Search results

1

Blessed Are Those Who Do Not Know the Future of the Church. A Plea for Negative Ecclesiology

100%

Jos M.

Studia Theologica Varsaviensia

|

2022

|

vol. 60

|

issue 1

65-78

EN

What will the future of the church look like? What type of mission should the church commit herself to? Rather than elaborating one more answer to these important questions, I have pleaded for negative ecclesiology and ‘the grace of self-doubt’. This is not to replace the answers that are given, but to safeguard sufficient openness in these answers. By abstaining from certitude, the church may more easily hear what the Spirit is saying to the churches beyond our own, human and therefore narrow minded understandings. My brief discussions on the Trinity, Ignatian spiritual direction and synodality were meant to illustrate that ‘wise ignorance’ and openness to surprises are present in some other dimensions of the Christian faith and theology and may, therefore, be safely adopted in reflections on the future of the church. A great fruit of negative ecclesiology is that it allows for change, that is, for a new understanding of God and therefore a new understanding of the church. Because the Apostles allowed for uncertainty, they could accept that God’s grace did not require circumcision and Jewish purity regulations – a crucial revolution in the early Christian church. Similarly, during the Second Vatican Council the bishops did not insist on using the same words, and were therefore able to embrace another, more pastoral style of magisterial teaching. In the same way, negative ecclesiology can help the church – its leadership as much as lay faithful – to be open to new perspectives on church and on mission. It may help to confront the painful truth that in the West the omnipresence of the church belongs to a past era and that in the church’s role in society is becoming a marginal one. It may help the faithful and church leadership to embrace the task of bringing the number of church buildings more in line with the church’s current position in society – that is, to abolish a significant number of churches. Finally, it may help to reconceive the church’s prophetic voice into a more dialogical and humble voice, which testifies rather than criticizes, and that is willing to learn as much as to teach.

2

Jezuickie rekolekcje o. Honorata Koźmińskiego OFMCap

72%

Derdziuk A.

Studia Elbląskie

|

2022

|

vol. 23

187-199

EN

Blessed Honorat Koźminski, OFMCap (1829 – 1916), founder of numerous religious congregations and renewer of the face of the Church in Poland at the turn of the 19th and 20th centuries, in his spiritual experience drew from the spiritual exercises of St Ignatius of Loyola. This was done through the use of books authored and published by Jesuits, and by living retreats according to the Ignatian method. The article discusses the question of the place of annual retreats in the rhythm of continuous formation of Capuchins and shows the Jesuit manuals that were within the range of interest of Father Honorat Koźmiński, as well as presents the adherence of the Founder of hidden congregations to the method of spiritual exercises of St Ignatius. Out of the fifty-two series of retreats that Fr. Koźmiński personally experienced, as many as thirty-four were conducted from Jesuit manuals. Despite his deep attachment to the spirituality of Saint Francis of Assisi, the Blessed Capuchin had a great appreciation for the spiritual exercises promoted by the Jesuits.

PL

Bł. Honorat Koźmiński OFMCap (1829 – 1916), założyciel licznych zgromadzeń zakonnych i odnowiciel oblicza Kościoła w Polsce na przełomie XIX i XX wieku, w swoim duchowym doświadczeniu czerpał z ćwiczeń duchowych św. Ignacego z Loyoli. Dokonywało się to przez korzystanie z książek autorstwa jezuitów i wydawanie tego rodzaju publikacji oraz przeżywanie rekolekcji według metody ignacjańskiej. W artykule została omówiona kwestia miejsca dorocznych rekolekcji w rytmie formacji ciągłej kapucynów oraz ukazane zostały podręczniki jezuitów, które były w zasięgu zainteresowań o. Honorata Koźmińskiego, a także jest przedstawione przylgnięcie Założyciela zgromadzeń ukrytych do metody ćwiczeń duchownych św. Ignacego. Spośród pięćdziesięciu dwóch serii rekolekcji, które o. Koźmiński osobiście przeżywał, aż trzydzieści cztery było odprawianych z podręczników jezuickich. Błogosławiony kapucyn mimo głębokiego przywiązania do duchowości świętego Franciszka z Asyżu miał wielkie uznanie dla ćwiczeń duchownych propagowanych przez jezuitów.

3

La dimension néoplatonicienne du Fondement Ignatien (au contexte du tout des Exercices spirituels de saint Ignace de Loyola

71%

Sprutta J.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2019

|

issue 34

181-198

PL

Bóg jest fundamentem i celem człowieka. Droga do Boga, od stanu niełaski do uszczęśliwiającej więzi z Bogiem, stanowi także osnowę ignacjańskich Ćwiczeń duchownych, w tym inicjującego je Fundamentu. W Fundamencie kryje się neoplatońska droga ku absolutnemu Dobru−Prawdzie− Pięknu, czyli ku Bogu. Duchowa droga, kontynuowana w Tygodniach rekolekcji ignacjańskich, obejmuje etapy: oczyszczenia, oświecenia i zjednoczenia. Droga ta jest zatem również egzystencjalną zasadą obecną w chrześcijańskim neoplatonizmie, mającą swoją recepcję w całym cyklu ignacjańskich Ćwiczeń. Artykuł dotyczy związku między teologią Fundamentu a chrześcijańskim neoplatonizmem, w odniesieniu do całokształtu Ćwiczeń duchownych.

EN

God is the foundation and goal of man. The way to God, from the state of disgrace to a happy relationship with God, is also the “foundation” of the Spiritual Exercises of St. Ignatius of Loyola, including the Foundation. In the Foundation there is a Neoplatonic way to God as absolute Good− Truth−Beauty. The spiritual way, continued in Weeks of the Ignatian retreat, includes the stages of purification, enlightenment and unification. This way is thus also an existential principle present in Christian Neoplatonism, having its reception in all cycle of Ignatian Exercises. The article to concern the relationship between the theology of the Foundation and Christian Neoplatonism, with reference to the whole of the Spiritual Exercises of St. Ignatius of Loyola.

DE

God is the foundation and goal of man. The way to God, from the state of disgrace to a happy relationship with God, is also the “foundation” of the Spiritual Exercises of St. Ignatius of Loyola, including the Foundation. In the Foundation there is a Neoplatonic way to God as absolute Good− Truth−Beauty. The spiritual way, continued in Weeks of the Ignatian retreat, includes the stages of purification, enlightenment and unification. This way is thus also an existential principle present in Christian Neoplatonism, having its reception in all cycle of Ignatian Exercises. The article to concern the relationship between the theology of the Foundation and Christian Neoplatonism, with reference to the whole of the Spiritual Exercises of St. Ignatius of Loyola.

FR

God is the foundation and goal of man. The way to God, from the state of disgrace to a happy relationship with God, is also the “foundation” of the Spiritual Exercises of St. Ignatius of Loyola, including the Foundation. In the Foundation there is a Neoplatonic way to God as absolute Good− Truth−Beauty. The spiritual way, continued in Weeks of the Ignatian retreat, includes the stages of purification, enlightenment and unification. This way is thus also an existential principle present in Christian Neoplatonism, having its reception in all cycle of Ignatian Exercises. The article to concern the relationship between the theology of the Foundation and Christian Neoplatonism, with reference to the whole of the Spiritual Exercises of St. Ignatius of Loyola.

4

Specyficzne aspekty teologii w nauczaniu papieża Franciszka

58%

Glombik K. J.

Studia Nauk Teologicznych PAN

|

2020

|

issue 15

11-32

EN

The pontificate of Francis has a specific character that does not consist only in the spectacular gesture and in a new language but is manifesting in the contents of his teaching. The presented paper is an attempt to outline the main message in the teaching of Francis and his most important theological inspirations which explain the optics and specific theological accents of his pontificate. The starting point is a presentation of the theology of people which is in the centre of thought of Francis about the Church and a basis for his understanding of social questions. Further, are presented elements of Ignatian spirituality which have an impact on the manner of presenting the theological themes by the Jesuit Pope. The last point presents a reflection about mercy, which is the theological key-idea in the teaching of Francis and finds application in the understanding of a lot of specific questions. The analysis of the teaching of Francis confirms that it is based on the Bible, the theological tradition of the Church and the teaching of the Second Vatican Council and shows specific new aspects which are voices so far hardly audible in the world Church.

PL

Specyfika pontyfikatu Franciszka nie polega jedynie na spektakularnych gestach i nowym języku, ale przejawia się również w głoszonych treściach. Niniejszy tekst jest próbą zarysowego przedstawienia głównego przesłania nauczania papieża Franciszka i jego zasadniczych inspiracji teologicznych, które wyjaśniają optykę i specyficzne akcenty teologiczne jego pontyfikatu. Punktem wyjścia jest prezentacja teologii ludu, która stanowi centrum myśli i nauczania Franciszka o Kościele i stanowi podstawę rozumienia wszelkich innych zagadnień, także społecznych. W dalszej kolejności jest mowa o elementach duchowości ingacjańskiej, mającej wpływ na sposób ujęcia zagadnień teologicznych w nauczaniu jezuickiego papieża. Na końcu przedmiotem refleksji jest miłosierdzie będące kluczowym pojęciem teologicznym w nauczaniu Franciszka, które znajduje aplikację w rozumieniu zagadnień szczegółowych. Analiza nauczania papieża Franciszka prowadzi do wniosku, że jest ono zakorzenione w Piśmie Świętym, wielowiekowej tradycji teologicznej i nauczaniu Soboru Watykańskiego II, stanowiąc ich kontynuację, ale wykazuje także nowe aspekty, które są wybrzmieniem głosu dotychczas słabo słyszanego w Kościele powszechnym.

5

Ignacjańskie korzenie duchowości papieża Franciszka

58%

Kotlewski T.

Studia Bobolanum

|

2019

|

vol. 30

|

issue 3

59-70

EN

y Jesuit spirituality grows out of the roots of the Spiritual Exercises. It is in the Exercises, thanks to them and through them, that every Jesuit forms his mind and heart. Also the spirituality of Pope Francis grows from the Ignatian roots, and he is the spiritual son of Saint Ignatius. Ignatian spirituality is characterised by seeking and finding God in everything, to love Him and to serve Him in all aspects. Also for Jorge Bergoglio, the world is the mission environment, help in the mission and the object of the mission. Everyone is sent to a „such” and not different world, to the world in which they live and which needs redemption, transformation and a return to the Source. Return to God is through prayer and discernment. In Ignatian spirituality, prayer and spiritual discernment are closely related. There is no truly Christian spiritual discernment without prayer. However, true prayer always leads to authentic spiritual discernment. In the thought of Saint Ignatius through prayer and discernment the human being becomes a tool to love and serve God in everything. The purpose of the article is to show the Ignatian roots of the spirituality of Pope Francis, in the centre of which is the message of God’s mercy.

PL

Duchowość jezuitów wyrasta z korzeni, jakimi są Ćwiczenia duchowe. To w nich, dzięki nim i na ich drodze każdy jezuita formuje swój umysł i serce. Duchowość papieża Franciszka także wyrasta z ignacjańskich korzeni, bo jest on duchowym synem św. Ignacego. Duchowość ignacjańska charakteryzuje się szukaniem i znajdowaniem Boga we wszystkim, aby Go miłować i służyć Mu we wszystkich rzeczach. Także dla Jorge Bergoglio świat jest pomocą w misji oraz jej obiektem misji. Wszyscy są posłani do takiego a nie innego świata, do świata, w którym żyją i który potrzebuje odkupienia, przemiany oraz powrotu do Źródła. Powrót do Boga dokonuje się przez modlitwę i rozeznawanie. W duchowości ignacjańskiej modlitwa i rozeznawanie duchowe są ściśle powiązane. Nie ma prawdziwie chrześcijańskiego rozeznania duchowego bez modlitwy. Natomiast prawdziwa modlitwa zawsze prowadzi do autentycznego rozeznawania duchowego. W myśli św. Ignacego przez modlitwę i rozeznawanie człowiek staje się narzędziem, aby kochać i służyć Bogu we wszystkim. Celem artykułu jest pokazanie ignacjańskich korzeni duchowości papieża Franciszka, w której centrum znajduje się przesłanie o Bożym miłosierdziu.

6

Edukacja do przebaczenia w pedagogii ignacjańskiej

58%

Dyrek K., Marek Z.

Paedagogia Christiana

|

2016

|

vol. 2/38

61-84

PL

Autorzy artykułu wyjaśniają, jak pedagogia ignacjańska wspiera wychowanków w rozwiązywaniu problemów związanych z przebaczeniem i pojednaniem. Tłumaczą, że w świetle jej założeń nie można mówić o regułach, których zastosowanie niemal mechanicznie doprowadzi do pojednania zwaśnionych stron. Wskazują, że w tym przypadku należy mówić o procesie, który związany jest z różnymi okolicznościami człowieka. Opierając się na duchowości ignacjańskiej, którą rozumieją jako sposób czy też styl postępowania człowieka, wskazują, że za jej pośrednictwem można wesprzeć osobę w zrozumieniu istoty i podstaw przebaczenia. Źródłem tak rozumianego wsparcia, nazywanego też formacją człowieka, jest wiara chrześcijańska, natomiast metodą ćwiczenia duchowne (rekolekcje). Proces, jaki następuje w ich toku, uświadamia człowiekowi prawdę o nim samym, a także o tym, co dla niego uczynił Bóg. Stopniowe ważenie obu tych rzeczywistości prowadzi osobę do uznania nieproporcjonalnego daru przebaczenia, jaki staje się jego udziałem wobec tego, jakiego winien udzielić. Do tego toku myślenia i działania człowieka odwołuje się pedagogia ignacjańska. Chodzi w niej o tworzenie wychowankowi warunków do zrozumienia sensu przebaczenia i wyzwalania w nim gotowości takiego działania. W tego rodzaju refleksję wprzęgnięte zostaje poznanie religijne, które obok poznania naturalnego jest ważnym punktem odniesienia dla pedagogii ignacjańskiej.

EN

The authors of the article explain how the Ignatian pedagogy supports the students in solving problems related to forgiveness and reconciliation. They point out that it does not provide rules leading automatically to the reconciliation of the feuding parties. Instead, one might speak of the process, which is contingent on a variety of human circumstances. The authors indicate that the Ignatian spirituality understood as a manner of human conduct can help the person understand the nature and basis of forgiveness. The source of this support, which is also called the formation of man, is the Christian faith, and the method of transmitting it is a spiritual retreat. In the course of the retreat, the person realizes the truth about himself and about what God has done for him. The gradual weighing of both of these realities leads the person to recognize the disproportion between the forgiveness received and the one expected of him/her. The Ignatian pedagogy taps into this line of thinking and acting. It is about providing the student with the conditions to understand the meaning of forgiveness and triggering the readiness for such action. This kind of reflection is coupled with religious knowledge, which, apart from natural cognition, is an important point of reference for the Ignatian pedagogy.

Refine search results

1 Paedagogia Christiana

1 Poznańskie Studia Teologiczne

1 Studia Bobolanum

1 Studia Elbląskie

1 Studia Nauk Teologicznych PAN

1 Studia Theologica Varsaviensia

2 2022

1 2020

2 2019

1 2016

1 Derdziuk A.

1 Dyrek K.

1 Glombik K. J.

1 Jos M.

1 Kotlewski T.