Artykuł jest analizą kilku homilii (XV-XVII, XVIII-XIX i LVIII-LXI) obejmujących egzegezę początku Kazania na Górze (Mt 5,1–6,15) oraz Mowy Kościelnej (Mt 18). Głównym celem artykułu jest prześledzenie związku pomiędzy przebaczeniem i budowaniem wspólnoty. Badaniu poddane są niektóre aspekty Chryzostomowego komentowania: błogosławieństw jako drogi do cnoty wyzwalającej z egoizmu; bycia solą i światłem jako konieczności świadczenia o dobroci Ojca słowem i czynem; polecenia, by się nie gniewać „na próżno” i by nie składać daru Bogu bez pojednania się z bratem. Następnie zwraca się uwagę na nakaz przekraczania wymagań krzywdzącego przez gotowość ofiarowania mu dobrodziejstwa, a przez to do naśladowania Ojca w niebie; odpuszczenie win jako drogę do osiągnięcia ich odpuszczenia przez Ojca; wskazanie postawy dziecka jako warunku wejścia do Królestwa Bożego; słowa o zgorszeniu i o upominaniu jako wyraz troski Boga o człowieka, podkreślonej jeszcze w przypowieści o owcy, a w końcu nakaz przebaczania i ilustrującą go przypowieść o nielitościwym słudze, która poprzez surowość kary dowodzi, że Bogu jest najwstrętniejsza pamiętliwość. W artykule zaznacza się, że Chryzostom w swojej egzegezie i w swych parenezach ujmuje nauczanie Jezusa w kontekście Jego misji pojednania i zjednoczenia ludzi, której to misji współuczestnikiem ma być każdy chrześcijanin – właśnie przez miłość przebaczającą i wprowadzającą przyjaźń tam, gdzie panowała nieprzyjaźń. Artykuł wskazuje też na pewne wpływy filozoficzne, którym wybitny retor podlega, gdy snuje swoją wizję politei, zaznaczając jednocześnie specyfikę relacji w niej panujących, polegającą na posiadaniu jednego Ojca, na pojednaniu mocą nie własnej woli jedynie, lecz ofiary życia Jednorodzonego.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.