Search results

1

Demokratyczna farsa. Giorgio Agamben. Co dalej z demokracją?

100%

Pawłowski Ł.

Stan Rzeczy

|

2012

|

issue 2(3)

278-286

PL

Recenzja książki pod redakcją Giorgio Agambena "Co dalej z demokracją?"

2

Mogę. Język wernakularny w obliczu spustoszenia ortologicznego

51%

Dimitrijević I.

Konteksty - Polska Sztuka Ludowa

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

112-118

PL

Zgodnie z opowieścią przytoczoną przez Giorgio Agambena w zbiorze esejów La potenza del pensiero, pewnego dnia, w kolejce, elemencie typowego, ponurego, duchowo-społecznego krajobrazu Rosji radzieckiej lat 30. XX wieku, pewna pani rozpoznała Annę Achmatową. Podeszła do poetki, by zadać jej tylko jedno pytanie, bezapelacyjne i skrajne: „Czy może Pani to powiedzieć?”. Po chwili zastanowienia Achmatowa udzieliła równie bezapelacyjnej odpowiedzi: „Mogę”. Posługując się słownictwem Ivana Illicha, można by zaryzykować stwierdzenie, że język poezji – język w którym można powiedzieć to, co się dzieje, wydobywając wydarzenie z zapomnienia – to język wernakularny. To język, którego się nie naucza, ale wydobywa się go ze środowiska kulturowego, dzięki rozmowom z konkretnymi osobami. Język wernakularny, w odróżnieniu od zuniformowanych języków narzucanych przez władzę (które można nazywać „ortologią”) istnieje po to, by ludzie mogli sobie powiedzieć rzeczy prosto w oczy. Moc języka to moc etycznego doświadczania rzeczywistości, a poeta pielęgnując go, dzierży władzę, która jest bardziej trwała niż ortologiczna i ortopraktyczna władza polityczna.

EN

According to a story cited by Giorgio Agamben in his collection of essays: La potenza del pensiero, one day, while standing in a queue, that typical element of the gloomy spiritual-social landscape of Soviet Russia during the 1930s, a certain woman recognised Anna Akhmatova. She approached the poetess to ask her only a single extreme and peremptory question: ”Can you express this?”. After a moment’s reflection Akhmatova gave an equally definite reply: “I can”. Using the terminology of Ivan Illich one could risk the opinion that the language of poetry – a language in which one can say what is happening by extracting events from oblivion – is the vernacular. This is a language that is not taught but obtained from a cultural environment thanks to conversations with concrete persons. In contrast to uniformised languages imposed by the authorities (which could be described as ”orthology”) the vernacular exists so that people could tell each other things straight to their faces. The power of language lies in the ethical experiencing of reality, and by cultivating it the poet wields power more durable than its orthological and ortho-practical political counterpart.

3

Mesjańska maszyna – szkic teorii mesjanizmu

45%

Kołoczek Ł.

Logos i Ethos

|

2018

|

vol. 47

|

issue 1

EN

This article is an attempt at creating the outline of the theory of messianism, that would cover both the various versions of Jewish Messianic, Christian, and Islamic, as well as secular. I propose to think of messianism as a transcendental field of origin, therefore as a machine in the sense proposed by Deleuze. This theory reveals the weak points of contemporary Polish Messianic thought, represented by Pawel Rojek and his book Liturgia dziejów.

PL

Artykuł jest próbą stworzenia zarysu teorii mesjanizmu, która obejmowałaby zarówno rozmaite wersje żydowskich mesjanizmów, chrześcijańskich i islamskich, jak i świeckich. Proponuję pomyśleć mesjanizm jako transcendentalne pole genezy, a więc jako maszynę w rozumieniu zaproponowanym przez Deleuze’a. Taka teoria ujawnia słabe punkty polskiej współczesnej myśli mesjańskiej, której reprezentantem jest Paweł Rojek.

4

Przerzutnia i wersyfikacja (na marginesie prac Giorgia Agambena i Adama Kulawika)

45%

Mastalski A. S.

Forum Poetyki

|

2021

|

issue 25

26-41

EN

The paper discusses two twentieth-century theoretical-literary concepts regarding broadly understood versology, pioneering expressions of new way of thinking of versification based on enjambment (i.e., the continuation of a sentence without a pause beyond the end of a line, couplet, or stanza) rather than on meter. By investigating the role of enjambment according to Giorgio Agamben and Adam Kulawik, the paper refers to transformations that have taken place in perceiving this prosodic phenomenon over the past decades, i.e., how verse has changed by transitioning to non-numerical (so-called free) composition from meter and equivalence.

PL

Tekst omawia dwie dwudziestowieczne koncepcje teoretycznoliterackie z zakresu szeroko rozumianej wersologii będące pionierskim wyrazem formowania się nowego sposobu myślenia o wersyfikacji opartego nie na studiowaniu metryki, lecz na uznaniu istotnej roli, jaką we współczesnych tekstach poetyckich pełni niezgodność członowania składniowego i wierszowego określana mianem przerzutni. Przyglądając się roli przerzutni w koncepcjach Giorgia Agambena i Adama Kulawika, odnosi się zarazem do przemian, jakie zaszły w myśleniu o tym zjawisku prozodycznym na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci, czyli do tego, jak zmienił się wiersz, odchodząc od prymatu metru i ekwiwalencji na rzecz kompozycji nienumerycznej (tzw. wolnej).

5

Atlas obrazów Mnemosyne Aby’ego Warburga a montaż filmowy

45%

Maliszewska M.

Edukacja Filozoficzna

|

2020

|

issue 69

169-180

PL

W tekście analizuję Atlas obrazów Mnemosyne Aby’ego Warburga w kontekście montażu kinowego. Przywołuję Giorgio Agambena, który zwraca uwagę na to, że narodziny metodologii Warburga są zbieżne w czasie z początkami kina, oraz Philippe’a-Alaina Michauda, który pokazuje podobieństwa pomiędzy projektem Warburga a twórczością między innymi Siegfrieda Kracauera i Siergieja Eisensteina. Krytycznie odnosząc się do ich tez, podkreślam znaczące różnice pomiędzy użyciem montażu w Atlasie a wykorzystaniem go w kinie. Podczas gdy w tym pierwszym montaż staje się podstawą dzieła otwartego (za Umbertem Eco), w kinie montaż jest sposobem na wyrażanie idei reżyserki.

EN

I analyze Aby Warburg’s Mnemosyne Atlas in the context of cinematic montage. I refer to Giorgio Agamben, who points out that Warburg’s methodology was created in the early days of cinema, and Philippe-Alain Michaud’s thesis in which he shows the correspondence between Siegfried Kracauer’s and Sergei Eisenstein’s projects and Mnemosyne. Critically addressing their theses, I emphasize a significant difference between using montage in the Atlas and in cinema – while in the first one montage creates something that we can call, after Umberto Eco, the open work, in cinema it is a method of expressing the director’s ideas.

6

Zboczony seks jako bioopór. Między Foucaultem a Agambenem

45%

Pacewicz K.

Przegląd Socjologii Jakościowej

|

2016

|

vol. 12

|

issue 1

92-106

PL

Seks i seksualność odgrywają ważną rolę w teoriach biopolityki Michela Foucaulta i Giorgia Agambena. Dzięki teoretycznemu podziałowi biopolityki na dwie dziedziny: zoopolitykę (politykę ciał) i etopolitykę (politykę zachowań) można dostrzec, jak głęboko różnią się omawiane teorie: Agamben skupia się bowiem raczej na zoopolityce, Foucault zaś – na etopolityce. Z tego wynikają ich odmienne zainteresowania badawcze. Foucault analizuje przede wszystkim typową (etopolityczną) medycynę, seksuologię czy psychiatrię, a Agamben – (zoopolityczną) nazistowską eugenikę. Obaj myśliciele mają też zupełnie odmienny stosunek do ciała i w inny sposób pojmują polityczność. Z tych różnic w podstawowych założeniach wynikają odmienne koncepcje tego, na czym może polegać seksualny bioopór. Ostatecznie, obaj myśliciele nie formułują konkurencyjnych projektów, ale raczej poruszają się na innych poziomach – myśl Foucaulta jest skupiona bardziej na seksualnej praktyce biooporu, za to Agambena – na seksualnej utopii filozoficznej. Łączy ich zaś przekonanie, że to nienormatywny, zboczony seks ma potencjał biooporu.

EN

Sex and sexuality play an important role in the theories of biopolitics of Michel Foucault and Giorgio Agamben. A theoretical division of biopolitics into two domains: zoopolitics (politics of bodies) and etopolitics (politics of behavior) exposes the differences between the two philosophers: Agamben focuses on zoopolitics, while Foucault – on etopolitics. This is why their research interests diverge: Foucault analyzes rather „typical” (etopolitical) medicine, sexology, or psychiatry, and Agamben – (zoopolitical) Nazi eugenics. Both thinkers have different attitude towards the body and conceptualize the political divergently. These differences in the basic assumptions result in different concepts of sexual bioresistance, however, Foucault and Agamben do not propose competing projects but rather operate on different levels – Foucault is focused on sexual practices of bioresistance, while Agamben – on a philosophical sexual utopia. Furthermore, both thinkers share the belief that non-normative, deviant sex has potential of bioresistance.

7

Teoria poetyki kina Giorgia Agambena a twórczość filmowa Guy Deborda

44%

Morawski J.

Panoptikum

|

2013

|

issue 12(19)

254-268

EN

The main purpose of my paper is to introduce a new approach to visual and cinema studies that redefines the idea of image in its traditional, aesthetical status. One of several philosophers that have got engaged in polemics with Deleuzian film theory, presented in a two-volume book Cinema 1. The movement- image, Cinema 2. The time-image, Giorgio Agamben introduced his own new theoretical proposition. He suggested replacing the fundamental aesthetical understanding of image with the rather ethical and political idea of the gesture. By criticizing the Deleuzian semiotic taxonomy of images he entered the discussion on contemporary film theory with a completely fresh approach. In my paper I will not only present his core ideas on film theory studies but also explain what the consequences of his theory are on the studies of images in contemporary culture. Agambenian ideas do not simply focus on film theory but rather reflect a specific condition of society and culture that he has examined throughout his academic career. Basing on his philosophy I will then introduce the works of Guy Debord and his artistic strategy that I suggest analyzing with references to Agambenian philosophy. By basing my analysis on the two most important and meaningful films by Debord, I seek for connections between their critical and political dimensions and the core concepts created and developed by the Italian philosopher – gesture, potentiality, difference, repetition, etc.

8

On South African Violence Through Giorgio Agamben’s Biopolitical Framework: A Comparative Study Of J.M. Coetzee’sDisgraceAnd Z. Mda’sWays Of Dying

44%

Bartnik R.

Studia Anglica Posnaniensia

|

2014

|

vol. 49

|

issue 4

21-36

EN

In this article I argue that the developments of countries going through transition from authoritarian to democratic rule are always stamped by numerous references to formerly sanctioned and fully operational institutionalized violence. A perfect exemplification of this phenomenon is [post-] apartheid South Africa and its writing. In the context of the above, both the social and the literary realm of the 1990s might be perceived as resonant with Giorgio Agamben’s ‘concentrationary’, deeply divisive imaginary. Escaping from, and concurrently remembering, past fears, anxieties, yet seeking hope and consolation, the innocent but also the formerly outlawed and victimized along [interestingly enough] with [ex]perpetrators exemplify, as discussed in J. M. Coetzee’s and Z. Mda’s novels, the necessity of an exposure of the mechanism of South African ‘biopoliticization’ of life. Their stories prove how difficult the uprooting of the mentality of segregation, hatred and the policy of bracketing the other’s life as insubstantial, thus vulnerable to instrumental violence, in [post-] apartheid society was. In view of the above what is to be highlighted here is the authorial perception of various attempts at disavowing past and present violence as detrimental to South African habitat. In the end, coming to terms with the past, with the belligerent nature of local mental maps, must inevitably lead to the acknowledgement of guilt and traumatic suffering. Individual and collective amnesia conditioned by deeply-entrenched personal culpability or personal anguish is then construed as damaging, and as such is subject do deconstructive analysis.

9

Przeciw melancholii, czyli spór Agaty Bielik-Robson z Giorgiem Agambenem a perspektywy witalizmu mesjańskiego

44%

Zawisza R.

Logos i Ethos

|

2014

|

issue 1(36)

97–110

EN

In the text Agamben’s theoretical project serves as a negative point of reference for the messianic vitalism of Agata Bielik-Robson. The aim is to indicate a tension characteristic of the “dynamic anthropology”, which could be equal to a subtle dialectics of strength and fragility, necessity and potency treated as “moments” of human being. Viewed from this perspective, Agamben’s narration seems melancholic because of its tendency to celebrate pure potentiality with a resentment towards facticity. It conceals the gnostic angst of occupying any position. As a consequence nuda vita genuinly becomes vulnerable to the sovereign power and the domination of death. Messianic vitalism not only avoids such downsides, but also is able to use them to its advantage, since it is at the same time a foundation of a concrete civilisation project and – which is more expressed in my article – a lynchpin of a sublime art of living.

10

Israeli Identity on the Run: the Quest for a Non-National Position in Contemporary Israeli Literature

44%

Stav S.

Polish Political Science Yearbook

|

2018

|

vol. 2 (47)

390–405

EN

My essay discusses a new attempt in young Israeli novels to break out of the suffocation and stagnation of the dominant literary protagonist. The discussion revolves around Ilai Rowner’s recent novel, Deserter (2015), which suggests ‘desertion’ as an option of to overcome nationalized structures of the self and of break new ground for its existence. The protagonist’s escape and a quest for a non-national position are destined to failure, however, reflecting the current state of political consciousness among young Israeli authors, and, I argue, the unthinkability of political exile in contemporary Israeli novels. The discussion presented here follows the renewed interest in Hanna Arendt’s exemplary essay “We Refugees” (1943) in light of the current refugees’ crisis in Europe among scholars such as Giorgio Agamben, Amal Jamal and Itamar Mann. While Agamben develops a phenomenology of being-a-refugee, severing the bond between nation and territory, his work lacks an experiential account of being a refugee. In light of this absence, I argue that Rowner’s protagonist remains blind to the particular identities he encounters, actively erasing the profound differences between deserters and refugees, persecutors and persecuted. While he recognizes the haunted element in him, Rowners’ protagonist’s obliviousness to the specific experiential trappings of his own story effectively sterilizes the novel’s political acuity through the effort to adopt an all-human perspective.

11

Proces Jezusa przed Piłatem według Giorgia Agambena. Prezentacja i krytyka

44%

Artemiuk P.

Studia Ełckie

|

2020

|

vol. 22

|

issue 3

265-285

EN

In the article submitted, the author presents the trial of Jesus before Pilate in the interpretation of Giorgio Agamben. This Italian philosopher, analyzing this event, justifies, in fact, it is difficult to call it a process in the strict sense. Admittedly, Agamben refers to the Gospel texts and the apocryphal-literary tradition, but he does so in his own way, interpreting the particular passages freely. In his deliberations, the distance towards the traditional Catholic exegesis is clearly visible. Therefore, in the second part of the article, the author confronts the vision of the trial of Jesus before Pilate, which is presented by Agamben, with the view present in the latest exegetical and theological literature. The entire analysis is closed with conclusions.

12

Shakespeare’s Exceptional Violence: Reading Titus Andronicus with Hannah Arendt and Giorgio Agamben

44%

Porcelli S., The Graduate Center C., Dr. Stefania Porcelli holds a doctorate in Literature in English from “Sapienza” University of Rome. She is currently studying Comparative Literature at The Graduate Center C. S. t. I. l. a. l. a. H. C. a. a. Q. C. H. r. f. o. t. i. b. p. d.

Analyses/Rereadings/Theories: A Journal Devoted to Literature, Film and Theatre

|

2016

|

vol. 4

|

issue 1

EN

In this paper I explore the multifaceted relationship between violence, speech and power in the most graphic of Shakespeare’s plays, Titus Andronicus. I take my cue from Hannah Arendt’s reflections on violence as opposed to power, and as something “incapable of speech,” but I read the play through the lens of Giorgio Agamben’s notion of sovereignty as the suspension of the law. I consider the dichotomy speech/muteness as an example not only of the dichotomy power/violence (Arendt) but also of the opposition between bios and zoe, that is the difference between a life worth to be included in the political realm and a life understood as the mere condition of being alive, a condition common to human beings and beasts (according to classical philosophy). In Titus Andronicus, these distinctions are blurred, and zoe becomes fully exposed to the sovereign decision. While the image of a mutilated and mute body cannot match Arendt’s idea of politics as the combination of speech and action bereft of violence, Agamben has developed the notion of a politics that renders life disposable, mute, bare, and can still be called politics or power, and precisely biopower. From this perspective, I argue, Lavinia and the other characters of Titus Andronicus are the embodiment of the concept of “bare life” as developed by Agamben, and Shakespeare’s Rome is a State of exception and of exceptional violence.

13

A criptoteologia messiânica de Clarice Lispector frente à crise do século XXI. Análise da crônica “Mineirinho”

44%

Sawala W.

Studia Romanica Posnaniensia

|

2019

|

vol. 46

|

issue 3

45-62

EN

The article is aimed at pointing out the messianic dimension of Clarice Lispector’s writings. We intend to describe the post-secular vision of the collective redemption embedded in her work as essentially opposed to the vulgarized notion of political messianism. Its core element is the establishment of a new kind of justice, one that would overcome the essential hypocrisy deeply rooted in the ontological system based on individual identities. Giorgio Agamben’s and Agata Bielik-Robson’s ideas are evoked in order to analyze the meaning of the chronicle “Mineirinho” (1962) and its relations with other canonic texts by the Brazilian author.

14

With Which Political Theology Are We Dealing? Reassessing the Genealogy of Political Theology and Looking Toward Its Future.

44%

Dickinson C.

Praktyka Teoretyczna

|

2015

|

vol. 17

|

issue 3

PL

W niniejszym tekście przyglądam się dostrzeżonemu przez Michela Foucaulta przeciwieństwu między teologicznymi obszarami władzy pastoralnej oraz mistycznej, by wskazać na nacisk, jaki filozof kładł na konieczność i opatrzność jako pojęcia założycielskie i legitymizujące Państwo. Dzięki temu rozwijam analizę tego, jak Foucault, krytykując historyczne wykorzystania teologii w roli narzędzia władzy pastoralnej, faktycznie wskazuje na rodzaj teologii politycznej odmiennej od tej stworzonej przez Carla Schmitta. Twierdzę, że zaczynamy zauważać odmienny „typ” teologii politycznej w pismach Giorgia Agambena, który podąża za tradycjami chrześcijańskimi znacznie bardziej niż Foucault. Moim zdaniem przeformułowanie teologii politycznej w dziele Agambena ma kolosalne znaczenie dla całego pola badawczego jako całości i pilnie domaga się dalszego opracowania, na co niniejszy esej zaledwie wskazuje.

EN

In this essay, I examine Michel Foucault’s political contrast between the theological domains of the pastoral and the mystical, in order to note his focus on how necessity and providence are founding and legitimizing concepts of the State. Through this process I develop an analysis of how Foucault, in his critique of the historical uses of theology as a tool of pastoral power, actually points toward another form of political theology than Carl Schmitt’s. My contention is that we begin to see another “type” of political theology appear in the writings of Giorgio Agamben, who follows Christian traditions much more closely than Foucault. The re-formulation of political theology within Agamben’s work, I argue, has tremendous significance for the field as a whole and is much in need of further elaboration, a task toward which this essay only points.

15

The Surreptitious Defiance of Giorgio Agamben.

44%

Zawisza R.

Praktyka Teoretyczna

|

2015

|

vol. 17

|

issue 3

58-74

PL

Wielu krytyków zarzucało myśli Giorgia Agambena ahistoryczność. Ostatnio podobne oskarżenia wysunął Alberto Toscano, formułując je przez przywołanie krytyki Hansa Blumenberga względem tezy o sekularyzacji oraz jego teorii zmiany epokowej. Według Toscano, z powodu akceptacji dla Schmittiańskiego pojęcia sekularyzacji, bazującego na substancjalizmie historycznym, Agamben nie tylko sprzeniewierza się metodologii Michela Foucaulta – którą deklaratywnie przyjmuje – ale także ciąży ku uznaniu dominacji pojęć teologicznych jako źródła całej filozoficznej tradycji Zachodu oraz jego instytucji politycznych. Moim zamiarem jest pokazanie, że nawet poniekąd powierzchowne stwierdzenia Agambena na temat sekularyzacji są równoważone przez podjęty przez niego podwójny wysiłek. Po pierwsze, chociaż przyznaje on znaczenie dziedzictwu teologicznemu, to jednocześnie odrzuca pierwszeństwo religii jako niezbędnego fundamentu etyki i polityki. Co więcej, jego skrupulatne i bardzo gęste studia nad teologią chrześcijańską sytuują go na pozycji najbardziej przenikliwego ze współczesnych krytyków kościoła katolickiego oraz jakichkolwiek teologiczno-politycznych hybryd ukonstytuowanych poprzez nadużycie władzy.

EN

Many critics accuse Giorgio Agamben of an ahistoricism inherent to his thought. Recently, such criticism was put forward by Alberto Toscano, who formulated it referring to Hans Blumenberg’s refusal of the secularisation thesis and his theory of epochal shifts. According to Toscano, due to the acceptance of the Schmittian notion of secularisation, based on a historical substantialism, Agamben is not only unfaithful to the Foucaultian methodology which he declaratively assumes, but he also tends to acknowledge the domination of theological notions as a source of the whole Western philosophical tradition and political institutions up until now. I am going to demonstrate that even somewhat superficial claims made by Agamben about secularisation find their compensation in his double effort. Firstly, even if he concedes the gravity of the theological legacy, at the same time he rebuts the primacy of religion as an indispensable grounding of ethics and politics. What is more, through his meticulous and condense studies on Christian theology he has already placed himself in the position of the most incisive contemporary critic of the Catholic church and any theological-political hybrids established on the abuse of power.

16

Diagnosis without Solution: Agamben and Esposito.

44%

Burzyk M.

Praktyka Teoretyczna

|

2015

|

vol. 17

|

issue 3

143-156

PL

Artykuł problematyzuje sposób, w jaki Giorgio Agamben rozprawia się z paradygmatem teologii politycznej w swoim cyklu Homo sacer. Autor porównuje koncepcje Agambena z tymi, które w ostatnich latach zaproponował Roberto Esposito – myśliciel, który wydaje się mieć wiele wspólnego z Agambenem. W rzeczywistości jednak, wybierając inną strategię intelektualną, idee Esposita mogą zostać użyte jako krytyczne narzędzia przeciwko niektórym aspektom projektu Agambena (np. przeciwko koncepcji profanacji). Wbrew deklaracjom Agambena oraz bezprecedensowego zasięgu i głębi jego studiów (a raczej: właśnie z powodu tychże), nie jest on w stanie zaproponować drogi wyjścia z reżimu teologii politycznej. Autor stara się udowodnić powyższą tezą, analizując terminologiczny poziom koncepcji Agambena, kierunek rozwoju jego myśli oraz sposób prowadzenia przez niego badań genealogicznych. W efekcie projekt Homo sacer zaczyna przypominać niemy język tego, co impolityczne.

EN

The paper concerns the way how Giorgio Agamben deals with the paradigm of political theology in his Homo sacer project. The author compares Agamben’s ideas with those presented by Roberto Esposito – a thinker who apparently seems to have a lot in common with Agamben. In fact choosing different intellectual strategy Esposito’ ideas could be used as a critical tool against some parts of Agamben’s project (e.g. the concept of profanations). In spite of Agamben’s declarations and (or rather: precisely because of) unprecedented scope and deepness of his studies, he is not able to provide the way out of the political theology regime. The author tries to prove abovementioned thesis by examining the terminological level of Agamben’s ideas, the direction in which his thought is developed or the way how he conducts his genealogies. Consequently Homo sacer project seems to remind the silent language of the Impolitical.

17

Economic Theology, Governance and Neoliberalism: Lessons of „The Kingdom and the Glory”.

44%

Primera G. E.

Praktyka Teoretyczna

|

2015

|

vol. 17

|

issue 3

PL

Celem artykułu jest sprawdzenie Agambenowskich badań w obszarze teologii ekonomicznej w celu podkreślenia ich znaczenia dla krytyki współczesnej polityki neoliberalnej. W pierwszej części autor przedstawia podsumowanie głównych tez zawartych w książce Królestwo i chwała. W szczególności skupia się zarówno na ujęciu oikonomii we wczesnochrześcijańskich debatach na boską trójcą, jak i jej związku z prowidencjalnym paradygmatem rządzenia. Następnie pokazuje, jak ta genealogia oikonomii może być przydatna dla politycznej analizy teraźniejszości. Stanowi to jednocześnie odpowiedź na niektóre z zarzutów postawionych Królestwu i chwale przez Alberta Toscano. W końcowej części autor podsumowuje swoje rozważania, pokazując szczególne znaczenie prac Agambena dla badań nad polityczną racjonalnością neoliberalizmu.

EN

The aim of this paper is to examine Agamben’s engagement with economic theology in order to underscore its relevance for the critique of contemporary neoliberal politics. In the first part, I offer a summary of the central arguments of The Kingdom and the Glory. In particular, I focus on both the treatment of the notion of oikonomia in the early Christian discussions on the divine trinity and its relation to the providential paradigm of government. I then show how this genealogy of oikonomia is useful for a political analysis of the present. In doing so, I respond to some of the criticisms leveled against Agamben’s The Kingdom and the Glory by Alberto Toscano. Finally, I will conclude by showing how Agamben’s work is of particular importance for the study of neoliberal political rationality.

18

Literatura Kornela Filipowicza jako maszyna do myślenia

38%

Gorzkowicz J.

Zeszyty Naukowe PUNO

|

2020

|

vol. 8

|

issue 1

223-237

EN

Kornel Filipowicz – one of the most outstanding Polish artists of the 20th century – is still one of the little-known authors. His name appears most o¡en in the context of Wisława Szymborska. The poet, together with the writer’s sons Aleksander and Marcin, as well as a group of researchers and friendly writers, she took care to popularize his work. In 2019, the translation of Filipowicz’s he Memoir of an Anti-Hero appeared on the English-speaking publishing market (Penguin Modern Classics). This event contributed to the analysis of Krakow based writer’s work in terms of the links between literature and philosophy. The article refers to the category of „machines for thinking” through which an attempt is made to read Filipowicz’s work in a methodological model that produces philosophical meanings. In this regard, two references to contemporary understandings of cultural and social spaces are particularly mentioned – the disciplinary machine of Michel Foucault and the anthropological machine of Giorgio Agamben.

19

The Concept of Nomos – Some Remarks

36%

Zajadło J.

Krytyka Prawa. Niezależne studia nad prawem

|

2020

|

vol. 12

|

issue 3

143-161

PL

Celem artykułu jest analiza pojęcia nomos w jego historycznym rozwoju w greckim antyku – od archaicznego okresu czasów Homera aż po szczyt ateńskiej demokracji czasów Demostenesa. Autor stawia tezę, że ta ewolucja od nomos jako synonimu ogólnego pojęcia porządku do nomos jako synonimu prawa pozytywnego odzwierciedla proces stopniowej jurydyzacji polityki. Na tym tle przedstawiono w artykule recepcję omawianego pojęcia we współczesnej filozofii polityki, zwłaszcza w pracach Carla Schmitta i Giorgio Agambena. Autor stawia tutaj drugą główną tezę opracowania – wykorzystanie pojęcia nomos w teologii politycznej Carla Schmitta jest przykładem procesu odwrotnego, dejurydyzacji polityki.

EN

It is a widespread opinion that modern jurisprudence was shaped first of all by the tradition of Roman law. In this article author tries to explain why ancient Greek legal thought should be equally important. As an example he considers the evolution and the different meanings of the concept of nomos. Four issues are presented in this paper. First, nomos in the political philosophy of Carl Schmitt and Giorgio Agamben. Secondly, nomos in one of Pindar’s poems. Thirdly, the distinction between physis and nomos made by the sophists. Fourthly, thesmos, nomos and psephisma in the legislative practice of Athenian ekklesia.

20

Giorgio Agamben and the Concept of Messianism

36%

Klimowicz T.

Studia Żydowskie. Almanach

|

2018

|

vol. 8

|

issue 7-8

125-139

PL

Idea mesjańska stanowi ważny aspekt żydowskiej filozofii i polega na oczekiwaniu przybycia zbawiciela, który zarazem zapoczątkuje erę pokoju i powszechnej harmonii. Istnieją jednak różne rozumienia okoliczności, w jakich przybycie mesjasza może nastąpić. Spór na tym polu dotyczy m.in. problemu, czy ludzkość poprzez swoje uczynki może wpływać na przybycie mesjasza. Takie podejście prezentowały czerpiące z kabały ruchy mesjanistyczne np. sabataizm. Podążając za wątkami mesjańskimi włoski filozof Giorgio Agamben analizuje pojęcie czasu mesjańskiego, form obowiązywania prawa i roli jednostki w procesie przekształcenia świata, proponując zsekularyzowaną wizję epoki mesjańskiej. Artykuł skupia się na recepcji idei mesjanizmu w filozofii Giorgio Agambena, zarysowaniu kluczowych pojęć stworzonych przez włoskiego filozofa oraz wskazaniu inspiracji zaczerpniętych przez Agambena z tradycji judaistycznej.

EN

The messianic idea is an important aspect of Jewish philosophy and consists in awaiting the arrival of a redeemer who will at the same time usher in an era of peace and universal harmony. There are, however, different understandings of the circumstances in which the messiah's arrival may take place. The dispute in this area concerns, inter alia, the problem of whether mankind, through their deeds, may influence the arrival of the messiah. Such an approach was presented by the messianic movements that drew from Kabbalah, e.g. Sabbataism. Following the messianic themes, the Italian philosopher Giorgio Agamben analyses the concept of the messianic time, the forms of law and the role of the individual in the process of transforming the world, proposing a secularised vision of the messianic era. The article focuses on the reception of the idea of messianism in the philosophy of Giorgio Agamben, outlining the key concepts created by the Italian philosopher and pointing to the inspiration taken by Agamben from the Judaic tradition.

Refine search results

Demokratyczna farsa. Giorgio Agamben. Co dalej z demokracją?

Mogę. Język wernakularny w obliczu spustoszenia ortologicznego

Mesjańska maszyna – szkic teorii mesjanizmu

Przerzutnia i wersyfikacja (na marginesie prac Giorgia Agambena i Adama Kulawika)

Atlas obrazów Mnemosyne Aby’ego Warburga a montaż filmowy

Zboczony seks jako bioopór. Między Foucaultem a Agambenem

Teoria poetyki kina Giorgia Agambena a twórczość filmowa Guy Deborda

On South African Violence Through Giorgio Agamben’s Biopolitical Framework: A Comparative Study Of J.M. Coetzee’sDisgraceAnd Z. Mda’sWays Of Dying

Przeciw melancholii, czyli spór Agaty Bielik-Robson z Giorgiem Agambenem a perspektywy witalizmu mesjańskiego

Israeli Identity on the Run: the Quest for a Non-National Position in Contemporary Israeli Literature

Proces Jezusa przed Piłatem według Giorgia Agambena. Prezentacja i krytyka

Shakespeare’s Exceptional Violence: Reading Titus Andronicus with Hannah Arendt and Giorgio Agamben

A criptoteologia messiânica de Clarice Lispector frente à crise do século XXI. Análise da crônica “Mineirinho”

With Which Political Theology Are We Dealing? Reassessing the Genealogy of Political Theology and Looking Toward Its Future.

The Surreptitious Defiance of Giorgio Agamben.

Diagnosis without Solution: Agamben and Esposito.

Economic Theology, Governance and Neoliberalism: Lessons of „The Kingdom and the Glory”.

Literatura Kornela Filipowicza jako maszyna do myślenia

The Concept of Nomos – Some Remarks

Giorgio Agamben and the Concept of Messianism