Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Haynes Todd

Sort By:

Limit search:

Tam ich nie ma. Ciało pop-gwiazdy w "Superstar: The Karen Carpenter Story" i "I'm Not There" Todda Haynesa

100%

Kosińska K.

Kwartalnik Filmowy

2013

issue 83-84

99-116

W filmach Todda Haynesa cielesność postaci zajmuje miejsce centralne. Ciało jest obszarem, na którym konstruowana jest tożsamość, jest także tej tożsamości nośnikiem. Jednak Haynes nie przedstawia ciała jako znaku wskazującego na głębię psychologiczną postaci; nie ma ono również charakteru predyskursywnego, nigdy nie jest naturalne i samostanowiące. Tak jak i tożsamość, ciało jest jedynie konstruktem ukształtowanym pod presją danego porządku społecznego i kulturowego. Analizując sposób traktowania cielesności postaci i aktorów wdwóch filmach reżysera – "Superstar. The Karen Carpenter Story" (1988) i "I’m Not There" (2007) – autorka próbuje opisać strategię autorską Haynesa. W "Superstar", opowiadającym o Karen Carpenter, zmarłej w 1983 r. gwieździe muzyki pop, ofierze anoreksji, we wszystkich rolach obsadził lalki Barbie. W "I’m Not There", eksperymentalnej biografii Boba Dylana, główna rola została rozpisana na sześciu aktorów (wśród których była i kobieta, i nastoletni czarnoskóry chłopiec). Ciało pełni w tych filmach funkcję znaku, dystansuje widza i każe mu postacie raczej interpretować, a nie identyfikować się z nimi. Niebagatelną rolę pełni tu także „ciało” filmu: Haynes żongluje schematami i konwencjami filmowymi, odwołuje się do kina gatunków, wykorzystuje klisze i zapożyczenia. Tak potraktowane ciała postaci i ciała filmów wskazują na niezwykły potencjał interpretacyjny filmów Haynesa.

In Todd Haynes’ films corporeality of the characters takes center-stage. The body is an area on which one’s identity is built, and is the carrier of that identity. However Haynes does not present the body as a sign of psychological depth of the character; it also does not have a pre-discursive character, it is never natural and self-determining. Just like identity, the body is only a construct shaped by the pressure of a given social and cultural order. The author, with the help of the analysis of two of Haynes’ films – "Superstar: The Karen Carpenter Story" (1988) and "I’m Not There" (2007), tries to describe the director’s artistic strategy. In "Superstar", a film telling the story of Karen Carpenter, the pop star who died in 1983 as a result of anorexia, all of the roles were given to Barbie dolls. In "I’m Not There", an experimental biography of Bob Dylan, the main role was written for six actors, including a woman and a black teenage boy. The body fulfils in these films a function of a sign, it distances the viewer, it makes him interpret rather than identify with the characters. The “body” of the movie also plays here a considerable role: Haynes juggles the conventions and film schemas, refers to film genres, uses clichés and borrowings. Bodies treated in this manner show a remarkable interpretative potential of the films of the American director.

Filmowe obrazy androgynii – androgyniczność obrazu filmowego

67%

Paulina K.

Kwartalnik Filmowy

2015

issue 91 Film między muzyką pop a popkulturą

221-226

Książka Karoliny Kosińskiej „Androgyn. Tożsamość, tęsknota, pragnienie. Postać androgyniczna w brytyjskiej kulturze popularnej i filmie lat 70.” (2014), poświęcona figurze androgyna w kulturze brytyjskiej lat 70., jest fascynującą próbą zbadania nie tylko konkretnego zjawiska z historii kultury i filmu, ale także samych wyobrażeń związanych z androgynią. Autorka książki w centrum swoich rozważań stawia cztery filmy: „Performance” (1970) Donalda Cammella i Nicolasa Roega, „Człowiek, który spadł na Ziemię” (1976) Nicolasa Roega, „The Rocky Horror Picture Show” (1975) Jima Sharmana oraz „Idol” (1998) Todda Haynesa. Ich wnikliwa, pełna odwołań i kontekstów analiza jest również pretekstem do niezwykle inspirującej refleksji nad ambiwalentną i niestabilną kategorią androgynii. W ujęciu Kosińskiej androgyn przestaje być tylko jednym z wielu motywów powracających w kulturze na przestrzeni wieków i staje się sposobem zakwestionowania samych fundamentów kultury zachodniej opartej na przekonaniu o nieprzekraczalności podstawowych dychotomii: kobieta – mężczyzna, powierzchnia – głębia, margines – centrum.

A book review of Karolina Kosińska’s „Androgyn. Tożsamość, tęsknota, pragnienie. Postać androgyniczna w brytyjskiej kulturze popularnej i filmie lat 70.” [„The Androgyne. Identity, Longing and Desire. The androgynous figure in British pop culture and film of the 1970s”] (2014). The book is a fascinating attempt at examining not only a specific phenomenon in the context of history of culture and film, but also misconceptions associated with androgyny. The author of the book focuses on the analysis of four films: „Performance” (1970) by Donald Cammell and Nicolas Roeg, „The Man Who Fell to Earth” (1976) by Nicolas Roeg, Jim Sharman’s „The Rocky Horror Picture Show” (1975) and „Velvet Goldmine” (1998) by Todd Haynes. The insightful analysis, full of references and contexts, is also an excuse for an incredibly inspiring reflection on the ambivalent and unstable ca tegory of androgyny. According to Kosińska androgyne ceases to be just one of many recurring themes in culture over the centuries and becomes a way of challenging the very foundations of Western culture based on the conviction that basic dichotomies female – male, surface – depth, margin – center, are insurmountable.

Refine search results

2 Kwartalnik Filmowy

1 2015

1 2013

1 Kosińska K.

1 Paulina K.

Search results

Tam ich nie ma. Ciało pop-gwiazdy w "Superstar: The Karen Carpenter Story" i "I'm Not There" Todda Haynesa

Filmowe obrazy androgynii – androgyniczność obrazu filmowego