in den Jahren 58–51 v. Chr. Versuchte Gaius Julius Caesar, die Beziehungen zu den Haeduern und Sequanern als freundschaft lich zu beschreiben und beide Völker als loyale Verbündete der römischen Republik darzustellen. In Wirklichkeit ist bereits ab 58 v. Chr. eine Zunahme der antirömischen Stimmung zu beobachten, die noch dadurch verstärkt wurde, dass Caesar die Verbündeten zur Auff üllung der Hilfstruppen und als Nachschub für die folgenden Feldzüge nutzte. Dies führte dazu, dass die Gebiete der Haeduer und Sequaner faktisch unter römischer Besatzung standen. Beide Stämme setzten unterschiedliche Widerstandsstrategien ein: von der Sabotage von Cäsars Befehlen über die Flucht vor der Schlacht bis hin zur off enen Konfrontation. Nach 54 v. Chr. wurde Dumnorix, einer der einfl ussreichsten Haeduer, zum Symbol für die antirömische Einstellung. Sein Tod markiert die symbolische Grenze zwischen Sabotage und off enem Widerstand, die darin gipfelt, dass sich die Haeduer und Sequaner dem Aufstand des Vercingetorix anschließen.

PL

Podczas podboju Galii w latach 58–51 p.n.e. Gajusz Juliusz Cezar starał się opisywać relacje z Eduami i Sekwanami jako przyjazne, przedstawiając oba ludy jako wiernych aliantów republiki rzymskiej. W rzeczywistości już od 58 r. p.n.e. można było zaobserwować wzrost antyrzymskich nastrojów, potęgowanych traktowaniem przez Cezara sojuszników jako źródła wsparcia militarnego i zaopatrzenia na okoliczność kolejnych kampanii. Doprowadziło to do sytuacji, że ziemie Eduów i Sekwanów znalazły się faktycznie pod rzymską okupacją. Oba plemiona stosowały różne strategie oporu: od sabotowania rozkazów Cezara, przez uchylanie się od walki, po podejmowanie otwartej konfrontacji. Po 54 r. p.n.e. symbolem antyrzymskiej postawy stał się Dumnoryks, jeden z najbardziej wpływowych Eduów. Jego śmierć wyznacza symboliczną granicę między sabotażem a otwartym oporem, którego kulminacją było przyłączenie się Eduów i Sekwanów do powstania Wercyngetoryksa.

16

Najstarsze prawodawstwo Kościoła łacińskiego w basenie Morza Śródziemnego dotyczące mnichów

32%

Degórski B.

Vox Patrum

|

2007

|

vol. 50

419-440

IT

L’articolo prende in esame il monachesimo latino maschile nel Mediterraneo perlustrando, per quanto concerne i secoli IV-VI, la legislazione ecclesiastica che di regione in regione ne ha regolato vita e modalita d’essere. Vengono analizzati gli atti conciliari del Mediterraneo latino che riguardano la vita religiosa maschile a cominciare dagli stessi inizi della legislazione ecclesiastica fino all’arrivo degli albori dell’Alto Medioevo. L’articolo esamina tutti i canoni concementi gli asceti che furono promulgati dalia Chiesa dell'Africa, della Gallia, della Penisola Iberica e delPItaha. I concili come tali manifestano molto bene la vita della Chiesa, rispecchiando i diversi probierni e le situazioni (spesso difficili) che influirono sulla promulgazione degli stessi canoni, fornendo, in tal modo, un prezioso quadro sia storico che, insieme, teologico-spirituale-giuridico. In seno ad esso, peró, molto importante parę sia quello che riguarda il monachesimo delle origini, dal momento che questo movimento carismatico-spirituale cosi importante per la vita della Chiesa nasce proprio in quel periodo e in esso trova le sue fondamenta giuridiche, che assicurarono il suo instancabile cammino verso la casa del Padre, insieme e a capo del popolo di Dio quale sua guida carismatico-spirituale. Vengono presentati i canoni riguardanti i monaci, e ció seguendo l’ordine cronologico della loro promulgazione. Viene presentata dapprima la legislazione africana, successivamente quella della Gallia e della Penisola Iberica. Pochissime, mycce, sono le leggi della Chiesa di Italia. E attraverso la lettura delle tematiche entrate nelle normative allora vigenti, e talvolta sensibili di differenze da luogo a luogo, che si comprendono probierni, usanze e dinamiche di un fenomeno il quale si e umilmente imposto nel tessuto della Chiesa e delle istituzioni. Ció testimonia pure quanto sia sembrato essere stato ritenuto importante il salvaguardame integrita e verita, e non solo il riconoscimento ufficiale.

17

Echa zabiegów Stolicy Apostolskiej około zakończenia rozłamu ze Wschodem w korespondencji św. Awita z Vienny i papieża Hormizdasa

32%

Koczwara S.

Vox Patrum

|

2007

|

vol. 50

373-378

IT

Avito di Vienne fu una figura eminente nella Chiesa delle Occidente tra il V e il VI secolo. Sua sede episcopale di Vienne si trovava nel territorio dei Burgundi, che erano ariani. In genere, la lotta contro le eresie e la preoccupazione per l’unita della Chiesa furono le caratteristiche della sua azione pastorale. A nome dell'episcopato della Gallia assicuró papa Ormisda (515-523) che la Gallia sulla questione con l’Oriente (lo scisma acaciano) avrebbe seguito le sue decisioni, dando ampio riconoscimento del primato della Sede Apostolica.

18

Norwid wobec prowansji czasów rzymskich

32%

Kowalska M.

Studia Norwidiana

|

2013

|

vol. 31

41-70

EN

The author discusses Norwid’s connections with Provence in four aspects. The first of them are Provencal motifs in the poet’s biography: his journey to the south of France in 1858, Norwid’s brothers, Ludwik and Ksawery, moving houses to Provence, presentation of Norwid’s etchings at an exhibition in Nîmes in 1865. The second part of the article inscribes the image of Provence shown in Norwid’s works into the context of Mediterranean myths and the culture of northern France on the basis of conclusions drawn from Notes on Mythology and Orbis Album that he had read. In the third part the motif of Marseille proves especially significant, as the ancient Massalia is – which can be seen in Quidam and in the lectures on Juliusz Słowacki – a representation of the space of exile – it became the place to which Norwid’s important protagonists (like St Madeleine) were exiled. In the myth founding the town there is a clash between the idea of freedom and the vision of the world-prison. The fourth part of the article brings an interpretation of the Civilization “legend”, taking into consideration Provence contexts: the idea of putting forward Arles’ and Nîmes’ candidatures for the status of authority centers of the 19th century France.

19

Norwid wobec Prowansji czasów rzymskich

32%

Kowalska M.

Studia Norwidiana

|

2013

|

vol. 31

41-70

EN

The author discusses Norwid’s connections with Provence in four aspects. The first of them are Provencal motifs in the poet’s biography: his journey to the south of France in 1858, Norwid’s brothers, Ludwik and Ksawery, moving houses to Provence, presentation of Norwid’s etchings at an exhibition in Nimes in 1865. The second part of the article inscribes the image of Provence shown in Norwid’s works into the context of Mediterranean myths and the culture of northern France on the basis of conclusions drawn from Notes on Mythology and Orbis Album that he had read. In the third part the motif of Marseille proves especially significant, as the ancient Massalia is – which can be seen in Quidam and in the lectures on Juliusz Słowacki – a representation of the space of exile – it became the place to which Norwid’s important protagonists (like St Madeleine) were exiled. In the myth founding the town there is a clash between the idea of freedom and the vision of the world-prison. The fourth part of the article brings an interpretation of the Civilization “legend”, taking into consideration Provence contexts: the idea of putting forward Arles’ and Nimes’ candidatures for the status of authority centers of the 19th century France.

Refine search results

„Nawróceni chrześcijanie” – duchowość galijskich arystokratów IV-V wieku

Dzieło charytatywne Kościoła w Galii w IV-VII wieku w świetle prawodawstwa synodalnego. Zarys problematyki

Tajemnica wcielenia w galijskiej literaturze V wieku na przykładzie Jana Kasjana

Pochwały na cześć Pana wraz z cudem, który wydarzył się w kraju Eduów (Laudes Domini cum miraculo quod accidit in Aeduico, CPL 1386)

Władza sądownicza biskupa galijskiego według Grzegorza z Tours

Celibat duchownych – normy prawne, jego motywacje i praktyka w Kościele galijskim od połowy IV do połowy VI w. w świetle kanonów synodów kościelnych

Necator pauperum i necator egentium w prawodawstwie synodów galijskich V-VII wieku

Dryades w Historia Augusta a problem metodologii badań nad Celtami

"Historiae" Grzegorza z Tours jako źródło informacji o diecie mieszkańców VI-wiecznej Galii

Cezary z Arles wobec paenitentia secunda w VI wieku

La lecture à la campagne en Gaule au VIe siècle d’après les Sermons de Césaire d’Arles

Wdowy w starożytności chrześcijańskiej i ich posługa w Kościele

„Zazdrośnik ten bezustannie usiłuje szkodzić tym, którzy szukają Boga”. Wpływ bytów demonicznych na losy jednostek i społeczności w "Historiach" Grzegorza z Tours

San Cesario di Arles e i suoi continuatori e il monachesimo femminile

Cezariańska okupacja ziem Eduów i Sekwanów w latach 58–51 p.n.e. Przebieg i strategie oporu

Najstarsze prawodawstwo Kościoła łacińskiego w basenie Morza Śródziemnego dotyczące mnichów

Echa zabiegów Stolicy Apostolskiej około zakończenia rozłamu ze Wschodem w korespondencji św. Awita z Vienny i papieża Hormizdasa

Norwid wobec prowansji czasów rzymskich

Norwid wobec Prowansji czasów rzymskich