Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 4

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Haneke Michael
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

O "Miłości" Michaela Hanekego trochę inaczej. Aporie cielesności

100%
Sikora S.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 83-84
152-162
PL
Michael Haneke nie po raz pierwszy stawia przed swoimi widzami wyzwanie. Jak rozumieć to, co film przedstawia i ukazuje? Jak rozumieć to, co film „opowiada”? Autor eseju stara się wskazać na performatywny charakter filmu i wagę cielesności w przedstawieniu, „opowiedzeniu” tej historii. Twierdzi, że działania (wykonanie) są w tym filmie ważniejsze niż słowa i że to dlatego ten film może tak mocno oddziaływać na widza. „Performatywność” filmu wymusza na widzu inny rodzaj refleksji, zdecydowanie przekraczający łatwe do jednoznacznego zwerbalizowania znaczenia. Reżyser stawia też bardzo mocno kwestię samostanowienia człowieka, możliwości decydowania o własnym losie nawet wówczas, gdy ów los trudno wziąć już we „własne ręce”. Przedstawia sytuację, „miejsce”, gdzie jednostka najczęściej „przegrywa” ze zorganizowaną racją „społeczeństwa” opowiadającego się zażyciem. Autor artykułu podnosi też kwestię adekwatności tytułu filmu. Dochodzi do wniosku, że zdanie Gabriela Marcela, który twierdzi, że kochać to znaczy mówić drugiej osobie: ty nigdy nie umrzesz, paradoksalnie jest bardzo adekwatne w odniesieniu do tego filmu.
EN
It is not the first time that Michael Haneke challenges his audience. How are we to understand what the film shows and reveals? What is the meaning of the film’s story? The author of the article tries to pin point the performative nature of the film and the importance of corporeality in the presentation and telling of this story. He claims that the action (performance) is more important than words in the film, which is why this film can have a very strong impact on the viewer. The “performativity” of the film forces onto the viewer a different kind of reflection, one far exceeding easy expressed meaning. The director puts forward very strongly the issue of self determination, the possibility of deciding one’s own fate, even when it is no longer an easy matter to take that fate into one’s own hands. He presents a situation, a “place” where the individual loses out to the organised raison of “society”, which supports “life”. The article also raises the question of the adequacy of the film title. The author comes to the conclusion that Gabriel Marcel’s opinion that to love means to tell the other person: “you are never going to die”, paradoxically, is highly adequate in relation to this film.
2

"Ukryte" MIchaela Hanekego jako eksperymentalny "dokument" performatywny

89%
Sikora S.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 82
92-104
PL
Interpretacja filmu wiedzie autora do kilku podstawowych konkluzji. Według Sikory można uznać, że (1) film Hanekego należy rozpatrywać w paradygmacie kina krystalicznego, a nie organicznego (G. Deleuze); (2) Haneke w bardzo wyrafinowany sposób zaciera rozróżnienie na to, co zewnętrzne i wewnętrzne, a tym samym zaciera różnicę między tym, co „rzeczywiste”, i tym, co „wyobrażone” – obie sfery w ciekawy sposób splatają się ze sobą (wstęga Möbiusa), odnosząc się do tego, co realne; (3) owa wyrafinowana gra pokazuje, jak trudnym do uświadomienia sobie fenomenem może być rasizm; (4) w istocie to widz zostaje intelektualnie, zmysłowo i „cieleśnie” uwikłany w konieczność uświadomienia sobie bolesnych kwestii społecznych (m.in. rasizmu) – i właśnie dlatego można ten film nazwać eksperymentalnym „dokumentem” performatywnym.
EN
The interpretation of the film leads the author to some basic conclusions. According to Sikora it can be concluded that (1) Haneke’s film should be interpreted through the paradigm of crystalline cinema, and not the organic one (G. Deleuze); (2) Haneke in a very sophisticated way blurs the distinction between what is internal and external, and thus blurs the distinction between what is “real” and what is “imagined” – that way both spheres are intertwined with each other (Möbius strip), when they refer to the reality; (3) this sophisticated game shows how difficult it can be to become aware of racism; (4) in effect the viewer is intellectually, sensually and “physically” forced to become aware of painful social issues (e.g. racism) – and that is the reason why this film can be considered to be an experimental performative “documentary”.
3

Pocałunek śmierci. Przestrzeń pozakadrowa w filmach Michaela Haneke, Aleksandra Sokurowa i Andrzeja Wajdy

75%
Falkowska J.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
issue 87-88
217-230
PL
Autorka skupia się w tekście na zagadnieniu przestrzeni pozakadrowej jako odrębnej kategorii estetycznej, która pełni różne funkcje w filmach Michaela Haneke, Andrzeja Wajdy i Aleksandra Sokurowa. Wszyscy trzej filmowcy kierują uwagę widza w przestrzeń pozakadrową na odmienne sposoby i posługując się innymi kontekstami diegetycznymi. Haneke robi to przez ukrycie przed widzem scen skrajnej przemocy, Wajda – w scenach przesyconych refleksją i smutkiem, a Sokurow wtedy, gdy nie chce pokazać pewnych faktów czy stanów umysłu. Każdy z nich skutecznie i po mistrzowsku tworzy „niepomyślane” i przekonująco wykorzystuje przestrzeń „pozakadrową” jako: przestrzeń „niesamowitą” (Haneke), niewypowiedzianą i ahistoryczną (Sokurow), bądź jako reprezentującą „niewyrażalną” melancholię i smutek (Wajda). Autorka wybiera jedynie niektóre filmy wspomnianych reżyserów, by ów fenomen poddać szczegółowej analizie. Swój esej zamyka konkluzją, że prawdziwym mieszkańcem przestrzeni pozakadrowej jest śmierć obecna w filmach wszystkich trzech reżyserów.
EN
The essay introduces off screen space as a separate aesthetic category which performs different functions in the films of Michael Haneke, Andrzej Wajda, and Alexander Sokurov. All three filmmakers direct the attention of spectators to off screen spaces in different ways and in different diegetic contexts. Haneke directs the spectators’ attention off screen when he hides scenes of extreme violence to the audience. Wajda directs the spectators off screen in the scenes of reflection and sadness while Alexander Sokurov redirects the spectators off screen when he is unwilling to show certain facts or states of mind. Each of them is effective and masterful in creating “the unthought” and convincingly using “off screen” space as “the uncanny” in Haneke, “the inexpressible” melancholia and sadness in Wajda, and the unsaid and ahistorical in Sokurov. The author chooses only some films of the above mentioned directors to analyze this phenomenon in detail. She concludes her essay with a statement that the real inhabitant of the off screen space is death present in the films of all three filmmakers.
4

O konsekwencjach dorastania w autorytarnej wspólnocie. Wokół "Białej wstążki" MIchaela Hanekego.

71%
Michnik A.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 81
83-103
PL
Autor traktuje Białę wstążkę Michaela Hanekego jako film opisujący dorastanie w społeczności autorytarnej opartej na różnych rodzajach dominacji. Umieszczając film w kontekście bliskiej reżyserowi tradycji intelektualnej (Reich, Foucault, Fromm), autor bada ośrodki, obszary oraz konteksty władzy w społeczności, w której dorastają dziecięcy bohaterowie opowieści. Społeczność Eichwaldu okazuje się wspólnotą opartą na stłumieniu seksualności oraz teatralizacji życia codziennego. Dzieci kreują w tym świecie sferę buntu, karząc dorosłych za ich występki. Efektem jest rozpad rodzin zamieszkujących Eichwald. Studium przyczyn dziecięcej przemocy stanowi dla Hanekego punkt wyjścia do rozważań na temat niemieckiej historii, rozważań zapowiedzianych już w scenie otwierającej film. W końcowej części artykułu autor dekonstruuje status opowieści, sugerując, że owa historia dorastania jest opowiadana z perspektywy czasu przez jednego z dziecięcych bohaterów.
EN
The author interprets Michael Haneke’s 'The White Ribbon' as a film dealing with growing up in an authoritarian community based on various means of domination. By placing the film in the context of director’s intellectual tradition (Reich, Foucault, Fromm), the author examines the means, areas and contexts of power within the community, in which the child protagonists of the story grow up. The community of Eichwald turns out to be a community based on suppression of sexuality and on theatricality of everyday life. Children create in this world a sphere of rebellion, punishing adults for their crimes. In effect Eichwald families fall apart. The study of the causes of child abuse is the starting point for Haneke’s reflections on German history, and this theme is already signalled in the opening scene. In the final part of the article the author deconstructs the status of the tale, suggesting that this story of growing up is told in retrospect by one of the child protagonist.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.