Search results

1

Bóg i prarodzice w refleksji Jana Chryzostoma nad Księgą Rodzaju

100%

Widok N.

Vox Patrum

|

2009

|

vol. 53

191-204

EN

Pertinet haec disputatiuncula ad octo sermones in Genesim, quos Ioannes Chrysostomus scripsit. Ille fidelibus in Antiochia primorum parentium vitam expomere studuit atque illustravit hominem ut Dei imaginem et similitudinem. Postea inclinata est attentio eius ad peccatum originale, quod in exordio totius generis humani magna calamitas factum est. Attamen Deus – ut Ioannes Chrysostomus enodat – miserabiles parentes non deseruit, quia eos enim a principio multis muneribus affecit. Quorum Dei misericordia maximi momenti erat. Quamobrem Creator ex tempore, quo homines in mundo apparuerant, per eorum peccatum originale, usque ad dies hodiernas constanter eis prosequitur. Praeter theologicarum sententiarum gravitatem Praedicator ex Antiochia insuper in sermonibus suis affabre inclusit praecepta moralia, quae in primis ad homines in matrimonio viventes designavit.

2

Umberto Eco and the Echoes of Adamic Language

89%

Parry D.

Zagadnienia Rodzajów Literackich

|

2015

|

vol. 58/116 z. 2

13-28

EN

Many early modern writers were fascinated by the notion of the Adamic language in which Adam named the animals, a language that many believed could express the essence of things perfectly. Umberto Eco has displayed a recurrent interest in Adamic language in both his scholarship and his fiction, and this article pays tribute to Eco through placing his work in conversation with a number of scholarly fields in which the idea of Adamic language occurs, including studies of John Milton’s Paradise Lost, the Qur’an and Islamic tradition, the history of science, and early Mormonism. The article concludes by challenging some of the theoretical assumptions made about Adamic language, both by Eco and in early modern discussions, through a rereading of Adam’s speech in Genesis 2.

PL

Wielu wczesnych nowoczesnych pisarzy było zafascynowanych pojęciem języka Adamowego, w którym to biblijny Adam nazwał zwierząta - języka, którym można wyrazić istotę rzeczy doskonałych. Umberto Eco wykazuje niegasnące zainteresowanie językiem Adamowym zarówno w swojej pracy naukowej, jak i pisarskiej. Artykuł ten składa hołd Eco poprzez umieszczenie jego rozważań w kontekście wielu dziedzin naukowych, w których pojawia się idea języka Adamowego, w tym u Johna Miltona w Raju utraconym, Koranie i tradycji islamskiej, historii nauki i wczesnym Mormonizmie. Artykuł kończy podważenie niektórych teoretycznych założeń dotyczących języka Adamowego (autorstwa Eco i dyskusji wczesnej nowoczesności, poprzez nowe od-czytanie słów Adama z Księgi Rodzaju.

3

Concept, Origin and Classification of Terrorist Phenomena

88%

Wałek T.

Securitologia

|

2018

|

issue 2 (28)

107-119

EN

The content of the article introduces the problem of the threat of terrorism that has long been accompanying countries around the world. The issues of the nature and forms of terrorism, their origins and an attempt to classify the concept of terrorism were discussed. The author aims to draw attention to the continuous evolution of modern terrorism and indicates to the reader the ruthlessness of this issue for the lives of people in the world, the threat of terrorism and the need to make society aware to counter this threat.

4

Adam. Příběh prvního člověka v knize Genesis a v Koránu

75%

Mikulicová M.

Acta Universitatis Carolinae Theologica

|

2014

|

vol. 4

|

issue 1

135-151

EN

In both books Adam is presented as a prototypical man created from physical elements and endowed with divine inspiration that makes him capable of rational actions. While Genesis narrates the story of Adam from his creation to his death, stressing chronology and future development in history, the Qur’an’s rendering is fragmentary. Of vast underlying popular traditions on Adam and Eve, Genesis previews the history of God’s covenant and salvific action towards humankind while the Qur’an persists on the theme of human disobedience and God’s absolute gover- nance. Despite common themes as the createdness of man, his superiority over the rest of the creation, the complementary nature of human being as man and woman, the loss of happiness through disobedience to God’s law, the two stories differ in interpretation. While the acceptance of evil into human heart is reflected as voluntary in Genesis, the Qur’an finds excuse in the revolt of Satan who is shown in a more active role than man. Eliminating the notions of man as the image of God, and the final abolishment of evil, the Qur’an uses Adam’s story to demonstrate the principal axioms of Islamic doctrine: God must be obeyed and Satan’s lures avoided else man will not attain the Garden; Adam is a prototypal prophet, informing of these truths. Adam and Eve, according to the narration of the Book of Genesis, represent human existence in the drama of knowing evil and distress, hiding from God, and hearing his promise of future salvation that begins to unroll in their progeny.

5

Początki ekologii w Biblii

75%

Najda A. J.

Studia Ecologiae et Bioethicae

|

2004

|

vol. 2

|

issue 1

143-150

EN

The development of ecology in contemporary times leads to the question: what are the beginnings of this branch of science? The Bible proposes the answer to us in the first story of creation. Man receives as his task the dominion over the world (Gen 1,26b) and its subduing (Gen 1,28). Ecology is thus the fulfillment of the creating will of God.

6

Reinterpretacja perykopy o synach Bożych i córkach ludzkich (Rdz 6,1-4) w Księdze Czuwających (1 Hen 6-7)

75%

Wyrzykowski M.

Studia Gdańskie

|

2022

|

vol. 50

14-26

EN

The article presents a reinterpretation of Genesis 6:1-4 in the Book of Enoch. The book of Enoch broadly describes the context of the immoral conduct of mankind, described very synthetically in Genesis 6:1-4. It supplements information about giants not found in the Bible. The evil they committed and the size of the giants justify God's decision to send a flood to the world (Genesis 6:5-7). The article is an analysis of Genesis 6:1-4 taking into account the content contained in the Book of Enoch and the Book of Giants.

PL

Artykuł prezentuje reinterpretację Rdz 6,1-4 w Księdze Henocha. Opisuje ona obszernie kontekst niemoralnego postępowania ludzkości, potraktowany bardzo syntetycznie w Rdz 6,1-4. Jednocześnie uzupełnia informacje dotyczące gigantów, które nie zostały opisane w Biblii. Zło, którego się dopuścili oraz fizyczna wielkość gigantów stanowią uzasadnienie podjęcia przez Boga decyzji o zesłaniu na świat potopu (Rdz 6,5-7). Niniejszy artykuł to analiza Rdz 6,1-4 biorąca pod uwagę treści zawarte w Księdze Henocha oraz Księdze Gigantów.

7

Nauka o duszy w antropologii Dydyma Aleksandryjskiego

63%

Nakonieczny R.

Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

|

2011

|

vol. 21

|

issue 2

157-180

EN

The anthropological terminology of ancient authors is as rich as ambiguous. This article presents the reconstruction of Didimos’ teaching about the soul (psyche) from a perspective of early-Christian philosophy and philology.

ES

Este artículo presenta el resultado de la reconstrucción de las concepciones contenidos en el Comentario In Genesin de Didymos el Ciego de la idea de la „anima”. El autor no precisa, no define la terminología antropológica. La reconstrucción de la idea de la anima y de los aspectos múltiples de ella es posible gracias a un análisis detallado del texto de Comentario y gracias a incrustarlo en la tradición filosófica, con especial énfasis en influencia de Origenes, el maestro de Didymos.

8

Parrhêsia. La parole de la liberté. L’accréditation de la parole

63%

Przybylska N.

Annales Neophilologiarum

|

2011

|

issue 5

5-22

EN

The word parrhesia appears in Greek literature and in the patristic texts. It means “truth-teller” or “truth-telling” and directs the problematic in a domain of speech and thought; it is a typical figure of expression in speech and thinking. Parrhesia, a “freespeech”, characterizes expression of everything one has in mind. Since Antiquity, “truth-teller” and “truth-telling” correspond to “education of the soul”, which supposes spiritual guidance and ascetic techniques. This question of the truth and asceticism is shown in the latest work of Michel Foucault. A voice of the ascetic is not only a speech, but a whole attitude of speaker. The ascetic doesn’t flatter the public even when he risks sometimes his life, when sounds off. In the early Christian period, parrhesia determines one more rule ; the rule linked to a symbolic and theological problem of the “paradisiacal speech” and the ideal communication. In the area of parrhesia, Adam and Eve are found in the agreement with the Transcendence. Their relationship consists in a total unity. In the patristic texts, the original meaning of sin is interruption of harmony, a perturbation of unity, a sort of break with Transcendence; in this point of view, it indicates a dissociation of symbol and meaning, and a differentiation of mind and body. The individual way of perfecting, according to a French philosopher Simone Weil, comes from the transgression of the ambivalence towards a symbol, a sign and ideas. In the Weil’s philosophy, it’s possible to get a lost paradise and the harmony of being through the way of denudation and negation of herself, what she calls “decreation”, so the voluntary perdition of ego, is a mystical acceptation of Christ and an opening to real sense of existence.

PL

Słowo parrhesia występuje przede wszystkim w greckiej literaturze i w tekstach Ojców Kościoła. Określa „prawdziwego-mówcę” oraz „prawdziwe-mówienie”. Z dzisiejszego punktu widzenia, ukierunkowując problematykę w dziedzinie mowy i myśli, jest nie tylko retoryczną figurą wysławiania się, lecz także myślenia. Parrhesia, jako klasyczna licencja bądź mowa człowieka wolnego, charakteryzuje retorykę naturalnej ekspresji i zachowania. Już w starożytności „mówca prawdy” i „prawdziwa-mowa” wiążą się z „edukacją duszy”, która zakłada duchowe kierownictwo oraz techniki ascetyczne. Na zależność prawdy i ascezy wskazują ostatnie prace Michela Foucaulta. Głos ascety nie wyraża się tylko w mowie, ale jest świadomą postawą mówcy. Asceta nie schlebia publice i bywa, że ryzykuje życiem, zabierając głos. We wczesnych wiekach chrześcijaństwa parrhesia określa jeszcze inną zasadę: zasadę związaną z symboliczno-teologicznym problemem „mowy rajskiej”, tzn. komunikacji doskonałej. W przestrzeni parrhesia, z tego punktu widzenia, porusza się początkowo Adam i Ewa, a więc w pełnej zgodzie i porozumieniu z Transcendencją. Relacja ich polega na całkowitej jedności. Grzech będzie rodzajem rozbicia harmonii, zakłóceniem jedni, formą zerwania z Transcendencją; będzie oddzieleniem symbolu od znaczenia oraz dyferencjacją umysłu i ciała. Indywidualna droga doskonalenia dwudziestowiecznej francuskiej filozof Simone Weil będzie polegać na przekroczeniu ambiwalencji wobec symbolu, znaku i pojęć. Według niej, poprzez świadomą drogę ogołacania i negacji siebie, którą nazwie dekreacją, jest możliwe dotarcie do utraconego raju i harmonii bytu. Dekreacja, czyli dobrowolne zatracanie swojego „ego”, jest mistycznym przyjęciem Chrystusa oraz dotarciem do prawdziwego sensu bycia.

9

Letteratura e Sacre Scritture. Ispirazioni bibliche in opere scelte della narrativa italiana novecentesca

63%

Porczyk A.

Italica Wratislaviensia

|

2015

|

issue 6

149-161

EN

This essay examines biblical references, inspirations and motifs in 20th-century Italian prose. It investigates the longstanding significance of the Sacred Scripture as one of the fundaments of Western civilisation and the Scripture’s changing influence on the imagination and sensibilities of modern Italian writers; it also attempts to provide an explanation of this trend. The Bible, a source of inspiration with extensive historical presence and numerous translations, has been met with multiple interpretations extending far beyond its purely theological dimension. It has shaped European cultural heritage in terms of its themes as well as its languages, symbols, concepts and metaphors, which have permeated European works of culture in the centuries past. The Bible has encouraged creators, including authors, to continue to operate within its tradition, albeit outside the strict confines of faith itself. It is a timeless code not just because of its longstanding presence, but also because it cannot be dismissed out of hand if we are to understand not simply the works of great, world-renowned classics, and those shaped by religion in particular, but notably the works of modern writers of both Christian and secular backgrounds.

IT

: Il presente saggio intende approfondire la presenza di riferimenti, ispirazioni e motivi biblici nella prosa italiana del Novecento. Investiga il durativo significato delle Sacre Scritture intese come fondamento della civiltà occidentale, nonché il loro variabile influsso sull’immaginazione e sulla sensibilità degli scrittori italiani moderni, oltre a tentare di spiegare questa tendenza. Nella sua lunga storia e nelle sue traduzioni la Bibbia è stata oggetto delle più varie interpretazioni, anche al di fuori della sua dimensione puramente teologica. Ha avuto un’influenza formativa sull’intero patrimonio europeo, non solo in termini di tematiche, ma anche di lingue, simboli, concetti e metafore che permeano da secoli l’opera di innumerevoli artisti. La Bibbia ha incoraggiato i creatori, tra cui gli autori di letteratura, a continuare a operare all’interno della sua tradizione, perfino oltre i confini della fede. È un codice che perdura non solo nel senso del suo resistere al trascorrere del tempo, ma è anche quel codice da cui pare impossibile prescindere volendo conoscere l’opera di notevoli autori classici, soprattutto di formazione religiosa, ma anche di orientamento laico.

10

Człowiek królem stworzenia. Analiza intertekstualna Rdz 1,1–2,4a i Ps 8

63%

Cholewa W.

Scriptura Sacra

|

2022

|

issue 26

65-119

EN

In the following thesis Gen 1:1–2,4a and Ps 8 have been analysed in terms of anthropology contained by both of these fragments. They show some thematic similarities with the myths and hymns of the Israel’s neighbour countries. However, the idea of man presented in biblical texts differs essentially from the one presented in myths both Mesopotamian and Egyptian. The priest hymn in Gen 1:1–2,4a presents the great dignity of the whole human race. Elements of the rite of enthronement of a ruler can be found both in its structure and vocabulary. In Mesopotamian texts king has been seen as a reflection of the Creator’s presence in the world. The creation of man in the image and likeness of YHWH is equal with making him the ruler of the whole created world. Man, though only one of the creatures, rules the world on God’s behalf. His dominance though is never absolutely independent, but always referring to the Creator. God gives his blessing to mankind, thanks to which a man can reproduce, fill the earth and rule the creatures. Anthropology of the Ps 8 assumes the existence of a certain tension in human. He is a creature weak, fragile, however God has elevated him to an extraordinary dignity. God makes human only a little less than He Himself. Human is decorated by the Creator with honour and glory. It is through human how God preserves the order and restores harmony in the created world. Human is an object of a special care of God, thanks to which he can rule other creatures. YHWH keeps human in mind all the time and is faithful to him. His care is irrevocable. The analysis has proved that there is an indirect literary relationship between both texts. The Psalmist does not refer to the whole priest hymn on creation. He rather puts stress on some of its elements and organizes them in a different order. Both texts exhibit quite strong similities both thematical and structural. Vocabulary used by the authors is however completely different. The anthropology of the two works, although showing significant lexical differences, nevertheless remains consistent. In the texts discussed there are only three protagonists: God, human and rest of the creatures. Man is the king who, on behalf of YHWH, rules the world. This royal dignity does not apply only to the outstanding units, but to every human.

PL

W niniejszym artykule przeanalizowano Rdz 1,1–2,4a i Ps 8 pod względem zawartej w obu utworach antropologii. Wykazują one pewne podobieństwa tematyczne z mitami i hymnami krajów ościennych Izraela. Jednak koncepcja człowieka przedstawiona w tekstach biblijnych jest zasadniczo różna od tej zawartej w mitach mezopotamskich i egipskich. Kapłański hymn, znajdujący się w Rdz 1,1–2,4a, pokazuje niezwykłą godność rodzaju ludzkiego. W jego strukturze oraz użytym słownictwie można dostrzec elementy obrzędu intronizacji ziemskiego władcy. W tekstach mezopotamskich król był postrzegany jako odbicie obecności Stwórcy w świecie. Stworzenie człowieka na obraz i podobieństwo JHWH równoznaczne jest z ustanowieniem go władcą nad całym stworzonym światem. Człowiek, choć jest tylko jednym ze stworzeń, w imieniu Boga sprawuje władzę nad całym światem. Jego panowanie nie jest jednak nigdy całkowicie autonomiczne, lecz zawsze w odniesieniu do Stwórcy. Bóg obdarza ludzkość swoim błogosławieństwem, dzięki czemu człowiek może rozmnażać się, zapełniać ziemię i panować nad stworzeniami. Antropologia Ps 8 zakłada istnienie pewnego napięcia w człowieku. Jest on istotą słabą i kruchą, jednak przez Boga został wywyższony do niezwykłej godności. Bóg czyni człowieka niewiele mniejszym niż on sam. Człowiek zostaje przez swojego Stwórcę uwieńczony koroną czcią i chwałą. Są to atrybuty Boga – Najwyższego Króla. To poprzez człowieka Bóg zachowuje porządek i przywraca harmonię w stworzonym świecie. Człowiek jest przedmiotem specjalnej troski Boga, dzięki której może sprawować rządy nad resztą stworzenia. JHWH stale pamięta o człowieku i jest mu wierny, a Jego troska jest nieodwołalna. Podjęta analiza tekstów wykazała, że istnieje pośrednia zależność literacka pomiędzy obydwoma utworami. Psalmista nie odnosi się do całości kapłańskiego hymnu o stworzeniu. Akcentuje jedynie pewne jego elementy i uporządkowuje je w odmienny sposób. Teksty te wykazują dość silne podobieństwo tematyczne i strukturalne. Użyte przez autorów słownictwo jest natomiast zupełnie różne. Antropologia obu dzieł, choć wykazuje znaczne różnice leksykalne, pozostaje jednak spójna. W omawianych tekstach występuje jedynie trzech protagonistów: Bóg, człowiek i reszta stworzeń. Człowiek jest królem, który w imieniu JHWH sprawuje władzę nad całą ziemią. Ta królewska godność nie tyczy się tylko wybitnych jednostek, lecz każdego człowieka.

11

The literal caracter of the Melchizedek Episode (Gn 14,18-20)

63%

Lasek P.

Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia

|

2016

|

vol. 23

183-196

EN

The aimof the article was an analisys of the character of the Melchisedek Episode (Gn 14,18-20). The analisys shows that the text manifests the characteristics that linkit with its context and that manifest its distinctness too; also that the text contains the words both antic and recent. This revealsits composite character. The division of the text in two parts: the narrative part (vv. 18.20b) and the speech (vv. 19-20a) shows that the former part contains the recent vocabulary and that it contains the characteristics that distinct the text from its context. The speech contains the antic words and all the characteristics that link the text with its context are situated here. The contextis an antic text so we conclude that the speech (vv. 19-20a) is an original part of the story of Gn 14. The narrative part (vv. 18.20b) is added in a later time by an editor that introduced into the story the figure of Melchizedek and put in his mouth the words of the king of Sodom.

PL

Celem artykułu była analiza charakteru literackiego fragmentu opowiadającego o spotkaniu Abrahama z Melchizedekiem (Rdz 14, 18-20). Z analizy wynika, że fragment wykazuje cechy, które łączą go z jego kontekstem jak i takie, które wykazują jego odrębność oraz że zawiera słownictwo zarówno antyczne jak i późniejsze. To wskazuje na jego złożony charakter. Dzieląc fragment na część narracyjną (ww. 18.20b) oraz mowę (ww. 19-20a) zauważamy, że część narracyjna zawiera słownictwo późniejsze a nie zawiera tego antycznego oraz że wykazuje cechy wykazujące jego odrębność. Przeciwnie natomiast mowa – ta zawiera słownictwo antyczne a wszystkie cechy łączące fragment z kontekstem zawierają się właśnie tutaj. Ponieważ kontekst (Rdz 14) jest tekstem antycznym, stwierdzamy, że mowa (ww. 19-20a) tworzy oryginalną część opowiadania Rdz 14. Część narracyjna (ww. 18.20b) została dodana później przez redaktora, który wprowadził do opowiadania postać Melchizedeka i w jego usta włożył słowa króla Sodomy.

12

Augustine’s Theolog(ies) of Creation: Simultaneous Creation, ‘Seminal Seeds’, and Genesis 1-3

63%

McCall B. L.

Studia Ełckie

|

2022

|

vol. 25

|

issue 2

137-158

EN

Are Augustine’s views of creation still relevant today, after the scientific revolution, and especially post-Darwin? Surely, much of his interpretation cannot withstand the onslaught of modernity and its concomitant increase in scientific knowledge. Perhaps not, but we can still learn from Augustine. It is a modern myth that the scientific revolution alone began-or forced-the church to come up with interpretations that were amenable to the science of their time. Augustine is a prime example of this “wrestling with the Divine”. However, we cannot go to Augustine with the hopes of settling the debate on origins and scriptural interpretation. Augustine erred mightily when he sought to use the bible as a proverbial science textbook. In this essay, we will encounter a presentation of Augustine’s theolog(ies) of creation through examining his views of “seminal seeds”, simultaneous creation, and his interpretive acrobatics with regard to Genesis 1–3. Whereas his initial persuasion on this matter was sound, Augustine nevertheless contradicted it in his own writings, to our corporate detriment.

13

Imaging Evil in the First Chapters of Genesis: Texts behind the Images in Eastern Orthodox Art

63%

Kuyumdzhieva M.

Studia Ceranea

|

2016

|

vol. 6

377-396

EN

Satan’s interference in the events described in the first chapters of the book of Genesis and in the life of the protoplasts is not mentioned at all in the biblical text. This happens, however, in pseudo-canonical texts. The article is a short survey on the apocryphal accounts that mention Satan and their influence on art. The main focus is put on the inclusion of the image of Satan behind Cain’s figure in a number of depictions of the scene The Murder of Abel in the Russian art of the 16th and 17th centuries. The possible links between this visual motif with several literary sources is examined, among them the Short and the Explanatory Palaea, the Tale of Bygone Years (Povest’ vremennykh let or Primary Chronicle), Russian recensions of the apocryphon The Sea of Tiberias, and of The Revelation of Pseudo-Methodius of Patara. In addition, some instances of the same visual decision in Balkan art are pointed out and their connection to Russian models is underlined.

14

Dual pronouns in Genesis A and B

63%

Krygier M., Krygier M.

Linguistica Silesiana

|

2021

|

vol. 42

15

Jaką rodzinę akceptuje Bóg? Biblijna wizja rodziny w świetle stworzenia człowieka

62%

Nawrot J.

Teologia i Moralność

|

2016

|

vol. 11

|

issue 2(20)

7-26

EN

Finished in 2015 in Rome synod, devoted to the issues of marriage and family shows the paramount importance of a reminder and consolidation of the existing Church teaching on the fundamental topic of marriage and family in the face of emerging divergence in the interpretation of both the Magisterium of the Church and the Bible. Pope Benedict XVI in his encyclical Caritas in veritate speaks of the need to understand love according to the principles of truth (CV 2), because you can never separate love and truth. Both concepts coexist, they not only complement each other but are also responsible for their contents. Love gives life to truth, and truth orders love not to undergo illusory and false hope or promote attitudes that have nothing in common with truth and love . Both of these values are in marriage and family of prime importance for human life. The article recalls fundamental truth of these institutions included in the inspired text in the context of the origins of humanity.

PL

Zakończony w roku 2015 w Rzymie synod, poświęcony tematyce o małżeństwie i rodzinie, ukazuje pierwszorzędną wagę przypomnienia i ugruntowania dotychczasowego nauczania Kościoła na fundamentalny temat małżeństwa i rodziny wobec pojawiających się rozbieżności w interpretowaniu zarówno magisterium Kościoła, jak i biblijnego tekstu natchnionego. Papież Benedykt XVI w swej encyklice Caritas in veritate mówi o konieczności uporządkowania miłości według zasad prawdy (CV 2), ponieważ nigdy nie można rozdzielać miłości i prawdy. Oba pojęcia współistnieją ze sobą, nie tylko się uzupełniając, lecz wpływając decydująco na swą zawartość. Miłość ożywia prawdę, zaś prawda porządkuje miłość, by nie ulec złudnym i zafałszowanym nadziejom lub promocji postaw niemających ani z prawdą, ani z miłością wiele wspólnego. Obie te wartości mają w małżeństwie i rodzinie pierwszorzędne znaczenie dla życia człowieka. Poniższy artykuł przypomina fundamentalne prawdy o tych instytucjach zawarte w tekście natchnionym w kontekście początków ludzkości.

16

Progresywne stworzenie jako trzecia droga w sporze o ewolucję

51%

Chaberek M.

Polonia Sacra

|

2021

|

vol. 25

|

issue 1

EN

Ever since Charles Darwin proposed his evolutionary theory, Christians of different denominations have been struggling with the question regarding the origin of species. Darwin challenged the traditional Christian belief that species were created separately over time that Genesis calls the six days. After Darwin, two opposite theories have been formulated within Christianity: one of them is young Earth creationism the other theistic evolution. Unfortunately, both theories encounter serious problems. For this reason we postulate a third way, a theory called progressive creation. This concept meets the requirements of both modern science and traditional Christian theology.

PL

Od chwili pojawienia się nowożytnej teorii ewolucji Karola Darwina chrześcijanie zmagają się z odpowiedzią na pytanie o pochodzenie gatunków. Darwin zanegował bowiem klasyczne podejście chrześcijańskie, zgodnie z którym gatunki zostały stworzone osobno na przestrzeni czasu. Po Darwinie w kręgach chrześcijańskich ukształtowały się dwie przeciwstawne teorie. Pierwsza z nich to kreacjonizm młodej Ziemi, druga to teistyczny ewolucjonizm. Obie teorie mają swoje istotne wady. Dlatego należy zaproponować trzecią drogę, czyli progresywne stworzenie. W tym ujęciu najlepiej godzi się wymagania współczesnej nauki i tradycyjnej teologii w kwestii wyjaśniania początków świata, gatunków i człowieka.

17

Kontrowersje wokół powstania człowieka - wstępna analiza ankiet studentów

51%

Tomczyk J., Bugajak G.

Studia Ecologiae et Bioethicae

|

2007

|

vol. 5

|

issue 1

43-59

EN

The paper presents the results of the research which was carried out as a part of the project: Current controversies about human origins. Between anthropology and the Bible, this project was focused on the supposed conflict between natural sciences and theology (or religious beliefs) with regard to the origin of man. The research was aimed at finding out whether such a conflict really exits. For we cannot exclude the possibility that these controversies have no factual ground and their significance is inflated by American popular literature. If, on the other hand, we assume that the conflict is real, it should be worthwhile examining its sources. Such an approach may prove helpful in systematize the highly emotional debates about the origin of man. One of the ways of tackling the issue was a questionnaire which was distributed among students, teachers and university professors. Our respondents represented three disciplines: theology, philosophy and natural sciences, t t e paper presents selected results of the questionnaire which was addressed to a group of students, they were asked to fill in the form consisting of eleven questions, these questions concerned the following issues: the existence of the conflict between evolutionism and creationism, the definitions of creation and evolution, the existence of the spiritual element in man, and the ways of interpreting the Bible (esp. the first chapters of the Book of Genesis).

18

Patrystyczna interpretacja Rdz 2, 7: „Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia”

51%

Czyżewski B.

Vox Patrum

|

2016

|

vol. 65

141-154

EN

The article aims at the presentation of the exegesis of Gen 2:7 made by some early Christian writers. Their interpretation contains three essential elements. Fathers start with pointing out the matter as a material from which God created man. Although the human body undergoes natural decomposition, it is not because of the material from which it is built, but because of its frailty due to sin. Fathers also pay attention to the soul, which has its source in what Genesis calls the breath of God. However, it did not exist before the creation of the material body, as proclaimed by Origen, but was created along with the body. The soul animates the body putting it in motion. Although man was formed from the dust of the earth by the hands of God, he should be seen as a spiritual being. Whereas the soul is created, the body has been formed and this clearly differentiates the two. Due to the greatness and grandeur of man, he cannot be reduced to animal being, as it has a rational soul that animates his body. Finally, the third thread in connection with the exegesis of the Gen 2:7 indicates the union of the body and the soul at the moment of creation. It occurred at the time when God breathed into man’s nostrils and put in some part of his grace. This does not mean, however, that the nature of God has changed into the soul of man. Not only did the first man receive the breath of God – everyone gets a second breath, the Holy Spirit, which leads to the creation of a new humanity.

19

Egipt w czasach Abrahama i patriarchów

51%

Jurczak D.

Scriptura Sacra

|

2015

|

issue 19

9-29

EN

The aim of the article is to bring up the picture of Egypt back in the days of Abraham, Isaac and Jacob. The first part of the article is discussing non-biblical sources, as well as archaeological discoveries. In this way we’ll be able to have a quick glance at the ancienthistory of Egypt – the Old and Middle Kingdom to outline the epoch in which it is likely that Abraham, the biblical patriarch, appeared. The second part of the article will present you an image of the old, patriarch-driven Egypt. We want to look at the details provided by the Book of Genesis.

PL

Celem artykułu jest przybliżenie sytuacji Egiptu w czasach Abrahama, Izaaka i Jakuba. Pierwsza część artykułu poświęcona jest omówieniu źródeł ozabiblijnych, a także odkryć archeologicznych. W ten sposób krótko spojrzymy na historię Egiptu – Starego i Średniego Państwa, żeby zarysować tło epoki, w której prawdopodobnie w Egipcie pojawił się biblijny Patriarcha – Abraham. Natomiast w drugiej części tego artykułu przybliżymy biblijny obraz Egiptu z czasów patriarchów. Przyjrzeć się chcemy, co na temat Egiptu znajdziemy w Księdze Rodzaju.

20

„Mieszkańcy Sodomy byli źli...” (Rdz 13,13). Na czym polegał występek mieszkańców Sodomy?

51%

Napora K.

Verbum Vitae

|

2021

|

vol. 39

|

issue 1

119-135

EN

The article deals with the issue of the transgression(s) of the inhabitants of Sodom in Genesis 19. While focusing his attention on Genesis 19:1-11, the author points out the complex character of the biblical portrait of the sinful city. Among the main features of this picture, the motifs of sinful sexual relations (including homosexual acts), violence and rape, as well as the motif of the violation of the law of hospitality come to the fore.

PL

W artykule autor porusza zagadnienie występku mieszkańców Sodomy w Rdz 19. Koncentrując uwagę na Rdz 19,1-11, wskazuje na kompleksowy charakter biblijnego obrazu grzesznego miasta. Wśród głównych rysów tego obrazu na pierwszy plan wysuwają się motywy grzesznych relacji o charakterze seksualnym (w tym również homoseksualnym), przemocy i gwałtu, a także motyw pogwałcenia prawa gościnności.

Refine search results

Bóg i prarodzice w refleksji Jana Chryzostoma nad Księgą Rodzaju

Umberto Eco and the Echoes of Adamic Language

Concept, Origin and Classification of Terrorist Phenomena

Adam. Příběh prvního člověka v knize Genesis a v Koránu

Początki ekologii w Biblii

Reinterpretacja perykopy o synach Bożych i córkach ludzkich (Rdz 6,1-4) w Księdze Czuwających (1 Hen 6-7)

Nauka o duszy w antropologii Dydyma Aleksandryjskiego

Parrhêsia. La parole de la liberté. L’accréditation de la parole

Letteratura e Sacre Scritture. Ispirazioni bibliche in opere scelte della narrativa italiana novecentesca

Człowiek królem stworzenia. Analiza intertekstualna Rdz 1,1–2,4a i Ps 8

The literal caracter of the Melchizedek Episode (Gn 14,18-20)

Augustine’s Theolog(ies) of Creation: Simultaneous Creation, ‘Seminal Seeds’, and Genesis 1-3

Imaging Evil in the First Chapters of Genesis: Texts behind the Images in Eastern Orthodox Art

Dual pronouns in Genesis A and B

Jaką rodzinę akceptuje Bóg? Biblijna wizja rodziny w świetle stworzenia człowieka

Progresywne stworzenie jako trzecia droga w sporze o ewolucję

Kontrowersje wokół powstania człowieka - wstępna analiza ankiet studentów

Patrystyczna interpretacja Rdz 2, 7: „Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia”

Egipt w czasach Abrahama i patriarchów

„Mieszkańcy Sodomy byli źli...” (Rdz 13,13). Na czym polegał występek mieszkańców Sodomy?